Open brief van een verontruste Nederlandse Realist aan Hanina Ajarai

(Door: Theresa Geissler)

Mevrouw Ajarai!

U ziet het: ik richt me tot U in de meest beleefde vorm. Ik tutoyeer U niet, wat niet eens bedoeld is als teken van achting, maar eerder om maar meteen tot uiting te brengen dat ik normaal gesproken met uw soort op geen enkele manier ‘on speaking terms’ verkeer. De afgelopen dagen heeft U reeds de nodige reacties geïncasseerd, zowel van rechts als van links – hoewel aan die laatste zijde de meningen (uiteraard) verdeeld zijn. Thans is het m i j n beurt en ik waarschuw U alvast dat U met mij bepaald niet iemand tegenover U heeft uit de meest milde hoek der verontruste Nederlandse Realisten!

Dit gezegd hebbende, ben ik mij ervan bewust dat de eerlijke bekentenis waarmee ik wens te beginnen (want U bent niet de enige die een poging kan wagen om op de “eerlijke” toer te gaan) U zal verrassen: Dat U bij Uzelf bespeurt geen emotie te voelen bij de gedachte aan de 298 doden in de MH17 verbaast mij op zichzelf totaal niet. En ik wil dit toelichten met behulp van een oude herinnering:

Decennia geleden alweer verscheen er op tv in het één of andere actuele praatprogramma tussendoor een artiest, die werd aangekondigd als ‘Sietse Dolstra.’ Zijn opkomst werkte al wat bevreemdend: Hij oogde als een wat onbeholpen, zeker niet ‘vlotte’, figuur, type “zingende onderwijzer”, die, zichzelf begeleidend met de gitaar, een vreselijk oubollig klinkende ‘tearjerker’ inzette…..om na enige zinnen af te breken, zgn. overmand door een vreselijke huilbui. – Want hij bleek niet slechts een zanger te zijn, maar tevens een cabaretier en naar zich later zou bewijzen een héél goede! De tekst van zijn conference van dat moment begon aldus:

“Dit krijg ik nou altijd, dames en heren: Als ik dit soort liedjes probeer te zingen….dan hèb ik het niet meer, dan-heb-ik-het-gewoon-niet meer….(grote snik). Ik kan dat zelf niet begrijpen: Wanneer ik naar het journaal zit te kijken en er komt zo’n bericht van een vliegtuig-crash voorbij, met een paar honderd doden, dan is het enige wat ik denk: (heel even op nuchterder toon)”Huh….blij dat ik er niet in zit. Maar zodra ik dan een nummer probeer te brengen als dít….(snik) of zo’n heel oud ding als ‘Het broekje van Jantje’….dan-heb-ik-het-niet-meer….enz., enz.” En de toeschouwers in de studio lagen dubbel, evenals de kijkers thuis, juist omdat dit zó herkenbaar en tevens zo volkomen de gangbare realiteit was. En ís:

Al is het nu eenmaal taboe om het tegenover elkaar te bekennen: Het is volkomen natuurlijk dat het bericht van een vliegtuigramp, behalve de oppervlakkige schok om het gebeuren, geen diepgaande emoties oproept zolang er zich onder de slachtoffers geen dierbaren of zelfs maar bekenden bevinden. Iets anders wordt het natuurlijk op slag als dit wèl het geval is; dat beseft ieder mens met een normale dosis empathie, waarna het medeleven dan normaal gesproken uitgaat naar de nábestaanden. Maar zolang slachtoffers noch nabestaanden ons niet persoonlijk iets zeggen, is het een normale zaak dat diepgaande emoties uitblijven. Daar is niets “vreemds” of “geheimzinnigs” aan, en ook niets “interessants,” zoals U in uw meer dan wansmákelijke column suggereert.

Het enige is, dat juist die normale dosis empathie met de nabestaanden, ook als men die niet persoonlijk kent, ons er normalerwijze van weerhoudt dit overigens natuurlijke verschijnsel (want het is niets dan natuurlijke selectie; zonder dat vermogen tot afstand nemen was de mensheid immers al van verdriet uitgestorven) breeduit bespreekbaar te maken. We houden dit natuurlijke vermogen tot “afstand houden” voor onszelf, we weten stilzwijgend héél goed dat het er is en waarvoor het dient.

Sterker: Ik ben ervan overtuigd dat Ú dat allemaal weet, al is het instinctief. En juist dáárom heb ik mijn sterke vermoedens dat uw bedoelingen met die column bepaald níet zo zuiver zijn geweest als U, zij het op een tamelijk primitieve manier, voorgeeft:

Kijk, met dat argument van “eerlijkheid” veeg ik om te beginnen – ik zeg het maar even recht voor z’n raap- de vloer aan: Dat is een trucje, dat onder ons, westerlingen, helaas voor U, óók bekend is en maar al te vaak wordt gebruikt: Het begrip “eerlijkheid” aanwenden om maar moreel gedekt te zijn als je om welke reden dan ook de neiging voelt om een ander compleet de grond in te boren: Hij wordt psychisch neergesabeld en de ander wast zijn handen in onschuld, want hij is alleen maar “eerlijk.” Valt het tegendeel te BEWIJZEN? Nee, maar zoals bij zoveel dingen valt het wèl te VOELEN. En ik voel deze bedoeling úiterst sterk bij Ú, misschien wel sterker dan U zichzelf ervan bewust bent.

U noemt dit voor Uzèlf “eerlijk” en misschien vindt U het ergens ook wel eerlijk om de oorspronkelijke bevolking van dit land, waaraan U zich superieur voelt door uw afkomst, uw twee paspoorten, uw ‘religie’ en uw kopvod/hóófdbedekking door middel van deze in-gemene sneer eens publiekelijk stevig “op z’n plaats” te zetten: Daarom was het ook een geschenk uit de hémel dat juist die Marokkáánse voetballer, Nouri, door dat hartfalen moest worden getroffen: Een land- en mogelijk een gelóófsgenoot van U, wat U wèl emotioneel wist te raken, in tegenstelling tot de 298 “ongelovige” Nederlanders, van wie U hier even fijntjes te kennen kon geven dat ze U kóud lieten! Die twee Néderlandse slachtoffernamen, die er door U nog met de haren bijgesleept werden? Och, flauwekul. Een slinkse poging om U te rechtvaardigen voor het geval dát! Maar minder afdoende dan U aanvankelijk gedacht heeft, misschien wel, omdat de Nederlandse “ongelovige” iets minder stompzinnig in elkaar blijkt te steken dan in jullie niet-geïntegreerde gemeenschappen algemeen wordt aangenomen.

NIET-geïntegreerd? Nee! En U op de eerste plaats niet, ook al maakt U dat Uzelf waarschijnlijk nóg zo wijs: Omdat U – met hoofddoek – volgens uw opinie kunt gaan en staan waar U wilt. Omdat U iets denkt te zijn met uw baan als columniste bij het AD, wat U naamsbekendheid geeft. Nou, laat ik U even uit de droom helpen: Het niveau van uw columns – en ik ben niet de enige die er zo over denkt – is wel zó beneden de maat dat het gewoon niet anders kán of dat AD, tenslotte gewoon een onderdeel van de MSM, heeft U er tot nu toe alleen maar niet uitgesmeten omdat ze een kopvod nodig hebben in het kader van de multikul/islamisering en na wat híer nu is voorgevallen, mag U in uw handen knijpen als de maat niet tóch vol blijkt te zijn! Alles heeft nu eenmaal zijn grenzen, en voor U lijkt de grens geváárlijk dichtbij…..

En dan heb ik het nóg over de MSM met z’n landverraders als (zèlfs) een Peter R. de Vries, voor wie hier waarachtig de zee bij uitzondering óók eens te hoog bleek te gaan: Voor ons, de Nederlandse Realisten, is dat gevoelsmatig allang het geval!

Op een goede dag zult U ons tegenkomen, wees daarop voorbereid! En…… als ik U was, zou ik om te beginnen dat kopvod eens afdoen, met andere woorden: Hou op met ons te provoceren!

Dit bezweert U,

Een zéér verontruste Nederlandse Realist.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)