PVV-leider Geert Wilders wordt sinds de moord op Theo van Gogh zwaar beveiligd

(Door: Lise Witteman)

’Kom ik ooit van dodenlijst af?’

Het is een triest jubileum dat PVV-leider Geert Wilders deze maand viert. 12,5 jaar wordt hij nu zwaar beveiligd, zonder uitzicht op verbetering. In een exclusief interview vertelt de PVV-voorman openhartig over zijn leven als gekooid politicus. In november 2004 werd Nederland opgeschrikt door de moord op de publicist Theo van Gogh. Het was de eerste terroristische aanslag door een moslimextremist binnen onze grenzen. Maar enkele weken daarvoor waren er ook al extra beveiligingsmaatregelen gekomen voor Geert Wilders. Er waren dreigmails gestuurd en filmpjes verschenen waarin hij met de dood werd bedreigd. Door zijn vertrek uit de VVD in september kwam de PVV’er bovendien nog eens extra in de belangstelling te staan.

Wilders: „In de loop van oktober zeiden de veiligheidsdiensten: we gaan u nu beveiligen, want dit is dreigend. Sindsdien brachten beveiligers mij naar mijn werk in Den Haag. Tegen het weekend werd ik dan weer in Venlo afgezet.”

En toen werd Van Gogh vermoord. Op een dinsdag. Maar pas die donderdag werd uw beveiliging verder opgevoerd. Hoe zat dat?

„Mohammed B. had een brief voor Ayaan Hirsi Ali in Van Gogh geprikt. Maar het duurde even voor ze zo’n zelfde brief voor mij op zijn computer vonden. Later hoorde ik dat er bovendien mensen in mijn wijk in Venlo waren gesignaleerd die daar eigenlijk niet hadden moeten zijn. Er waren dus verschillende redenen om me op dat moment onmiddellijk uit huis te halen. Ik kreeg vijf minuten om mijn tandenborstel, een onderbroek en een schoon shirt te pakken.”

Is het niet raar dat u niet meteen al de dinsdag van de moord zwaarder werd beveiligd?

„Er was veel meer raar. Het was de eerste keer dat in Nederland een moslim op straat op deze wijze een terreurdaad pleegde. Daar hadden we geen ervaring mee. Zelf had ik dus ook pas net beveiliging gekregen met gepantserde auto’s en al. Ik had daardoor helemaal niet het idee dat ik misschien onvoldoende beveiligd werd.”

Had u daarvoor ooit gedacht dat uw uitspraken over de islam dit tot gevolg konden hebben?

„Nee, dat heb ik me nooit gerealiseerd. En als het dan eenmaal gebeurt, is er ook geen weg terug. Ayaan´s beveiliging was al langer strenger, maar ik dacht altijd: ja, maar die is kwetsbaar. Zij is een afvallige moslima. Dat was ik allemaal niet. Ik herinner me nog wel de eerste dreigmail die was verzonden vanuit een bibliotheek, zoals nu zoveel politici vrijwel dagelijks krijgen. Dat was toen opening krant. Nederland was nog anders.”

De PVV-leider werd die donderdag na de moord op Van Gogh naar een kazerne in Ossendrecht gebracht. Hirsi Ali was er al, Wilders’ vrouw arriveerde enkele uren later. In de periode daarop volgde nog een aantal overplaatsingen, in afwachting tot er een safe house gereed was. Want dat had Nederland nog niet.

Hoe ervoer u die periode?

„Je liep niet trillend rond van angst of zo, want je werd goed beveiligd. Maar eng was het wel. Ik had immers net gehoord van die brief over mij en dat de Hofstadgroep achter mij aan zat. De hele situatie zorgde voor gigantische adrenaline. Grote vragen over wat me te wachten stond, gingen door mijn hoofd. Tot heel simpele zaken: wie zorgt er voor onze katten?”

Wanneer drong tot u door dat dit alles geen tijdelijke situatie zou zijn?

„Dat ging geleidelijk. Nadat ik van de VVD was afgescheiden, won ik negen zetels bij de verkiezingen. Van de islam maakte ik een belangrijk thema. Vanaf die tijd verscheen mijn naam op internationale dodenlijsten zoals van de Taliban en Al-Qaida. Sommigen op zo’n lijst waren al vermoord, anderen niet. Toen begreep ik wel dat dit nog heel lang kon gaan duren.”

Word je daardoor een ander mens? Iemand die altijd om zich heen kijkt?

„Ik ga niet gestrest door het leven hoor. Maar ik ben wel een expert in beveiliging geworden. De mensen van de Dienst Bewaken en Beveiligen weten ook: mij maken ze niets wijs. Dat is niet lullig bedoeld, ze doen het geweldig en ik heb geen kritiek. Maar ja, je zit toch 12,5 jaar op de achterbank. Je weet ook dat er altijd een kans blijft dat iemand die iets wil doen, dat ook kan doen. Ik zou zelf weten hoe ik het zou doen. Ik ga het natuurlijk niet zeggen, maar ik weet wat de zwakke kanten zijn van de beveiliging. En dat kunnen anderen dus ook weten. Daarom is het ook wel even schrikken als, zoals afgelopen februari, er vragen rijzen over de beveiligingsmensen. Gelukkig is dat achteraf meegevallen. Maar het zijn wel mensen die alles weten van de procedures. Dáár zit de kwetsbaarheid natuurlijk.”

Uw grootste risico is uw eigen beveiliging?

„Het zijn helden. Zij zetten ook hun leven op het spel. Dat is nogal wat hoor. Maar het ging in februari over iemand die in mijn persoonlijke team zat en iemand van het team dat de wijk scant voordat je daar zelf aankomt. Zij weten wanneer de brievenbus wordt geleegd, waar de buurman is, wanneer de bakker langskomt… Dingen die van belang kunnen zijn. Dus ja, ik schrok. Absoluut.”

U ging ook tijdelijk minder op straat campagne voeren. Heeft u dat zetels gekost?

„Ja, dat weet ik niet. Het kan best invloed hebben gehad. Maar of het nou zetels… dat is overdreven. Minister Stef Blok van Justitie vond trouwens dat ik wel campagne kon voeren, maar ik vond dat zelf niet verantwoord. Het ging wel over míj en de mensen die in mijn woning waren, in mijn straat. Ik denk dat het niet onredelijk is om dan te zeggen: check eens eerst wat die persoon met al zijn kennis heeft gedaan.”

Sowieso zijn de momenten dat u op straat campagne voert vrij bizar. Een mensenmassa, veel politie op de been, opgeschoten jongeren. Dat alleen al lijkt me behoorlijk spannend.

„Ja, maar je moet het toch doen. Ik denk wel een of twee keer per week: ik ben blij dat ik nog leef. Zeker als ik op campagne ben geweest. Je weet dat het iedere dag kan gebeuren dat iemand je vermoordt.”

Dus als u na zo’n campagne thuiskomt, is het echt even opgelucht ademhalen?

„Je hebt altijd het zweet létterlijk op je rug staan door het kogelvrije vest. Dat is zo warm. Je kunt het shirt dat je eronder draagt na afloop echt uitwringen. In die zin ben je altijd uitgeput na zo’n optreden.”

U droeg dat vest ook tijdens het debat tegen VVD-leider Mark Rutte, op de Erasmus Universiteit.

„Ja. Ik vraag altijd of het moet, soms hoop ik dat het niet hoeft. Maar dat bepaal ik niet zelf.”

Staat u door dat warme, zware vest niet al bij voorbaat 1-0 achter in zo’n debat?

„Nou, ik heb het liever níet aan. Maar nee, zo erg is het ook niet. Een debat win je niet zonder vest en je verliest het daar ook niet om.”

De verkiezingsuitslag was minder goed dan de peilingen eerder voorspelden. Ervaart u dat als extra wrang, gezien de offers die u voor uw werk brengt?

„Nee. Natuurlijk ben je even teleurgesteld dat het niet de eerste plek is, maar daarna ben je ook wel ontzettend blij en trots. Er zijn zoveel andere partijen die tientallen jaren langer bestaan en nooit de tweede partij van Nederland zijn geworden.”

Kijkt u jaloers naar andere politici die nog wel kunnen gaan en staan waar ze willen?

„Ik weet niet of jaloers het goede woord is, want ik gun hen die vrijheid natuurlijk. Maar ja, als ik hen over het Binnenhof zie lopen of soms op de fiets zie gaan… Of ik hoor hen zeggen dat ze op het terras gaan zitten of wanneer ze op vakantie gaan… Kijk, zij stappen in hun Peugeot en rijden naar Zuid-Frankrijk. Dat soort dingen mis je. Je mist autorijden, je mist je brievenbus legen – dat vond ik vroeger heel leuk – en je mist boodschappen doen. In het buitenland is het eerste wat ik doe: de supermarkt in, een pak melk kopen.”

Heeft u weleens fantasieën dat u er gewoon vandoor gaat naar een eiland heel ver weg en daar verder uw eigen feestje bouwt?

„Nou, ik doe dat soms ook! Twee jaar geleden ben ik bijvoorbeeld eens naar Miami gegaan. De beveiliging liet me een auto huren en reed daar zelf met twee auto’s achteraan. Toen reed ik even iets te snel een straat in zodat ze me kwijt waren. Pas een uur en duizend telefoontjes later heb ik toen verteld in welke parkeergarage ik me bevond. Totaal onverantwoord natuurlijk. Maar het was ver weg, laat me een keer. Een geintje. Dat heb ik misschien een of twee keer gedaan in 12,5 jaar tijd, dus het valt mee.”

Heeft u de hoop dat vrijheid er voor u ooit nog in zit?

„Misschien als ik naar Tonga verhuis en daar visser word. Maar ik wil nog heel lang in de politiek blijven. Inmiddels staat ook eigenlijk iedereen op een dodenlijst. Dat maakt de situatie alleen maar serieuzer en pregnanter. Of ik er ooit zelf vanaf kom: ik hoop het, misschien nooit.”

Bron:
www.telegraaf.nl (Premium artikel)
(h/t “Wachteres”)