Populisme: Het zout in de soep

(Door: Marcello Dallapiccola – Vertaling: E.J. Bron)

Populisme is de nieuwe aartsvijand van de zogenaamde elites. Het stond al eerder in het middelpunt van de kritiek, maar uiterlijk sinds het uitbreken van de “vluchtelingen”crisis wordt het van officiële zijde bestreden met een ijver die herinnert aan de heksenvervolging. Maar als je wat beter kijkt, zouden diegenen, die zich volmondig “democraten” noemen, eigenlijk blij moeten zijn dat het populisme bestaat.

Populisme betekent immers eigenlijk niets anders dan “het volk (Popolus) naar de mond te praten”. Dus datgene uit te spreken wat sowieso al velen denken, echter op grond van verschillende beperkingen (zoals “political correctness”) als onhandig wordt beschouwd om te zeggen. Zulke “onzegbare” dingen bestonden altijd al. Het citaat “een populist is iemand die een spade een spade noemt en een kat een kat” wordt al toegeschreven aan de grote Shakespeare. Ook destijds werd dus al met de populisme-knuppel geprobeerd critici en tegendraadse denkers monddood te maken. En destijds zowel als nu gaat dit in de eerste plaats om spraak- en denkverboden betreffende kritiek op het doen en laten van de machtigen.

Dat men tegenargumenten, alternatieve zienswijzen en kritiek op heersende toestanden evenals op hun veroorzakers, de machtigen, generaliserend als “populisme” belastert, geeft eveneens te denken! Alsof het iets schandelijks zou zijn wanneer een heel normaal mens zijn mond opendoet en zegt wat hij denkt. In een wereld, waarin zogenaamd iedereen gelijk moet zijn, zou toch ook iedere mening en iedere stem evenveel waard moeten zijn, of niet? Dat impopulaire meningen, waarmee men zich niet argumentatief wil bezighouden, gewoon als “populisme” besmeurd worden, zou je ook kunnen interpreteren dat het volk gewoon zijn bek zou moeten houden.

“Populisme” wordt een uitspraak uiteraard alleen maar genoemd als deze tegen de heersende eenheidsbrij ingaat. De propagandaorganen van het systeem kunnen ongegeneerd gebruikmaken van de meest goedkope rattenvanger-retoriek en op de meest primitieve wijze manipuleren, zonder bang te hoeven zijn om aan deze beschuldiging blootgesteld te worden. Zij verkondigen immers de zuivere waarheid, zij hebben de interpretatiemacht over de gebeurtenissen voor zichzelf gepacht – dachten ze in ieder geval tot voor kort. Dat er nu, na de verkiezingsoverwinning van Trump, hectisch aan gewerkt wordt om de boze populisten door middel van idiotie zoals “Fake News” en “Hate Speech” te stoppen, openbaart echter een dramatisch gebrek aan de wil tot democratische discussie bij regering en media.

Want eigenlijk zouden ze blij moeten zijn dat de “populisten” bestaan. Dus al diegenen die de ruggengraat hebben om zich een eigen mening te vormen en deze ook luid en duidelijk te articuleren – ook en juist als deze gericht is tegen de heersende dogma´s. Waar zou de mensheid anders zijn wanneer niet altijd moedige mensen tegen de heersende dogma´s in verzet waren gekomen en met hun revolutionaire ideeën de grote massa geïnspireerd zouden hebben? Veel “populisten” van toen worden nu in het geschiedenisonderwijs gehuldigd als “grote voorbereidende denker”, “visionair”, “zijn tijd ver vooruit” en dergelijke. Bijna allemaal stuitten ze gedurende hun leven op energiek verzet, niet weinigen vonden op grond van hun ideeën de dood aan de galg of op de brandstapel.

Juist nu en juist als democraat zou men de “populisten” van de meest verschillende kleur dankbaar moeten zijn, want zij zijn het zout in de soep van de democratie. Zij stellen de onaangename vragen, die de propaganda van de hoogste tienduizend in het juiste licht plaatsen, zij confronteren de samenleving met duidelijke misstanden, die van officiële zijde verzwegen of in de doofpot gestopt worden. De door de media doorgegeven realiteit heeft zich sowieso al ver van het reële dagelijkse leven van de mensen verwijderd, zodat een correctie dringend noodzakelijk zou zijn; de mensen snakken naar alternatieven, die hen in ieder geval een klein beetje verlossen van deze cognitieve dissonantie. Alleen zo kan het succes van het populisme überhaupt verklaard worden – met een totaal falen van de autoritaire, zogenaamde elites.

Bron:
www.contra-magazin.com
Auteur: Marcello Dallapiccola

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)