Jij bent welkom in mijn land

(Door: Wim van Schaik)

We herinneren ons nog als de dag van gisteren het welkkomstkoortje in Goedmenschstad Apeldoorn. Dat zweverige liedje, gezongen door nog zweveriger types, meest vrouwen. Amper zestig mensen die even voor iedereen beslissen dat wie ‘zomaar aanspoelt’ (haha) welkom is.

Nu is het stil in kom-maar-binnen-wie-je-ook-bent Apeldoorn. Je hoort niet meer over maaltijden bij een Nederlands gezin: kip en rijst en beslist geen alcohol. En het initiatief gastgezin voor ‘vluchteling’ organiseert nu dansfeestjes en heeft een ordinaire bedelsite als uithangbord. Het bleef bij opgeklopte welkomst-euforie, breed uitgesponnen in de media. Niemand was bereid ook maar één ‘vluchteling’ in huis te nemen, ook in Apeldoorn niet. ”Jij bent welkom in ons land”, maar niet bij mij. De goedmensch ten voeten uit.

Binnen no time ontstond er in Apeldoorn ‘extra druk op draagvlak en draagkracht’: rondhangen, winkeldiefstal, onenigheid om gebruik van een sportveld. Die kwezelaars in Apeldoorn hadden er zelf om gevraagd toch? Hadden ze niet gezongen “Ik wil weten wie je bent”? O ja? Getuige het verhaal van hoofdagente Shirley (27) in het RD dat nu boven tafel komt, wisten ze dat allang.

Een paar maanden voor dat leugenliedje (twee derde van de Nederlanders wilde de grenzen juist dicht!), om precies te zijn op 21 mei 2015, werd Shirley in het centrum van Apeldoorn ernstig mishandeld door een… Somaliër. Het was tijdens haar dienst voor het team winkelcriminaliteit. Ze werkte die dag, in burgerkleding, met een vrouwelijke collega.

Het verhaal van Shirley: “In de buurt van de HEMA vielen drie jongemannen op, onder wie iemand van Somalische afkomst. Voor in de HEMA stond een stellage met horloges. De jongeman van Somalische afkomst pakte een horloge en liep verder de winkel in. Hij probeerde de verpakking eraf te halen, maar dat lukte niet. Even later liep het drietal naar de uitgang. De Somaliër hield zijn hand met daarin het horloge boven zijn hoofd en liep tussen de alarmpoortjes door.

Buiten stonden inmiddels diverse collega’s klaar. Ze grepen de dief vast en maakten zich kenbaar als politie. De jongeman rukte zich echter los en rende in mijn richting. Ik riep dat ik van de politie was en gaf hem een schouderbeuk. Hij deinsde achteruit.

Toen gebeurde er iets onverwachts. Hij bewoog zijn arm naar achteren. In zijn hand had hij een wodkafles. Met grof geweld sloeg hij me daarmee in mijn gezicht. Meteen besefte ik: Dit is niet goed. Ik voelde en hoorde dingen in mijn gezicht knappen. Mijn zicht was weg, er stroomde bloed langs mijn gezicht. De adrenaline stroomde door mijn lichaam. Ik dacht: Ik moet die man pakken. Met m’n ene hand voelde ik aan mijn gezicht, met mijn andere hand greep ik de dief bij zijn jas. Ik dacht: Vasthouden en niet meer loslaten.

De dief verzette zich hevig. Hij trapte, sloeg en schreeuwde. Met z’n vijven (!) probeerden we hem in bedwang te houden. De politie moest geweld gebruiken om hem onder controle te krijgen. In de politieauto ging de verdachte nog een keer door het lint en pleegde daar vernielingen.”

Shirley liep diverse verwondingen aan haar gezicht op en een verbrijzelde neus, waaraan zij nog geopereerd moet worden. Aan de mishandeling in haar gezicht hield zij een litteken over. De winkeldief, veroordeeld tot twaalf maanden cel, waarvan drie maanden voorwaardelijk, beweerde dat hij niet wist dat Shirley van de politie was en dat hij haar per ongeluk met de fles raakte. Shirley komt de man nog geregeld tegen. Hij is tot ongewenste vreemdeling verklaard, maar kan niet worden uitgezet.

Zingen “Jij bent welkom in mijn land”, terwijl je helemaal niet weet tegen wie je het hebt, is klef sentimentalisme. Maar dat niet alleen. Dit soort compassie met alles wat ‘aanspoelt’ heeft ook afscheid genomen van het gezonde verstand, en geeft uiting aan impliciete minachting voor hen die er het slachtoffer van worden en hun cultuur willen bewaren. Daarom dit stukje. Opdat we niet vergeten…

Door:
Wim van Schaik
(voor www.ejbron.wordpress.com)