De fabel van de wolven en de schapen, of waarom de integratie moet mislukken

(Door: Renate Sandvoß – Vertaling: E.J. Bron)

Wie het verschil tussen wolven en schapen niet wil erkennen, hen bij elkaar opsluit – in de hoop dat de wolven zich wel bij de vreedzame graseters zouden integreren – zou zich niet moeten verbazen over verscheurde schapen.

Maar na het duizendste, tienduizendste of miljoenste slachtoffer zou men toch wakker moeten worden en merken dat er iets fout gaat. Als het bestand van de schapen steeds meer krimpt en de resterende dieren zich alleen nog maar bang en paniekerig in een hoek verstoppen, uiterlijk dan zou men moeten begrijpen dat schapen en wolven niet bij elkaar passen en dat een gedwongen gemeenschappelijke onderbrenging voor niemand bevorderlijk is (behalve voor de wolven uiteraard).

De boer voelde zich eigenlijk verplicht tegenover zijn schapen, die hij gefokt, verzorgd en be- en gehoed had, en niet tegenover de wolven, die uit compleet vreemde landen binnengedrongen zijn om zonder grote eigen inspanning hun honger te stillen. Maar omdat de arme hongerige wolven er zo mager uitzagen en hun vel losjes en slordig naar beneden hing, liet de boer zich door deze aanblik misleiden en nodigde hen uit op zijn boerderij. Hij vertroetelde en verzorgde ze en gaf ze zelfs duur speciaal voer, dat hun vacht binnen de kortste keren weer liet glanzen en zij trots en zelfbewust op hun nieuwe terrein rondwandelden. Maar het werd langzamerhand een beetje te klein op de boerderij, want de wolven zorgden dat hun families ook kwam, die, gelokt door de goede verzorging, uit allerlei landen over de grenzen stroomden. Ook voor hen had de boer een groot hart, hij had vooral te doen met de speelse jonge wolven. Maar het ontsnapte niet aan zijn geoefende blik dat er steeds minder schapen waren en steeds meer wolven.

De schapen leverden melk, vlees en wol, die de bestaansgrond voor hem en zijn gezin waren. Des te minder schapen hij bezat, hoe lager werd zijn inkomen. Dat begreep ook de boer eindelijk, maar hij schepte er plezier in om als vriend van de wilde, exotische en ongetemde wolven te gelden. Dat zou niemand hem nadoen! Daartegenover waren de schapen maar saai en hij hield zich nauwelijks nog met hen bezig. Overal in het land werd hij geprezen dat het hem gelukt was de wolven te temmen. Oké, hij had weliswaar veel geld voor hun verzorging moeten uitgeven, maar daartegenover stond dat hij onder de boeren werd bejubeld, omdat hij zonder vooroordelen deze vreemde dieren geholpen en daarvoor zulke grote offers gebracht had.

Maar op een bepaald moment, toen er nog maar enkele bange schapen over waren en het vermogen van de boer op was, drong het langzaam tot hem door dat je schapen en wolven niet samen kunt opsluiten, omdat ze compleet tegenovergestelde levensvoorstellingen en gebruiken hebben. Maar het was te laat. De boer zag in dat zijn pseudo-hulp fout was en hij moest huis en haard verkopen en vertrekken. De wolven bleven wat ze waren en maakten zich op om de volgende boer met zijn prachtige, reusachtige schaapskudde met een bezoek te verblijden. . .

Bron:
www.journalistenwatch.com
Door: Renate Sandvoß

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)