Het structurele onbehagen van Franse Joden

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Veel Joden in Frankrijk hebben een onbehaaglijk gevoel over wat betreft de instellingen van de Fransen ten opzichte van hen. Dat berust op een serie problemen, die veel verdergaan dan antisemitische uitlatingen. Als je met Frans-joodse deskundigen praat, kunnen ze geen plan laten zien voor een joodse gemeenschap die op de lange termijn in staat is om te overleven.

De relatieve belangrijkheid van de verschillende onderwerpen, die joden in Frankrijk zorgen baren, verandert met de politieke partij die op dat moment aan de macht is. Maar één dreiging is er altijd: die van het – vaak dodelijke – geweld, dat hoofdzakelijk van delen van de islamitische gemeenschap uitgaat.

Alle dodelijke aanvallen op Joden in de 21^e eeuw in West-Europa werden door moslims gepleegd. De meeste aanslagen vonden plaats in Frankrijk, waar Joden minder dan 1% van de bevolking uitmaken, maar een aanzienlijk hoger percentage van de vermoorde personen. De joodse diskjockey Sebastien Selam werd in 2003 door zijn buurman Adel Amastaibou vermoord. In 2006 werd Ilan Halimi, een jonge joodse man, door een groep moslims ontvoerd en 24 dagen lang gefolterd, voordat ze hem vermoordden.

De moord op vier Joden in Toulouse, waaronder drie kinderen, in het jaar 2012 werd door Mohammed Merah gepleegd. In 2015 vermoordde Ahmed Coulibaly vier Joden in de Parijse supermarkt Hyper Cacher. Inapril 2017 werd Lucy Halimi in Parijs vermoord. De verdachte is haar islamitische buurman. De aanslagen op synagogen in Parijs en Sarcelles door bendes islamitische rowdys in het jaar 2014 zijn uniek in het naoorlogse West-Europa.

Frankrijk´s nieuwe president Emmanuel Macron wil graag doorgaan met de bestaande EU-politiek van de open grenzen. Dat maakt meer terreuraanslagen gemakkelijker. De aanslagen en dreigingen hebben tot enorm uitgebreide veiligheidsmaatregelen voor synagogen, scholen en andere joodse instellingen geleid. Menigeen zal zelfs wegblijven van plaatsen waar Joden bijeenkomen. Bovendien willen veel Joden niet hun identiteit in het openbaar bekendmaken, vooral in gebieden waarin zich veel moslims bevinden.

Een ander ergerlijk onderwerp betreft politieke aanvallen op joodse gebruiken. In 2012 zei François Fillon, de kandidaat van midden-rechts bij de zojuist gehouden presidentsverkiezingen,  dat Joden en moslims hun oeroude slachttradities moeten laten vallen, die niet in moderne tijden passen. Macron zei dat steeds meer ouders hun kinderen naar religieuze scholen sturen, die hen haat tegen de Franse republiek leren. Hij voegde er aan toer dat islamitische religieuze scholen alleen lesgeven in de Arabische taal en dat joodse scholen alleen de Thora onderwijzen en fundamenteel seculier onderwijs weglaten. In 2012, toen ze een verbod op islamitische hoofddoeken in het openbaar eiste, zei Marine Le Pen, de voorzitster van het Front National (FN), dat ook het keppeltje verboden zou moeten worden.

Aanvallen op de Holocaust zijn een ander onbehaaglijk onderwerp. Twee van de eerste Holocaust-ontkenners waren Fransen: de fascist Maurice Bardèche en Paul Rassinier, voor de oorlog communist, daarna lid van de Résistance en later socialist. Jean Marie Le Pen, de oprichter van het FN en vader van Marine Le Pen, werd meerdere malen veroordeeld wegens Holocaustontkenning.

Marine Le Pen heeft de concentratiekampen het toppunt van barbarij genoemd. Ze legde een krans neer bij het Holocaust-gedenkteken in Marseille. Maar ze bracht ook een negatief element in het debat rondom de verantwoordelijkheid van Vichy in, dat inmiddels als afgesloten wordt beschouwd. Ze zei dat Frankrijk niet verantwoordelijk zou zijn voor de antisemitische daden van de Vichy-regering. Dat is een traditionele foute bewering van opeenvolgende Franse presidenten. De laatste die dit zei, was de socialist François Mitterand. Zijn opvolger van midden-rechts, Jacques Chirac, was de eerste die zei dat Frankrijk voor het Vichy-regime verantwoordelijk was. Dat deden ook de presidenten na hem: Nicolas Sarkozy van midden-rechts evenals de socialist François Hollande. Macron reageerde op de uitlatingen van Marine Le Pen door te zeggen dat Frankrijk verantwoordelijk zou zijn voor de daden van vichy.

De laatste socialistische presidentschapskandidaat, Benoît Hamon, bezit een aanzienlijke geschiedenis van anti-Israëlische uitspraken. Na de Gaza-flottielje beschuldigde hij Israël ervan een bloedbad te hebben veroorzaakt. Hij was in 2014 een van de belangrijkste initiators van de erkenning van de Palestijnse staat in het Franse parlement.

Hamon heeft zich tevreden uitgelaten over de anti-Israëlische resolutie 2334 van de VN-veiligheidsraad. Hamon´s houding kan als volgt samengevat worden: anti-Israëlisch te zijn is een heel goede manier voor de Socialistische Partij om de Frans-islamitische kiezers terug te winnen, die tijdens het presidentschap van Hollande verloren gingen.

Een belangrijke reden dat Frankrijk anti-Israëlische standpunten heeft ingenomen, bestaat erin moslims tevreden te stellen, die uit landen komen met meerderheden van antisemieten; voor hun nakomelingen geldt hetzelfde. Een andere belangrijke reden is dat Frankrijk een land met grote maatschappelijke en economische problemen is. De Britse “The Telegraph” heeft Frankrijk “de zieke man van Europa” genoemd.

In zo´n realiteit moeten de leidende krachten van het land niet alleen de moslims tevreden stellen, maar ook een zondebok vinden om zichzelf ervan te overtuigen dat Frankrijk belangrijker is in de wereld dan daadwerkelijk het geval is. Het initiatief dat tot de mislukte Midden-Oosten Vredesconferentie begin 2017 in Parijs leidde, moet in dit verband worden gezien.

Gerard Araud, de Franse ambassadeur in de Verenigde Staten – en voormalig ambassadeur in Israël – heeft foutief beweerd dat Israëli´s met betrekking tot Frankrijk neurotici zijn. Dat is eerder omgekeerd het geval.

Macron lijkt te begrijpen dat Frankrijk´s sociaaleconomische situatie radicaal beter gemaakt moet worden en een belangrijke stap tot het herstel van de positie van Frankrijk in de EU en de westelijke wereld is. Als hij succes heeft, wat betwijfeld mag worden, dan zou dit zelfs een deel van de druk op het Frans Jodendom kunnen verminderen.

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Auteur: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)