De islam als dodelijke ideologie onder de dekmantel van de godsdienstvrijheid

(Door: Eva Maria Griese – Vertaling: E.J. Bron)

Met hulp van de kant van de politiek ondermijnt de “Generatie Allah” Europa en bedreigt de civiele samenleving – in concertzalen, cafés en winkelcentra, in treinen, op kerstmarkten en onlangs ook op bruggen.

De Berlijnse auteur en psycholoog Ahmad Mansour beschrijft in zijn gelijknamige boek hoe midden in Duitsland een “Generatie Allah” zou opgroeien, waarvoor het islamitische geloof alles, maar de rechtsstaat praktisch niets zou betekenen.

Salafisten zouden hun kansen benutten bij gedesillusioneerde jongeren. Ze zouden hen aanbiedingen doen, hen erin bevestigen dat ze het als moslims bij het juiste eind zouden hebben, dat hun wereldbeeld in orde zou zijn en dat men gezamenlijk tegen de “ongelovigen” zou kunnen vechten. Zo zou het “islamisme” een soort jeugdcultuur zijn geworden. Plezier in dit leven zou onbelangrijk zijn, omdat het echte leven sowieso pas begint wanneer men zichzelf met een bomgordel opgeblazen en mogelijk veel ongelovigen gedood heeft.

“Islamisme”-preventie met “islamisten”

De Duitse regering doet iets tegen deze radicalisering door moskeeverenigingen financieel te ondersteunen, die aan preventie tegen de radicalisering van islamitische jongeren moeten doen. De uitvoering van het project werd nauwelijks gecontroleerd. Pas toen het eerste geld al stroomde, kreeg de Duitse overheid de aanwijzing dat ze mogelijkerwijs “islamisten” subsidieert. De Deutschlandfunk noemde deze handelwijze “Islamisme-preventie met islamisten”.

Wij moslims en de anderen, de Duitsers, de ongelovigen

De journalist van de ARD en n-tv, Constantin Schreiber, een van de laatste vertegenwoordigers van de uitstervende soort “onderzoeksjournalist” in de gevestigde media, interesseerde zich ervoor wat er wérkelijk in de moskeeën van Duitsland gepredikt zou worden. Omdat zijn ouders vrienden in Damascus hebben, kent hij de cultuur en spreekt perfect Arabisch. Hij legde zijn oor te luister naar de vrijdagsgebeden in moskeeën in zes Duitse grote steden. In een interview met “Stern” zei Schreiber: “Ik was teleurgesteld, deels geschokt. Ik heb geen enkele preek gehoord die ik oké vond. Ze waren bijna allemaal conservatief. En weinig gericht op integratie. Het ging bijna altijd om ´wij en zij´. Wij moslims en de anderen, de Duitsers, de ongelovigen.”

Integratie werd eerder als bedreiging van de zuivere leer voorgesteld. En hij zou bewust geen moskeeën hebben bezocht die als salafistisch bekendstaan en hij wilde een open onderzoek uitvoeren. Hoewel hij van zijn onderzoek het bewijs voor een gematigde, moderne islam had verwacht. In twee preken ging het heel openlijk tegen Jezidi, Armeniërs of Joden. Dat zou hem geschokt hebben.

In de Berlijnse Mehmed Zahid Kotku Tekkesi moskee werd het “grootste van alle gevaren – het kerstgevaar” bezworen. Er zou al in de koran geschreven staan: “Wie een andere stam nadoet, wordt eentje van hen.” Dat was enkele dagen na de aanslag op de kerstmarkt op de Breitscheidplatz in Berlijn.

De frontlinie van een oorlog, die niet zozeer tussen twee religies, maar tussen twee culturen plaatsvindt, verloopt inmiddels door concertzalen, winkelcentra, restaurants en bars, over kerstmarkten, openbare plaatsen en onlangs ook over bruggen.

Net zoals bij het refrein van een slecht liedje volgen altijd de hypocriete steunbetuigingen van al die politici die voor deze ontwikkeling verantwoordelijk zijn. die zonder aarzelen zowel nationale als EU-wetten geschonden hebben. En zelfs toen de gevolgen van deze onverantwoordelijke politiek door de aanslagen en het daaropvolgende bemoeilijkte onderzoek als gevolg van meerdere identiteiten duidelijk waren, volgde geen correctie.

Tien jaar gelden schreef de “Spiegel” nog: “Mekka Duitsland – de stille islamisering”

Men had de ontwikkeling dus voorzien. Tien jaar geleden heeft minister van Binnenlandse Zaken Wolfgang Schäuble bij de presentatie van het rapport van de binnenlandse veiligheidsdienst 2007 in Berlijn radicaalislamitische terroristen als grootste bedreiging voor de veiligheid van Duitsland gekwalificeerd.

De “Spiegel” wijdde in 2007 een hoofdartikel aan de koran als “machtigste boek ter wereld” en nog een ander hoofdartikel luidde “Mekka Duitsland – de stille islamisering”.

Het daarin afgedrukte artikel zou je nu als punten uit het partijprogramma van de AfD beschouwen: “Hoe de Duitse justitie de weg voor de moslims effende naar de parallelsamenleving” of “Hebben we de sharia al?” of Epidemie van de waanzin – Henryk M. Broder over de capitulatie voor islamitisch fanatisme”.

Op een bepaald moment in de afgelopen tien jaar, ergens tussen voetbalberichten, op de dwaalweg over de welwillend begeleide aanvalsoorlogen van de VS en de NAVO tegen soevereine landen in het Midden-Oosten, de compromisloze “annexatie” genoemde (na een referendum echter absoluut geordend plaatsgevonden aansluiting van de Krim bij Rusland) en de georkestreerde daaropvolgende Poetin-bashing zijn de gevestigde media langzamerhand hun realiteitszin kwijtgeraakt.

Grondwetsschending uit barmhartigheid

Bondskanselier Angela Merkel nam in september 2015 met het oog op de “vluchtelingen”bestorming een eigenmachtige en absoluut illegale beslissing. Ook het Duitse parlement had geen mogelijkheid hierop invloed uit te oefenen. Daarmee maakte Merkel het voor meer dan een miljoen mensen mogelijk om zonder het geringste, eigenlijk noodzakelijke, bewijs van identiteit de Duitse welvaartsstaat binnen te komen. Deze de staat bedreigende handeling legt het schrijvende gilde uit als barmhartigheid.

Volgens “Focus” waren er in totaal 400 aanklachten tegen Merkel. Zonder succes. Ook het door professor Karl Albrecht Schachtschneider, deskundige op het gebied van staatsrecht, uitgewerkte rekest over ongrondwettige maatregelen tegen de illegale asielpolitiek van de Duitse regering werd afgewezen.

Nog steeds wordt er nauwelijks onderscheid gemaakt tussen terechte asielzoekers en immigranten in het sociale stelsel, de feministes hebben hun idealen opgeofferd aan een archaïsche mannenwereld en de criminaliteit stijgt snel.

Uitzettingen hebben weinig effect, de kosten zijn echter des te groter. De autoriteiten staan onder hoge druk om aanslagen van tevoren te herkennen, de politie is overbelast en moet opgepakte delinquenten meestal laten lopen. Diegenen die waarschuwen, moeten met de tong van een engel spreken om niet verdacht te worden van “hatespeech”. In de rechterhoek is al sprake van acuut plaatsgebrek, omdat alle moedige critici van deze fatale ontwikkeling daar heel snel in gezet worden.

En boven dat alles zweeft dan altijd nog het zwaard van Damocles van de nazi-knuppel.

Wanneer de politiek – in Brussel zowel als in de nog bestaande natiestaten – werkelijk datgene zou doen wat ze aan intentieverklaringen uitgeeft, dan zou ze daadwerkelijk haar zo zeer gewaardeerde westerse waarden weer aan de EU-buitengrenzen moeten proberen te verdedigen.

De feiten spreken echter een heel andere taal en treurig genoeg heel duidelijk voor de agenda van een voor onze ogen plaatsvindende invoering van een decennia oude samenzweringstheorie – met een nieuw politiek correct imago.

Bron:
www.contra-magazin.com
Auteur: Eva Maria Griese

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)