De 13 regels van Links, volgens welke ze haar politieke tegenstanders zoals Trump vernietigt

Het receptenboek van Links voor het afrekenen met haar politieke tegenstanders. “Regels voor radicalen”.

(Door: Michael Mannheimer – Vertaling: Theresa Geissler)

 

Saul David Alinsky (geb. 30 januari 1909 in Chicago, Illinois, VS; gest. 12 juni 1972 in Carmel, Californië, VS) was een Amerikaanse voorvechter voor burgerrechten, wegbereider van de Community Organizing en oprichter van de Industrial Areas Foundation.

Hoewel Alinsky niet links was en zich inzette voor een dynamische democratie,wordt hij tegenwoordig door Links geïnstrumentaliseerd om haar politieke doelen te bereiken.

SAUL ALINSKY: DE MACHIAVELLI VAN LINKS

SAUL ALINSKY is voor de Linksen, wat MACHIAVELLI was voor de feodale adel: In zijn boek “Rules for Radicals. A practical Primer for realistic Radicals” (“Regels voor radicalisten. Een praktisch beginsel voor Realistische Radicalisten”) beschreef hij de strategieën hoe Linksen hun tegenstanders kunnen uitschakelen. Obama was een Alinsky-fan, en Hillary heeft er zelfs haar proefschrift over geschreven.

“De voormalige Minister van Buitenlandse Zaken, Hillary Clinton, produceerde in 1969 haar examenwerk aan het Wellesley College over Saul Alinksy. Het werk kreeg in 2008 tijdens de voorverkiezingsstrijd van de Democratische Partij bij de presidents verkiezingen in de VS grote belangstelling, aangezien in verband met de veelvuldige beschimpingen van Alinsky als communist vanwege zijn nauwe contacten met de vakbonden Clinton op deze manier gepresenteerd zou worden als links-radicalistisch. Het is inmiddels niet meer in het openbaar ter inzage. De invloed van Alinsky op Hillary Clinton en Barack Obama schijnt niettemin aanzienlijk geweest te zijn.” (Bron)

Als men wil begrijpen welke ideologische strategie er steekt achter de dagelijkse aanvallen op Trump (maar ook op de leidende kopstukken der Duitse en internationale islam- en systeemcritici): het volgende (ingekorte) artikel, reeds in 2013 geschreven, maar thans actueler dan ooit, zet de 13 regels ter vernietiging van de politieke tegenstander uiteen volgens Alinsky.

(Michael Mannheimer)

_____________________________________________

SAUL ALINSKY’S RECEPTENBOEK VOOR DE MACHTSSTRATEGIE VAN LINKS: “Noem mij een Radicalist”

Saul D. Alinksky werd bekend door zijn gepubliceerde berichten en concepten ter opbouw en organisatie van burgerbewegingen en voor hun strijd voor hun rechten tegen rijke en machtige tegenstanders. Hillary Clinton schreef eind jaren ’60 haar examenwerk over hem. Zijn grondregels en tactieken moeten in Obama’s verkiezingsstrijd succesvol toegepast zijn.

Als hij zichzelf als radicaal karakteriseert, dan zal hij er van tevoren nauwelijks over hebben nagedacht of dit nu bij ‘links’ of bij ‘rechts’ dient te worden ingedeeld – wat tegenwoordig zogenaamd het beslissende legitimerende verschil uitmaakt.

Ergens in zijn boek spreekt hij zich uit over concurrentie. Hij schrijft daar over bezitters, die de niet-bezitters reeds alles afgenomen hebben en daarom nu elkaar opvreten. Aangezien met dergelijk gedrag vast en zeker rekening gehouden zou kunnen worden, beschrijft hij tactieken over hoe de concurrentie van de bezitters kan worden benut.

Daar hij begin jaren ’70 eveneens door de Duitse vakbonden werd ontdekt, mag gevoeglijk worden aangenomen dat zijn theorieën en tactieken de oorzaak zijn waarom vakbonden tegenwoordig nauwelijks nog grootschalige stakingen organiseren, maar individuele bedrijven stilleggen om aldus het stakingsfront van de werkgever te kraken (de uitgifte van het gesproken boek werd geïnitieerd door de IG Metall – die ook het uitvoerige slotwoord in het boek schrijft).

Hieraan ligt de overweging ten grondslag dat een individueel bedrijf waarin wordt gestaakt zich waarschijnlijk nauwelijks zal opofferen om het lage loontarief voor zijn concurrenten te verdedigen en daarbij zelf failliet te gaan….

Voor de opbouw van burgerorganisaties beschrijft hij grondregels, zoals het subsidiariteitsprincipe*, dat uit de katholieke sociale leer stamt. Bij de organisatie van stadsdelen,  met het doel hun bewoners te ondersteunen bij het handhaven van hun burgerrechten, respectievelijk ze daarin te bekwamen, werkte hij steeds zonder vooroordeel samen met verschillende leiders uit de stadswijken.

*Het subsidiariteitsprincipe luidt, dat een opdracht als het even kan moet worden overgenomen door de kleinste “verantwoordelijke” eenheid.

Dit konden priesters, vakbondsleiders en andere, meest verschillende sleutelfiguren voor het bereiken van de bewoners van de stadswijk zijn. Deze ideologie-loze, pragmatische aanpak om de doelen te bereiken, die meestal een verbetering waren van de levensvoorwaarden der georganiseerde leden, vertoont geen overeenkomst met de door ons bekritiseerde ideologische stijfkoppigheid van vele linkse groeperingen in Duitsland en Europa (waarbij de kleinzielige, bangelijke distantiëringen in het rechtse kamp hun vertegenwoordigers ook niet beter uit de verf laten komen)…..

Hij benadrukt dat het te maken programma van de burgerorganisatie van de mensen zelf moet komen en dat een organisator zoals hij niet de gekozen voorzitter zou moeten zijn. De wil en de acties ter verbetering van hun levensomstandigheden mogen niet van buitenaf komen, maar van de gedupeerden zelf. De mensen moeten erbij gesteund worden zich als vrije mensen zelf te organiseren. Wie Alinsky als links betitelt, zou hem eens met onze linksen moeten vergelijken:

Ze verachten hun Duitse buren, dikwijls is er ook sprake van haat tegen alle Duitsers

Daarom moeten er massaal buitenlanders het land worden binnen gehaald en daarom moeten ook laat-socialistische opvoedingsprogramma’s als gender mainstreaming op grote schaal worden verbreid.

Hiertoe behoort tevens de criminalisering van critici van de massa-immigratie door middel van de beschuldiging van zogenaamd “racisme” bij deze critici. Zeer zeker is bij onze linksen niet zelforganisatie van de burgers het doel, maar hun ontmóndiging….

Onder andere schrijft hij bij het thema moraal en ethiek dat hij het niet voor moreel houdt als iemand, die voor 40.000 mensen strijdt, bang is aan daden zijn handen vuil te maken.

Er zouden veel critici zijn die moreel zeer veeleisend oordelen over de daden van hen die handelen. Deze critici zijn nauwelijks aantastbaar, omdat ze zelf niets doen. …

Zijn stelling dat de radicalist “de reactionairen zal bestrijden, of ze nu economische of vakbondsleiders zijn”, verschilt aangenaam van de uitspraken van de enerzijds linksen en anderzijds conservatieven van híer. Waarbij iedereen voor zichzelf mag vaststellen wie hij tot de reactionairen rekent.

Alinsky organiseerde de grootst mogelijke groep van activisten niet, opdat zij bij straatdemonstraties passief meelopen. Het gaat om stevige acties, door welke de tegenstander ertoe gebracht, respectievelijk gedwongen moet worden, toe te geven aan de eisen van de groepering.

Bij de organisatie van burgers gaat het Alinsky om politieke deelname van de burgers (participatie). Het gaat er om ze uit de lethargie te bevrijden en iedereen ervan bewust te maken dat hij samen met de anderen niet machteloos staat tegenover het establishment.

Dit proces wordt betiteld als “empowerment”. Bij deze “machtiging” gaat het er echter niet om macht te verkrijgen over anderen, maar zichzelf van de macht van anderen te bevrijden en zijn leven verantwoordelijk voor zichzèlf te kunnen leiden. ( waarbij het Engelse woord “power” zowel macht kan betekenen als kracht of energie of volmacht. Met empowerment worden de mensen gevolmachtigd zichzèlf te vertegenwoordigen).

Voor realisering van de als juist en noodzakelijk erkende strategie om politieke doelen te bereiken, is een werkzame tactiek nodig. Alinsky noemt tactiek datgene te doen wat men kan met datgene wat men heeft. Als uitkomst van zijn bevindingen heeft hij hiervoor 13 regels ontwikkeld.

Regel 13 verklaart hij uitvoerig. Ze luidt:

“Kies een doelwit, spijker het vast, personaliseer het en schiet jezelf er op in”.

Klaarblijkelijk is deze regel er één van buitengewone importantie. De hierboven vermelde nieuwe stakingsstaktiek van de Duitse vakbonden verhoudt zich passend tot deze regel. De individuele door staking getroffen bedrijven geven eerder toe, aangezien ze zich niet wensen op te offeren voor de concurrenten en aldus wordt het stakingsfront van de werkgever doorbroken. Regel 13 gaat in de basisverklaring echter verder.

Alinsky schrijft daar dat als doelwit diegenen aangevallen moeten worden die de verantwoordelijkheid dragen en daarmee ook als schuldigen in een op oorlog lijkende verklaring met enorme intensiteit mogen worden aangevallen.

Als dergelijke doelen dan worden getroffen en – nadat ze het gevaar voor zichzelf hebben erkend – ze tevens zeer snel compromis-bereid reageren, dan kan hierdoor een overwinning worden bereikt, als de tegenstanders der tweede en derde schare het zien, wanneer iemand uit de eerste schare tot rede wordt gebracht.

Met deze aanvallen wordt natuurlijk geen lichamelijk geweld bedoeld, maar kritiek en effectieve demonstraties, spot inbegrepen. (regel 4), misschien ook het wroeten in het zakelijke- of privéleven van de aangevallenen, met inbegrip van openbaring van ontdekte ‘zonden’ van deze doel-personen (als U dat bekend voorkomt, kunt U ervan uitgaan, dat vele linksen “hun” Alinsky reeds bestudeerd hebben).

Hem gaat het hierbij niet om het vernietigen, maar hij schrijft in regel 9 dat een bedreiging vaak effectiever kan zijn dan de uitvoering van de bedreiging, als de tegenstander zich bewust wordt van de bekwaamheid en de wil van de burgerorganisaties en hij daarom vervolgens toegeeft. Dan worden er doelen bereikt die eerder nauwelijks voor mogelijk werden gehouden.

Een effectieve aanval op de leidende figuur van het establishment zal haar veiligheid laten verminderen. Ieder individu zal zich realiseren dat de georganiseerde groep hem persoonlijk effectief kan aanvallen en hij zal blij zijn dat hij deze keer niet het doelwit was.

De machtsverhoudingen hebben zich voor iedereen merkbaar duidelijk gewijzigd. U zult begrijpen, beste lezer, dat ik er wel voor zal uitkijken hieruit slotconclusies voor het concrete gebruik van Alinsky’s ideeën te trekken.

Doet U dat liever voor Uzelf. Denkt U er over na of er een zaak is die zo belangrijk is dat U haar vijanden georganiseerd moet aanvallen. Denkt U er over na of de vorm van de aanval niet in verhouding staat tot het doel, d.w.z. tot de belangrijkheid van uw zaak. Dan zou het on-moreel zijn, volgens Alinsky.

De 13 regels van Alinsky ter vernietiging van de politieke tegenstander

1. “Macht is niet datgene wat jij bezit, maar datgene waarvan de tegenstander denkt dat je het hebt.”
2. “Verlaat nooit het belevingsgebied van de eigen mensen. Wanneer een actie of een tactiek buiten het belevingsgebied van de mensen ligt, leidt dat tot verwarring, angsten, terughoudendheid. Daarenboven heeft het een teloorgang van de communicatie tot gevolg.”
3. “Verlaat, waar het ook maar enigszins mogelijk is, het belevingsgebied van de tegenstander.”
4. “Dwing de tegenstander om volgens zijn eigen wetten te leven. Daarmee kun jij hem ombrengen – omdat hij nooit zal gehoorzamen aan zijn eigen wetten.”
5. “De vierde regel omvat reeds de vijfde: Spot is het sterkste wapen van de mens. Het is bijna onmogelijk om tegen spot op te strijden. Bovendien maakt het de tegenstander woedend, die vervolgens reageert in jouw voordeel.”
6. “Een goede tactiek doet jouw mensen plezier. Als de mensen zich niet goed amuseren, klopt er ergens iets niet aan jouw tactiek.”
7. “Een te slepende tactiek wordt slap. De mens kan slechts voor een beperkte tijd voor een bepaalde zaak een strijdvaardige belangstelling ontwikkelen. Daarna wordt alles een rituele verplichting, zoals de kerkgang op zondagmorgen. Aangezien voortdurend nieuwe problemen en crisissen opduiken, krijgt men dan te horen: Wel, ik sta volledig aan jouw kant en ondersteun je, maar tenslotte zijn er nog andere belangrijke dingen in het leven en dat is het dan.”
8. “De druk mag nooit afnemen. Hij moet door verschillende tactieken en acties overeind worden gehouden en alle gebeurtenissen die zich voor deze doelstelling aanbieden, moeten worden benut.”
9. “De dreiging heeft in de regel meer afschrikwekkende werking dan de zaak zelf.”
10. “De belangrijkste voorwaarde voor elke tactiek is het ontwikkelen van een strategie waarmee een constante druk op de tegenstander wordt uitgeoefend. Slechts de nooit aflatende druk leidt tot foute reacties van de tegenstander, die tenslotte doorslaggevend zijn voor het succes van de campagne. Men mag nooit vergeten dat niet alleen de actie een reactie teweegbrengt, maar dat ook de actie zelf een consequentie van de reactie is en een reactie op de reactie, en zo gaat dat eindeloos door. De druk wekt de reactie op en constante druk houdt de actie in stand.”
11. “Wanneer men iets negatiefs hard en lang genoeg bespoedigt, zal het tegendeel doorbreken. Dit berust op het principe dat elk positief iets een negatief iets in zich draagt. Wij hebben reeds de kentering van het negatieve in het positieve gezien bij Mahatma Gandhi’s strategie van het passieve verzet.
12. “De prijs voor een succesvolle aanval moet een constructief alternatief zijn. Wij mogen het niet riskeren ons door plotselinge concessies van de tegenstander in een val te laten lokken en te zeggen: U heeft gelijk, wij weten niet, hoe wij het probleem kunnen oplossen. Vertelt U ons dan maar eens, wat U daarmee bedoelt.
13. “Kies een doelwit uit, spijker het vast, personaliseer het en schiet Uzelf er op in.” Hiertoe schrijft Alinsky onder andere: “Een criterium voor de keuze van een doelwit is zijn kwetsbaarheid – hebben wij genoeg kracht om hem te treffen? Daarenboven kan ieder doelwit zeggen: Waarom mikt U precies op mij? Er zijn toch genoeg anderen, die evengoed verantwoordelijk zijn? Doelwit: men laat alle andere schuldigen buiten beschouwing.

Nawoord

Saul Alinsky werd mogelijk ten gevolge van zijn strijd tegen het establishment Satanist. Misschien heeft hij zich laten verleiden omwille van de overwinning. In “Rules for Radicals” schrijft Alinsky: “Hoe zouden wij trouwens een kleine waardering van de allereerste Radicalisten kunnen vergeten: Uit al onze legendes, mythes en uit de geschiedenis – en wie weet er tenslotte precies waar mythes eindigen en waar de geschiedenis begint, of wat er van waar is – is bij ons de eerste Radicalist bekend, die rebelleerde tegen het establishment en wel zó efficiënt dat hij hoe dan ook zijn eigen koninkrijk veroverde – Lucifer.”

Dat is tamelijk ondubbelzinnig. Misschien was Alinsky een Satanist – of toch slechts een atheïst, die met de naam Lucifer de burgerij wilde laten schrikken. We weten het niet. Speciaal op dit punt acht ik het ook niet aan de mens om de enkeling te veroordelen.

Dat geldt ook voor ons. Of wij verweren ons met de beschikbare wapens, of wij worden vernietigd. Alinsky heeft een repertoire aan efficiënte wapens beschreven. Als wij ons willen verdedigen, dan moeten wij de bronzen zwaarden van wat mogelijk duivelse vijanden zijn kopiëren – of ten onder gaan – ook daarvan zijn er in de geschiedenis genoeg voorbeelden te vinden.

Door:
Karl Schmitt

Bron:
https://michael-mannheimer.net
Door: Michael Mannheimer

Vertaald uit het Duits door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)