PIZZA EN HELDEN

(Door: Petra de Geus)

Afgelopen maandag 14 augustus was er in Frankrijk een auto een pizzeria “binnen gereden”, waarbij een meisje van 12 overleed en er meer dan tien gewonden vielen. Daarover wilde ik mijn weekendbijdrage maken en ik was al klaar, maar toen kwam “Barcelona”. Twee keer zelfs. En toen kwam Turku. Vier aanslagen in één week, daar zijn we inmiddels aangeland. Wat moeten we doen?

Even terug naar 14 augustus, want hoewel de aanslag in verhouding tot “Barcelona” een kleintje was, was ik eigenlijk vooral geschokt door de oorverdovende stilte die erop volgde. Even kort de feiten:afgelopen maandag 14 augustus reed er in Frankrijk, in het plaatsje Sept Sorts, een auto een pizzeria binnen. Een meisje van 12 vond de dood en er waren verscheidene gewonden.  Volgens de politie was er geen aanwijzing voor een terroristische aanslag. De “man” was “depressief” en wilde “een einde aan zijn leven maken”. Op de foto zie je een lullig parkeerterrein met een simpel terrasje en plastic stoelen voor een soort keet. Onmogelijk om daar per ongeluk naar binnen te rijden en absoluut geen voor de hand liggende locatie om zelfmoord te plegen. Later bleek dat “de man” nog “meerdere wapens” in zijn auto had. Pas twee dagen later wordt toegegeven – in niet-Franse media – dat het een aanslag was.

Dan kan het repertoire van knalrode ontkenning beginnen. De collectie bagatelliserende eufemismen is weer verder uitgebreid, we hadden verwarde mannen, lone wolves, in Amsterdam een laag bloedsuikertje en nu hebben we een depressieveling. De dag zal nog komen dat we het hele medisch handboek voor excuses doorgewerkt hebben.

Zoals gebruikelijk geen woord over de slachtoffers en nauwelijks beeldmateriaal op internet. Het gebruikelijke doodzwijgen van het doodgereden meisje en de gewonden. Tegenhouden dat het om een attack gaat. Het woord islam werd niet eens genoemd. Wat is dat toch met die autoriteiten – en de media?

In de Nederlandse media was er nauwelijks iets over deze aanslag – de 8^e of 9^e alweer in Frankrijk dit jaar – te vinden. Geen stille tochten meer, geen bloemenzee, geen verontwaardiging, slechts een luide stilte hangt daar over het parkeerterrein. Is dit het nieuwe normaal?

Wat er doorgaans gezegd wordt bij dit soort aanslagen: we laten ons leven niet beïnvloeden! We gaan gewoon door met ons leven! Maar dat is niet zo. Onder het dunne vernisje van het gewone leven dat doorgaat zijn er ontwikkelingen gaande. De persvrijheid wordt stelselmatig verder ingeperkt, de banden van de politieke correctheid worden strakker aangetrokken, Facebook en Google “verfijnen” hun onwelgevalligheid-filters en kleuren steeds roder, de islamisering schrijdt voort, sommige (autochtonen en Joden) gaan aan emigreren denken of doen het al, haat wordt opgebouwd en vertrouwen wordt afgebroken. Weer zijn er blanken/christenen gedood en gewond door een moslim. Vooral vanwege de ontkenning schuift de machtsbalans daarmee in de richting van verdere islamisering.

Wie een klap in zijn gezicht krijgt en niet terug slaat, maar zich lijdzaam omdraait, mag dan misschien een complimentje van de Here Jezus krijgen, maar in de natuur en de wrede wereld van overleving komt die niet ver. Een moslim zal het nooit doen, die ziet een andere wang als een teken van zwakte. Darwin had het er ook niet over – geen survival of species gebaseerd op de andere wang.

En daar gaat het mis. Een vriendin van mij, die jaren lang onderzoek had gedaan in Afrika, vertelde me eens het volgende verhaal. Niet om cliché te zijn hoor, maar het gaat om een islamitische stam ergens in een woestijnachtig gebied met allerlei problemen. Als er dan westerse hulporganisaties aankomen, wordt er snel een klein kind gezocht en aan het huilen gemaakt. De fotograaf doet zijn werk en weg zijn ze weer. Als er een islamitische hulporganisatie op dezelfde plek komt, moeten mannen op hun kamelen of in trucks opdraven, hun wapens laten zien en dan gaat de fotograaf aan zijn werk.

Even wat overbodige uitleg: christenen kicken op zielige kindertjes, willen hartverscheurende taferelen en “helpen”. Bij moslims werkt dat niet, die willen onverschrokken strijders zien en wapens.

Ergens denk ik dat de jihadi’s onze beste psychologen zijn. Ze martelen en moorden, hebben seks slavinnen en sparen zichzelf niet (om 72 maagden in het paradijs te vergaren). Pijn, dood en seks – ultra Freud – alles voor Allah en de Umma. Wie heeft daar in het hedonistische Europa nog zin in?

Bedenk dat er achter al die verwarde mannen, lone wolves, lage bloedsuikertjes en depressievelingen overtuigde mensen schuil gaan – gebrainstormd of niet. Mensen die bereid zijn pijn te lijden en dood te gaan voor wat zij als een juiste zaak beschouwen. Het woord komt van Allah en kijk maar naar “Palestina”: een compromis tussen islam en welke andere godsdienst zit er niet in. Appeasement is tot mislukken gedoemd. Er is maar één antwoord: vechten en winnen. Moslims is het toegestaan een wapenstilstand te accepteren als ze de zwakkere zijn. Laten we dat doen, laten we ze de zwakkere maken en laten we dat permanent zo houden. Het is de enige uitweg die ik zie, ook voor moslims zelf.

Wat doet een moslim als hij op een onbewoond eiland komt? Antwoord: hij sticht twee staten. Eentje om de sharia in uit te roepen en de ander om naartoe te vluchten.

We willen het niet weten blijkbaar, velen tenminste niet. Ik had onlangs weer een discussie met een goede kennis – uitstekend opgeleid, verantwoordelijke baan – over de islam en die zei: Ja, maar ik wil dat allemaal niet weten, ik wil daar mijn tijd niet aan besteden! U mag hem nomineren voor de Gouden Struis en hij is niet de enige.

We willen het niet weten. De waarden van de islam zijn zo tegengesteld aan onze seculiere waarden dat een compromis er niet in zit. Dus is de islam een groot gevaar en dan…? We kijken over onze lange schaduw op een late zomeravond het duister in. De waarheid is zeer beangstigend.

De islam gaat door met islamiseren – met alle mogelijke middelen! Liegen mag, stelen mag, verkrachten mag, moorden mag. Dat is onderdeel van de strategie, Taqiyya, kitman, taysir, muruna,  je kunt simpelweg geen moslim vertrouwen. Hup en nog meer moskeeën, “islamitische culturele instellingen”, islamitische immigranten, en een islamisering van onze scholen, media, politieke partijen, arbeidsorganisaties, buurten, instituties, noem maar op. De islamitische da´wa is het equivalent van de linkse lange mars door de instituties. Ze gebruiken onze eigen regels tegen ons. Maar onze Grondwet is toch geen zelfmoordpact?

Als wij ons in het Westen, met onze ontwikkeling en met wat we zo langzamerhand allemaal over de 1400 jaar islamitische geschiedenis weten, niet te weer kunnen stellen, dan houdt het op. Vier aanslagen in één week. Hoe ver moet het gaan? Ken je een islamitisch land dat goed wordt geleid? Dus: we moeten in actie komen! Je kunt de strijd wel uitstellen, maar vroeger of later zal ze komen en hoe langer je wacht des te sterker zij zullen zijn. We zitten nu in Fase 2 (eisen stellen). Fase 1 was de aardige moslimbuurman. Frankrijk zit al in Fase 3 (Intifada- achtige rellen). De volgende fasen worden steeds gewelddadiger: nog meer (gelijktijdige) aanslagen, Jihadistische milities, politieke moorden, spontaan brandende kerken, meer en grotere Shariazones en uiteindelijk christenvervolgingen en genocide op de autochtone inboorlingen. Dit zal hand in hand gaan met een afbraak van onze samenlevingen: “correcte media”, overbelaste politie die geen veiligheid kan garanderen, partijdige rechtsspraak, onze staten zullen financieel uitgezogen worden met als gevolg grote schulden en een laag verzorgingsniveau. Net zo lang tot er bereidheid ontstaat om de soevereiniteit aan de EU over te dragen. Deze aanslagen hebben niets met de EU te maken!

Gisteren was ik blij verrast toen ik hier op onze “E.J. Bron”- site plaatjes tegenkwam van een aantal van mijn persoonlijk helden: Karel Martel, de Fransman die West-Europa verdedigde tegen de moslims en Jan Sobieski, de Poolse koning die West-Europa verdedigde tegen de Turken/moslims. Aanslagen in Spanje, waarom doet Spanje mee met de EU-immigratie waanzin? Ze werden in het jaar 711 door de moslims veroverd en het heeft hen tot 1492 gekost om zich er van te bevrijden. Ze zouden beter moeten weten.

Karl Popper (in: the Open Society) zei: We zullen in naam van de tolerantie de intolerantie niet mogen tolereren. In het verlengde daarvan zou je kunnen zeggen: We mogen in naam van onze samenlevingen de barbarij van de islam niet tolereren.

Door:
Petra de Geus (augustus 2017)
(voor www.ejbron.wordpress.com)