Na Erdoğan´s nazi-beschuldiging: Nederland toont duidelijk verzet tegen het Osmaanse Turkije. BRD slijmt en houdt zich koest!

(Door: Michael Mannheimer – Vertaling: Theresa Geissler)

Op 18 juni 1941 werd in Ankara door de Duitse afgevaardigde in Turkije, Franz von Papen, en de Turkse minister van Buitenlandse Zaken, Sükrü Saracoblu, het Duits-Turkse Vriendschapsverdrag tussen het nationaal-socialistische Duitse Rijk en Turkije ondertekend (foto). Het trad dezelfde dag in werking. Het was dus niet Nederland dat een pact met de nazi’s sloot, het was Turkije. Des te onterechter is de beschuldiging van Erdogan aan Nederland “opvolgers van de nazi’s” te zijn.

De ISIS- ondersteuner Erdoğan beschuldigde het democratisch-liberale Nederland ervan “fascisten” en “opvolgers van de nazi’s” te zijn

Erdoğan beschuldigde Nederland ervan fascistisch te zijn, nadat het land zijn minister van Buitenlandse Zaken Mevlüt Cavusoglu de toegang had geweigerd. Letterlijk zei hij:

“Jullie kunnen de vliegreis van onze minister van Buitenlandse Zaken zoveel verhinderen als jullie wensen: Maar wacht maar af, hoeveel van jullie vluchten vanaf nu Turkije binnenkomen”, zoals Erdoğan zei aan het adres van Nederland. “Jullie hebben geen benul van diplomatie of politiek. Jullie zijn opvolgers van de nazi’s. Jullie zijn fascisten.”

Dat laat weer eens zien, dat Turkije nooit en te nimmer binnen de EU een plaats kan en mag hebben. Want het is Erdoğan, die zijn land heeft veranderd in een islamo-fascistoïde staat. En het was niet Nederland dat zich destijds met de nazi’s had verbonden. Het was Turkije dat vocht aan de zijde van Hitler.

Voor fascistische populisten is de waarheid onbelangrijk. Hoofdzaak is dat ze een gifpijl aan het gewenste adres sturen. Nederland voelt zich metterdaad getroffen door dit gif. Het aansluitende artikel van de Nederlandse schrijver Leon de Winter behandelt deze wond.

En het was weer eens Geert Wilders, die als enige Nederlandse politicus Turkije na Erdoğan´s onvoorstelbaar leugenachtige nazi-beschuldiging eens helder van repliek diende:

Geert Wilders tegen Turkije: “Jullie zijn geen Europeanen en jullie zullen het ook nooit zijn.”

“Ik heb nu nieuws voor de Turken: Jullie regering liegt jullie voor om jullie te laten geloven, dat jullie één dezer dagen lid van de EU kunt worden. Geloof het niet, jullie zijn geen Europeanen en jullie zullen het nooit zijn ook. Een islamitische staat als Turkije hoort niet bij Europa. Alle waarden, waar Europa voor staat, vrijheid, democratie, mensenrechten, zijn onverenigbaar met de islam. Wij willen ook de binnenkomst in Europa van Turken zonder visa niet. Regeringen die dat bepleiten, worden door hun bevolkingen weggestemd. Turkije heeft Erdoğan gekozen, een gevaarlijke islamist, die de vlag van de islam hoog houdt. Wij willen niet meer, maar minder islam. Daarom, Turkije, blijf van ons weg. Jullie zijn hier niet welkom.”

(Michael Mannheimer)

---

De diepe wond in de Nederlandse ziel

(Door: Leon de Winter)

Nee, de Nederlanders zijn niet plotseling vreemdelingenhaters geworden. Twee doelbewuste moorden hebben de samenleving ingrijpend veranderd. Beschouwingen ter bevestiging hiervan? Kort voor de parlementsverkiezingen die heel Europa met angst volgt.

De huidige stemming in Nederland valt in het buitenland nauwelijks uit te leggen, maar desondanks wil ik het proberen. Om het heden te begrijpen, moeten wij terugblikken op het jaar 2002 toen de even geliefde als omstreden politicus Pim Fortuyn werd vermoord.

Pim Fortuyn verenigde vele aspecten in één karakter: Hij was een intellectueel en een homoseksuele bontgekleurde vogel, spotlustig dwarshoofd en serieuze socioloog. De 6de mei 2002 werd hij neergeschoten door een militante dierenbeschermer, die als motief gaf dat hij “kwetsbare” groepen” zoals asielzoekers en moslims voor Fortuyn had willen beschermen.

De dader is na twaalf jaar gevangenschap intussen weer op vrije voeten en kan dankzij de bijdragen van de Nederlandse sociale staat van het leven genieten. Fortuyn daarentegen zwijgt voor eeuwig.

Dat is de diepe wond die schrijnt in de Nederlandse ziel.

“Minderwaardig mens”

Pim Fortuyn was professor in de sociologie en vele jaren lid van de Nederlandse sociaaldemocratische partij PvdA. In 1997 schreef hij de bestseller “Tegen de islamisering van onze cultuur,” waarmee hij een in Nederland geldend taboe doorbrak, want aan de multiculturele samenleving mocht niet worden getornd. Weliswaar was hij niet de eerste die er op wees dat men niet ongestraft honderdduizenden mensen uit andere culturen het land binnen kon laten zonder zich af te vragen wat deze mensen dachten en voelden, waarvan ze droomden en wat ze verwachtten (het begin hiermee was gemaakt door de rechts-liberale politicus en latere EU-commissaris Frits Bolkestein), maar hij was de eerste die het politiek tot zijn centrale thema verhief.

Fortuyn hield de brede massa voor ogen welke waarden en normen de islamitische migranten meegebracht zouden hebben in de Nederlandse samenleving. Als homoseksueel was hij zelf gediscrimineerd door moslims, voor hem was de islam geen zachtmoedige religie, maar een totalitaire ideologie. Zijn boek werd de aanzet tot heftige discussies.

Zijn vroegere sociaaldemocratische omgeving nam hevig stelling tegen hem, een leidende sociaaldemocraat wierp hem zelfs voor de voeten een “minderwaardig mens” te zijn, en door de media werd hij praktisch unaniem – en ten onrechte – als neofascist, neonazi, racist bestempeld. Dat raakte hem, maar hij gaf niet op.

Grote delen van de bevolking vatten voor hem een sympathie op die grensde aan dweperige verliefdheid. Bij de parlementsverkiezingen in mei 2002 zou hij vermoedelijk direct en in z’n eentje een derde van alle stemmen hebben vergaard en zou daarmee minister-president geworden zijn.  Maar twee weken voor de definitieve zege werd hij geveld door de schoten uit het pistool van een links-radicaal.

De schok was groot in het vredelievende Nederland. Net als de schijnheiligheid van de media. Toentertijd heb ik met vele journalisten gesproken, die met modder naar Fortuyn gegooid hebben om hem ten val te brengen. Hun pogingen tot reputatiemoord scherpten het klimaat aan waarin een feitelijke moord kon plaatsvinden. Dat heeft Nederland innerlijk verscheurd, en daarvan heeft het zich tot op heden niet hersteld.

Twee jaar later kreeg het land voor de tweede keer een schok te verwerken.

De aanslag op FOrtuyn werd gevolgd door de moord op de filmmaker en anarchistische provocateur Theo van Gogh (die mij decennialang beschouwde als zijn aartsvijand tot hij zijn woede verlegde naar de profeet Mohammed). Een radicale moslim ging Van Gogh op 2 november 2004 midden in Amsterdam op de openbare weg met pistool en mes te lijf en onthoofdde hem daar ter plekke.

Verloren anarchisten

Het waren geen gevallen van blind terrorisme, waar Nederland door werd bezocht: De slachtoffer waren doelbewust uitgezocht. Twee kleurrijke, omstreden, lastige figuren, toonbeelden van de verstrekkende tolerantie van het moderne Nederland. De openlijke homo Fortuyn en de giftige nar Van Gogh waren mensen, die slechts in een land als Nederland datgene konden worden, wat ze waren.  In buurlanden als Duitsland of België zouden ze nooit een dergelijke mate van betekenis bereikt hebben.

Ze waren de aan de anti-autoritaire revolutie ontsproten kinderen, welke revolutie in de jaren ’60 het traditioneel calvinistische Nederland ondersteboven haalde. Destijds kwam het typische Nederlandse individualisme, dat zich sinds de 16de eeuw kon ontwikkelen, tot bloei in bewegingen als “Provo”, een groep verloren anarchisten, die zich afzette tegen de overheid en ze voor de gek hield. Fortuyn en Van Gogh waren, waar het hun optreden en de vrijheden die ze zich veroorloofden betreft, directe opvolgers van Provo; beiden speelden ironisch met taal en omgangsvormen, en beiden waren verklaarde tegenstanders van de intolerantie en van de gesloten religieuze denkwerelden van islamitische migranten.

Terugkeer naar religieuze taboes

De spot drijven met de religie was in Nederland allang traditie. Dit gaat terug tot in de tijd van Baruch Spinoza, de grote filosoof, die hier leefde en werkte. In de jaren ’60 van de vorige eeuw kon geen religie zich dan ook meer verschuilen achter blasfemische verboden. De Nederlandse auteur Gerard Reve, katholiek en homoseksueel, veroorloofde het zich om in 1966 in één van zijn uiterst ironische boeken God ten tonele te voeren als een muisgrijze, één jaar oude ezel, die de verteller zijn slaapkamer binnenloodste en “drie maal achter elkaar diepgaand” van achteren nam. In ieder ander Europees land zou Reve daarvoor in de gevangenis beland zijn, maar in Nederland sprak men hem vrij van de aanklacht van Godslastering en hij werd te allen tijde gevierd.

Reve was een groot schrijver en de politieke elites lieten hem de vrijheden die hij zichzelf toe-eigende – op het vlak van de Nederlandse cultuur was zo goed als alles mogelijk geworden.

Die tijden zijn voorbij. Het zou ondenkbaar zijn iets vergelijkbaars over de profeet Mohammed te schrijven. Daarin ligt de kern van het onbehagen dat van veel Nederlanders bezit genomen heeft met betrekking tot het multiculturele samenleven. Velen hebben het gevoel door de islamitische binnenkomers te worden beroofd van de vrijheid om zich vrolijk te kunnen maken over het heilige – en daarmee de scheiding van kerk en staat te ondergraven.

Gerard Reve werd in 1966 door christenen aangeklaagd, maar men krenkte hem geen haar. Thans bedenkt iedere columnist en iedere cabaretier zich tien maal voor hij zich een grap over Mohammed veroorlooft. Moet men er dan verbaasd over staan, dat velen dat ervaren als een terugkeer naar de religieuze taboes van de Middeleeuwen?

Dat is de context waarin Nederland zich momenteel beweegt, waarin Geert Wilders instemming vindt. Als politicus behoorde Wilders aanvankelijk tot de conservatief-liberale partij VVD, maar sympathiseerde vervolgens in toenemende mate met de ideeën van Pim Fortuyn en trad na diens dood toe tot zijn ideologische en culturele erfenis.

De partij van Fortuyn – in de grond een éénmanspartij – zorgde na zijn dood door interne perikelen voor de eigen ondergang. Wilders heeft soortgelijke scenario’s trachten te voorkomen door zijn partij meteen maar te beperken tot één lid: zichzelf. Terwijl het buitenland Wilders’ éénmanspartij beoordeelt als een voorbeeld van tirannieke geldingsdrang, weerspiegelt zich daarin dus niets anders dan de lering die te trekken viel uit de gebeurtenissen in Fortuyn´s partij.

De Nederlandse welvaartsstaat is één der bekroningen van de westerse beschaving

Zowel vele eeuwen van strijd en van debatten als een stapsgewijze secularisering effenden de weg daar naartoe. Meer dan 50 procent van datgene wat alle Nederlanders verdienen, valt nu toe aan de staat, die de gelden overeenkomstig de politieke voorgiften herverdeelt naar behoefte en noodzakelijkheid. Dit model functioneert, zolang er in de samenleving een hoge mate aan solidariteit en individuele discipline aanwezig is en dat heeft wederom een tolerantie ten gevolge die men nergens anders op de wereld aantreft.

Dat alles wortelt onder andere in de opstandige geest van het Nederlandse protestantisme. Culturele basis van Nederland (net als Zwitserland) is de seculiere erfenis van Luther en Calvijn. De Nederlanders hebben daarenboven nog een traditie die hen tot extreme individualisten maakt: Zij hebben hun land letterlijk met eigen handen van de zee afgedwongen. Dat heeft het karakter van dit volk gedurende eeuwen gevormd.

Datgene wat de sociale staat vorm geeft, die de Nederlander op het lijf geschreven is, in aanmerking genomen, kon de toestroom van migranten alleen maar tot problemen leiden. Immigratieland en sociale staat – dat zijn modellen die elkaar wederzijds uitsluiten. De politieke elites in landen als Nederland hebben zich niettemin bij deze onverenigbaarheid neergelegd.

Ze hebben de grenzen geopend en stromen aan immigranten binnen gelaten aan wie de hoge eisen aan het individu in de moderne sociale staat vreemd zijn

Mensen uit eenvoudige collectivistische agrarische culturen met achterhaalde geloofsvoorstellingen werden tussen radicale individualisten als Fortuyn en van Gogh geplant. Recentere onderzoeken van professor Koopmans van de Humboldt-universiteit Berlijn tonen aan dat de helft van de moslims in Nederland (en in heel West-Europa) homoseksuelen en Joden verafschuwt. Programma’s ter integratie en ter assimilatie slaan blijkbaar nauwelijks aan.

In alle westerse landen met een sterke islamitische immigratie zijn soortgelijke ontwikkelingen waar te nemen, in Nederland met haar geschiedenis van emancipatie, openheid en tolerantie werken zij echter bijzonder eclatant. Overal waar immigratie niet gelijk opgaat met culturele assimilatie raakt de sociale staat ernstig in het gedrang, de bevolking in de parlementaire democratie moet echter het handelen van de politieke elites bij gebrek aan geëigende mogelijkheden tot invloed machteloos aanzien.

Door:
Leon de Winter
www.weltwoche.ch

Bron:
https://michael-mannheimer.net

Vertaald uit het Duits door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)