AFD-catastrofe: Gaat Petry nu op de Lucke-toer?

(Door: Michael Mannheimer – Vertaling: Theresa Geissler)

Wil Petry de AfD redden – of saboteren?

Dit nieuwste bericht van de AfD komt op een absoluut ongelegen moment. Slechts een paar maanden voor de beslissende verkiezingen laat de AfD niet datgene zien wat de kiezer van haar verwacht, namelijk een ondoordringbare geslotenheid, maar gaat ze in op de buiten-partijdige, door het linkse politieke establishment bewust beschuldigend geformuleerde en volledig overdreven kritiek en probeert om het Links Duitsland gemakkelijk te maken. Wat Petry (foto) daarmee echter bereikt, is dat veel AfD-stemmers zich zullen afvragen,waarom ze aan deze partij in september hun stem moeten geven – als de AfD toch hetzelfde kompas volgt als de rest van de verraders-partijen.

De Duitse kiezer wil geen CDU-light. Hij wil echte alternatieven voor de gevestigde partijendictatuur van Berlijn. Radicale krachten moeten “verdrongen” worden? Welke radicaliteit staat Petry daarbij voor ogen? Radicaal tegen islam? Radicaal tegen de EU-dictatuur? Radicaal tegen de Merkel-dictatuur?

De door de media bedoelde “Rechtsen”zijn in werkelijkheid nationale socialisten. Waarom de meeste Duitsers dit nog steeds niet hebben begrepen

Aan radicale “rechtsen” kan ze immers niet echt denken. Die zitten, als ze er al zitten, in de NPD of in andere “rechtse” partijen. En nu we het er toch over hebben:

“Rechts” zijn aanhangers van de NSDAP níet. Dat zijn diepgewortelde linksen. De NSDAP was een socialistische beweging – anders dan de toenmalige internationale sovjet-Russische, wereldwijde beweging, een nationale socialistische beweging.

Deze uitgesproken zwendel met etiketten – één van de grootste leugens van de tegenwoordige tijd – zou eigenlijk al tot Petry doorgedrongen moeten zijn.

En met Linksen willen wij, die door de linkse media met opzettelijke vermijding van veel realistischer wijze begrippen als waarde- en constitutionele conservatieven, conservatieven, liberalen, worden weggezet als “nieuwe rechtsen” metterdaad niets te maken hebben.

Want Hitler- en nazi-fans – kunnen veel beter bij de Groenen of bij de partij van de Linksen worden ingedeeld. Of bij de Binnenlandse Veiligheidsdienst (NSU). Of bij de media: Bij de SPIEGEL bijvoorbeeld scharrelden nog tot in de jaren ’70 radicale voormalige nazi’s in de redactiekantoren rond en mochten zich daar met hun artikelen voor een miljoenenpubliek presenteren als beschermers van het recht en de democratie.

Nee, beste mevrouw Petry: Als U uw partij van de “radicale” krachten, die ik hierboven noemde, wilt ontdoen, dan weet zèlfs ik niet meer waarom ik nog op de AfD zou moeten stemmen.Dan is ook voor mij de weg van het parlementaire verzet tegen de derde socialistische dictatuur op Duitse bodem sinds 1933 – die met de AfD zo buitengewoon hoopvol begon – geschiedenis.

Dan weet ik dat er andere wegen bewandeld zullen moeten worden om ons land te redden. Als het überhaupt nog gered kán worden.

De volgende tekst werd mij ’s morgens vroeg als mail gestuurd. Ter bescherming van de afzender heb ik diens naam en adres achterwege gelaten. Ik publiceer deze mail om met betrekking tot dit onderwerp een discussie op gang te brengen. De door de afzender aangehouden gedachten en van geweldige research getuigende inhoud laten aan de hand het voorbeeld van de Republikeinen zien in welke val Petry dreigt te trappen.

(Michael Mannheimer)

Door een reageerder op het Mannheimer-blog, 08-04-2017

Het Centrale Comité van de hoogverraders der SED en de systeempers jubelen

Ter uitsluiting van rechtse nationalistische stromingen uit de AfD wil voorzitter Frauke Petry een krantenbericht over het grondreglement van de partij laten aanvullen.

Zeer geachte mevrouw Petry,

Klaarblijkelijk stuurt U bewust aan op de onderwerping van de Afd aan Duitsland hatende rood-groen-zwart-socialistische Duitsland-afschaffer-systeempartijen. Uw pretentie zoals hierboven aangevoerd is onverantwoordelijk, omdat Ú daarmee de AfD te pletter rijdt en daarmee bewijst dat U niet bent opgewassen tegen Uw taak in de AfD of zelfs met voorbedachte rade á la Lucke de tweedeling van de partij bewerkstelligt: De gevolgen voor ons geschonden en mishandelde Vaderland zijn catastrofaal! Houdt U alstublieft de eer aan Uzelf en treedt U terug om verdere schade te voorkomen!

M f G

Afzender bij de Mannheimer-redactie bekend.

Telkens weer hoort men bij de argumentatie voor een zogenaamde “realistische politieke lijn” van de AfD dat de partij niet in de “Republikeinen-val” mag trappen. Radicale krachten zouden er daarom uitgeduwd moeten worden om als partij voor de meerderheid aantrekkelijk te blijven. resp. te worden.

Wie deze argumentatie hanteert, bewijst daarmee hoe dan ook slechts zijn volledige onkunde oftewel het bewuste negeren van de geschiedenis van de “Schönhuber-partij.”

Zonder al te diep in de details van de, overigens facetten-rijke, geschiedenis van deze in de jaren ’90 van de 20ste eeuw succesvolle rechtse partij te treden, moet slechts ter opheldering van de relevante verbanden op enige belangrijke feiten en parallellen met de huidige ontwikkeling van de AfD worden gewezen.Want ook als de toenmalige situatie de huidige uiteraard niet volledig dekt, zijn er toch belangrijke gevolgtrekkingen te maken. Of, zoals het zo mooi genoemd wordt: Slechts hij die het verleden kent, kan het heden begrijpen en de goede beslissingen nemen voor de toekomst.

De Republikeinen werden in 1983 opgericht door twee van de CSU afgescheiden vertegenwoordigers in de Bondsdag en verdere “aanzienlijke leden van het establishment.” Aan de prominente journalist Franz Schönhuber (hoofdredacteur van de “Münchner Abendzeitung, televisiepresentator, plaatsvervangend hoofdredacteur van de Bayerische Rundfunk, lid van de Duitse Raad voor de Pers enz.)had men een aantrekkelijk boegbeeld dat spoedig de koers bepaalde. Daarnaast was de burgerlijke goede naam van de leidinggevende figuren in het begin minstens te vergelijken met het gedegen professorenteam van de AfD. Qua prominentie sloeg Schönhuber een Lucke zelfs met stúkken.

Vergelijkbaar spectaculair verliepen de eerste grote successen:

In 1989 de toetreding tot het Berlijnse Huis van Afgevaardigden met 7,5%, gevolgd door de toetreding tot het Europees Parlement met 7,1%. Het stemmenpercentage van 14,6% in Beieren liet reeds toen bij de CSU alle alarmklokken luiden. Het betekende – net als nu bij de AfD – een tektonische wijziging in het partijenlandschap, die zich ook nog voortzette bij de parlementsverkiezingen in Baden-Württemberg in 1992, waarbij 10,9% van de stemmen werd behaald. Weliswaar konden de Republikeinen zich niet in zo’n korte tijd in zoveel parlementaire toetredingen verheugen als nu de AfD (waaraan vermoedelijk het pré-internet-tijdperk debet was), maar een aantal van meer dan 20.000 leden aan het begin van de jaren ’90 (met het zwaartepunt in West-Duitsland, daar de partij tot aan de hereniging in de nieuwe Bondsstaten niet eens was toegestaan), beloofde een goede uitgangspositie voor de verdere toekomst.

De knuppel van de bescherming der grondwet scheen op dit tijdstip even ver weg als nog maar een paar maanden geleden bij de AfD.

Contacten op hoog niveau met vooraanstaande politici van de CDU en CSU wezen in een soortgelijke richting: De minister-president van Rijnland-Palts, Carl-Ludwig Wagner (CDU), was niet de enige die met mogelijke coalities openlijk naar de Republikeinen lonkte. Ook de Berlijnse CDU-senator van Binnenlandse Zaken Heinrich Lummer had aanvankelijk op hetzelfde paard gewed en Franz Schönhuber als voormalig lid van de exclusieve “Franzensclub” (de legendarische Amigo-kring van zijn naamgenoot Franz-Josef Strauss) liep als voorzitter der Republikeinen ook nog in en uit bij CSU- grootheden als de langjarige minister-president Max Streibl.

Kortom: Niets wees in deze tijd op het latere noodlot van de partij en een telefonische BILD-enquête, volgens welke 39% Schönhuber noemden als “favoriete kanselier”, gaf de fantasieën vleugels. Het enige obstakel op deze weg waren nog de radicale krachten binnen de partij, aldus de toenmalige influisteringen van “welmenende” EU-politici, journalisten en wetenschappers. Deze moesten uit de partij worden verdrongen of minstens naar behoren worden gekortwiekt, dan zou niets het vermogen om de meerderheid te behalen of zich aan te sluiten meer in de weg staan, inclusief toekomstige coalities met de CDU en de FDP!

Dit verleidde Schönhuber tot de welhaast grootste politieke fout van zijn leven, zoals hij later ook zelf openlijk zou toegeven. Hij doodde de fluittonen en verdreef met het zogenaamde “Afgrenzingsbesluit van Ruhstorf” in 1990 de fundamenteel ingestelde, niet overhaast coalitie-bereide- en ook overwegend meest actieve en idealistische Republikeinen. Ongeveer een derde der leden en alle EU-afgevaardigden, behalve Schönhuber zelf, verlieten de partij. Een aderlating die zwaar afbreuk deed aan de kwaliteit van de campagne- en verkiezingsstrijd van de partij.

Maar hoe perfide de gevestigde partijen ook toen al ageerden, kwam twee jaar later aan het licht: Was de partij door de besluiten van Ruhstorf in overdrachtelijke zin al van zijn “zwaardarm” beroofd – de meest strijdlustige en standvastige leden dus – nu sloeg het systeem de Republikeinen NA deze knieval ook nog genadeloos de “schildarm” af in plaats van de Republikeinen in de doorluchtige kring van ‘democratische partijen” op te nemen:

Talrijke ambtenaren en andere in de samenleving goed verankerde, op hun burgerlijke goede naam gestelde leden verlieten de partij, nadat de Republikeinen eind 1992 werden opgenomen in het grondwetsbeschermingsbericht. Hoewel de partijleiding eerder alle akten van het establishment had vervuld en de meer radicale krachten expliciet verdrongen had! Het daaropvolgende langzame zieltogen van de partij-romp zonder schild- en zwaard-arm (om in beelden te blijven) tot uiteindelijke betekenisloosheid aan toe is bekend.

De lering uit de geschiedenis van de Republikeinen voor de toekomstige ontwikkeling van de AfD ligt dus voor de hand:

Het komt er in feite op aan om onder alle omstandigheden de Republikeinen-val te vermijden. Alleen al, omdat deze er in werkelijkheid anders uitziet dan door vertegenwoordigers van de Petry-vleugel ten onrechte wordt beweerd. Behoudens enige elementaire begrenzingen naar uiterst rechts toe – bereidheid tot geweld, nationaalsocialisme, vijandigheid jegens de democratie, afwijzing van mensenrechten – moet alles op alles worden gezet om verder juist ook de fundamenteel ingestelde, patriottische en “radicale” krachten binnen de partij te houden. ‘Radicaal’ is niet voor niets afgeleid van ‘radix’- de wortels. En de wortels van onze momentele problemen – dus het volksvijandige kartel van gevestigde partijen en de heersende linkse tijdgeest – moeten democratisch worden overwonnen en niet door overhaaste hulpdiensten worden gestabiliseerd.

Daarvoor is er dringend behoefte aan activistisch en idealistisch gezinde patriotten binnen en buiten de AfD. Want deze wisseling van paradigma’s kan, analoog aan het winnen van de heerschappij van de linkse 68’ers-beweging, alleen slagen in verband met parlementaire successen en buitenparlementaire beweging op pré-poitiek en cultureel gebied. In het beste geval wordt deze weg dan ook vanaf het begin af aan ondersteund door het midden van tot aansluiting in staat zijnde “burgerlijke” kringen, die naast specialistische competentie en economische potentie tevens een belangrijke beschermende functie kunnen vervullen. Maar desnoods moeten de eerste stappen ook zonder enige vertegenwoordiger uit dit spectrum worden ondernomen. In geval van succes treden zij (en vele anderen) immers vanzelf weer toe.

Door: M f G.

Bron:
https://michael-mannheimer.net

Vertaald uit het Duits door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)