De verandering van de “grootste historische gebeurtenissen in de naoorlogse geschiedenis” naar de grootste catastrofe van de hele Duitse geschiedenis

(Door: Michael Mannheimer – Vertaling: E.J. Bron)

Van de dag van de vreugde tot de dag van het begin van de ondergang van Duitsland en het Europese Avondland

De 9^e november 1989, door iedereen bejubeld als een van de grootste historische dagen van de Duitse en de Europese geschiedenis (Michael Mannheimer heeft de val van de Berlijnse Muur met eigen ogen gezien), bejubeld door Ossis en Wessis, die in Berlijn huilend in elkaars armen vielen, bejubeld vanwege de te verwachten ondergang van de Sovjet-Unie en het daaraan verbonden wereldconflict vanwege de Koude Oorlog zelfs als “het einde van de geschiedenis”, markeert (dat kunnen we 28 jaar na tijd zeggen) in werkelijkheid de gebeurtenis van het einde van Duitsland. Want de kleine socialistische vis vrat de grote vis van de vrijheid op.

Een gevolg van de hereniging: niet de grote vis vrat de kleine op, maar de kleine verslond de grote

Door linksen gegeseld als vijandige overname van de DDR door de BRD, was het precies omgekeerd: de kleine DDR nam in de jaren daarna successievelijk de veel machtiger BRD over.

Hoe kon dit gebeuren?

Dat is eenvoudig uit te leggen: de politiek uitstekend getrainde kaders van de SED en de STASI begonnen in de jaren daarna de Bondsrepubliek Duitsland en zodoende heel Duitsland systematisch te ondermijnen. Omdat op grond van het verenigingsverdrag noch de SED, noch de STASI, noch DDR-misdadigers uit politiek en justitie aangeklaagd mochten worden (dit vormde de voorwaarde van de instemming van de Oost-Duitse Volkskammer met het verenigingsverdrag), bevond zich plotseling midden in heel Duitsland een socialistisch uitstekend getrainde macht, waar West-Duitsland ideologisch helemaal niets tegenover kon zetten wat betreft politieke overtuiging, en de wil om het socialisme opnieuw aan de macht te helpen.

Van “PDS” tot “Die Linke”

De SED gaf zichzelf tot tweemaal toe een andere naam: eerst de PDS, daarna “Die Linke”. Dit heeft niets veranderd aan het personeel en de oriëntatie van de partij. Beide – PDS en Die Linke – zijn de rechtstreekse wettelijke opvolgers van de SED, zodat men zonder problemen Die Linke SED2.0 mag noemen.

Maar ze kreeg enorme versterking: een deel van de door Schröder´s Hartz IV-politiek uit de SPD gedreven kameraden sloot zich aan bij Die Linke, en de West-Duitse socialistische organisaties ondersteunden deze extreemlinkse partij zo goed ze konden.

Dankzij miljarden van het DDR-volk gestolen overgenomen volksvermogen is Die Linke de rijkste partij ter wereld: niemand weet waar ze dit vermogen verborgen heeft. Maar zowel de diefstal als het verbod om de bergplaats van dit vermogen op te sporen, maakten deel uit van het verenigingsverdrag.

Hoe de “DDR” de “BRD” ondermijnde

Met behulp van deze gigantische sommen, maar vooral met behulp van de altijd nog onverminderd actieve STASI-netwerken, lukte het de DDR-socialisten daarna de belangrijkste pijlers van de westelijke democratie te verwoesten en over te nemen:

Eerst werd de pers systematisch ondermijnd: een blik op de lijst van werknemers van grote Duitse media, van de “FAZ” tot de “taz”, van de ARD tot het ZDF, maakt duidelijk dat belangrijke posities van deze opiniemakers voortaan in handen waren van mensen uit de voormalige DDR. In hoeverre de media (vooral de “taz”, die zoals bekend steeds in geldnood verkeerde) met de miljarden van het dievengoed van de SED omgekocht of betaald werden, zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen.

Maar een feit is: langzamerhand, eerst langzaam en daarna steeds sneller, veranderde het vrije Duitsland in een kopie van de DDR: de belangrijkste plaatsen in de politiek werden bezet door mensen uit de voormalige DDR:

De president van het parlement kwam uit de DDR (Wolfgang Thierse, ex-lid van de FDJ). De latere bondspresident Joachim Gauck, nog iemand uit de DDR, nam eerst de voor de verwerking van de geschiedenis zo belangrijke “Gauck-autoriteit” over, waarin kilometers lange bewijzen van de DDR-misdaden waren opgeslagen (en waarvan vermoedelijk onder Gauck bepaalde delen werden vernietigd). En in dit rijtje hoort ook thuis:

Angela Merkel: de grootste coup van de STASI-netwerken

Maar de grootste coup lukte de SED-/STASI-netwerken met de installatie van een van de hunnen, de voormalige “IM Erika”, een van de trouwste STASI-medewerksters en een perfect in het socialisme geschoolde marxiste, tot bondskanselier van Duitsland.

Een onopvallende vrouw, voor wie Helmut Kohl alleen maar een vermoeide glimlach over had – dat klinkt paradox, maar juist vanwege deze “onopvallendheid” stimuleerde hij haar, omdat van dit persoontje schijnbaar geen gevaar uitging voor zijn troon. Zij, die geen enkele ervaring had in de politiek, werd in het eerste Duitse kabinet na de hereniging direct minister van Milieu. Van daaruit konden de DDR-netwerken in de (tot dan West-)Duitse politiek binnendringen.

Met een coup, waarbij ze misschien geadviseerd werd door STASI-strategen, lukte het haar eest Kohl ten val te brengen wegens een giftenaffaire – om spoedig daarna partijvoorzitter van de CDU te worden.

Nauwelijks in functie zorgde ze ervoor dat een andere uit de voormalige DDR afkomstige persoon de politiek hoogste staatsfunctie kreeg: de hierboven genoemde Gauck, een kwezelachtige hater van de Duitsers (“Donkerduitsland”, de onware beschuldiging in zijn legendarische kersttoespraak om niet nog meer aanvallen op buitenlanders in de metrostations te plegen – het was precies omgekeerd: 100% van alle aanvallen werden door moslims tegen Duitsers gepleegd), een president, die in India wierf voor “Indiërs naar Duitsland” in plaats van zich in te zetten voor een betere gezinspolitiek in Duitsland, opdat de Duitsers weer meer kinderen ter wereld brengen), werd tot bondspresident gekozen.

Daarbij moet men weten: geen enkele president wordt zonder voorstel en toestemming van de zittende bondskanselier gekozen. Gauck is dus zonder twijfel een kind van Merkel, zoals zij zelf een kind van de DDR en van de in heel Duitsland nog steeds ongehinderd actieve SED- en STASI-netwerken is.

Niemand nam haar serieus. Maar Merkel ontpopte zich tot machiavellistisch politica van de eerste orde:

• Ze verwijderde systematisch haar tegenstanders binnen de partij (voorbeeld: Friedrich Merz)
• Ze bezette systematisch sleutelposities in de CDU en het politieke bestuur met 100% loyale politici
• Interne partijdiscussie werd quasi opgeheven
• De CDU was enkele jaren later niet meer te herkennen:
• Op veel terreinen groener dan de Groenen, sociaaldemocratischer dan de SPD

In één woord: Merkel maakte van de CDU de opvolger-partij van de SED, vooral toen ze samen met de zwakker wordende SPD een langdurige coalitie vormde – juist die SPD, die afkomstig was uit de “coalitie” (samensmelting) tussen de Oost-SPD en de Oost-KPD, waaruit toen de SED werd gevormd en die wat betreft inhoud en leiding grotendeels met haar overeenstemde.

Zo knutselde Merkel met behulp van vele jubelende journalisten, die zich in Duitsland tot een soort “vrijwillige” censuur aaneensloten, waarin ze alleen nog maar nieuws brachten die de nieuwe koers van Merkel van de massa-immigratie en islamisering bejubelden, terwijl ze tegelijkertijd de daaraan gepaard gaande genocide op Duitsers volledig verzweeg, een “nieuw” Duitsland (naar het model van de haar vertrouwde SED – inclusief mateloze censuur en controle).

De Berlijnse Republiek is op geen enkel punt met met de Bonner Republiek te vergelijken:

• Politieke tegenstanders worden niet met argumenten bestreden, maar monddood gemaakt
• De vrijheid van meningsuiting is in feite afgeschaft
• Immigranten genieten speciale rechten
• De Duitsers werden tweederangs burgers in hun eigen land
• Wie Merkel´s koers of de islam met alle terechte feiten bekritiseert, komt voor de rechter en wordt in politieke showprocessen veroordeeld

De gevolgen van de 12-jarige Merkel-heerschappij

Er bestaat bijna geen parlementaire oppositie meer: als de Groenen en Die Linke de politiek van Merkel bejubelen en er meestal zonder kritiek mee akkoord gaan, dan hebben we te maken met dezelfde toestanden als in de DDR: ook daar waren de blokpartijen het altijd eens met de politiek van de DDR-regering.

De vernietiging van de nationale grenzen van Europa en Duitsland en de ontbinding van de Europese volkeren genieten de hoogste prioriteit in Brussel, Parijs, Stockholm en vooral Berlijn.

Hoewel Duitsland met zijn 82 miljoen inwoners slechts 1% van de wereldbevolking uitmaakt, komt 99% van alle vluchtelingen in de wereld naar ons toe.

Veel Duitsers weten niet dat de Duitse regering in de landen in het Nabije Oosten, in Afrika en zelfs in het Midden-Oosten tot India aan toe actief reclame maakt voor immigratie naar Duitsland – met de belofte van goed betaald werk, eigen woning en auto. Wie van de vele miljarden arme mensen van deze wereld kan deze reclame op den duur weerstaan?

Merkel is, zoals een Engelse krant schreef, de gevaarlijkste politica van de Europese geschiedenis. Ze zet de bijl aan de wortels van Europa. Merkel volgt blijkbaar de plannen van Hooton, Kalergi en de NWO: reorganisatie van een heel continent door de uitwisseling van de autochtone bevolkingen tegen vreemde volkeren.

De facto en de jure deelt ze niet alleen een “klap” uit aan de Duitsers, maar ook aan de Europeanen. Een verzamelde klacht van Duitse grondwetsdeskundigen werd door het Constitutioneel Gerechtshof helemaal niet aangenomen: ook dat laat zien: we bevinden ons al lang in een soort twijfelachtige democratuur – een voorportaal van de dictatuur. De machtenscheiding heeft geen vaste grond meer onder de voeten, en de verplichting van de politiek om zich aan wetten te houden, bestaat dankzij Merkel nog slechts marginaal.

Geen enkele Duitse politicus regeert/regeerde zo aan de heersende wet voorbij als Merkel:

Massa-immigratie, bedreiging van een compleet volk – haar volk – door vreemde volkeren met vreemde culturen, immigratie zonder paspoort of documenten, verblijfsvergunning voor iedereen, ook voor economische immigranten: dat alles is slechts het topje van de ijsberg van de voortdurende wetsschendingen door de Merkel-regering.

Het jaar 1989 markeert het begin van het einde van Duitsland als een land van de Duitsers – en van Europa als een land van de Europeanen

Dat de Duitsers daar niets van hebben meegekregen, ligt er niet aan dat Duitsers dom zijn, zoals enkele commentatoren steeds opnieuw zeggen. Het ligt aan de voortdurende en systematische 24 uur per dag durende desinformatie van de staatsmedia (waartoe ook de meeste zogenaamde “vrije” media gerekend kunnen worden), die iedere dag, 365 dagen per jaar, de Duitsers over de daadwerkelijke toestanden in hun eigen land misleiden.

In 1989 vrat de grote vis niet de kleine op. De kleine verslond de grote.

De 9^e november 1989 markeerde dus niet het begin van een totale Duitse vrijheid, die aansloot bij de vrijheid van de gouden jaren-20 van de Republiek van Weimar. Ze markeert echter het naderende einde van iedere vrijheid – en van het begin van het einde van de Duitsers als een van de meest trotse en succesvolle volkeren die de wereld ooit heeft voortgebracht.

Bron:
https://conservo.wordpress.com
Door: Michael Mannheimer

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)