DE ITALIANEN ZOUDEN MASSAAL OP WILDERS STEMMEN

(Door: “Weethetwel”)

Er is geen land in Europa waar de kiezer inmiddels zo tegen de gevestigde orde is als in Italië. De partij die zich afkeert van de bestaande elite kan op 60% van de stemmen rekenen. Alles is beter dan te stemmen op de gevestigde orde. Maar ze hebben geen Geert Wilders. En dus moeten ze het doen met de linkse clown Grillo van de Vijfsterrenbeweging die met zijn partij Marine le Pen probeert onderuit te halen, omdat ze de gruwelijke daden van ISIS aan de kaak stelde. De Italiaan weet dat zijn land met de door Europa gedwongen islamisering in de frontlinie ligt en steeds meer te maken krijgt met die islamisering. Om dat tegen te gaan,  moet je beslist geen linkse partij hebben.

Met Berlusconi hadden de Italianen een geliefde vertegenwoordiger, maar die is door de linkse media en de corrupte rechterlijke macht enorm zwart gemaakt en uiteindelijk verdreven om plaats te maken voor een links “zakenkabinet”. Kandidaten van het kaliber Wilders of Trump zouden onmiddellijk de Italiaanse stemmen krijgen. De Nederlanders zouden zich in de handen moeten knijpen dat ze die keuze wél hebben. En zich moeten schamen als ze die kans niet pakken.

Italiaanse “belastingontduiking”.

In de Nederlandse media worden de Italianen afgeschilderd als belastingontduikers. Na decennia van linkse hersenspoeling mag het voor de Nederlanders dan inmiddels “normaal” zijn als 70% van hun inkomen wordt afgepakt en door een selecte club politici over de balk gesmeten. Voor de Italianen is dat allesbehalve vanzelfsprekend.

Zowel in Italië als in Griekenland bestaat een economie die voor een deel beslist minder ontwikkeld is dan de Noord-Europese. Vooral administratief. Daar wordt vaak lacherig over gedaan, maar dat is gewoon zo. Een kenmerk is dat in zulke economieën meer gebruik gemaakt wordt van contant geld: boter bij de vis. Betalingen per bank zijn vaak schrikbarend duur en omslachtig. Als vervolgens aangifte gedaan moet worden van de inkomsten en van de BTW is dat moeilijk te controleren en bestaat een neiging maar een gedeelte er van op te geven.

We horen de Nederlanders al afkeurend brommen, want zij betalen allemaal braaf en blij hun belastingcenten.  Ze hebben overigens geen keus, want de Nederlander zit met zijn hele privacy klem in de big-brother-val. Welnu, het Italiaanse systeem zit iets anders in elkaar, want de overheid weet drommels goed dat een gedeelte van de inkomsten niet opgegeven wordt en heeft daarom zulke hoge belastingtarieven en heffingen dat toch de benodigde inkomsten binnen komen. Zouden de Italianen alles keurig opgeven zoals de Nederlanders doen (en tegenwoordig al automatisch voor ze wordt gedaan), dan zou het gemakkelijk kunnen gebeuren dat ze meer dan 100% van het verdiende bedrag aan belastingen en heffingen moeten betalen. En dat is natuurlijk niet echt redelijk.

Maar het pakket overheidsdiensten (waar men vaak ook nog niet eens op zit te wachten) is meestal ook navenant kleiner. Geen grote gloednieuwe pakhuizen vol nutteloze ambtenaren (= Nederlands gemeentehuis). Geen ingewikkelde en dure systemen om geld rond te pompen (en vooral vriendjes aan grote sommen geld en baantjes te helpen) zoals zorgtoeslagen en ziektekostenverzekering. Een betaalbare en redelijk efficiënte gezondheidszorg. Een huisarts is er nog huisarts en geen veredelde administrateur. Zo stond er een systeem waar iedereen mee kon leven en dat nog steeds goed kon functioneren ware de EU en de Euro er niet gekomen.

Euro verstoorde het evenwicht

De lire was altijd een zwakke munt. Die werd ieder jaar minder waard. Daarom was de rente in Italië altijd hoog. Stukken hoger dan in Noord-Europa. 10 % rente was eerder regel dan uitzondering, ook als de staat geld wilde lenen. Toen de lire eind negentiger jaren in een vaste koers aan de euro werd gekoppeld en de euro dus garant stond voor de waarde van de lire zakte de rente naar “gemiddeld Europees” niveau (hooguit een paar procent) waardoor Italië ineens veel minder rente hoefde te betalen. De Europese banken waren er als de kippen bij om de Italiaanse politici een worst voor te houden: ze konden nu voor hetzelfde rentebedrag tot tien keer zo veel lenen als vroeger. De politici zeiden niet nee, al was het maar om hun eigen zak te spekken. Europa stond garant, dus wat kon er mis gaan?

Alles kon er mis gaan, want zo is de bankencrisis ontstaan. Na een paar jaar bleek dat Italië (net als de andere Europese landen overigens) nooit meer in staat zou zijn haar schulden af te betalen. Toen die realiteit doordrong, had je ineens de bankencrisis. Het geld dat in die tijd met miljarden door de politici over de balk werd gesmeten, moet nu door de belastingbetaler met rente worden terugbetaald.

Die bankencrisis komt in Italië extra hard aan, want in dat land bestaat geen pensioenstelsel zoals in Nederland, maar in plaats daarvan waren aandelen in de banken voor veel Italianen een “zekere” pensioenvoorziening die in korte tijd verdampte. En waar zij part noch deel noch schuld aan hadden.

Het is een verwijt dat rechtstreeks de EU en de Euro treft alsmede de politici die hun hebzucht niet konden bedwingen. De fout zit niet bij de bevolking, maar die krijgt wel de rekening gepresenteerd en het volk is nu de dupe. Diezelfde EU eist nu van de regeringen dat ze het volk plukt om de EU fouten te herstellen! En er zijn genoeg kandidaten/volksverraders om dat te doen.

Het linkse “zakenkabinet” zou dat varkentje wel eens even wassen

Deze niet-gekozen Italiaanse regering, rechtstreekse vazallen van de EU, ging meteen aan de slag om de “financiën te hervormen”. Dat was de eis van de EU. “Financiën hervormen” is echter een eufemisme voor geld van de burgers afpakken en meer belastingen te heffen. Zogenaamd om de overheidsfinanciën op orde te krijgen, maar in de Europese graaicultuur is het onmogelijk de steeds toenemende geldhonger van het linkse establishment te stillen.

Daarbij komen de enorme kosten van de door links zo gewilde moslimimport waar de oorspronkelijke bevolking ook nog eens voor moet opdraaien. Een bodemloze put dus.

Zo’n actie om de bevolking te plukken, is bij voorbaat tot mislukken gedoemd. Net als in Griekenland kun je uit een primitieve economie in korte tijd nauwelijks veel geld plukken of het moet er om te doen zijn die economie kapot te maken. Wil je, net als in Nederland, veel geld van de burgers plukken, moet je een systeem van repressie en controle opbouwen, wat jaren duurt. Het moet zo opgebouwd zijn dat de mensen zich er niet aan kunnen onttrekken. Er moeten geniepige wetten gemaakt worden over incasso en mensen uit hun huis zetten als ze niet betalen, en ze moeten ook nog het gevoel hebben dat het eerlijk is. De rechterlijke macht moet zonder schaamte meewerken tegen de eigen bevolking. De suggestie moet gewekt dat men veel verdient en niet in de gaten heeft dat 70% van de verdienste vervolgens weer afgepakt wordt. Dat is dan de hoogontwikkelde economie waar we volgens de politieke elite in Nederland allemaal zo gelukkig mee zijn. Om de mensen zo af te stompen, krijg je in een paar jaar niet voor elkaar.

Maar daar hadden de politici geen boodschap aan. Linkse mensen laten zich vooral leiden door afgunst en kinnesinne. Als een ander maar niet méér heeft dan zij. Dan liever allemaal niets. Ze deden dus het ergste wat ze de mensen in zo’n contant-geld-economie aan konden doen: het praktisch verbieden van contante betalingen. Wie € 1000,- of meer van de bank haalt, moet tekst en uitleg geven en contante betalingen boven dat bedrag zijn wettelijk uitgesloten en zelfs strafbaar gemaakt.

Zoals eerder aangegeven, kun je een bestaande geldeconomie niet van het ene moment op het andere veranderen in een soort geld-loze  controle-economie waar we in Nederland al tientallen jaren voor nodig hadden. Het gevolg voor de Italianen was desastreus: van het ene op het andere moment verdween een groot stuk van de economie. Duizenden transacties vonden gewoon niet meer plaats en miljoenen mensen werden van een groot deel van hun broodwinning beroofd. Naar schatting 20%  van de Italiaanse economie ging in rook op. Tot vreugde van links. Wij niks, dan zij ook niks.

Dat het een typisch linkse afgunstmaatregel betrof, kun je alleen al afleiden uit het feit dat het op geen enkele manier tot grotere belastingopbrengsten leidde. Integendeel, de belastingopbrengsten daalden flink, een teken dat er links en rechts uit dat circuit toch nog wel de nodige opbrengsten tevoorschijn kwamen. Een belangrijke groep die getroffen werd, zijn de ondernemers, die er baat bij hebben dat er hier en daar wat los geld zit bij de mensen, zoals winkels, de horeca en de vriendelijke restaurantjes. Die plaatsen waar nog van het leven genoten werd.

Genieten is ook niet aan de linkse haatwereld besteed. In een paar jaar tijd werden die bedrijven in aantal gedecimeerd, wat voor veel dorpen de doodklap betekende wat betreft winkels en leefbaarheid. Er zijn winkelstraten bekend die in korte tijd van 64 naar 8 winkels terug gingen. Verder werden vooral die mensen getroffen die naast een moeizaam bestaan in de landbouw en in afgelegen gebieden als dagloner gingen werken om de inkomsten aan te vullen en dan aan het eind van de dag betaald werden. Een soort particuliere bijstand zonder staatskosten, efficiënter kan niet.

Hoe kon de linkse elite het in zijn hoofd kon halen zonder scrupules en zonder één enkel valide argument samen met de EUSSR duizenden mensen van hun broodwinning te beroven zonder dat er één iemand beter van werd. Dat was niet alleen linkse afgunst, maar vooral ook een maatregel om de  oorspronkelijke bevolking en haar economie hoe dan ook kapot te maken.

De kelk was nog niet leeg

Maar nog was de kelk voor de Italiaanse bevolking niet leeg. Er kwam nieuwe wetgeving om te voorkomen dat de mensen elkaar helpen, wat in Italië heel gebruikelijk is. Dat gebeurt met het oogsten zoals van fruit en olijven, maar ook het samen bouwen van een huis of een schuur. Vaak zijn dit buren, familie of mensen uit eenzelfde buurtschap.

Volgens de linkse uitzuigers wordt hiermee belasting ontdoken, want als iemand werkt, moet er over de werkuren belasting betaald worden. Sinds vorig jaar is deze hulp verboden op straffe van hoge boetes die niet gemotiveerd hoeven te worden qua hoogte. Slechts het betrappen van de illegale arbeid is al voldoende om boetes op te leggen die vaak € 6000,- of meer bedragen. Voor de opsporing wordt gewoon de politie gebruikt die in boomgaarden en bij huizen in aanbouw patrouilleert of er niemand anders dan de eigenaar werk verricht. De rechters zijn het er altijd mee eens, alleen al omdat zij ook uit de staatsruif vreten en er dus direct voordeel van hebben.

De mensen durven elkaar nu niet meer te helpen en het gevolg is dat veel olijven niet meer geoogst worden, omdat dit van oudsher een noodzakelijke sociale gebeurtenis was. Behalve de moslims komen nu ook de olijven uit Marokko. Op diverse plaatsen ligt de bouw van de eigen woningen al stil, omdat het aanstaande echtpaar niet genoeg geld verdient om de boete te betalen en ook nog met de bouw van het huis verder te kunnen.

Iedere Italiaan weet inmiddels te vertellen dat de import-moslim gratis woonruimte krijgt tot in de duurste hotels toe en daarnaast een zakgeld van  € 35,- per dag. Een bedrag dat verreweg de meeste Italianen gemiddeld per dag nog nooit te besteden hebben gehad.

Ziet u de mogelijkheden voor onze linkse politici?

In Nederland worden de laatste jaren de mantelzorg en andere vormen van burenhulp gepromoot. In wezen is dat een schier onuitputtelijke bron van belastinginkomsten. Iemand die geholpen wordt, ontvangt een “dienst” waar een zekere “waarde” aan toegekend  kan worden. Door deze “waarde” als inkomen te belasten, moet de ontvanger extra belasting betalen. Het lijkt misschien vergezocht, maar in Italië is deze nachtmerrie inmiddels werkelijkheid, dus waarom bij ons ook niet? Er kunnen dan wel weer wat koekblikken ambtenaren open getrokken worden die moeten bepalen of iemand vermogend genoeg is om de “diensten” zelf te betalen of er subsidie voor moet krijgen. En tegen welk bedrag moeten de seksdiensten van D66 verrekend worden?

De tweedeling in de Italiaanse maatschappij is compleet

De Italiaanse maatschappij valt in twee gedeeltes uiteen: de linkse staatsruifvreters aan de ene kant (40%) versus de rest van de bevolking (60%). In die 40% zitten grosso modo de politici, de Gutmenschen, ambtenaren, rechters, de asielindustrie en verder iedereen die uit de staatsruif vreet.

De andere 60% is de rest van de bevolking, waarvan een groot gedeelte het beslist niet verdient zo feodaal uitgebuit te worden door een linkse kliek. Die 60% stemde onlangs bij het referendum éénstemmig tegen de regering, maar net als bij ons gebeurde er niets: in dit “democratische” bestel telt de uitslag alleen als  hij naar de zin van links is. Anders zal links de uitslag ontkennen, bestrijden, negeren. Desnoods met geweld.

In Nederland hebben we op 15 maart een keuze waar 60% van de Italianen jaloers op is.

Door:
“Weethetwel”
(voor www.ejbron.wordpress.com)