NEDERLAND HEEFT NIETS GELEERD VAN ZIJN KOLONIËN

(Door: Rabin Gangadin)

Nederland heeft vele koloniën  gehad waarbij de Nederlandse Antillen als laatste waren overgebleven. Als oplossing bedacht men om die eilandengroep te transformeren tot  een bijzondere provincie van Nederland in plaats van die à la Suriname de onafhankelijkheid op te dringen. Studies naar de toeristische trek van Nederlanders naar de Antillen duiden erop dat de Antillen vanwege de bijzondere ligging een surrogaat zouden zijn van de Nederlandse Waddeneilanden. Eén van de bekendste studies betrof die van de universiteit te Tilburg over de Antillen die als satelliet dienst zouden doen.  Volgens deze studie zouden Hollanders en Hollandse bedrijven zich niet bepaald op een zachtaardige manier en onbescheiden opdringen aan de oorspronkelijke bewoners, hen hun gewoontes opleggen waarmee de Antillianen in het sociale leven ook geen millimeter zouden zijn opgeschoten.

Meer hun handen dan hun gezicht

Prof. Dr. G.J. Kruijers schreef hierover dat de Hollanders de perverse instelling hadden om de mensen in hun koloniën de Nederlandse culturele hegemonie op te leggen waar zij per saldo helemaal geen groei in hadden dan daardoor in een valse werkelijkheid begonnen te leven. Suriname is hiervan een voorbeeld bij uitstek. De Nederlandse culturele hegemonie leidde ertoe dat er hiërarchie-verschillen ontstonden doordat de ene gecultiveerde etnische groep zich met haar zich zogenaamd eigen gemaakte Nederlandse attributen verheven waande boven de rest. Volgens W.F. Hermans, die er een reisverslag over publiceerde, steunde Nederland deze polarisatie materieel en immaterieel. Nederland ging erg klungelig om met de diverse soorten mensen die men  er vanuit verschillende werelddelen verkaste voor de slavenarbeid. Men lette meer op hun werkzame handen dan op hun gezichten, om maar een titel van een boek van Prof. Dr. Frank Bovenkerk te gebruiken. Thans is Nederland zelf het toneel geworden van een verscheidenheid in haar demografische samenstelling. Toch is het opmerkelijk  dat alle etnische groepen worden bestuurd vanuit een klassiek Hollands polderconcept. Enige uitzondering vormen misschien diegenen die middels handige gebruikmaking van een paar politiek correcte sentimenten de hele staat achter zich hebben weten te krijgen. Hierover hieronder nog meer.

Onderlinge competitie

Als gevolg van deze enorme verscheidenheid aan religies en culturen is men in Nederland op grote schaal aan het discussiëren en delibereren over integratievraagstukken, waarbij men het reilen en zeilen van allochtonen de revue laat passeren. Veelal gaan de discussies over de klassieke wij en zij- cultuur, welke de scheve verhouding tussen allochtonen en autochtonen moet illustreren. Niemand die spontaan zou durven vermoeden dat het tussen de diverse etnische groepen onderling ook niet erg koosjer zou kunnen zijn. Het is ronduit naïef te denken dat er automatisch een sociale cohesie begint te gisten tussen verschillende bevolkingsgroepen in een vreemd land in plaats van te vrezen voor een onderlinge competitie op de sociale ladder. Prominente en opportunistische kopstukken uit veelal de grote etnische groepen voeren onderling ook furieuze discussies  en proberen de overheid ervan te overtuigen dat hun culturele groep met diens vermeende eclatante kwaliteiten boven de andere culturele groepen zou torenen. En Nederland lijkt er inderdaad gevoelig voor te zijn. Als pijler wordt met gemak gebruik gemaakt van twee opvallende speerpunten: de kwantiteit en de met fanfaregeschal opgeëiste eclatante kwaliteiten, waaronder de religie.

Hiërarchie

De moslimgemeenschap is er rijkelijk in geslaagd te gedijen naar het aantal van 1 miljoen tegenover de overige klassieke etnische groepen die in aantal talmen tussen de 100.000 en 300.000. Turken en Marokkanen hebben zich weten te plaatsen als voortrekkers van de islamitische gemeenschap, hoewel die zelf binnen hun territorium een hiërarchie hanteren. Deze hiërarchie houdt in dat zij zich op hun beurt verheven wanen boven de overige kleine islamitische gemeenschappen om het maar niet te hebben over etnische groepen met een niet-islamitische achtergrond. Het is eigenlijk een beetje raar, omdat Marokkanen Afrikanen zijn met Arabische wortels, terwijl Turken juist Europeanen zijn met Aziatische wortels. De islam wordt binnen beide gemeenschappen heel verschillend beleden. De assimilatie tussen hen kan uitsluitend van politieke beweegreden zijn. De overige kleine islamitische etnisch groepen zijn hierdoor enkel goed en geschikt om de moslimbarometer op peil te houden en zij maken voor de rest ook geen substantieel onderdeel uit van debatten en discussies over de moslimgemeenschap in Nederland. Het feit dat hun culturele achtergrond niet matcht met die van de Marokkanen  en Turken is al voldoende grond voor uitsluiting. Een moslim uit de Molukse, Pakistaanse, Surinaamse etc. gemeenschap heeft een beduidend andere culturele achtergrond dan die uit Turkije en Marokko.

Suikerfeest als vervanger van de Tweede Pinksterdag

In Nederland zijn er denkers die vaak nadenken over hoe de samenleving anders zou kunnen worden ingericht, veel leefbaarder. Deze denkers staan open voor het waardevolle dat ons wordt aangereikt door andere religies, levensbeschouwingen en filosofieën. De denkers halen hun inspiratie dan ook uit andere bronnen dan de Bijbel en het christendom, bijvoorbeeld uit andere religieuze tradities, beeldende kunst, literatuur en muziek. Zij staan voor vrijheid en verdraagzaamheid. Terwijl er tegenwoordig veel wantrouwen bestaat, proberen de denkers te pleiten  voor een nieuwe benadering. In deze nieuwe benadering worden wijsheid, schoonheid en spirituele oefeningen van verschillende tradities ingezet om tot nieuwe verbindingen tussen mensen te komen. In veel West-Europese landen is Pinksteren  een eendaags feest. De Tweede Pinksterdag is een eigenaardigheid, zeggen de denkers. Zij pleiten ervoor om de tweede vrije dag in Nederland te wijden aan een ander belangrijk thema. Volgens hen  zou het een goed idee zijn om het Suikerfeest op de Tweede Pinksterdag op de kalender te zetten. Het sluit de vastentijd af en is een feest van verbroedering en verzustering, binnen en buiten islamitische kring. Mensen nodigen buren en vrienden van buiten de eigen kring, ook niet-moslims, uit voor de feestelijke  iftar-maaltijd met de vele zoete gerechten waaraan het feest zijn naam dankt. Ook het Suikerfeest is dus bij uitstek een feest van verbondenheid over de eigen grenzen heen.

Op zich een leuk idee, maar het gevaar bestaat  dat straks alle andere geloven één van hun feestdagen als nationale feestdag erkend gaan willen krijgen en dan is het hek van de dam. Het zou alleen maar kunnen indien de overheid een bepaalde geloofsgroep als de belangrijkste in Nederland zou erkennen. Hierdoor kunnen er tegenstellingen ontstaan, omdat de erkende groep zich machtiger en belangrijker gaat  voelen dan alle andere geloofsgroepen. Een erkenning beperkt zich niet alleen tot één element, maar tot de acceptatie van de gehele gemeenschap die gekoppeld is aan het desbetreffende geloof. Degenen die pleiten voor het Suikerfeest als vervanger van de Tweede Pinksterdag zijn van oordeel dat de islam in Nederland een tweede grote godsdienst is. Daar zouden wij het verder mee moeten doen. Ik vraag mij af of hierdoor ook niet spanningen op het politieke veld erg gaan toenemen. Net als het christelijke Pinksteren is het Suikerfeest een feest van diversiteit en veelkleurigheid, zeggen de denkers. De keuze om bij vrije feestdagen meer ruimte te geven aan de veelkleurigheid en meerstemmigheid die onze samenleving kenmerkt, kan prikkelen tot nieuwsgierigheid en juist samenhang en begrip. De vrije dag geeft ruimte om stil te staan bij wat de ander, de islamitische buurman, beweegt. Hierop zeggen andere geloofsgroepen op hun beurt dat ook hun geloof veel  meer saamhorigheid  en verbroedering voorstaat. Welke volgt er dan? Het holifeest en het divalifeest van de Hindoes bijvoorbeeld, die overgewaaid zijn naar Europa en Amerika  en een enorm maatschappelijk draagvlak hebben weten te creëren onder zelfs niet-Hindoes, is er een goed voorbeeld van. Een bevolking die er nog niet klaar voor is iets nieuws opdringen, kan nooit goed zijn. De zwarte-Piet-discussie is er een goed voorbeeld van.

Conflict

De twee grote dominante moslimgroepen in Nederland hebben voor de eigen promotie een uitstekend werkend instrument uitgevonden. Dat instrument is een verkapte groep-saamhorigheid en groepssolidariteit. Niet zelden ontaardt een conflict tussen een lid uit voornoemde gemeenschappen met één uit een andere culturele gemeenschap in een stammenstrijd met een dramatische afloop. Een illustratief voorbeeld is het  Culemborgse drama waarbij het gevoel van suprematie van de ene culturele groep tegenover de andere de overhand had. Daarvoor werd er tussen leden van de strijdende partijen gezamenlijk gevoetbald. In 2004 stond de verhouding tussen de plaatselijke Marokkanen en Surinaamse Hindoestanen te Den Haag ( Schilderswijk) eveneens op scherp, omdat deze laatsten het niet meer pikten dat attributen in hindoetempels door Marokkanen resoluut werden vernield . Wat betreurenswaardig is, is dat geen enkele Nederlandse onderzoeker aan dit hiërarchisch etnisch patroon enige aandacht heeft geschonken.  Enkel zaken die de samenleving in z’n geheel raken krijgen aandacht, waaronder de eerwraak, radicalisering, Mocro-maffia, De Grijze Wolven etc.

Facilitering

Nederland doet er een schepje bovenop door de ene etnische groep, waarin men om welke reden dan ook een betere herkent, ook als zodanig te faciliteren. De Marokkaanse gemeenschap bijvoorbeeld krijgt vanuit de overheid de zogeheten buurtvaders gefaciliteerd die uit het gemeenschapsgeld worden gesalarieerd. De taak van deze ambachtslieden is om de opvoedarme Marokkaanse straatrovers met hun tengels van de bezittingen van anderen af te helpen houden. Kinderen op school pesten hun Marokkaanse klasgenoten weleens op de navolgende wijze: “Doordat jullie geen eigen papa hebben heeft de overheid voor jullie betaalde buurtpapa’s uitgevonden “. Het rijkelijk gesubsidieerde overlegplatform tussen de moslimgemeenschap en de overheid behoort eveneens tot de overheidsprioriteit. De laatste tijd wordt er gestaag gepleit voor subsidie voor initiatieven in de vorm van eigen werkverschaffing binnen de Marokkaanse gemeenschap om Marokkaanse jongeren tegen radicaliseren te behoeden.  Deze subsidiepost is bijzonder knap bedacht en heeft een zeer goede liquiditeitsprognose waar zelfs een feasibility study van een gerenommeerd accountantskantoor als Cooper & Lijbrand voor zou kunnen verbleken. Men kan enkel hierdoor de grondleggers van de ISIS erg dankbaar zijn.

Lering

Deze zorgelijke ontwikkeling doet terecht de vraag rijzen of Nederland niets geleerd heeft van haar gewezen koloniën, alwaar men volkeren uit diverse werelddelen dumpte. De verschillen tussen deze volkeren laten zich in de ex-koloniën zelfs anno 2017 kenmerken via op etniciteit gestoelde politieke partijen, territoria etc. Enige verdieping in de leefvorm van Nederlanders levert op dat men een heel ander soort sociaal leven kent dat in sommige opzichten zelfs diametraal staat op dat van de etnische groepen. De Nederlander beschermt het stukje territorium waarop men leeft met desnoods detectiepoorten, terwijl etnische groepen hun leefomgeving open houden, zelfs in overdrachtelijke zin. Men is in staat in zeer moeilijke omstandigheden offers voor elkaar te brengen. Nederlanders verwijzen geroutineerd naar de openbare voorzieningen. Het fenomeen bejaardentehuis is ter illustratie een goed voorbeeld om ermee aan te geven dat men door ouderdom gelijk geloosd dient te worden naar een publieke voorziening, omdat er premies voor worden afgedragen. Etnische burgers zoeken binnen hun familie en relaties elkaar op en elk feestelijk gebeuren is gelijktijdig ook een sociaal gebeuren.  De opkomst kan weleens tegen het aantal van een duizend oplopen. Nederlanders daarentegen houden het karig en men nodigt uitsluitend diegenen uit die op DNA-niveau tot familie kunnen worden gerekend. Met deze opsomming  wil ik enkel aangeven dat Nederlanders misschien vanwege hun levensstijl en restricties te weinig speelruimte kennen om sociale bruggen te slaan tussen etnische groepen enerzijds en tussen allochtonen en autochtonen anderzijds. Alles draait om formele behoeften en regels waarmee alles goed zou moeten lopen.

De auteur is socioloog, landbouwingenieur  en gepromoveerde sociaal–econoom voor welke laatste hij zijn onderzoek in Laguna (Filipijnen) deed. Eind februari 2017 brengt het Belgische letterkundig tijdschrift Ambrozijn een themanummer uit dat geheel gewijd is aan de Surinaamse literatuur. Het officiële essay, getiteld “De literaire visvijver van Suriname” verschijnt in 2017 samen met zijn poëziebundel “De compositie van alledag” bij uitgeverij Lecturium te Zoetermeer. Van hem verschenen eerder in boekvorm proza, poëzie en een literair essay. Zijn tweede promotieonderzoek aan de universiteit te Twente werd geboycot door de Surinamist Michiel Van Kempen

Door:
Rabin Gangadin
(voor www.ejbron.wordpress.com)