Requiem voor een bedelaar

(Door: Jonas Glaser – Vertaling: E.J. Bron)

Bericht uit een land, waarin we goed en graag leven . . .

Gedoofde lichtjes, verdroogde bloemen, graffiti en vuil: Nee, dat is geen vuilnishoop, maar een gedenkplaats. Ingericht onder het metrostation Franfurter Allee in Berlin-Lichtenberg. Opgedragen aan een bedelaar, die daar zijn vaste plek had.

Geen enkele krant schreef over deze dood. En niemand zorgt voor de gedenkplaats, die onbekenden aan hem hadden gewijd (foto). Enkele weken later al volledig verwaarloosd. Weldra heeft de stadsreiniging alle resten opgeruimd en zal daar nooit iets geweest zijn. Geen lichtjes, geen mens.

Tot voor enkele dagen geleden hing er een briefje aan het bed-stel, beschermd door plastic folie. Nu duidt daar alleen nog maar bungelend plakband op. Daarop stond, samengeperst in vier, vijf zinnen, de korte biografie van de overledene. Ik citeer het uit mijn herinnering:

“De man die hier om milde gaven smeekte, heette Waldemar. Achternaam onbekend. Hij stierf enkele weken geleden, na een zware ziekte, op de leeftijd van 51 jaar. Zijn ziekbed onder de donkere, koude trambrug bestond uit blubber en vogelstront.

Vroeger was hij zelfstandig, sloeg hij zich er doorheen. Maar op een bepaald moment brak ook het laatste standbeen weg en begon de val.

“Maar waarom meteen dakloos? Waarom ging hij niet naar een Jobcenter? Niemand hoeft tegenwoordig meer op straat te eindigen”, zullen sociaaldemocraten hier tegenin brengen.

Maar wat weten wij ervan welke wanhoop, welke depressie, welke angsten, welke moeheid hem daar van afhielden! Geen mens is ook maar half zo rationeel zoals we het van anderen verwachten. Maar één ding weten we zeker: Geen mens leeft vrijwillig in zulke ellende. Geen mens sterft vrijwillig op zo´n plek.

Bezoekers van het nabijgelegen winkelcentrum kunnen opgelucht ademhalen: Nooit meer zal Waldemar hen door een zacht “alstublieft” of een treurige blik het inkoopplezier bederven. Ook ik heb hem daar vroeger gezien. Meerdere keren. Misschien gaf ik hem zelfs een paar cent. Maar zijn gezicht heb ik nooit onthouden. Niet belangrijk genoeg . . .

Bron:
www.compact-online.de
Door: Jonas Glaser

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)