Speech Theresa Geissler tijdens de herdenking van Theo van Gogh (Amsterdam, 02-11-2017)

(Door: Theresa Geissler)

Geachte aanwezigen, vrienden van Pim Fortuyn en geestverwanten van Theo van Gogh:

Het is vandaag de 13de verjaardag van de moord op Theo van Gogh. Er heerst hier momenteel rust. Véél meer rust dan voor de herdenking van deze sterfdag passend geweest zou zijn. Mensen worden geboren, mensen sterven… en de vergetelheid volgt onherroepelijk. Zèlfs, ja zèlfs als het de dood betreft van een klokkenluider, die op gewelddadige wijze om het leven is gebracht. Vanwege niets anders dan het verkondigen èn het verdedigen van het vrije woord.

Juist daarom is het echter, dat wij, zoals wij hier bijeen zijn, alles op alles zetten om die vergetelheid, die in een tragisch geval als dit geen bestaansrecht zou mogen hebben, te blijven trotseren: Men kan het ook zó uitdrukken: Hier staan wij: Wij kunnen niet anders.

Want om te beginnen was Theo een bijzonder mens: Als cineast was hij gevierd, ook in de kringen van de Grachtengordel. En wat, vraag ik U, zou hem normaal gesproken hebben weerhouden om, evenals zovele anderen in die kringen, comfortabel achterover te leunen, verzínkend in de oppervlakkigheid van het progressieve snobisme, gekoppeld aan het zelfgenoegzame “goedmenschendom” ?

Dát echter deed Theo nu juist niet. Hij weerstond die verleiding. Hij bleef oog houden voor de maatschappelijke ontwikkelingen, de intriges van de EU-politiek, het foute van de massa-immigratie en de daaruit voortvloeiende islamisering. En zijn talent, dat hem tot een gevierde “BN”er had gemaakt, bleef hij aanwenden om voor de gevaren van dit alles te waarschuwen.

Dat maakte hem tot een witte raaf onder de BN’ers, een gunstige uitzondering binnen zijn eigen kring…. en tegelijkertijd een doorn in het oog niet alleen van “progressief Links”, maar tevens van hen die zich in gedachten al Heer en Meester wanen van West-Europa, dat zij door list en bedrog hebben weten te betreden. De Witte Raaf moest worden neergehaald. En de Witte Raaf wèrd neergehaald. Afgeslacht.

Een voorbode van wat ons, westerlingen, onherroepelijk te wachten staat als wij ons blind blijven staren op de vermeende “zegeningen” van de massa-immigratie en het zogenaamd “vreedzame” karakter van de islam. Alleen al om díe reden dienen wij alles op alles te zetten om de vergetelheid tenminste in dít geval géén kans te geven!

Theo, jij zult, als het aan ons ligt, nooit worden vergeten! In wezen kún jij niet sterven, in die zin, dat degenen die zich jou herinneren er alles aan zullen doen om die fakkel, dat lichtbaken, brandende te houden!

“Keep the homefires burning”, zoals de Britse geallieerden tijdens beide wereldoorlogen al vol overgave zongen. Wij zeggen het hen van harte na:

Als het aan het Patriottisme ligt, zal dit vuur nooit doven, maar ons blijven bezielen om de strijd voort te zetten: Tegen de massa-immigratie, de islamisering en de schijn-elite, vóór het behoud van onze westerse samenleving en onze westerse cultuur.

Rust in vrede, Theo van Gogh; Zij die de strijd blijven aangaan, vergeten jou niet!

Ik dank U voor de aandacht.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)