DE VERNACHELAARS . . .

(Door: “Driek”)

Kijk ze daar toch zitten, dien gewetenloze lieden die het Nederlandsche volk aan alle kanten vernachelen en het land voor den burger onleefbaar maken. Sjacheraars zijn het. Bedriegers van het volk. En wat hebben wij dan wel te danken aan deze hovaardige lieden? Welnu, dank zij deze kwakzalvers hebben wij voedselbanken voor armlastigen, bureaus voor schuldsanering, een nijpende woningnood, een invasie van Afrikaanse gelukszoekers, moskeeën en minaretten, door het gansche land opvangkampen, een sjofel straatbeeld met hoofddoeken en djellaba’s en getint schorem dat roofovervallen pleegt op bejaarde menschen. En ene Sylvana Simons die het bloed der blanke Nederlander wel kan drinken. Wat een haat spuwt die vrouw uit over ons. Dat mensch moet zich doodschamen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Neen, wat deze lieden ons allemaal aandoen is met geen pen te beschrijven. Maar, let wel, spitse lezer van E.J. Bron, straks, misschien morgen, je weet het maar nooit, doch eens komt den afrekening. Eens breekt toch het moment aan dat den burger ter barricaden gaat, ten strijde trekt om zich te wreken voor al het leed en onrecht hem aangedaan door een stel nitwits in Den Haag. Want, let wel, lezer, wij laten dat niet zomaar over ons heen gaan.

Luid klinken straks de schrille stemmen der behoeftige burgers om eten. En luid klinkt straks den schreeuw om al dien ijdele pronk- en praalzieke Koninklijke lieden met Gouden Koets en eigen vliegmachine uit het zadel te werpen. Geen vier duizend euro per dag voor een prinsesje dat niets presteert. Ik vind het welletjes. Menig burger heeft amper te vreten. Menig burger gaat ‘s avonds met knagende honger naar zijne legerstede. Ik spreek er schande van. Ik wil dat hier toch nadrukkelijk gezegd hebben.

Er is geen rust meer in Nederland. Het is geen fijn land meer om in te wonen. Des avonds waagt menig burger zich niet buiten zijn woonvertrek. Zover is het hier gekomen. En dat allemaal dankzij onze arrogant wauwelende bewindslieden in Den Haag. Lezer, ik had mijn hoop gevestigd op vijftien maart. Op een grandioze overwinning van Geert Wilders. Doch den Nederlander stemde op dien verfoeilijke VVD. Op dien te kwade trouw altoos lachende Mark Rutte. Op een stiekemerd. Welnu, dien dommeriken  krijgen daar spijt van als straks een Somalische familie met vijf kinderen naast hen komt wonen.

Ach, lezer, wat zit ik mij hier weer druk te maken. Mijn hart slaat er van over. Nederland is een verloren land. Jammer, want ik heb met den watersnoodramp in Zeeland nog wel geholpen de dijken te dichten. Elke rechtgeaarde Nederlander hielp toen mee om ons land te behouden voor den kracht van het aanstormend water, zodat wij in den toekomst meer ruimte zouden hebben om Afrikaanse parasieten en ander gespuis te huisvesten.

Ik wens U allen nog een gezegende dag.

Door:
“Driek”
(voor www.ejbron.wordpress.com)