Het recalcitrante kind en zijn ongeschikte huisdier (oftewel: Links koestert de verkeerde zaken en háát de Realist, die hem daarop wijst)

(Door: Theresa Geissler)

Bij het ‘rondsurfen’ op internet, de afgelopen woensdagavond 21 december 2016, stuitte ik op het toevallig exact vier jaar eerder – op 21 december 2012- geschreven artikeltje van Ruard Ganzevoort, Eerste Kamerlid voor GroenLinks: “Waarom Kerst een rotfeest is. “Ik ben niet van plan het tot een echt uitgangspunt voor deze beschouwing te maken: het stamt, zoals gezegd, uit 2012 en is sindsdien door verschillende kritische blogs, waaronder E.J. Bron itself, in behandeling genomen. Ik haal het hier alleen maar aan, omdat het werkelijk exemplarisch is voor het denkpatroon van niet alleen GróenLinks, maar héél Links, en, daaruit voortvloeiend, haar aversie tegen alles wat met de Nederlandse cultuur en traditie te maken heeft. Wat dan weer resulteert in haar streven die om zeep te helpen nog voor de moslims, de getinten of welke etnische minderheid dan ook het doen.

Hiertoe gaat Ganzevoort vol op het orgel wat betreft zijn persoonlijke afkeer van de verplichting tot gezelligheid en, meer idealistisch getint, “de overmatige vleesconsumptie” tot en met de, naar zijn oordeel, verkeerde insteek van het kerstverhaal, waarna hij vervalt in een mijmering hoeveel beter het zou zijn als die insteek maar meer gericht zou zijn op de volgens hem zínvolle dingen, zoals het niet langer uitsluiten van minderheden en het opvangen van diegenen die het ècht nodig hebben. Als op deze aspecten maar meer de nadruk wordt gelegd, zo concludeert hij, zou hij het kerstverhaal, de kerstgedachte zelfs móói gaan vinden…… Enfin, de hele overbekende klaagzang van een mokkend kind dat het allemaal niet naar de zin is en die zich heimelijk beraamt over hoe het er onderuit kan komen.

Aangezien in zijn mijmering tevens naar voren komt dat hij met die opvang vooral het opvangen in gedachten heeft van zwangere jonge dochters die zijn uitgestoten door dezelfde cultuurkringen, die van hèm – links – niet uitgesloten mogen worden, betrapt men hem hier al op een tegenspraak. Eén van de vele die links voortdurend in petto heeft door haar neiging, om voor de andere kant van de medaille consequent de ogen te blijven sluiten. Het is namelijk hetzelfde als erkennen dat homo’s weliswaar gevaar lopen door de inbreng van de islam, maar diezelfde islam er niet om te veroordelen: “Bent U vóór homorechten?” “Oh, absoluut.” “En bent U dan tegelijkertijd voor bestaansrecht van de islam?” “Oh ja, absoluut!” In één adem. (Dat zulks op z’n minst infantiel klinkt, zal dan wel aan mij liggen.)

De Linksmensch heeft, over het algemeen, in de loop van enkele generaties een diepe afkeer aangekweekt van zijn eigen leefmilieu, dat door hem hoofdzakelijk ervaren wordt als benepen en beperkt. Hij is als het ware het naïeve kind, dat bij het passeren van een etalage van een dieren-speciaalzaak gefascineerd raakt voor een bevallige, witte fret in de vitrine, die hij per sé wil hebben, ongevoelig voor de uitleg van de volwassenen dat een fret in wezen geen huisdier ís, zich nooit echt aan mensen kan hechten, maar integendeel onberekenbaar en vals blijft. Als dat al zo mocht zijn, weet hij zeker, zal h i j het vertrouwen van het dier weten te winnen. Misschien komt hij tot inkeer, zodra hij met de scherpe tanden van het dier heeft kennis gemaakt, omdat hij het wilde knuffelen, misschien ook dán nog niet. Maar essentieel hierbij is dat, behalve hij, ook zijn huisgenoten dat risico lopen, hoewel ze hem er van meet af aan voor gewaarschuwd hebben. Zeker als dit hèn eerder treft dan hèm zal het kind vol overtuiging alle schuld op hèn schuiven, omdat zij in zijn ogen voor zijn troeteldier niet lief genoeg geweest zijn.

En zoals gezegd: Deze zienswijze kan een kind zéér lang volhouden, zelfs nog als hij de ware aard van de fret persoonlijk heeft ervaren: Een kind neemt men zijn speelobject niet gemakkelijk af…..En precies zó is het bij de Linksmensch. Ook deze háát zijn realistischer huisgenoten vanwege hun gebrek aan enthousiasme over het object van zijn adoratie (en van zijn ijdelheid trouwens) en tevens haat hij hun herhaaldelijke pogingen om hem de ogen te openen. Hij beeldt zich in dat de motieven die zij daarvoor hebben onzuiver zijn en weigert zelfs het waarheidsgehalte ervan ook maar te tóetsen, ja, zelfs dicht hij die motieven kwalijke karaktereigenschappen toe, waarvan hijzelf niet eens meer weet wát ze precies inhouden; waarvan hij alleen maar ooit, in het grijze verleden, uit andere bronnen heeft vernomen en waarvan hij heeft horen zeggen dat ze verwerpelijk zijn, zéér verwerpelijk. Dús, zo redeneert hij, zijn die motíeven verwerpelijk en is het aan hèm, de “zuivere”, die zich er niet mee heeft laten besmetten, om zichzelf en zijn geestverwanten ervan te ontdoen opdat de samenleving ervan gezúiverd wordt. Men kan ook zeggen: opdat de leefomgeving ontdaan wordt van alle volwassen elementen, totdat in het huis alleen de onwetende kinderen overblijven……mèt hun valse fretten. Die zich vermenigvuldigen en de heerschappij binnenshuis overnemen. Zodat tenslotte de kinderen, die de ouderlijke raad in de wind hebben geslagen en samen met hun huisdieren de ouderen uit het huis hebben verdreven, zelf ten prooi vallen….aan hun fretten.

Maar tot het zo ver komt, zíen zij dat niet, wéigeren zij dat te zien en blijven zij dat weigeren. Hun enige reactie bestaat hieruit om degene die ze wijst op het naderende onheil steeds fanatieker buitenspel te zetten, ja, hem zelfs te bijten, vóór de fret het doet. En de Realist, terzelfder tijd, kan tenslotte niet anders meer doen dan strijden voor het enige wat voor hem nog van belang is: Zijn thuis, dat uiteindelijk nog steeds aan hèm toebehoort, al dreigt het buiten zijn schuld ten prooi te vallen aan de redeloze Linksmensch en zijn exotische protegés, oftewel: aan de koppige, hersenloze kinderen en hun ondeugdelijke huisdieren, de frètten.

Surrealisme? Een gruwelsprookje? Tot nu toe dreigt het op verontrustende wijze waarheid te worden! En waar het eindigt is geheel afhankelijk van de wilskracht van hèn, die de realiteit voor ogen blijven houden; de redelozen zullen het doemscenario nimmer op eigen initiatief keren…..

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)