Wien Neêrlands bloed…

(Door: Ton Nijhof)

De termen ‘rechts’ en ‘populisme’ staan eigenlijk ver af van wat de globalisten het ‘Fortuynisme’ plegen te noemen. Het is eigenlijk een gemakzuchtige term die in vervlogen tijden refereerde aan de fysieke positie van liberalen, conservatieven en socialisten in het parlement.

‘Populisme’ klopt ook al niet. Populisten immers menen uit naam van ‘het volk’ te spreken, maar specificeren dat verder niet in hun populistische vertoon: juist het gebral moet overtuigen en daden zijn bijzaak of komen niet overeen. Zo beschouwd kun je kasteelheer Marcel van Dam of ‘1.000 euro’ Mark Rutte veel betere populisten noemen. De  erfgenamen van de zogenoemde Fortuynisten kijken verder dan slechts één regeerperiode, met een meer praktische nuchterheid, en staan bovendien een beter gefaciliteerde democratie voor dan die burgers slechts toestaat om eenmaal per vier jaar een hokje rood te kleuren.

Onze westerse cultuur is vooralsnog echter nog steeds superieur in ieder opzicht en heeft een ongekende vooruitgang op sociale en maatschappelijke terreinen teweeggebracht. Wat we nu om ons heen in toenemende mate zien is het verwateren ervan, omdat ‘politieke elites’ nadrukkelijk vermijden die eigen cultuur voorop te stellen. Sterker: wie de eigen cultuur voorop stelt, wordt door die elites of hun lakeien veelal gelabeld als ‘nationalistisch’, ‘neonazistisch’, ‘bruin’, etc. Thomas van der Dunk bijvoorbeeld stelt in een column in de Volkskrant op 19 september 2011 over de ‘westerse cultuur’:

“Ik laat dan nog even twee wereldoorlogen, de Holocaust en het koloniale verleden – ook allemaal voortbrengselen van de westerse cultuur – buiten beschouwing”.

Dat zijn bepaald geen beste argumenten tegen specifiek de westerse cultuur, omdat het ontstaan van dergelijke misstanden in alle culturen voorkwam en nog voorkomt (Egyptenaren, Romeinen, Ottomanen, Arabisch schiereiland, Afrika). De westerse cultuur kenmerkt zich niet doordat ze oorlogen voortbrengt, maar is ontstaan ondanks bittere oorlogen. Juist het zelfstandig beëindigen van dergelijke misstanden (bijv. beide wereldoorlogen en de uitmonding in het proces van Neurenberg) kenmerkt de westerse culturele superioriteit. Andere culturen, met name de islamitische en de socialistische, slagen daar vooralsnog niet in, of het moet gepaard gaan met de forse onderdrukking van meningsvrijheid. In andere gevallen is het hommeles:

Vanaf het moment dat de Ottomanen de door hen gevestigde dictatuur in de islamitische wereld op moesten geven bij de wapenstilstand van Mudros in 1918 zijn de verweesde islamitische culturen erin geslaagd onlusten op te laten laaien. Vooralsnog zijn die -premoderne – culturen niet in staat de conflicten te beheersen, laat staan op te lossen. Met name de heersende religieuze component speelt daarin een bedenkelijke rol.

De heersende gedachte in de islamitisch gedomineerde culturen is dat de staatsinrichting, de economie, het recht en de sociale verhoudingen gedefinieerd moeten worden door de religie. Dat stelt de islam voor een groot probleem, want hij kent maar liefst 7 stromingen (Sjiïsme, Kharidjisme, Soennisme, Koranisme, Soefisme, Ahmadiyya, Volksislam) die elk weer vertakkingen kennen. De islamitische leidsmannen (imams) hebben daardoor een grote macht op zowel het religieuze als het wereldse leven. Om die macht te kunnen behouden en uit te breiden, is een vijandige houding jegens andere stromingen vaak onontbeerlijk. Ook komt het voor dat heimelijke samenspanning plaatsvindt tussen religieuze componenten en hun evenknieën in het staatsapparaat, bijvoorbeeld burgemeesters. Een fraai voorbeeld daarvan is te zien in de film ‘The stoning of Soraya M.’ uit 2008.

Vrijheid van meningsuiting en een ruimhartige democratie zijn onontbeerlijk voor een moderne en succesvolle maatschappij. Degenen die verdedigers van een dergelijk standpunt tot de ‘bruinhemden’ rekenen, maken een majeure denkfout van dezelfde orde als die Thomas von der Dunk poneerde. Het falen van premoderne culturen, resulterend in armoede, moord en doodslag, is niet een gebrek van het Westen. Het is een gebrek van met name die culturen zelf. Het ongebreideld binnenlaten van dergelijke islamitisch gevormde mensen, zoals bijvoorbeeld D66, GroenLinks en de PvdA willen, is onverantwoord. De eerste twee generaties zullen per definitie economisch niet kunnen concurreren met de lokale autochtone bevolking, zoals de wiskundige en antropoloog Jan van de Beek aantoonde. Wat dit voor die mensen zelf betekent, kan iedereen moeiteloos invullen. Maar ook nu al levert het ‘importbeleid’ de oorspronkelijke bewoners van dit land grijze haren op. Het beslag dat de nieuwkomers leggen op de woningvoorraad, de budgetten voor zorg en sociale bijstand rijst nu al de pan uit. Daar staan vaak geen bijdragen aan de Nederlandse economie tegenover. Integendeel zelfs, zoals de jongste affaire in Amsterdam ons nog eens inpepert.

Wie tegen dergelijke misstanden is en de eigen cultuur voorop blijft stellen, is geen ‘rechtse populist’, maar veel eerder een ‘cultureel patriot’. Daarbij verwijst die samenvoeging van termen niet naar het nationalistische karakter dat in het woord ‘patriot’ is vervat, maar naar onze superieure cultuur. Het zou aardig zijn wanneer de nieuwkomers binnen een jaar uit volle borst en overtuiging ons voormalige volkslied zouden kunnen meezingen: ‘Wien Neêrlands bloed’. Want je hoeft natuurlijk niet een Germaans uiterlijk te hebben om hartstochtelijk Nederlander te zijn.

Ik denk dat het er niet van komt voorlopig, tenzij…

Door:
Ton Nijhof
(voor www.ejbron.wordpress.com)