Waarom ik AfD stem (10)

“De koningin van de smokkelaar-bendes” 

(Door: Stephan Bachmann – Vertaling: E.J. Bron)

Ik was links – en ben het eigenlijk diep in mijn hart nog steeds. Links betekent voor mij namelijk niets anders dan op te komen voor een rechtvaardige samenleving, die een einde maakt aan profiteurs en zwakken niet in de steek laat. Daarom zijn voor mij “links-extremisme” of “links geweld” ook niet echt links, maar pure delicten, gepleegd door chaoten en criminelen met een extreem geweldpotentieel.

Toen ik me in 2014 aansloot bij PEGIDA, was dat voor mij geen tegenstrijdigheid tegenover mijn politieke overtuiging. Want de deuren daar stonden onafhankelijk van het partijboekje open voor een ieder die de wantoestanden en verhardingen in ons land niet meer wilde accepteren en zich kon identificeren met de theses van Dresden. Ook ik werd nu voortaan een nazi, racist, vreemdelingenhater of tuig genoemd – ook door mijn partij “Die Linke”, die ik daarop na meerdere jaren lidmaatschap de rug heb toegekeerd.

Dat was voor mij een pijnlijk proces, dat me slapeloze nachten bezorgde en me eens temeer duidelijk had gemaakt dat de zogenaamde “gevestigde partijen” over lijken gaan om politieke concurrentie in de parlementen uit te schakelen en kwijt te raken. Juist “Die Linke” en de Groenen zijn blijkbaar allang vergeten dat zij in hun beginjaren net zo behandeld werden. Men wil de taart van de macht niet met anderen hoeven delen. En zo werd ook de opkomende AfD vanaf haar begin zwartgemaakt en bedekt met een unieke hits- en leugencampagne.

Permanente hersenspoeling van de oude partijen

De permanente hersenspoeling uit de loop van de kanonnen van alle partijen, die de AfD als bruin of rechts-extreem neerzetten, draagt inmiddels vruchten: iedere activiteit van de AfD wordt met deels gewelddadige protesten begeleid of zelfs verhinderd en nauwelijks iemand in de politiek ingeslapen massa heeft de moeite genomen om de rechtmatigheid van het publieke beeld van deze partij onbevooroordeeld te controleren. Als je nu naar het partijprogramma van de AfD kijkt, dan onderscheidt dit zich (op enkele actuele uitzonderingen na) nauwelijks van hetgeen waar de CDU/CSU tientallen jaren voor stond. Deze enorme buitensluiting niet begrijpend, begon ik een gevoel van solidariteit voor deze partij te ontwikkelen en bekeek haar ontwikkeling opnieuw. Tot op de dag van vandaag heb ik nooit begrepen wat er zo verkeerd moet zijn aan de doelen van de AfD: bescherming en bevordering van het gezin, de eigen cultuur, een minimum aan zelfbeschikking van ons volk, meer directe democratie, beveiliging van de grenzen evenals een strenge en rechtvaardige immigratiepolitiek respectievelijk uitzetting van sociale parasieten uit veilig elanden van herkomst, potentiële terroristen en religieuze fanatiekelingen die onze veiligheid bedreigen en vraagtekens zetten bij onze waarden – wat is daar rechts-extreem aan?

En hoe ziet het er nu in Duitsland uit? Een onbetwistbare sluipende islamisering, steeds meer No-Go-Areas, waarin zelfs overdag de politie alleen nog maar binnen durft te gaan met heel veel mensen. Bejaarden die kranten bezorgen om rond te kunnen komen, terwijl onze sociale kassen door honderdduizenden “getraumatiseerde nieuwkomers” geplunderd worden, hoewel die nog geen vinger voor dit land hebben uitgestoken. Ongehinderd agerende sharia-politie en parallelsamenlevingen, vermomde boerka-gestaltes of koran weggevende Salafisten in de voetgangerszones. Voorgeschreven political correctness via de gelijkgeschakelde media zoals ik het laatst heb meegemaakt in de DDR. Krankzinnige gender-waanzin of de noodtoestand bij volksfeesten of concerten, die met betonblokken, wachttorens en zwaar bewapende politiepatrouilles beveiligd moeten worden. Daarbij nog het vleien van terroristische organisaties zoals de Antifa of de lakse bestrijding respectievelijk het dulden van haatpredikers in moskeeën.

Ik maak me grote zorgen om mijn land

Nu is de terreur ook hier aangekomen en een groot deel van onze bevolking schijnt dat niet wakker te schudden. Hoeveel doden moeten er in Duitsland en Europa nog vallen, totdat “goedmenschen”, welkomstklappers en teddybeer-gooiers op stations eindelijk snappen dat we langzamerhand ons land kwijtraken en er geen stuk meer van terugkrijgen als we niet eindelijk wakker worden uit deze ontzettende lethargie.

Ik maak me grote zorgen om mijn land en alles war ik van houd en wat me dierbaar is. Ik wil mijn land ook over 20 jaar nog kunnen herkennen. De veranderingen van de laatste jaren hebben mijn ogen geopend en mijn bewustzijn verscherpt. Tot op de dag van vandaag ben ik iedere week als ordebewaarder bij PEGIDA in Dresden actief en kom zonder maren voor de doelen van de AfD op, want zij is hier in het land de enige partij die de realiteit niet weigert te zien.

Het maakt me uiteindelijk niets uit of de AfD met of zonder Frauke Petry verdergaat en een controverse strijd tot zelf-bewustwording heb ik liever dan gespeelde eenheid. Zo zie ik in ieder geval dat deze partij leeft. In alle andere partijen bestaan ook verschillende stromingen, maar de fundamentele richting van de AfD klopt en is de enige en laatste kans om dit land nog te redden. Daarom zal ik op 24 september mijn kruisje op de goede plaats neerzetten. De realiteit, die ons heeft ingehaald, laat mij helemaal geen andere keuze.

Bron:
www.pi-news.net
Door: Stephan Bachmann

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)