Myanmar: Sinds 1947 vermoorden Rohingya-moslims boeddhisten

(Door: “Vedic Upasana Peeth” – Vertaling: E.J. Bron)

Het staat gelijk aan een compleet foutieve waarneming wanneer men over het geweld in Birma spreekt, dat vele doden en gewonden aan beide kanten, bij de Rohingya-moslims en bij de boeddhisten, heeft geëist. Daarom is een faire beoordeling in deze zaak belangrijk om licht te werpen op de grijze gebieden en ze duidelijk te maken voor diegenen die niets van het thema afweten.

De Rohingya´s zijn een islamitische minderheid die emigreerde uit Bangladesh en woont in Myanmar. De gemeenschap vermeerderde zich in groot aantal in een relatief korte tijd zonder enige familieplanning of economische overwegingen en rekening te houden met de beperkte bronnen, zodat de autochtone bevolking in dit gebied een minderheid werd, land van hen werd afgepakt en aan de toegenomen bevolking van de Rohingya werd gegeven.

De Rohingya noemen zichzelf inheemsen van de staat Rakhine, terwijl Birmese historici zeggen dat ze vanuit Bangladesh in Birma geïmmigreerd zijn en wel hoofdzakelijk in de tijd van de Britse heerschappij in Birma en in geringere mate na de onafhankelijkheid van Birma in het jaar 1948 en de bevrijdingsoorlog in Bangladesh in het jaar 1971.

Onder de regering van generaal Ne Win in het jaar 1982 vaardigden de Birmezen een nationale wet uit, die de Rohingya het staatsburgerschap weigerde en zodoende gehoor gaf aan de wens van de grote meerderheid van de Birmezen (96%). De beslissing werd ook daarom genomen, omdat de Rohingya´s meerdere decennia lang tegen de regering in opstand waren gekomen, ondersteund door krachten van buiten, hoofdzakelijk separatistische bewegingen en extremistische groeperingen, waaronder door Al-Qaida.

De opstanden van de Rohingya in het westen van Myanmar waren opstanden in het noordelijke deel van de staat Rakhine (ook bekend onder de naam Arakan), die werden uitgevoerd door opstandelingen die behoorden tot de minderheid van Rohingya. De meeste botsingen vonden plaats in het district Maungaw, dat grenst aan Bangladesh.

Plaatselijke Moedjahedien rebelleerden van 1947 tot 1961 tegen regeringstroepen om te proberen het merendeels door Rohingya bewoonde schiereiland Mayu in het noordelijke deel van de staat Rakhine van Myanmar af te splitsen, om zich daarna aan te sluiten bij Oost-Pakistan (het huidige Bangladesh). In de late jaren-50 raakten ze een grote hoeveelheid ondersteuners kwijt en gaven ze zich over aan de regeringstroepen.

De moderne opstanden van de Rohingya in het noorden van Rakhine begonnen in het jaar 2001, hoewel Shwe Maung, de afgevaardigde van de Rohingya-minderheid, beschuldigingen van de hand wees dat nieuwe radicaalislamitische rebellengroeperingen ermee begonnen zouden zijn actief te worden langs de grens met Bangladesh.

Het laatste incident waarover bericht werd, vond plaats in oktober 2016, toen er botsingen aan de grens met Myanmar naar Bangladesh uitbraken met Rohingya-rebellen, die ervan verdacht werden contact te hebben met buitenlandse radicale islamieten.

Hoewel de Rohingya enkele generaties in Birma gevestigd zijn, vormen ze ongeveer 4% van de bevolking van Myanmar. Anderzijds vonder er constant overvallen plaats zoals de brute verkrachting van en moord op een boeddhistische vrouw in Rakhine door islamitische mannen, gevolgd door moord op islamitische Rohingya´s (als vergelding), wat zorgde voor opstanden tussen de boeddhisten in Rakhine en de moslims van de Rohingya. Het was geen eenzijdig bloedbad, maar een plaatselijk beperkte opstand met slachtoffers aan beide zijden.

De kwestie werd ernstiger toen de Rohingya ook monniken vermoordden. Meestal werden ze onthoofd. Binnen enkele maanden werden minstens 19 van zulke moorden op monniken gemeld, toen de monniken aan de kant gingen staan van de autochtone bevolking die tegen de Rohingya vochten.

De vraag die we ons allemaal moeten stellen, is: waarom doden moslims christenen? Waarom doden moslims zo´n beetje overal ter wereld? Geen van de boeddhisten die wij kennen, wilde of wil moslims doden, in ieder geval niet om religieuze redenen. Maar in Myanmar bestaat tamelijk weinig tolerantie met betrekking tot proselitisme, dat wil zeggen dat men geen problemen heeft met andere religies zolang men bij zijn eigen religie blijft en niet probeert anderen te bekeren. De christenen hebben dit lange tijd geleden al moeten leren, hoewel ze het nog steeds doen, zonder echter agressief te zijn. De hindoes hadden nooit zulke ambities en de boeddhisten doen het helemaal niet, maar de moslims . . . tja . . .

Anderzijds zijn de gemeenschappen van de Rohingya´s zeer conservatief wat betreft interreligieuze huwelijken, ze bestraffen en doden vaak hun vrouwen wanneer die met iemand trouwen die niet tot de gemeenschap van de Rohingya behoort. Maar ze trouwen graag met boeddhistische vrouwen en bekeren hen tot de islam. Dat bevalt enkele conservatieve groepen van de boeddhistische meerderheid niet echt, de redenen zijn duidelijk.

De christenen en de hindoes, de op twee en drie na grootste gemeenschappen binnen de bevolking, integreren zich goed. Hoewel veel christenen tegenover de boeddhistische Banar (Kachin, Chin, Karen, enz,) staan, zijn de disputen veeleer van historische of territoriale aard, of het gaat om bronnen, maar ze zijn nooit religieus. Ook het beledigen van een religie, IEDERE religie, om welke reden dan ook, is in Myanmar illegaal en men zou binnen enkele uren in de gevangenis zitten. En dat wordt actief toegepast, waarschijnlijk niet voor niets.

De Rohingya-moslims werden in het begin, zeggen historici, als gasten verwelkomd. In het begin waren er maar weinig tot geen problemen. Problemen zoals opstanden vonden later plaats, maar er werd een overeenkomst gesloten en ze werden in de jaren-60 ontwapend. Hoewel er tussen de beide gemeenschappen kleinere conflicten plaatsvonden, gebeurde er niets ernstigs, totdat vijf jaar geleden de moslims in groten getale bijeenkwamen, de straat opgingen en de zich in de minderheid bevindende autochtonen in hun gebied te doden. Daarom begonnen de Birmese boeddhisten van hun kant met tegenaanvallen tegen de moslims, die hun broeders en zusters in het gebied van de Rohingya doodden.

Daarom is het belangrijk om te begrijpen dat de boeddhisten niet de moslims doden, maar de autochtonen vechten tegen de rebellen, die er letterlijk op uit zijn om in de staat Rakhine een etnische zuivering door te voeren. Als het de schuld van de boeddhisten zou zijn, dan zouden ze ook de christenen moeten aanvallen. Ze zouden de christenen in ieder geval op de een of andere manier moeten discrimineren, zij zijn per slot van rekening de op twee na grootste religieuze gemeenschap in Birma. Maar dat is nooit gebeurd.

Men moet dus vasthouden dat men de onlusten geen religieoorlogen kan noemen. Het is een politieke oorlog, waarin autochtonen proberen hun leven tegen aanvallers te beschermen, die behoren tot een geïmmigreerde gemeenschap. Deze probeert niet alleen enorm in aantal te groeien, maar probeert eveneens met geweld de autochtonen direct en indirect tot hun geloof te bekeren. Erger nog, ze roepen de mannen van de Rohingya ertoe op om met boeddhistische vrouwen te trouwen, maar ze verbieden het de vrouwen van de Rohingya´s te trouwen met boeddhistische mannen. Het is een opstand die door de Rohingya´s is begonnen door boeddhisten aan te vallen en het tegendeel is gewoon niet waar, hoewel men dit in de hele wereld gelooft. Het zijn de Rohingya´s die mensen doden en “Allahu Akbar!” schreeuwen en geen enkele boeddhist, want boeddhisten kunnen vanuit hun geloof geen moord rechtvaardigen. Maar hun overleven heeft nu prioriteit en dat is voor hen aanleiding om zich te weren.

Sinds meer dan een halve eeuw maken de boeddhisten in Birma mee hoe de Rohingya kennelijk zonder reden tegen hen vechten, behalve dan dat ze een separate islamitische regio in Birma willen creëren met financiële ondersteuning van extremistische organisaties en uit het Midden-Oosten en met hulp uit het naburige Pakistan en Bangladesh. Het is de laatste mogelijkheid die ze hebben, ondanks de duidelijke problemen die daar uit voortkomen. Voor de boeddhisten is het gewoon de vraag of ze bereid zijn om te sterven door de hand van islamitische separatisten of dat ze willen proberen verder te leven door ervoor te vechten.

Bron:
https://de.europenews.dk

Bron oorspronkelijk artikel:
www.vedicupasanapeeth.org
Door: “Vedic Upasana Peeth”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)