Over het verval van de Duitse volkspartijen CDU/CSU en SPD

De macht van de kanselier brokkelt af. Het rommelt in Merkel´s partij.

(Door: Michael Mannheimer – Vertaling: Theresa Geissler)

De macht van de kanselier brokkelt af. In Merkel´s partij rommelt het: er dreigt een nieuwe richtingsstrijd voor de CDU. Allemaal de schuld van de ex-Stasi “IM Erika”, genaamd Angela Merkel. Dat haar politieke einde maar zo snel mogelijk moge intreden.

De decennialange hegemonie van de Europese linksen brokkelt af. De door hen geënsceneerde en geplande immigratiecrisis, die niets anders is dan een poging tot een in de geschiedenis onvergelijkelijke genocide van de linksen op de etnisch blanke bevolking van Europa, heeft vele kiezers in Duitsland en Europa wakker geschud.

De linkse partijen bevinden zich overal in Europa in het vlieggat. De “overwinning” van Merkel zou wel eens de laatste overwinning van Links in Duitsland kunnen zijn;

Opmerking: wie het ontgaan mocht zijn: Merkel heeft de CDU beroofd van haar patriottisch-conservatief-christelijke opzet en van haar een linkse partij gemaakt. Zoals de Duitse jurist Steinhöfel in zijn opzienbarende toespraak opmerkte: Merkel´s CDU is sociaaldemocratischer dan de SPD en groener dan de Groenen.

“Wij hebben in Europa intussen vele sociaaldemocratische partijen, die bij verkiezingen tussen de 10 en de 20% behalen. In landen als Italië zijn hele partijsystemen in elkaar gestort.” (Tim Spier, junior-professor voor politieke wetenschappen aan de Universiteit van Siegen)

DE TOT NU TOE ONAANGEVOCHTEN HEGEMONIE DER DUITSE EN EUROPESE SOCIALISTEN BROKKELT AF – EN ZIJ ZAL TEN EINDE KOMEN

In Europa en Duitsland treedt een anti-socialistisch patriottische tegenbeweging aan. Er is geen alternatief voor het programma van deze linksen, die tot de volkerenmoord op hun eigen bevolkingen hebben besloten. De Europeanen worden wakker. En het zal er niet overal vreedzaam aan toe gaan, zoals de Europeanen op de continentale vernietigingspolitiek van hun politieke leiders zullen reageren. “Vae victis!” (Wee de overwonnenen), zoals de Romeinen reeds zeiden, kan leiden tot een slecht einde voor de Europese volksverraders.

(Michael Mannheimer)

_________________________________________

Verval van de volkspartijen: CDU en SPD zullen het in de toekomst nog zwaarder hebben

De zogenaamde volkspartijen CDU/CSU en SPD verkeren in crisis – en die zou zich kunnen voortzetten. Andere Europese landen zijn hen hierin voorgegaan. De vorming van nieuwe regeringen zal zich in het vervolg moeizamer ontwikkelen.

Krap 53,4% van de kiezers heeft bij de parlementsverkiezing op de CDU/CSU of de SPD gestemd. Waarden, waarbij men eigenlijk niet meer kan spreken van volkspartijen.

Het traditionele partijensysteem is achterhaald

Ter vergelijking: Bij de parlementsverkiezingen van 2002 zette nog 77% zijn kruisje bij de CDU/CSU of de SPD, in de jaren ’70 waren het er voor een deel meer dan 90%.

En deze ontwikkeling kan zich door de bank genomen nog voortzetten, dat toont een blik in de deelstaten aan: In Saksen-Anhalt bijvoorbeeld verspeelden de zogenaamde volkspartijen CDU en SPD in 2016 zelfs een gezamenlijke meerderheid in het parlement, daar kunnen ze sindsdien alleen regeren met hulp van de Groenen.

“Ik ben ervan overtuigd dat er voor geen enkele partij een bodem is waaronder ze niet kan dalen”, zegt Tim Spier, junior-professor voor politieke wetenschappen aan de Universiteit van Siegen in gesprek met onze redactie. “We moeten afscheid nemen van het beeld van een star partijsysteem zoals in de jaren ’70.” Waarom deze ontwikkeling? En welke gevolgen zou zij kunnen hebben?

“Geen brede kiezerscoalities meer”

Volgens de inschatting van Spier is de crisis der volkspartijen niet het resultaat van de parlementsverkiezingen van dit jaar. “Daar zitten processen achter, die al sinds 20 jaar zijn waar te nemen.” Aan de ene kant voelen mensen zich niet meer zo sterk gebonden aan politieke of sociale milieus. Vroeger stemden arbeiders uit het Ruhrgebied  bijna net zo automatisch op de SPD als kleine ondernemers uit Beieren hun kruisje zetten bij de CSU.

“Mensen beslissen bij verkiezingen intussen toenemend aan de hand van individuele belangen,” zegt Spier. De grote partijen zou het zwaarder vallen het potentiële kiezers naar de zin te maken. “Binnen de regeringsverantwoordelijkheid lukt het hen niet langer brede kiezerscoalities aan zich te binden.”

Dat heeft aan de ene kant te maken met de individualisering van de samenleving. Maar aan de andere kant ook met de regeringspolitiek van de voorgaande jaren.

“De SPD is er nog steeds niet overheen dat ze door de agenda-hervormingen onder Gerhard Schröder aan geloofwaardigheid verloor”, legt Tim Spier uit. “En de CDU is het tijdens de vluchtelingencrisis niet gelukt ook de rechts-conservatieve rand aan zich te binden.”

In beide gevallen moesten de volkspartijen reageren op dringende economische of maatschappelijke uitdagingen. In beide gevallen hebben de toppolitici echter eveneens fouten gemaakt, zegt de politieke wetenschapper. “Schröder en Merkel hebben eerder technocratisch verder geregeerd in plaats van de critici aan zich te binden.”

Meer flexibiliteit bij regeringsvorming nodig

Moeizame regeringsvormingen zoals na deze verkiezingen zouden thans in Duitsland veelvuldiger kunnen ontstaan. Ook dat hebben de deelstaten al meegemaakt: Van Jamaica in Sleeswijk-Holstein via de knipperlicht-coalitie in Rijnland-Palts tot aan rood-rood-groen in Thüringen en Berlijn hebben zich in de parlementen al coalities gevormd die op landelijk gebied momenteel nog op voorbehoud stuiten.

“De partijen moeten in de coalitievorming noodgedwongen flexibeler worden,” zegt Tim Spier.

In andere Europese landen – bijvoorbeeld in Scandinavië – behoren minderheidsregeringen tot de dagelijkse politiek. Eén of meer partijen vormen daar de regering, hoewel ze geen meerderheid in het parlement bezitten. Parlementaire meerderheden moeten zij dan voor iedere wet opnieuw smeden en daarvoor ook wisselende oppositiepartijen meekrijgen.

In sommige landen functioneert dat. Volgens politiek wetenschapper Spier is het model in Duitsland  echter momenteel niet denkbaar: “Minderheidsregeringen worden in het aan stabiliteit gewend geraakte Duitsland negatief waargenomen. Ze zouden eerder worden uitgelegd als teken van zwakte van de regeringspartij.”

Blik over de grenzen: Europese normaliteit

De vergelijking met de rest van Europa toont echter ook aan: Duitsland is allesbehalve een geval apart, eerder een achterblijver. “Wij hebben in Europa intussen vele sociaaldemocratische partijen, die bij verkiezingen tussen de 10 en 20% behalen. In landen als Italië zijn hele partijensystemen in elkaar gestort,” verklaart Tim Spier.

Een troost zou een blik over de grenzen voor politici van de Duitse volkspartijen echter nauwelijks zijn – eerder een vooruitzicht dat het nog erger kan worden.

In Frankrijk hebben de beide voormalige grote partijen, socialisten en conservatieven, het in mei niet eens gered in de herstemming om het presidentschap. In de Parijse Nationale Vergadering vertegenwoordigen ze nog slechts 142 van de 577 afgevaardigden. In Nederland behaalden sociaal- en christendemocraten bij de verkiezingen van dit jaar bij elkaar niet meer dan 18,1% van de stemmen.

In Oostenrijk zouden de beide volkspartijen ÖVP en SPÖ volgens actuele enquêtes bij de parlementsverkiezingen op 15 oktober hoe dan ook op iets meer dan 50% liggen – dat is in vergelijking met andere landen intussen al een hoog percentage.

(Bron: www.gmx.net/magazine)

Bron:
https://michael-mannheimer.net
Door: Michael Mannheimer

Vertaald uit het Duits door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)