De strijd van de “democraten” tegen de democratie

(Door: Marco Maier – Vertaling: E.J. Bron)

Toenemende censuurpogingen en de bestrijding van echte oppositiebewegingen zijn deel van de tijdgeest. Het systeem wil zichzelf in betonneren en hervormingen verhinderen.

De parlementaire democratie schaft zichzelf af. In plaats van de echte politieke discussie tussen verschillende groeperingen en partijen bestaan er in het kader van de premisse van het systeembehoud tot iedere prijs weliswaar verschillende systeempartijen, echter geen werkelijke mogelijkheid om hervormingsbewegingen te vestigen. Politieke hervormingen zijn niet gewenst, omdat deze immers onder omstandigheden de macht van het politieke establishment zouden kunnen breken.

Deze systematische in betonnering onder de dekmantel van de binnenlandse veiligheid verhindert echter ingrijpende, noodzakelijke veranderingen. In plaats daarvan creëert ze een politiek perpetuum mobile dat zichzelf constant in stand houdt en bevestigt. Binnen de verschillende partijen gaat het er alleen nog maar om zo mogelijk brave partijsoldaten voor de kaders te kweken. Wie te kritisch is tegenover het partijestablishment wordt vroeger of later “afgezaagd”. Zo vestigt zich een systeem van partijinterne kadaverdiscipline, waarbij weliswaar af en toe gemor is te horen, maar er meestal geen consequenties volgen.

Dit zag je bijvoorbeeld bij de oorlog in Joegoslavië, bij de Hartz-IV-wetten onder rood-groen en bij het stoppen met kernenergie, energie-ommekeer, afschaffing van de dienstplicht en dergelijke onder CDU-kanselier Merkel. Als de partijleiding diverse punten wil invoeren, hoewel ze de eigen partijregels overtreden, wordt dat gewoon – weliswaar onder gemor – gedaan. Vrij mandaat? Vergeet het maar. Dat interesseert in Duitsland (en in andere landen met een “parlementaire democratie) echter nauwelijks iemand.

Daarmee schrijft de politieke mainstream echter tegelijkertijd een ideologisch dwang-korset aan de samenleving voor. Wie niet in de pas loopt, omdat hij het heersende pseudo-democratische systeem niet als goed beschouwt, wordt al snel een vijand van de grondwet en van de staat. Maar plastisch gesproken: wie vasthoudt aan burchten en ridders, hoewel er inmiddels al lang met kanonnen en geweren geschoten wordt, kan alleen maar ten onder gaan. De heersende parlementaire democratie is zo´n ridderburcht die in toenemende mater onder vuur komt te liggen, omdat de tijden en de mensen veranderen. De bestrijding van echte oppositiebewegingen door middel van censuur en de bedreiging met straf lijkt echter (om bij het plastische voorbeeld te blijven) op een poging om de productie van buskruit, geweren en kanonnen te verbieden. Maar de doorgaande ontwikkeling (technisch en qua civilisatie) kan daarmee niet worden opgehouden.

Het huidige om zich heen slaan van het establishment tegen de vrije, onafhankelijke (alternatieve) pers, tegen oppositionele bewegingen en partijen die veranderingen teweeg willen brengen en tegen kritische geluiden vormen al een eindstrijd van het regime. De zogenaamde “democraten” bestrijden de democratie, omdat deze ook noodgedwongen moet leiden tot machtswisseling en hervormingen – wat zij echter, uit angst om macht en aanzien kwijt te raken, willen verhinderen. Daarbij schaft de “parlementaire democratie” zich echter successievelijk zelf af en tendeert naar een (menings)dictatuur, die dan vroeger of later in een revolutie wordt gestort.

Bron:
www.contra-magazin.com
Door: Marco Maier

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)