Zeven dagen in februari

(Door: Victor Davis Hanson – Vertaling: “Wachteres” en “Henk V.”)

De linkse en rechtse critici van Trump streven ernaar de politieke ramp tot stand te brengen die zij hebben voorspeld.

“Zeven Dagen in Mei”, een politieke thriller uit 1964, liet een futuristische (1970) mislukte militaire intrigantenkliek zien, die probeerde de president van de Verenigde Staten buiten spel te zetten naar aanleiding van zijn voorgenomen nucleair ontwapeningsverdrag met de Sovjets. Iets wat veel minder dramatisch, maar misschien even zorgwekkend is als deze Hollywood fictie, speelde zich in februari van dit jaar af.

Het tandengeknars van een staat binnen een staat

Momenteel proberen de politieke tegenstanders en de media het presidentschap van Donald Trump te ondermijnen op een manier die ongekend is in de recente geschiedenis van de Amerikaanse politiek. Het zogenaamde verzet onder de federale werknemers van het EPA tracht bestuurlijke hervormingen van de regering Trump te verstoren; immigratieactivisten beloven de rechterlijke macht te overstelpen om uitvoeringsbesluiten buiten werking te stellen.

Inlichtingendiensten hadden eerder ‘fake’ nieuws voorlichtingsbijeenkomsten gelekt over de vermeende escapades van presidentskandidaat Trump in Moskou  – verhalen die snel werden ontmaskerd als politiek gemotiveerde verzinsels. Bijna een derde van de Democraten van het Huis van Afgevaardigden heeft de inauguratie geboycot. Beroemdheden, zoals Ashley Judd en Madonna, riepen obsceniteiten naar groepen demonstranten; Madonna uitte haar dromen over de dood van Trump door te zeggen dat ze er veel over had nagedacht om het Witte Huis op te blazen.

Maar al die plaagstoten waren slechts de potsierlijke inleiding die voorafging aan de volwaardige aanval in medio februari. Beroepsinlichtingenofficieren lekten hun eigen transcripties van een telefoongesprek dat de aangestelde [nog niet geïnstalleerde] Nationale Veiligheidsadviseur Michael Flynn had gepleegd met een Russische ambtenaar. De aanklacht van de media tegen Flynn luidde dat het schandelijk was dat hij, voordat hij zijn ambt bekleedde, in Rusland met hoger geplaatsten had gesproken. Ambtenaren van de Obama-regering deden vrijwel hetzelfde voor zijn inauguratie in 2009, en spraken met Syrische, Iraanse en Russische collega’s. Maar zij hoefden niet te accepteren dat ze geconfronteerd werden met inmenging van de aftredende regering-Bush.

Natuurlijk wachten de aangewezen veiligheidsambtenaren van de meeste intredende regeringen niet tot hun beëdiging om buitenlandse ambtenaren te polsen. De meesten zijn van plan om het beleid van hun voorgangers ongedaan te maken. Dan rijst de vraag: Waarom tapten aangestelde ambtenaren van de voormalige Obama-regering of carrièreambtenaren de telefoontjes van een inkomende Trump af (en van Trump zelf?) En waarom lekten zij daarna de bandopnames naar hun favoriete pers? Met welk doel?

Inderdaad is de voorgestelde handreiking naar Rusland van Trump tot nu toe niet helemaal zo omvattend als de handreiking van Obama in 2009, toen het ministerie van Buitenlandse Zaken de belangrijke [afzien van het gebruik van de] rode-reset-knop gebeurtenis ensceneerde om Poetin te kalmeren; destijds maakte Rusland zich klaar om de Krim geheel in te lijven, behalve Oost-Oekraïne. Trump keurde zeker de verkoop van ongeveer 20 procent van de Noord-Amerikaanse uranium bedrijven uranium aan Russische geïnteresseerden niet goed, volgens het ‘voor wat hoort wat’ principe dat gebruikelijk was onder de minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton – blijkbaar in overleg met Bill Clinton en de Clinton Foundation – en passend bij de algemene onverschilligheid van zowel de pers en de inlichtingendiensten.

Daarnaast meldde de Wall Street Journal de vorige week dat beroepsinlichtingenofficieren hebben besloten om voor de president informatie achter te houden, omdat zij blijkbaar van de veronderstelling uitgingen dat hij in hun ogen niet geschikt is om die te ontvangen. Als dat waar is, dan zou deze onthulling betekenen dat personen van de federale regering zich nu actief verzetten tegen de wettig verkozen president van de Verenigde Staten. Deze huiveringwekkende vaststelling wint aan geloofwaardigheid, omdat naar alle waarschijnlijkheid de privégesprekken van de president met de Mexicaanse en Australische staatshoofden eveneens werden geregistreerd, en geselecteerde segmenten werden gelekt, die suggereerden dat Trump ofwel schietgraag of dat hij een pias was.

Vreemd genoeg had senator Charles Schumer zich begin januari genoodzaakt gezien Trump te waarschuwen dat hij voor zijn kritiek op beroepsambtenaren van de inlichtingendiensten een prijs zou moeten betalen. In een verbazingwekkend schot voor de boeg, dat in februari gevolgd werd door een uitval, zei Schumer: “Laat me u dit vertellen, u neemt het op tegen de inlichtingendiensten, ze hebben zes dagen in de week om wraak op u te nemen. . . . Dus is hij voor een praktische, vermoedelijk keiharde zakenman,  stom bezig”.

Schumer was blijkbaar niet verontrust over malafide inlichtingendiensten die samenzweren om een gemeenschappelijke politieke vijand te vernietigen – de president van de Verenigde Staten. Wat hem verraste was dat Trump zo naïef was dat hij de anticonstitutionele machten die zich tegen hem opstelden niet juist inschatte.

Trump – Zijn ‘elegante’ verwijdering

De pogingen van de elite om de president te verzwakken, hebben soms een angstaanjagende wending genomen. De uitgever-redacteur van het Duitse weekblad Zeit bracht het onderwerp: ‘Trump ombrengen” op de Duitse televisie ter sprake om een einde te maken aan de ‘Trump catastrofe”. Hetzelfde deed de Britse Sunday Times columniste India Knight, die tweette: “De moordaanslag laat wel lang op zich wachten”. Een voormalige Pentagon-ambtenaar, Rosa Brooks, die onder Obama diende, mijmerde onlangs over theoretische manieren om Trump te verwijderen, met inbegrip van een militaire coup, als andere manieren, zoals impeachment, of gedwongen verwijdering op medische gronden zouden mislukken: “De vierde mogelijkheid is er een waarvan ik tot voor kort zou hebben gedacht dat die ondenkbaar was in de Verenigde Staten van Amerika: een militaire coup, of op zijn minst een weigering van militaire leiders om bepaalde bevelen op te volgen”.

The Atlantic waarschuwt nu dreigend dat Trump probeert een autocratie te creëren. De voormalige hoofdredacteur van de Weekly Standard, Bill Kristol, suggereerde in een tweet dat, als hem de vraag zou worden gesteld (onder welke surrealistische omstandigheden zou dat gebeuren?) om te moeten kiezen tussen de grondwettelijk en democratisch gekozen president en beroepsoverheidsfunctionarissen die het plan hebben om hem te dwarsbomen of hem te verwijderen, dat hij zich dan zou opstellen aan de kant van de revolutionaire, antidemocratische “staat binnen een staat”: “Ik heb uiteraard een sterke voorkeur voor normale democratische en constitutionele politiek. Maarals het erop aankomt [cursivering van mij], verkies ik de onzichtbare staat in een staat boven de staat van Trump”. Ongetwijfeld hebben sommige lezers dat uitgelegd als een oproep om de kant te kiezen van anticonstitutionele krachten tegen een gekozen Amerikaanse president.

Hollywood-sterren zoals Meryl Streep stellen de president gelijk met bruinhemden en allerlei fascisten. Een CNN-reporter maakte bekend dat Trump een aanhanger van Hitler is; iemand anders mijmerde over het laten neerstorten van zijn vliegtuig. Een prominente conservatieve jurist, Richard Epstein, riep Trump onlangs op om af te treden, terwijl hij minder dan een maand in functie was, hoofdzakelijk op grond van Trump zijn retoriek, die hij ongebreideld en indiscreet vindt – hoewel Epstein geen strafbare delicten of twijfelachtige beledigingen citeerde die het wegsturen van een grondwettelijk gekozen president zouden rechtvaardigen. Eerder hadden de Republikeinse columnisten David Frum en Jennifer Rubin een theorie dat het 25ste amendement een mogelijkheid zou kunnen bieden om Trump – als zijnde ongeschikt voor zijn functie – uit zijn ambt te verwijderen. The New Republic publiceerde een ongefundeerde theorie – op geen enkel empirisch bewijs gebaseerd – dat Trump zou lijden aan neurosyfilis en dus mentaal niet in staat is om zijn ambt uit te oefenen.

Voormalig president Barack Obama – heel anders dan de voorgaande presidenten Gerald Ford, Ronald Reagan, George H.W. Bush, en George W. Bush, die allen afzagen van het aanvallen van hun opvolgers – staat nu naar verluidt klaar om deel te nemen aan de pogingen van een goed gefinancierd politiek actiecomité om het presidentschap van Trump te ondermijnen.

De politie moet zich bezig houden met politiewerk/ordehandhaving

Fake [nep, vervalst] nieuws verspreidt zich. De voorzitter van de kleinste fractie in het Huis van Afgevaardigden, Nancy Pelosi, en het lid van het Huis van Afgevaardigden, Elijah Cummings, vielen onlangs de vertrekkende nationale veiligheidsadviseur Michael Flynn aan, omdat zij een tweet lazen waarvan zij veronderstelden dat die van Flynn kwam, maar die een puur verzinsel bleek te zijn. Evenmin heeft Trump, zoals werd beweerd, serieuze plannen om “100.000” manschappen van de Nationale Garde te mobiliseren om deportaties af te dwingen.

Andere onware verhalen beweerden dat Trump had overwogen om Mexico binnen te vallen, dat zijn advocaat naar Praag was gegaan om een ontmoeting met de Russen te hebben en dat hij uit de Oval Office een borstbeeld van Martin Luther King Jr. had verwijderd – een zeker bewijs dat Trump een racist is. Journalisten – waaronder zelfs “fact-checker” [controleur van feiten] Glenn Kessler van de Washington Post – stuurden fake nieuwsberichten door dat de vader van Trump een campagne voor het burgemeesterschap van New York had gevoerd, waarbij hij racistische tv-advertenties had uitgezonden.

Ook de familie van Trump is niet gevrijwaard van constante aanvallen. Dochter Ivanka Trump werd onlangs in het nauw gedreven tijdens een vlucht met een vliegtuig, toen zij drie dagen voor Kerstmis met haar drie jonge kinderen reisde; ze werd getreiterd door een schreeuwende activistische passagier. Haar privémodezaak is het doel van een nationaal georkestreerde progressieve boycot. Beroemdheden en schrijvers hebben Trump´s elfjarige zoon Barron bekritiseerd als een sociopaat-in-wording of als een jongen die gevangen zit in een autistische luchtbel. First Lady Melania Trump klaagde de Daily Mail aan, nadat die handelde in berichten dat zij ooit een betaalde escort was geweest – een leugen die onlangs opnieuw in omloop werd gebracht door een verslaggever van de New York Times.

Trump´s adviseurs Steve Bannon en Sebastian Gorka worden stelselmatig door het slijk gehaald als antisemieten en fascisten. Eén criticus van Trump hekelde Gorka als een nazi-sympathisant, omdat hij een herinneringsmedaille draagt die eens is uitgereikt aan zijn vader voor diens rol in het verzet tegen de communistische overname van Hongarije.

Wat heeft de vaak luidruchtige Trump in de eerste maand van zijn regering gedaan om oproepen, waarin zijn dood,gedwongen verwijdering of afzetting wordt geëist, te verdienen?

Gevaarlijke vorm of inhoud?

De beurs bereikt een hoogterecord. Peilingen laten zien dat het zakelijk optimisme stijgt. De Rasmussen opiniepeiling zet het waarderingscijfer voor Trump op 55%.

In vergelijking met Obama in 2009, in dezelfde tijd van diens jonge regering, heeft Trump ongeveer hetzelfde aantal executive orders uitgegeven. Bovenal heeft Trump, in zijn oorlog tegen de pers, tot nu toe geen afluistertelefoons gebruikt voor ook maar één verslaggever, met als reden dat hij geen ‘criminele co-samenzweerder’ is, evenmin is hij achter de telefoonopnames van de Associated Press aangegaan – het ministerie van Justitie van Barack Obama deed beide, en die kregen weinig aandacht in de media.

De verordeningen van Trump berusten meestal op gezond verstand en ze zijn niet controversieel: toestemming geven voor de Keystone en Dakota pijpleidingen, een federale vacature/personeelsstop, werkhervatting aan een eerder goedgekeurde muur langs de Mexicaanse grens, gepensioneerde federale ambtenaren verbieden om lobbyactiviteiten uit te oefenen, en het snoeien in de regelgeving.

Zijn beloften om illegale buitenlanders, die strafregisters van criminele activiteiten of bendevorming hebben opgebouwd, te deporteren; in het ontwerp worden de zogenaamde Dreamers [Dreamers zijn degenen die als kinderen illegaal in de VS zijn gebracht] omzeild, evenals de illegale buitenlanders zonder criminele achtergronden, die momenteel werken en die al lange tijd in het land verblijven.

In zijn executive order om immigratie uit zeven door oorlog verscheurde Midden-Oosten landen tijdelijk op te schorten, leidde Trump de voorafgaande  bewuste immigratiebrandhaarden, waar Barack Obama ook al aandacht aan had geschonken, in goede banen. In eerste instantie was het uitvoeringsbesluit van Trump slecht geformuleerd en werd het onhandig naar buiten gebracht; daarna werd het geherformuleerd. Het krijgt de steun van het publiek, maar niettemin kreeg het een hysterische reactie van federale rechters, die nieuwe jurisprudentie leken te verzinnen, waarin staat dat vreemdelingen uit het buitenland grondwettelijke bescherming van Amerika genieten.

Bij meer inhoudelijke hervormingen, zoals intrekking van Obama Care, hervorming van de belastingwetgeving en wederopbouw van de infrastructuur, wacht Trump op de voorgestelde wetgeving van de Republikeinse meerderheid in het Congres. In elk opzicht zijn de eerste vergaderingen van Trump en zijn telefonische gesprekken met de Britse, Israëlische, Japanse en Russische staatshoofden, goed verlopen.

Trump heeft minder personen die [door hem] in het Kabinet zijn benoemd teruggetrokken dan Barack Obama heeft gedaan. De meesten geloven dat de overgrote meerderheid van zijn selecties gezaghebbend zijn. De voordracht van Judge Neil Gorsuch was een alom geprezen zet. De minister van Defensie, de gepensioneerde generaal James Mattis, heeft eerdere oproepen van Trump herhaald om het aantal Europese NAVO-leden op te voeren en om te voldoen aan hun overeengekomen verplichtingen jegens de alliantie.

Het is duidelijk dat er, afgaande op waarnemingen, niets is dat Trump in zijn eerste maanden als president heeft gedaan dat oproepen tot geweld tegen zijn persoon of tot zijn verwijdering uit het ambt lijkt te rechtvaardigen. Welke verklaring is er dan voor de ongekende venijn tegen hem?

1) Zoals we zagen in zijn recente ontspannen persconferentie is de harde, compromisloze stijl van Trump zeker anti-Washington, anti-media, anti-elite, en antiliberaal. Hij brengt verslaggevers vaak van hun stuk met hoogdravende taal en krachttermen, terwijl de meesten gewend zijn aan de omgang met carrière/beroepspolitici of mede-liberale ambtsdragers, die dezelfde opvattingen delen. Als onderdeel van Trump’s art-of-the-deal-tactiek  buldert hij, gaat tekeer, en vraagt drie keer waar hij uiteindelijk genoegen mee zou nemen, in de verwachting dat de critici van zijn stijl binnenkort tot zwijgen zullen worden gebracht door de onmiskenbaar goede uitkomsten die uiteindelijk het resultaat zullen zijn van zijn beleid. Hier is sprake van een lange termijn strategie, die op korte termijn het journalisten mogelijk maakt om kritiek te hebben op de huidige stappen in plaats van op de uiteindelijke uitkomst. Trump´s onconventioneel heftig woordgebruik, niet wat hij tot nu toe al heeft bereikt, vormen de brandstof voor de vijandigheid van de elites, die proberen hem buiten de wet te stellen, omdat zij bang zijn dat hun reputaties en carrières er niet meer toe zouden doen door zijn harde populisme. Hij heeft het land er ook aan herinnerd dat een deel van de mainstream media en de elites uit Washington en New York vaak middelmatig en saai zijn.

2) De Democratische Partij is opgeslokt door haar linkervleugel en begint op de machteloze Britse Labour partij te lijken. Zij is zeker niet langer een nationale partij. Meestal is zij een soort lokale en gemeentelijke kustwacht, die tot actie wordt opgeroepen om de agenda van ras en geslacht te bevorderen en tegen conservatisme te strijden, maar zonder een pragmatische alternatieve visie. Het dilemma is grotendeels te danken aan het persoonlijke succes maar [tegelijkertijd] het presidentiële falen van Barack Obama, die de partij naar links verschoof en toch een electorale matrix naliet die toekomstige nationale kandidaten van de swing-state kiesdistricten zal beroven, zonder voor dat nadeel compensatie te krijgen in de vorm van steun van enorme groepen minderheden, die zo uniek was voor de kandidatuur van Obama. De Democratische Partij bijt zichzelf in de staart in eindeloze uitbarstingen van electorale frustratie – gezien het feit dat het geneesmiddel in de vorm van het verwerven van meer steun onder de blanke armen en de werkende klassen als erger wordt beschouwd dan de kwaal van het verliezen van gouverneursposten en van functies bij de wetgevende macht, het Congres, het presidentschap en het Hooggerechtshof.

3) Gewoonlijk zouden conservatieve experts en journalisten zich verzetten tegen deze buitengewone inspanning om een Republikeinse president buiten de wet te plaatsen. Maar als gevolg van een jaar van ‘Never Trump’ politisering en oppositie, en Trump´s eigen recht-toe-recht-aan stijl en zijn irriterende temperament, bevinden honderden Republikeinse intellectuelen en journalisten, ex-ambtsdragers en de huidige politici – die een gemeenschappelijke overtuiging hadden dat Trump geen kans had om te winnen en dus veilig kon worden afgeschreven – zich zonder hun invloed in het Witte Huis of zelfs in hun eigen partij, waarvan meer dan 90% voor Trump stemde. Met andere woorden, de rechtse heersende klasse is nog steeds in een burgeroorlog onder elkaar verwikkeld.

Voor sommigen is de beste weg naar verlossing blijkbaar dat Trump zodanig wordt bekritiseerd dat hun eerdere voorspellingen, dat hij het in de verkiezing niet zal redden, toch nog gedeeltelijk zullen worden vervuld, door een presidentschap dat in elkaar klapt. Het is geen toeval dat veel van degenen die zijn ontslag of verwijdering eisen, gefrustreerd zijn omdat, voor het eerst in een generatie, zij geen invloed zullen hebben in een Republikeinse regering of zelfs onder de meeste Republikeinen. Toch accepteren ze stilletjes dat de werkelijke afspraken, de executive orders, en het aangekondigde beleid van Trump, meestal orthodox conservatief zijn – een feit waarvan verondersteld werd dat dit onmogelijk was

4) Sinds 2000 is dat wat [in het verleden] als irrationeel en abnormaal zou zijn gezien, geïnstitutionaliseerd en gemeengoed geworden: een recordhoogte aan VS-overheidsschulden die de 20 biljoen dollar benadert, chronische handelstekorten, een veelal destructieve globalisering, een Hoover-achtig tijdperk, zwakke economische groei, polariserende raciale identiteitspolitiek, open grenzen, een gestage groei van het overheidsapparaat, No-Go gebieden in steden, niet nagekomen verplichtingen jegens de NAVO in het buitenland, een afbrokkelend geloof dat de Europese Unie duurzaam en democratisch is en een geleidelijke symbiose tussen de twee partijen, die beide de werkende klassen negeerden, die men of als demografisch gedoemd ziet of als een afgedankte groep van beklagenswaardige en niet meer te redden mensen (of allebei).

De pogingen van Trump  om de politiek terug te brengen naar de kern – het toezien op de naleving van bestaande wetten, eerder goedgekeurde projecten uitvoeren, de regelgeving van de overheid en de groei controleren, VS-verdragen opnieuw aanpassen aan de huidige werkelijkheid, zonder pardon de kant van vrienden kiezen en vijanden straffen –  werd gezien als revolutionair in plaats van als een terugkeer naar de standaardpraktijk, deels omdat die de status quo, carrières en de handel bedreigden. Het Trumpisme is min of meer verwant aan de Gingrich-Clinton compromissen van de vroege jaren 1990 en aan Reagan, die dit ook in praktijk bracht, hoewel hij er niet altijd over sprak. Maar wat toen een tweesporenbeleid en gematigd was, blijkt vandaag revolutionair en nihilistisch te zijn.

Voorlopig draaien de elitaire afschuw voor Trump  en het misselijkmakende gepraat over staatsgrepen – of erger – om de economische groei. Als de agenda van Trump in 2018  3% of meer groei van het BNP bereikt, dan zullen zijn critici – de progressieve stoottroepen, de democratische ‘adel’, de mainstream media, de ‘Never Trump’ Republikeinen – ofwel hun strategieën veranderen of voor lange tijd onder ogen moeten zien dat zij nergens meer toe dienen.

Maar voorlopig is hoe dan ook een einde maken aan Trump blijkbaar de verkrampte weg die zijn critici inslaan om de uitgang te vinden uit hun zelf gecreëerd doolhof van onbeduidendheid.

Bron:
www.nationalreview.com
Auteur: Victor Davis Hanson

Vertaald uit het Duits door:
“Wachteres” en “Henk V.”
(voor www.ejbron.wordpress.com)