Waarom Duitsland zich verzet tegen Jeruzalem als hoofdstad van Israël

(Door: Alexander Grau – Vertaling: E.J. Bron)

De Duitse reacties op Trump´s Jeruzalem-beslissing zijn kenmerkend: naar buiten toe doet men zich voor als onverschrokken vriend van Israël, in de realiteit echter toont men veel begrip voor de doodsvijanden van de joodse staat. Dat heeft een bepaalde reden.

Zonder twijfel: Duitsland heeft een Israël-probleem. Bij iedere passende en niet passende gelegenheid bezweert men dat het bestaansrecht van Israël tot het Duitse openbaar belang zou behoren en veroordeelt men luidkeels en met opgezette borst iedere vorm van antisemitisme. In feite laat men echter geen gelegenheid ongebruikt om Israël te bruuskeren. Als de zaak niet zo ernstig zou zijn, zou je er om kunnen lachen.

Laten we een prominent voorbeeld uit het voorjaar nemen: toen postte de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Sigmar Gabriel, dat Israël in Hebron een Apartheidsregime zou hebben opgericht, noemde hij de antisemiet Mahmoud Abbas zijn vriend en kwam hij bijeen met vertegenwoordigers van overwegend vanuit Europa gefinancierde NGO´s, die onder de dekmantel van burger-maatschappelijke betrokkenheid aan de delegitimering en demoniserinig van Israël werken. In Duitsland werd echter niet het gedrag van Gabriel bekritiseerd, maar de Israëlische reactie hierop.

Duitse verstuikingen

Het is steeds weer hetzelfde liedje: naar buiten toe doet men zich voor als onverschrokken vriend van Israël, in de realiteit echter toont men veel begrip voor de doodsvijanden van de joodse staat. De klucht rondom de weigering van de gebruikelijke juridisch bindende belofte tot teruggave van Qumran-teksten aan Israël, die tijdens een tentoonstelling in Frankfurt getoond zouden worden, is slechts een van de vele voorbeelden.

Met lompheid alleen kunnen deze Duitse verstuikingen niet verklaard worden. Veelmeer zijn ze het resultaat van een omvattende weigering de realiteit te zien, waarvan de wortels veel dieper liggen en vooral iets te maken hebben met Duitsland, de Duitsers en hun gevoeligheden. Zij drukken hier een stempel op het beeld van het Nabije Oosten, van Palestina en van Israël.

De Oriënt als plek van verlangen

De Arabische wereld – let wel: niet de reële Arabische wereld, maar de in het Duitse gemoed gefantaseerde “Oriënt” – komt daarbij naar voren als laatste paradijs van anti-kapitalisme, anti-globalisme en ongeveinsde authenticiteit. De Oriënt is voor de Duitser een heimelijke plek van verlangen, een toevluchtsoord, die het hem toestaat al die ressentimenten uit te leven die hij in zijn eigen moderne en functionalistische realiteit moet onderdrukken.

Dan Israël. De joodse staat – economisch potent, wetenschappelijk succesvol, verplicht aan democratische en westerse idealen – is voor de romantische Duitse ziel de paal van de moderniteit in het vlees van de Arabische idylle: een modernistische indringer in de exotische beschouwelijkheid van Duizend-en-een-nacht.

Israël´s wil tot zelfbehoud irriteert

Vooral echter herkent men in Duitsland instinctief dat Israël een spiegel is, die iemand dag in dag uit de eigen zwakte voor ogen houdt: voor de post-heroïsche, op compromis, appeasement en vooruitsnellende gehoorzaamheid getrimde flikflooiende Duitser is Israël, zijn zelfbegrip, zijn staatsraison, zijn wil tot zelfbehoud één enkele grote bezoeking.

Want dat daar daadwerkelijk een modern en liberaal land bestaat, dat pocht op zijn culturele identiteit, dat bereid is deze ook met wapengeweld te verdedigen, dat niet bereid is zichzelf op te geven, maar daadwerkelijk om het eigen bestaan vecht – dat gaat het gemiddelde Duitse voorstellingsvermogen ver te boven.

Voor de appesament-Duitser, die in zijn eigen verwarde logica de verdediging van het eigene beschouwt als discriminatie van de ander, is Israël daarom de staat geworden provocatie. Per slot van rekening moet Israël gevechtsbereidheid cultiveren, vastberadenheid en standvastigheid. Dat is voor de Duitse wellness-burger een emotionele overbelasting, die hem behoorlijk in de war brengt.

Confrontatie met de werkelijkheid

De staat van de Joden is de permanente waarschuwing van de realiteit: dat de wereld niet vreedzaam is, dat vrede met wapens afgedwongen moet worden, dat hardheid noodzakelijk is om te overleven. In principe is het deze voortdurende confrontatie met de werkelijkheid die de Duitser Israël niet vergeeft.

En daarom is het geen wonder dat men in Duitsland, alle lippendienst ten spijt, Israël bij bijna iedere zich biedende gelegenheid waarschuwt en zou willen opvoeden en dat men welwillend tegenover Israël-vijandige demonstraties en antizionistische manifestaties staat. Want waar het ressentiment stiekem applaudisseert, is vastberaden handelen moeilijk.

Bron:
www.cicero.de
Auteur: Alexander Grau

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)