Welkom in ons land

(Door: Ton Nijhof)

Minister Plasterk (Binnenlandse Zaken) heeft een wet in de maak die een boete van € 1860,-  per maand per te laat geplaatste asielzoeker oplegt aan gemeenten. Bij zo’n bericht moet de autochtone Nederlander zich toch werkelijk even de ogen uitwrijven. Maar nu het vervelende: het is nog waar ook… Welkom in ons land.

Voor andere kwetsbare groepen houdt volgens de Woonbond de gierende woningnood aan. “Om een plek te vinden voor ouderen, die langer zelfstandig moeten blijven, is het nodig dat woningcorporaties 22.500 huizen per jaar bouwen”, rekent woordvoerder Trip van de Woonbond aan De Telegraaf voor. Daarnaast is de komende drie jaar behoefte aan in totaal 10.000 kleine woningen voor mensen met psychische klachten. Trip: “In totaal moeten tot 2020 150.000 sociale huurhuizen worden gebouwd door de corporaties”.

De afgelopen tijd is in rap tempo gebouwd voor statushouders. In januari en februari kwamen in totaal 6900 woningen beschikbaar voor deze groep, zegt het Platform Opnieuw Thuis. Dat gezelschap ‘controleert of gemeenten genoeg asielzoekers plaatsen’, aldus het dagblad De Telegraaf vanmorgen.

Voor de talloze autochtone jongelui die op zoek zijn naar woonruimte in dit land is er geen ‘platform’ opgericht om erop toe te zien dat de allocatie van (huur)huizen op basis van billijkheid en redelijkheid plaatsvindt. Zij zoeken het kennelijk zelf maar uit of blijven hun ouders opzadelen met sterker stijgende huurlasten zoals bij het gezin B. te A.

Het gezin B. te A.

Vader B. (68) is weduwnaar uit een huwelijk dat drie kinderen voortbracht. Na het overlijden van zijn vrouw hertrouwde hij tien jaar geleden met zijn kinderloze schoonzuster (63), die eveneens plotseling weduwe was geworden. Vader B. huurt al 37 jaar dezelfde royale huurwoning van woningcorporatie AVD en zijn jongste zoon, 31 inmiddels, woont noodgedwongen nog thuis. Vader B. begon destijds met een huur van 170 gulden en betaalt inmiddels maandelijks € 621,-. Deze zoon (Z.) heeft een prima baan en dito salaris, dus kan vrij gemakkelijk een huurwoning betalen. Kopen wil hij nog niet, in de eerste plaats omdat de koopwoningen in zijn woonplaats, waar hij ook werk heeft, erg duur zijn. Bovendien twijfelt zijn Tsjechische vriendin nog (die hier ook een baan heeft) of ze hier wil blijven wonen, of wellicht ook terug gaat naar Tsjechië. In dat geval gaan zij samen verhuizen naar Tsjechië. Voorlopig blijft hij dus nog maar ‘hokken’, terwijl zijn Tsjechische vriendin sinds een krap jaar ook is ingetrokken, simpelweg omdat de zoon – onverwacht – nog steeds geen eigen woning kreeg toegewezen.

De praktijk is nu dat, dankzij het totale gezinsinkomen, de ouders jaarlijks geconfronteerd worden met een maximale huurverhoging. Zou de zoon (31) niet meer thuis wonen, dan zou voor vader en moeder B. de huursom minder hard stijgen. Die stijging van de woonlasten overigens worden na het vertrek van zoon Z. en diens vriendin niet gecompenseerd, maar maken ‘duurzaam’ onderdeel uit van de huursom, hetgeen bij vader B. nog weleens ironie ontlokt wanneer hij het over de Overheid heeft.

Nieuwe buren

Na het overlijden van hun buurvrouw Janneke (81) is de vrijgekomen woning naast het gezin B. grondig opgeknapt door de woningbouwcorporatie. De verbouwing heeft twee weken in beslag genomen en er werd niet alleen geverfd, maar ook de badkamer en het toilet werden volledig gerenoveerd en tevens werd een fraaie Bruynzeel keuken geplaatst met front van ‘kersenhout’. Vader B. nodigde de bouwvakkers meestal uit voor een kop koffie en werd zodoende op de hoogte gehouden van de vorderingen in de huurwoning naast hem. Toen het klaar was, liep hij zelfs even met zijn zoon en schoondochter door de opgeknapte woning en zij waren het erover eens dat het zonder meer een heel fraaie stek was geworden. Zij vernamen dat de huurprijs dan ook € 710,- per maand zou bedragen, hetgeen voor de zoon totaal geen beletsel was om te opteren voor deze woning.

Groot is de verbazing in het gezin B. wanneer de woning niet aan hun zoon wordt toegewezen, maar aan ‘vluchtelingen’ die zich op een zekere morgen komen voorstellen, waarvoor de lokale stichting Vluchtelingenwerk het initiatief heeft genomen. Het is een ongemakkelijke ontmoeting, zeker wanneer vader B. zich laat ontvallen dat zijn zoon en diens Tsjechische vriendin noodgedwongen bij hem inwonen, omdat ‘zij nog steeds geen woning hebben toegewezen gekregen’. Een dag later is het een komen en gaan van leveranciers. De lokale elektronicawinkelier levert wasmachine, droger, tv, stofzuiger e.d. en ook de kringloopwinkel komt een complete inrichting brengen en plaatsen.

Uiteraard gaan vader en zoon B. ’s avonds even rekenen hoeveel van hun belastinggeld daar nu eigenlijk naar binnen werd gedragen en wat zij de komende jaren nog aan huurtoeslag, zorgtoeslag en bijzondere bijstand zullen hebben bij te dragen via de belastingen. Zij concluderen dat zij zijn bedonderd door hun eigen overheid, waar zij tot voor kort al niet heel veel vertrouwen in hadden en nu helemaal niet meer. De zoon is inmiddels bezig met het vinden van werk in Tsjechië, maar daar werkt de Tsjechische overheid niet bepaald aan mee onder het motto: ‘Eigen volk eerst’. Dat komt de zoon en aanstaande schoondochter ineens heel verheffend voor.

Zij hopen dat deze schandalige manier van handelen door nota bene de eigen overheid de autochtone Nederlanders nu eindelijk eens tot nadenken aanzet. Het is tijd voor een grondige opruiming in het belang van dit land en haar burgers.

Door:
Ton Nijhof
(voor www.ejbron.wordpress.com)