Referaat Statenlid Ton van Kesteren (PVV) over duurzaamheid ter gelegenheid van het bezoek van de Provinciale Staten van Groningen en Drenthe aan de Eerste Kamer

Ton van Kesteren

(Door: Ton van Kesteren)

In de Staten van Groningen is sprake van enig verschil van inzicht over duurzaamheid en het vol zetten van deze provincie met windmolens. Duurzaamheid betekent voor mij de behoefte van komende generaties om de voorzieningenstaat, zoals onze ouders en voorouders deze met zuinigheid en vlijt hebben opgebouwd, te behouden. Obsessieve politiek, die miljarden euro’s wil uitgeven zonder kans op enig rendement, en daarbij de nivellering, de teloorgang of zelfs de uitverkoop van onze voorzieningenstaat op de koop toeneemt, is mijns inziens allesbehalve duurzaam.

Dit referaat is een pleidooi voor het bedrijven van pragmatische politiek, op basis van sociaaleconomische en haalbare thema’s met draagvlak onder de bevolking, omdat generaties na ons ook nog enig perspectief moeten hebben op een welvarend bestaan. Dat is voor mij pas echt streven naar duurzaamheid.

Duurzaamheid, klimaatverandering, energietransitie, duurzame energie. Nergens anders wordt meer over gesproken. Het is een trend in politiek en zelfs in de media. Een politiek correct klimaatdiscours met bijna religieuze trekjes. Groene symboolpolitiek waar velen van ons zich goed bij voelen, omdat politiek en media ons dag in dag uit voorhouden dat het voor ons en voor de wereld goed is als we overstappen van fossiel naar zon, wind en biomassa, omdat we hiermee de opwarming van de aarde kunnen tegenhouden. Het opraken van olie en gas en het onafhankelijk worden van de levering van olie door Saoedi-Arabië en Rusland worden voor het gemak als extra argumenten in het energiedebat gegooid om het pleidooi voor de noodzakelijke energietransitie kracht bij te zetten.

In het debat praat men elkaar na. Het klimaat verandert, het klimaat warmt op, en de CO2 uitstoot is daarbij één van de meest belangrijkste oorzaken. Het einde der tijden is nabij, tenzij we honderden miljarden euro’s gaan investeren in duurzaamheid. De vermeende opwarming van onze planeet moet koste wat kost worden tegengegaan, waarbij maar weinigen zich realiseren dat ondanks alle weggegooide miljarden het uiteindelijke effect op de temperatuur wereldwijd nooit groter zal zijn dan 0,45 graad Celsius. Terwijl menig Nederlands gezin nu al grote moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen vanwege steeds hoger wordende vaste lasten zal deze duurzaamheidsmissie leiden tot minstens een verdubbeling van onze maandelijkse energienota.

In het debat over duurzaamheid is helaas maar weinig ruimte voor nuance. Geloof gerust dat de aarde opwarmt, geloof ook dat de mens daar deels schuld aan heeft, maar geloof nooit dat de mens het kan tegenhouden. Klimaatverandering is namelijk van alle tijden. De natuurwetenschap stelt dat CO2 niet de belangrijkste factor is van klimaatverandering en dat onze planeet niet gevaarlijk aan het opwarmen is. Zo hebben we achtereenvolgens een warme Romeinse tijd gekend, toen de wereldbevolking minder groot in omvang was, en er nog geen fabrieken en auto’s waren. Daarna volgde een periode van afkoeling en een warme periode in de Middeleeuwen. Vervolgens kwam er een kleine ijstijd die werd opgevolgd door een periode van opwarming. En nu zitten we in een periode met een vrijwel gelijkblijvende temperatuur. Feit is dat de aarde halsstarrig weigert om blijvend gevaarlijk op te warmen. Het is jammer dat volhardende gepolitiseerde klimatologen en trendvolgers in politiek en media nauwelijks aandacht hebben voor deze feiten. Dat de exacte natuurwetenschap tot een kwalijke, afwijkende politieke mening wordt gedegradeerd, en kritische wetenschappers zelfs worden weggezet als klimaat-ontkenners, is onterecht, omdat het geen recht doet aan de waarheid.

De Amerikaanse klimaatondernemer Al Gore en zijn gevolg werd een paar jaar geleden in Groningen als een idool van de duurzaamheid onthaald. Kritiek op de heer Gore werd in de politiek en in de media uit de weg gegaan. Men adoreerde hem en hing aan zijn lippen. Over het feit dat de sciencefiction film van Al Gore, ‘An Inconvenient Truth’, door een rechter in Engeland werd gedefinieerd als een politieke film die niets met wetenschap had te maken, vanwege opzettelijke overdrijving, leugens en bangmakerij, werd in Groningen dan ook met geen woord gerept. Ook het Intergovernmental Panel on Climate Change (de IPCC) is in de duurzaamheidgedachte een onbetwiste organisatie waar gelovigen van de duurzaamheid graag naar verwijzen. En o wee de wetenschappers die aan de IPCC-waarheid twijfelen, die worden in de regel gediskwalificeerd als nep-wetenschapper. In Duitsland heeft de Energiewende inmiddels plaatsgevonden en in Groningen wordt vaak gezegd dat we Duitsland als voorbeeld moeten nemen. Helemaal mee eens, maar dan wel als voorbeeld hoe het niet moet. De Duitse kerncentrales zijn gesloten, vele miljarden zijn uitgegeven met als resultaat dat zon, wind en biomassa in Duitsland slechts enkele procenten van het totale energieverbruik uitmaken. Kolencentrales draaien in Duitsland dan ook op volle toeren en de CO2 uitstoot is zelfs hoger dan ooit. Het duurzaamheiddrama dat zich in Duitsland voltrekt, zal zich ook in ons land voltrekken. Nergens ter wereld kunnen zon, wind en biomassa zonder achterliggende kolen-, gas- of kerncentrales (zie de situatie in Duitsland, Duitsland dat we zo graag als voorbeeld nemen).

In Groningen gaan we ondanks deze kennis toch een van de nieuwste, modernste en schoonste kolencentrales van de wereld sluiten. De consequentie daarvan is dat Nederlandse huishoudens in geval van onvoldoende wind en zon hun energie uit dure Tesla batterijen moeten betrekken, die op grote schaal zullen moeten worden geproduceerd. Met grondstoffen die zeer schadelijk, CO2 rijk en vervuilend zijn voor het milieu. De gewenste elektrificatie van onze planeet zal nare gevolgen hebben voor werkers in de kobaltmijnen en afgravingen in Zuid-Amerika, waar het uiterst vervuilende en CO2 veroorzakende lithium voor batterijen wordt gewonnen. En het gifmeer van Baotou in China waar het neodymium voor de productie van windmolens wordt gewonnen. Fossiel inruilen voor zogenaamde duurzaamheid betekent de facto het inruilen van fossiel voor andere fossiele grondstoffen die het milieu nog veel meer zullen belasten.

Ondanks de kennis van nu sloot de politiek een energieakkoord, waarin is afgesproken dat Nederland 14% duurzame energie zal realiseren in 2020. Een akkoord dat ons meer dan 100 miljard euro kost, en waarvan is bewezen dat het geen enkel nut heeft. Ter vergelijking, om de absurditeit hiervan aan te geven: De totale kosten voor de Deltawerken, de Betuwelijn, de HSL, de Noord-Zuidlijn en de JSF samen bedragen ca. 30 miljard euro. En daar zijn eindeloze debatten aan voorafgegaan in tegenstelling tot het grootste kapitaalvernietigingsproject uit de historie dat kritiekloos, zonder bedenkingen en als vanzelfsprekend door de politiek verantwoordelijken wordt gefaciliteerd met ca. 100 miljard euro. En ondanks de kennis van nu is men zelfs voornemens om een klimaatwet te maken, waarin zal worden vastgelegd dat Nederland zich zal houden aan de afspraken zoals die zijn vastgelegd in het klimaatakkoord van Parijs, te weten 49 % CO2 reductie in 2030. Deze voorgenomen klimaatwet is mijns inziens slecht voor de democratie, omdat deze klimaatwet eventuele volgende regeringen – die wellicht wel over meer gezond verstand beschikken – met handen en voeten bindt aan het klimaatakkoord van Parijs. Het huidige klimaatbeleid kost dus vele miljarden, levert nagenoeg niets op en vormt een serieuze bedreiging voor ons welvaartspeil.

Is er dan een oplossing mogelijk? Ja. Door het gebruik van Groningse nuchterheid, van Gronings boerenverstand. Laten we meer energie gaan steken in echte duurzaamheid, in energiebesparing, in echte innovatie, in echt schone energie, in goedkope energie. Laten we meer energie gaan steken in het eerlijk informeren van burgers over de voor- en nadelen, over de kosten, over de consequenties van duurzame energie. Laten we niet wachten tot het moment dat burgers zelf achter de waarheid zullen komen van de huidige klimaathysterie, die heeft geleid tot kapitaalvernietiging. Laten we gemeenschapsgeld gaan investeren in echte duurzaamheid, in projecten met kans op rendement.

Laten we thorium een kans geven. Thorium, dat oneindig veel goedkope energie (zelfs goedkoper dan steenkool) en bovenal CO2 vrije energie levert. Thorium, zodat we het prachtige Groninger landschap kunnen behouden. Thorium, dat niet kan ontploffen en waarmee geen meltdown kan ontstaan. Thorium, waar geen kernwapen van kan worden gemaakt. Thorium, dat nauwelijks radioactief afval produceert, dat niet langlevend is. Thorium, dat zeer goed inpasbaar is in een fluctuerend aanbod van energie door zon en wind.

Een eerste belangrijke aanzet om te komen tot meer gezond verstand als het om duurzaamheid gaat, was de onlangs in het provinciehuis van Groningen georganiseerde bijeenkomst over verschillende vormen van duurzame energie. Want als wij ons als energieprovincie willen blijven profileren en star vast blijven houden aan het huidige eenzijdige duurzaamheidsbeleid, en meewerken aan de uitvoering van het Parijse Klimaatakkoord, dan zullen wij – ondanks het ontbreken van draagvlak – onze provincie consequent vol moeten zetten met windmolens. Bij die gedachte alleen al krijg ik het pas echt benauwd.

Door:
Ton van Kesteren
(voor www.ejbron.wordpress.com)

Ton van Kesteren fractievoorzitter van de Partij voor de Vrijheid in de Provinciale Staten van Groningen en lid van Eerste Kamer voor de Partij voor de Vrijheid.