Het valse verweer van een islamitische ex! – met een kind als inzet

(Door: Theresa Geissler)

Menigeen onder U, trouwe lezers van deze site, zal zich misschien nog mijn artikel van 11 april j.l. herinneren, getiteld “Politiek-correct Nederland op zijn ergst – en een familielid in de houdgreep“, waarin ik de strijd beschreef van mijn Bredase achterneef André met de Raad voor de Kinderbescherming om het gezag en zorgrecht over zijn 10-jarige zoon. Een strijd, waarbij hij op dat moment al reden had om zijn hart vast te houden, omdat zijn ex-partner een islamitisch-Bosnische achtergrond heeft, terwijl hij….een realistische activist en PVV-stemmer is, kortom: een geestverwant van o n s, wat de instanties bij nader inzien vervulde van vooringenomenheid jegens hèm… Enfin, U kunt het desgewenst allemaal nog eens nalezen. Op dat moment moest het -naar André begrepen meende te hebben – beslissende gesprek nog plaatsvinden. Hoe, zult U zich nu wel afvragen, verliep dat en wat kwam er uit?

Welnu, beste vrienden van “E.J. Bron”, we zijn nu bijna drie-en-een halve maand verder en tot op heden kwam er – nog – niets uit, althans geen definitief besluit. Dergelijke juridische aangelegenheden blijken soms een behoorlijk lange adem te hebben. Het gevreesde gesprek in april bleek achteraf bekeken níet van beslissende aard; integendeel werd André bij die gelegenheid te kennen gegeven dat de hele zaak nog wel de nodige tijd in beslag zou kunnen nemen. Een opluchting? Och, groot woord natuurlijk. Op het moment zelf misschien heel even, voor een man (een váder) die het zwaard van Damocles reeds boven zijn hoofd voelde hangen. Maar het was voor André hooguit aanleiding om kort te herademen, niet eens te ontspannen, omdat het besef dat de ambtelijke molens intussen bleven dóórdraaien, langzaam maar gestaag en nog steeds doordrenkt van vooringenomenheid jegens hèm, zich alweer spoedig deed gelden. De betreffende stukken begonnen bij hem binnen te druppelen: het voorlopige rapport van de Raad, het definitieve rapport….hij liet er weinig over los, behalve in enkele korte mailtjes, maar de inhoud stemde hem duidelijk niet optimistischer.

Als mensen hun redenen hebben om zich van alles in hun hoofd te halen, kunnen ze wanhopig worden. Enkele korte berichten, die André mij in de afgelopen weken nog stuurde, deden op het laatst bepaald alarmerend aan. Maar wat kon ik doen? Ik zat er meer dan 150 kilometer vandaan en eerlijk gezegd ontbrak het me in die periode weer eens aan het benodigde reisgeld om naar hem toe te gaan. Trouwens, dat werd me ook niet gevraagd. Alles wat ik kon doen, was hem enige malen opbellen (maar met een telefoon als communicatiemiddel is het oppassen, zoals sommigen onder U misschien wel zullen weten; je moet uitkijken niet te bedillerig over te komen) en een paar keer een reactie te mailen in de trant van: “Rustig André, haal even diep adem. Denk aan Davy” (zoals ik de jongen hier verder zal noemen) “Hoe is het met hem? Ligt hij op bed….etc.”

Het was een opluchting voor me om vorige week een mailtje te ontvangen, waaruit bleek dat vader en zoon er een dag of wat tussenuit waren – inderdaad was in het zuiden des lands de schoolvakantie inmiddels al aangebroken. Onder de gegeven omstandigheden was het zéker het verstandigste besluit dat mijn achterneef had kunnen nemen. Hij besloot het bericht met: “Zodra we terug zijn, zal ik je eens iets toesturen, iets ongehoords! Hopelijk kun je er voor jullie site een mooi stuk over schrijven.”

Het ongehoorde bleek deel uit te maken van ‘de zaak’: het was de samenvatting van het verweer van André’s ex, Davy’s moeder, zoals in een mail aan de rechtbank weergegeven door haar advocaat…

De belangstellende lezers van mijn vorige artikel – André laat ze overigens groeten en bij deze weten ze hartelijk te bedanken voor hun blijken van steun en medeleven – zullen zich misschien nog herinneren dat de relatie tussen Davy’s ouders definitief stuk liep op het moment dat de moeder ondubbelzinnig koos vóór haar islamitische familie en tégen haar “ongelovige” partner, met alle gevolgen van dien (want er is in verband daarmee waarachtig nog wel wat méér voorgevallen, waarvan ik maar beter niet te veel kan loslaten met het oog op het gevaar voor herkenning). Ook zal men zich herinneren dat de door Kinderbescherming en Rechtbank verordonneerde omgangs/verzorgingsregeling op fifty-fifty basis niet meer te handhaven viel door signalen die afgegeven werden door Davy zèlf, doordat het kind een verblijf van de halve week bij zijn moeders familie niet meer trók en daardoor automatisch een afkeer ontwikkelde tegen de school, van waaruit hij elke woensdagmiddag rechtstreeks naar diezelfde familie gebracht werd (ter vergelijking: het is jaren geleden eens vastgesteld dat een kind, dat bijvoorbeeld niet van kaas houdt, maar iedere dag weer wordt gedwongen deze te eten, tenslotte bij elke maaltijd alleen nog maar aan kaas kan denken, waardoor het helemáál niets meer naar binnen krijgt). Dat daarop, na een onderzoek door Jeugdzorg, de verdeling werd bijgesteld naar vijf dagen verzorging door de vader en twee – de weekends – door de moeder zei al veel, zéér veel, ook al weigerde men dit officieel te bekrachtigen. Waarna de hele zaak opnieuw op losse schroeven dreigde te worden gezet door het uitlekken van André ’s PVV-sympathieën en zijn deelname aan patriottische activiteiten. Wat volgens de instanties dus tégen hem zou pleiten en wat aldus een belangrijke troefkaart vormt voor de islamitische moeder, die zij thans op haar geheel eigen wijze probeert uit te spelen:

Zie hier haar verweer. Lees en huiver:

– Zij benadrukt, bij monde van haar advocaat, dat alle problematiek, die een goede samenwerking tussen de ex-partners volgens haar onmogelijk maakt, bij André ligt en pertinent niet bij háár. Dat  z i j het geweest is die begin 2016 bij de rechtbank om bemiddeling vroeg, teneinde Davy weer op school te krijgen na diens schoolverzuim en de daaropvolgende verwijdering van zijn toenmalige school. (Over de aanleiding voor dat schoolverzuim en het daaropvolgende getouwtrek van háár kant om een school met zoveel mogelijk immigrantenkinderen af te dwingen vanzelfsprekend geen woord, ofschoon zowel de rechtbank als de Raad voor de Kinderbescherming daarvan op de hoogte zijn.)

– Zij onderschrijft de mening van de Raad, dat “er meer inzicht dient te komen op de persoonlijkheidsstructuur van de man en in hoeverre deze van invloed is op zijn rol als opvoeder.” (En dat, terwijl diezelfde raad eerder de drastische herverdeling in zorg en omgang ten gunste van André had bewerkstelligd, naar aangenomen mag worden niet zonder reden!)

Maar de aap kruipt uit de mouw, als

– Zij ter illustratie een aantal berichten en foto’s overlegt van André ’s patriottische activiteiten. Je reinste knip- en plakwerk is het wat zij hier aan de dag legt, teneinde uitspraken van hem, gedaan op Facebook, YouTube en Twitter in een verkeerd daglicht te stellen en waarbij zij zelfs een enthousiast gebaar van hem tijdens een eenvoudige manifestatie van B.Z.T.V., gemaakt met nota bene TWEE uitgespreide armen, wil laten doorgaan voor de “Hitlergroet” – wat haar advocaat met droge ogen in zijn mail opneemt. En last but not least valt men bijna van zijn stóel als men leest “dat de vrouw zelf de noodzaak van een verbeterde communicatie inziet en dit ook wíl, maar dat zulks op grond van het bovenstaande” – die gemanipuleerde berichtgeving dus – ” in redelijkheid niet mogelijk is als de man zijn gedrag niet aanpast!”  ZIJN gedrag! Tamelijk bizar als men weet,wat André in het verleden allemaal al met die familie van haar heeft moeten uitstaan! (Meer dan ik U tot nu toe heb verteld, waarde lezers van “E. J. Bron”, maar alweer: bij onthulling daarvan komt het herkenningsgevaar om de hoek kijken met alle mogelijke gevolgen van dien.) Hoe dan ook: volgens de vrouw “leeft de vraag of hij daartoe in staat is.” En de Raad “acht daartoe onderzoek nodig.” Aldus haar advocaat.

Vervolgens wordt het verhaal een regelrechte tearjerker: De vrouw “moet met lede ogen aanzien hoe Davy door het gedrag van zijn vader wordt beïnvloed”; dat de jongen uit zichzelf aangeeft “moslims te haten” en, net als zijn vader, “voor de PVV te zijn.” (Tja, kinderen en dronken mensen….plús in dit geval Davy’s eigen ervaringen gedurende de ‘zorg- en contact-periode op fifty-fifty basis.) Voorts beweert zij “machteloos te staan om de problemen op te lossen”, geeft zij toe dat het in het verleden vooral de vader was die een ‘beslissende’ houding aannam en zij een ‘afwachtende,’ maar verklaart dit vooral vanuit haar streven “conflictvermijding te voorkomen.” Dat uit het eerdere oordeel van de raad kwam dat BEIDE ouders bepaalde dingen verweten konden worden (vandaar natuurlijk die drastische herverdeling van de zorg-en omgangsrechten, zij het dan ook niet officieel bekrachtigd), voelt voor haar “teleurstellend.” (Agossie…) Ook verderop geeft zij aan dat met name de huidige school van Davy háár een opstelling verwijt, die volgens haar alléén André aan te rekenen valt en haar dáárom, evenals hèm, uitsluit van contacten in en rond school, terwijl zij aan één en ander part noch deel heeft.” (Ja, het is een onrechtvaardige wereld.)

Je zou, indien mogelijk, als objectieve buitenstaander de neiging krijgen het mens eens flink door elkaar te rammelen en haar toe te bijten: “Houd eens op met de vermoorde onschuld te spelen en kijk liever naar je eigen aandeel in deze chaos: In plaats van, al was het maar in het belang van je kind, gewoon dóór te gaan met de váder van je kind, als zelfstandig gezin zoals we hier in de westerse cultuur gewend zijn en zónder al die familieballast, wíst je niet hoe gauw je bij de eerste kik weer moest terug kruipen in de tentakels van diezelfde familie, die jou toch aanvankelijk “verstoten” had, maar zich nú de nieuwe, mánnelijke loot aan de stamboom niet wilde laten ontgaan. Je liet toe dat je partner door hen werd uitgesloten, aangevallen en geïntimideerd. Je deed pogingen om je zoon geheel te laten opgaan in jullie klitterige, islamitische milieu, hem te laten degraderen tot niet meer dan een schakeltje in het geheel, in plaats van hem te vormen tot een zelfstandig denkend individu, zoals hier in het Westen de norm is. Tótdat die jongen het niet langer trok – want kinderen hebben een zuiver gevoel voor dat soort dingen en daarnaast had hij goed vergelijkingsmateriaal: de omgeving, die hij vond bij zijn vader! Toen dat tot hem doordrong – misschien nog vóór hij het goed en wel onder woorden kon brengen – functioneerde hij niet langer bij de gedachte aan de islamitische vergaarbak, waarin jij hem halverwege elke week wéér liet onderbrengen; zelfs ontwikkelde zich bij hem een afkeer voor de school van waaruit hij daar iedere woensdagmiddag weer rechtstreeks naar toegebracht werd! Dáár is het fout gelopen; dát is het begin geweest van dat fatale schoolverzuim, dat uiteindelijk tot Davy’s verwijdering van school heeft geleid!

Maar jij bleef steggelen: zelfs toen de Raad voor de Kinderbescherming het zorg/contact-aandeel van de vader uitbreidde van 1/2de naar 5/7de deel van de week – al waren ze te halfhartig om dat officieel te bekrachtigen – bleef jij nieuwe scholen voorstellen, waarvan je wíst dat de vader er niet mee akkoord kon gaan, omdat de orthodoxe moslimpopulatie er onveranderlijk gigántisch was! Dat was opzet van jou, omdat je op die manier begin 2016 met een onderdanig smoelwerk de rechtbank om interventie kon laten verzoeken “omdat jij er met die on-mo-ge-lij-ke man niet uitkwam.” Met andere woorden: het lag allemaal aan hem, de “racist”, jij waste je handen in onschuld. Misschien dat jou tóen meteen inviel wat je verder te doen stond om hem zwart te maken, teneinde hem definitief Davy af te nemen: gewoon voortborduren op dat “racisme/fascisme,” wat bij die Hollandse sukkels immers altijd raak is! Vandaar nu dan ook dit erbarmelijke copy-and-past-work, samengesteld uit van André gejatte berichten, doorzichtig verdraaid en bewerkt en met een zedig-onderdanige blik overhandigd aan je advocaat, opdat hij het maar aan de betreffende instanties doet toekomen! Daarmee heb je het kind-zelf wel niet automatisch terug, maar dat is voor jou minder van belang:  belangrijk is voor jou dat je je kunt verbeelden je plicht gedaan te hebben; tegenover je familie, tegenover de islam……Je kind is voor jou niet meer dan de pion waarmee je dat hard kunt maken.

Voor je gezín kiezen had betekend dat er óók van jóu initiatieven verwacht waren, zoals van elk individueel lid van een westers gezin. Dat trok je uiteindelijk niet voldoende: in een islamitisch familiekluwen wordt van geen enkel lid een eigen initiatief verwacht en zéker van vrouwen niet. Mogelijk vind jij dat juist lekker gemakkelijk en comfortabel, zoals zoveel vrouwen met een islamitische achtergrond….En als je partner daarvoor van het toneel moet verdwijnen, en je zoon daarvoor moet worden gedegradeerd tot schakeltje-in-het-geheel, waarover jij niet eens het eigenlijke gezag hebt, wel, so be it, nietwaar? En elk middel daartoe is geoorloofd!”

Dát zou je haar met plezier in het gezicht slingeren. Als je kón.

Davy is het allerbeste af bij zijn vader, wat trouwens nóg beter zou werken als die niet doorlopend door school en instanties als een outcast en misdadiger zou worden behandeld en nu ook nog onder druk wordt gezet om zich “aan te passen”, lees: zijn politieke overtuiging op te geven. Nederland anno 2017: in de Jaren ’30 van de vorige eeuw werden nog niet eens NSB’ers zo behandeld! Voorlopig voelt André zich vooral dankbaar dat hij, ten tijde van het verschijnen van mijn voorgaande artikel betreffende deze kwestie, samen met zijn zoon diens verjaardag heeft kunnen vieren in hun favoriete restaurant, en dat Davy na afloop uit de grond van zijn hart kon zeggen:

“Dit was de móóiste verjaardag van mijn leven, papa!”

Wie gunt het ze niet? Wij kunnen slechts hopen dat de instanties in deze hun wijsheid laten prevaleren. Het kléine beetje wijsheid dat ze misschíen nog over hebben.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)