Politiek-correct Nederland op z’n ergst – en een familielid in de houdgreep!

(Door: Theresa Geissler)

Mijn achterneef André is een goeie vent. We hebben elkaar altijd al onuitgesproken gemógen, kan ik wel zeggen. Niet dat de banden nou ooit echt close zijn geweest: daar is weinig aanleiding toe met een leeftijdsverschil van 24 jaar, een generatieverschil van één, een verwantschap in de vijfde graad en een afstand tussen onze woonlocaties van om en nabij de 150 kilometer, maar tóch heeft het tussen ons op een bepaalde manier altijd ‘geklikt,’ ook al spraken – en spreken – we elkaar niet dagelijks. Zeker toen het eens zo aandoenlijke ventje, zowel naar jaren als naar géést, eenmaal was uitgegroeid tot een volwassen mán en we qua levensopinies aardig wat gemeen bleken te hebben, groeide er hernieuwd een zekere verstandhouding tussen ons, die sindsdien altijd is blijven bestaan. Dat ik, ondanks het leeftijds- en generatieverschil, geen “tante” van hem genoemd kon worden, maar slechts een “achternicht” droeg daar ongetwijfeld ook aan bij: Voor hem ben ik altijd zonder meer “Theresa” geweest, wat automatisch gelijkheid en vertrouwelijkheid creëerde. Dat hij zichzelf, zeker gedurende de laatste tien jaar door schade een schande wijs geworden, tevens het PVV-gedachtegoed eigen heeft gemaakt, heeft niet weinig aan die vertrouwelijkheid bijgedragen, zoals de trouwe lezers van E.J. Bron zich zullen kunnen voorstellen.

 

Maar ik zei dus: “Door schade en schande”, en dat is absoluut niet te sterk uitgedrukt. Niet dat André, nu een door het leven getekende man van achter in de dertig, ooit een naïeve, ‘idealistische’ GroenLinkser á la Jesse Klaver geweest is, Godzijdank niet, maar zo’n veertien jaar terug was hij – het zij hem van harte vergeven – nu eenmaal nog wat argelozer dan thans: Hij kon zich, voor zover ik kan nagaan, wel vinden in de argumentaties van Pim Fortuyn en was ook best geschokt door de moord op hem in 2002, al zal dát gebeuren hem misschien nog nèt niet alert genoeg gemaakt hebben vanwege het lullige feit dat de dader “slechts” een doorgedraaide Nederlandse milieufreak was gebleken in plaats van een moslim. Hoe dan ook zag hij, toen definitief de liefde of, zo U wilt, de verliefdheid op zijn pad kwam, geen bezwaar in een verbintenis met een partner van islamitische komaf:

Ze kwam uit een Bosnische moslimfamilie, dus is het begrijpelijk dat André die vergissing beging: inderdaad is er aan Bosnische moslima’s in de regel weinig of niets te bespeuren, tenminste niet qua uiterlijke verschijning. Mijn achterneef zou echter spoedig ondervinden dat het ook een niet-gehoofddoekte moslima ten strengste kan worden verboden een ‘ongelovige’ als levenspartner te aanvaarden (Nietwaar, Aboutaleb? Maar dit terzijde.)

Zijn vriendin koos aanvankelijk voor hèm en werd om die reden ‘verstoten’ door haar familie. Maar toen twee jaar later hun kind werd geboren, en dat kind een jóngen bleek te zijn, draaide die familie verrassend snel bij, dat wil zeggen: ten dele. Het kwam er op neer dat ze plotseling alleszins bereid waren het verloren/verstoten schaap weer in hun schoot op te nemen, mèt haar zoontje, maar zónder André, die ze op geen enkele manier wensten te accepteren. En wie nu denkt dat de jonge moeder die suggestie verontwaardigd van de hand wees onder het motto: Allemaal of géén van ons,  heeft het mis. Al eerder was ze, niet al te lang na de bevalling, weer aan het werk gegaan, waarbij ze de zorg voor de baby grotendeels had overgelaten aan André, die zijn onderneming aan huis had. Zonder tegenzin van zijn kant trouwens, want de jongen was – en ís – álles voor hem. Nu echter begon ze het kind steeds vaker hele dagen naar haar moeder te brengen en bleef daar voor het gemak na werktijd zelf ook, kennelijk blij dat ze de banden met haar ‘familieclan’ kon herstellen. André werd daar consequent buiten gehouden, waardoor de relatie hoe langer hoe meer scheuren begon te vertonen. De bom barstte toen de familie ter gelegenheid van de eerste verjaardag van de jongen een gróóts feest bleek te hebben georganiseerd, waarop hij echter niet welkom was. Hij pikte dat niet en eiste toegang, wat resulteerde in een waar handgemeen, en waarbij zijn partner níet zijn zijde koos. Dat markeerde de definitieve breuk tussen hen en voor André betekende het om te beginnen enige dagen onderduiken in een opvanghuis, samen met zijn zoontje, dat hij in het tumult had weten mee te nemen – gelukkig maar, anders was hij het kind mogelijk op dat moment al definitief kwijt geweest.

Maar de scheiding werd in gang gezet en de rechtbank verordonneerde aanvankelijk, zéér politiek-correct, een omgangsregeling op fifty-fifty basis, daarmee consequent negérend dat de leefomgeving van André ’s ex er intussen één gebleken was van maffioso-achtige klitterigheid, waarbinnen de mánnen op de eerste plaats de dienst uitmaakten, de vróuwen zich op de eerste plaats naar die mánnen voegden en de kínderen er traditioneel onderaan de pikorde bij bungelden als ‘ouwe lappen,’ die voornamelijk gedrild dienden te worden om zich te voegen naar het geheel. Onbelangrijk, want: “ies koeltoer”, nietwaar? André bespeurde echter al spoedig tekenen aan de wand dat zijn zoon op de dagen in het huis van zijn moeders familie van tijd tot tijd werd blootgesteld aan wat in ónze samenleving simpelweg verwaarlozing en mishandeling zou worden genoemd. Tekenen aan de wand die duidelijker werden naarmate de jongen opgroeide. In een bepaalde periode werd de situatie zelfs zó slecht dat het kind uit zichzelf aangaf niet meer naar zijn moeder – lees dus: haar familie – terug te willen en daarmee automatisch niet naar school, waar hij op vastgestelde dagen immers door hèn oppgehaald zou worden, nadat zijn vader hem er ’s morgens heen had gebracht. Vanwege de pertinente weigering van de jongen hield André hem dus metterdaad enige dagen thuis, wat een eerste aanvaring met de onderwijsinspectie ten gevolge had. Dat leek aanvankelijk nog niet ongunstig uit te pakken, doordat vader èn zoon nu tenminste naar hun beweegredenen werd gevraagd en ook Bureau Jeugdzorg er niet geheel en al omheen kon dat de omstandigheden op het woonadres aan moederszijde niet direct ideaal genoemd konden worden. Het resultaat hiervan was tenminste wèl dat het zorgaandeel van de váder, in elk geval voorlopig, aanmerkelijk werd uitgebreid, echter zonder dat dit vooralsnog officieel werd bekrachtigd…..

Er dienden zich namelijk nog meer obstakels aan: André, door de jaren heen verhard en verbitterd door alle negatieve ervaringen met zijn inmiddels voormalige schoonfamilie, had zich – hoe kon het ook anders – gaandeweg zó vastgebeten in het gedachtegoed van Geert Wilders en de PVV dat hij tevens de wens koesterde er actief bij betrokken te raken. Bij gebrek aan de mogelijkheid om metterdaad líd van de PVV te worden en er zich nuttig voor te maken, had hij, als inwoner van Breda, de stad die min of meer de grens vormt tussen de gewesten (Noord) Brabant en Zeeland, aansluiting gezocht bij de patriottische beweging Brabant-Zeeland tegen Vluchtelingen (B.Z.T.V.), die ageert tegen de onophoudelijke massa-immigratie en de vestiging van steeds meer AZC’s. Welnu, zodra Jeugdzorg dáárvan lucht kreeg, was het hek al min of meer van de dam: Men had er, vanuit politiek-correct oogpunt, toch al niet toe kunnen overgaan om de moeder van de jongen, nog altijd een moslima en een immigrante, geheel te laten vallen, hoe weinig gunstig het leefmilieu dat zij haar zoon te bieden had ook genoemd kon worden. Nu echter de politiek IN-correcte achtergrond van de andere partij, de váder, aan het licht gekomen was, voelde men hier eigenlijk helemáál niet meer voor. Al werd het grotere zorgaandeel van André dan niet als zodanig opgeschort, men zette duidelijk alles op alles om hem vanaf dat moment in de gaten te houden en hem waar mogelijk te betrappen op een faux pas; in dat geval, werd hem te verstaan gegeven, zou zijn zoon in een pleeggezin worden ondergebracht…..

Men loerde op een aanleiding om hiertoe over te kunnen gaan, zoveel was wel duidelijk. Tussendoor was er tussen André en zijn ex ook alweer onenigheid ontstaan over de school van de jongen. Jeugdzorg trad ‘bemiddelend’ op door een school aan te wijzen die officieel op christelijke leest was geschoeid, maar in de praktijk voor zeker 75% werd bezocht door immigrantenkinderen, van wie een groot deel uit orthodoxe gezinnen. De school had zich aanvankelijk nog verzet tegen de toelating van een leerling met een ‘racist’ als vader, maar was nu door de kinderrechter voor het blok gezet. Er werd door Jeugdzorg een “coach” aangesteld om de jongen te begeleiden, evenwel uitsluitend op school en buiten het bereik van André: André werd vanaf het begin zelfs verboden zich binnen de school, of zelfs op of rondom het terrein op te houden, anders dan om zijn zoon iedere dag stipt op tijd te brengen en weer op te halen. Het was hem niet toegestaan om enig contact te zoeken met de leraren, met de coach of zelfs maar met de ouders, zo werd hem duidelijk gemaakt – wat automatisch inhield dat hij tevens was uitgesloten van alle denkbare activiteiten waaraan ouders normaliter hun medewerking kunnen verlenen dan wel hun belangstelling laten blijken door hun tegenwoordigheid. Daar de coach ervan op de hoogte was dat de jongen volgens de nieuwe, nog niet bekrachtigde, omgangsregeling de weekends nog steeds bij zijn moeders familie doorbracht, maakte ze er een gewoonte van elke nieuwe schoolweek te beginnen met een gesprekje over hoe dat gegaan was -gevrijwaard van de aanwezigheid van de vader. Toch probeerde ze daarnaast steevast aan het kind uitspraken te ontlokken die de vader de laatste tijd misschíen wel eens gedaan zou kúnnen hebben…..

Hoe intens krenkend deze situatie ook is, André heeft tot nu te zijn uiterste best gedaan om zich er in te schikken, doodsbenauwd als hij is voor de gevolgen als hij het niet doet. Dat zijn pogingen thans niettemin schipbreuk dreigen te lijden, is te wijten aan een reeks van voorvallen gedurende de laatste dagen; typisch voorbeeld van oorzaak en gevolg:

Het begon met een conflict tussen zijn zoon en één van de moeders op het schoolplein, een Marokkaanse, die de jongen had aangesproken op iets waarvan ze hem – onterecht – beschuldigde. Dat kun je als vader niet op je laten zitten, dus liet André hem haar aanwijzen teneinde deze zaak met haar uit te praten – overigens met als enig resultaat dat de vrouw alleen maar driftiger werd. De volgende middag bleek zij grof geschut te hebben laten aanrukken in de vorm van haar echtgenoot, die op zijn beurt als de wrekende gerechtigheid direct tegen André losging, die, hoewel innerlijk kókend, zijn uiterste best deed zich te beheersen. Dit werd echter wel héél moeilijk toen eensklaps de directeur van de school zich ermee bemoeide – men bedenke wel dat dit alles zich BUITEN het schoolhek afspeelde – die mijn achterneef er op hoge toon aan herinnerde “dat dit tegen alle afspraken in was en dat hij héél goed wist dat hij géén contact met andere ouders mocht hebben!” – waarop hij hem en zijn zoon verder liet staan en het Marokkaanse echtpaar mee naar binnen nam. “De hatelijkheid, die ik in zijn blik zag, trof mij het ergste van alles”, zoals André diezelfde avond nog mailde aan mij, de enige van de familie die bij zijn weten het PVV-gedachtengoed en het patriottisme was toegedaan.

Maar beseft U dit ten volle, beste mede-reageerders van E. J. Bron? Hatelijkheid. Haat. Dát was wat deze man ten deel viel, nadat men hem al maandenlang systematisch had genegeerd en uitgesloten, hem alle rechten had onthouden die een ouder op een school normaal gesproken hééft, louter omdat zijn overtuiging de schoolleiding en Jeugdzorg niet welgevallig is.Waarbij het ze niet eens interesseert hoe die overtuiging bij hem überhaupt gegróeid is, maar waarvan zij slechts van oordeel zijn dat het niet kán en niet mág; dat men in deze tijd uitsluitend en zonder enige bedenking de múltikul te omarmen heeft en alles wat zweemt naar opkomen voor het behoud van de eigen identiteit, het Nederlanderschap, bij voorbaat fout is en aanleiding geeft tot veroordeling en sancties…..

Vooral die sancties zijn het nu waar André voor vreest: Reeds de volgende dag bereikte hem een rapportje van de “gezinscoach” op school – trouwens niet rechtstreeks tot hem persoonlijk gericht, maar tot de “instanties” – dat zijn zoon volgens de school “van slag” was wegens het ‘incident’ en dat dit reden gaf tot ‘bezorgdheid’; men diende er toch voor te waken dat de jongen de dupe werd van een conflict tussen de vader en de schoolleiding…..blablabla. De goede verstaander begrijpt hier onmiddellijk uit dat men, zonder ook maar bij één detail van “het conflict” te willen stilstaan, de zaak zó wenst te draaien dat de váder unaniem dient te worden beschouwd als dé veroorzaker van dat conflict!

Beste vrienden van E. J. Bron, ik verzeker het jullie nogmaals: Mijn achterneef André is een goeie man. Bovendien een geestverwant van ons. Zijn zoon is een fijne knul, die dol is op zijn vader. Die twee hóren bij elkaar. Deze dagen is er een beslissend gesprek gepland met Jeugdzorg. André houdt nú al zijn hart vast. Omdat hij vader is. Omdat hij PVV´er is. Omdat hij patriot is.

Politiek-correct Nederland, goedmènschelijk Nederland op zijn ergst, en een váder – toevallig een ver familielid van mi j- in de houdgreep. Hoever kan dit land nog zinken, wáár strandt het schip, vraag ik u?!

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)