Trump versus Obama – spreken en zwijgen zijn belangrijk

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Ongeacht hetgeen hij privé tegen de Israëlische minister-president Benjamin Netanyahu en Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit zei, zijn de openbare uitspraken van de Amerikaanse president Donald Trump tijdens zijn bezoek aan Israël belangrijk. Dit des temeer vanwege de schade die een groot aantal uitspraken van zijn voorganger Barack Obama – of diens fouten – en de voormalige Amerikaanse regering voor Israël hebben aangericht.

Er is in de VS rijkelijk kritiek op president Trump en zijn onberekenbaarheid. Deze kritiek is hoofdzakelijk afkomstig van diegenen die wilden en verwachtten dat zijn tegenstander Hillary Clinton de verkiezingen zou winnen. De aanvallen op de huidige president verminderen het belang van zijn woorden in Israël echter niet. De uitlatingen van de huidige president zijn des te belangrijker, omdat men – in tegenstelling tot zijn voorganger – bij Trump “krijgt wat je ziet”.

Obama´s verdraaide, al te positieve kijk op de islamitische wereld was al vroeg in het begin van zijn ambtsperiode duidelijk. Tijdens zijn eerste buitenlandse reis ging hij in 2009 naar het niet-democratische Egypte, waar hij werd ontvangen door president Hosni Moebarak. Het bericht van “Freedom House” uit het jaar 2008 kwalificeerde Egypte als niet vrij land met een beoordeling van 5,5 op een schaal van 1 (beste) tot 7 (slechtste). In het rapport wordt gezegd: “Egypte kreeg een pijltje naar beneden vanwege zijn onderdrukking van oppositiegroeperingen en het aannemen van grondwetswijzigingen die het vermogen van justitie beperken om excessen van de uitvoerende macht te compenseren.”

Op deze reis omzeilde Obama doelbewust de Amerikaanse bondgenoot Israël, de enige democratie in het Midden-Oosten. De Amerikaanse president laakte het ondemocratische karakter van het Egyptische regime niet. In plaats daarvan verontschuldigde hij zich in 2009 in zijn rede in Caïro voor westers “kolonialisme”. Zijn sympathie hielp de Amerikaanse bondgenoot Moebarak tijdens de “Arabische Lente” niet, want Obama stak hem in de rug en zette hem onder druk om concessies te doen.

Obama argumenteerde schijnheilig dat zijn kritiek op Netanyahu hem geloofwaardigheid zou geven wanneer hij de joodse staat op het wereldtoneel verdedigt. De regering-Obama bekritiseerde Israël echter regelmatig vanwege de bouw van “nederzettingen” evenals met andere onderwerpen.

Dat staat in schril contrast met het feit dat Obama het vermeed om terreuraanslagen met de islam in verband te brengen. Hij noemde ook nooit de brede ondersteuning in de islamitische wereld voor ondemocratisch gedrag. Obama gaf toe af te zien van het gebruik van de woorden “islamitische terreur” wanneer hij extremisme van het Midden-Oosten omschreef. De regering-Obama verwees naar terreuraanslagen door moslims als “aanslagen van eenzame wolven” en wees het af het begrip “radicale islam” te gebruiken. De begrippen “islam”, “Jihad”, “islamitisch extremisme”, “radicaalislamitisch terrorisme” en “radicale islam” werden uit Amerikaanse veiligheidsdocumenten verbannen.

De VS zijn sinds lange tijd Israël´s belangrijkste bondgenoot. Wanneer een Amerikaanse regering op een dergelijke manier herhaaldelijk kritisch is tegenover Israël, terwijl zij over het criminele gedrag van zijn vijanden zwijgt, kan dat als signaal naar andere landen toe geïnterpreteerd worden. Het heeft een negatief multiplicatoreffect. De Europeanen werden hoogstwaarschijnlijk door Obama´s eenzijdige houding aangemoedigd om nog meer te doen dan alleen Israël te bekritiseren. Het kenmerken van goederen uit de “bezette gebieden”, terwijl dit niet gebeurt met welke andere gebieden in de wereld dan ook, is hiervan een voorbeeld. Toen Trump al tot president was gekozen, liet Obama Israël met nog een signaal van aanmoediging aan zijn vijanden in de steek. De VS onthielden zich bij resolutie nr. 2334 in de VN-veiligheidsraad, die een einde eiste van de Israëlische “nederzettingen”, van stemming. Trump had verzocht een veto te gebruiken tegen de resolutie.

Men zou hebben kunnen verwachten dat de internationale media deze dingen na het bezoek van Trump aan het Midden-Oosten enigszins zouden analyseren. Als je dit onderwerp controleert met Google, dan concentreren veel berichten zich op een vergelijking van de notities die beide presidenten in Yad Vashem schreven. Dit zijdelingse thema werd het eerste belangrijke thema van een lang artikel in de “Washington Post”. Het droeg de kop: “The huge contrast between Obama´s and Trump´s visit tot Israel´s Holocaust memorial.”

Trump noemde in zijn toespraken de “twee-staten-“oplossing” niet. Waarom zou een Amerikaanse president een voorschot moeten nemen op het resultaat van rechtstreekse Israëlisch-Palestijnse onderhandelingen? Of de oprichting van een tweede Palestijnse staat naast Jordanië beloven? Onder leiding van de Palestijnse Autoriteit zou deze staat nog een corrupte Arabische constructie met de aanzienlijke mogelijkheid om te mislukken zijn. Een andere logische reden om de twee-staten-“oplossing” niet te noemen, is erin gelegen dat de Palestijnse Autoriteit de Gazastrook niet controleert.

Ook de “nederzettingen” noemde Trump niet. Er was geen reden dit te doen. Hij concentreerde zich in zijn toespraken op de strijd tegen de terreur als centraal onderwerp. Het loont de moeite om vast te houden dat Trump dit ook tegenover de Palestijnen niet noemde, dat ze zouden moeten stoppen met het verheerlijken van terroristische moordenaars van burgers, waartoe vaak ook Amerikanen behoren.

Tijdens zijn bezoek in Europa ging Trump ermee door de dingen in het juiste licht te plaatsen. Hij berispte de regeringschefs van de NAVO in Brussel met de uitspraak dat 23 van de 28 hun financiële verplichtingen tegenover de organisatie niet nakomen. Hij zei: “Dat is unfair tegenover het volk en de belastingbetalers van de Verenigde Staten.” Dat was een eufemisme in plaats van te zeggen dat ze zich tegenover de VS als parasieten gedragen. De EU en meerdere Europese landen hebben Israël al jarenlang heel arrogant verteld hoe het zijn zaakjes op orde moet brengen. Het idee dat vooraanstaande politici van de EU verteld wordt hun verplichtingen na te komen, wordt door veel Europese leidende krachten als onaangenaam beschouwd. Vanuit Israëlisch oogpunt is het zeer positief dat Trump hen wegens hun nalatigheden een uitbrander geeft.

Na Trump´s bezoek zullen veel Europese leidende politici waarschijnlijk met weemoed terugdenken aan Obama, die er deels voor verantwoordelijk was dat de chaos in het Midden-Oosten zich kon ontwikkelen en het aanzien van de VS in de wereld afnam. Zoals echter Alan Dershowitz, net zoals Barack Obama een examinandus van een rechtenstudie in Harvard, over hem zei: men zal zich hem herinneren als “een van de ergste presidenten op het buitenlandse politieke toneel, die een ´vreselijk conflict´ voor mensen creëerde die andere principes van zijn politiek delen.”

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Auteur: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)