Een laagje vernis, dat onderhoud behoeft…

(Door: Theresa Geissler)

Een persoonlijke impressie van de PVV-demonstratie in Rotterdam.

Zaterdag 20 januari 2018: Dag van de reeds enige maanden eerder aangekondigde PVV-manifestatie in Rotterdam. Opkomst: Iets van een – ruw geschat – kleine 1000 belangstellenden. Enthousiasme? Já, daar ontbrak het inderdaad niet aan; het moet gezegd! Dús een succes… of niet? Om díe vraag naar eer en geweten te beantwoorden, zullen werkelijk àlle kanten van deze zaak moeten worden belicht, en zal ik dan maar beginnen met het hele verloop van de dag, zoals ík dit heb ervaren, weer te geven. Mag ik U uitnodigen, deze ervaring met mij te delen? Welaan dan:

Al enkele dagen van tevoren had ik de voors en tegens van de verschillende treintijden en -routes tegen elkaar afgewogen en weer gewijzigd en uiteindelijk was ik daar op zaterdagmorgen nóg mee bezig. Het ‘waarom’ hiervan was mijzelf ook niet geheel duidelijk: als er onbewust de wil achter stak om nu eens op een iets minder idioot vroeg tijdstip in Rotterdam te arriveren, dan ben ik in die opzet wederom weer eens tekort geschoten: het werd tenslotte 12 uur 19; meer dan anderhalf uur vóór tijd. En dat, terwijl ik bijvoorbeeld wist dat Raffie, die eveneens op tijd wilde zijn, haar aankomst op Rotterdam CS op ca. 13.15u had vastgesteld! Ik berustte in het besef dat ik op dit punt kennelijk onverbeterlijk ben en begon maar met een gehaktstaaf uit de muur te trekken omdat het nog altijd een reis van bijna twee uur was geweest en ik sinds die morgen niets meer gegeten of gedronken had. Vervolgens betrad ik de stationshal, en van daaruit het plein, in de hoop hier en daar bekende gezichten tegen te komen.

Twee zag ik er na het passeren van de incheck-poortjes als eerste: dat waren de patriottische “gebroeders”, de tweelingbroers, die je werkelijk bij álle soorten manifestaties tegen het lijf loopt, als altijd opvallend door hun totaal geruïneerde gebitten, maar onveranderlijk aanstekelijk enthousiast! Ik ging buiten kijken, waar het op dat ogenblik nog niet druk was, maar waar niettemin binnen enkele minuten een enthousiaste kreet – van Kees de Brouwer van BZTV (Brabant-Zeeland Tegen Vluchtelingen) me over mijn schouder deed kijken. Kees is altijd hartelijk en geestdriftig, het moet gezegd, ook al wil het kwartje, dat zijn beweging om te beginnen een náámsverandering moet ondergaan willen ze landelijk nog eens een poot aan de grond krijgen, maar niet vallen: Hij droeg ook nu weer trots de body-warmer met op de rug in gigantische letters: B. Z. T. V. Enfin, het eeuwig trekken aan een dood paard had ik intussen tóch al opgegeven.

De volgende ontmoeting, die met voormalig Pegida NL- organisatielid Hugo Kuipers, nam waarachtig en verrassend genoeg een positieve wending: Hij herkende mij als eerste en opende tevens als eerste het gesprek -wat ik niet zonder erkentelijkheid oppikte, temeer daar een laatste confrontatie tussen ons op Facebook, kort na mijn breuk met Pegida NL, was geëindigd in een nogal onaangename woordenwisseling. Daarvan bleek dus vooral hij inmiddels geheel teruggekomen. En ik wist ook wel waarom: Losjes “informeerde” ik: “Je ben vertrokken bij Pegida, hè?” “Já.” Geen verbeten, maar wèl een vaste toon. Ik antwoordde iets van “Prima, we moeten allemaal door eigen ervaring achter bepaalde dingen komen”, waarop zijn gezicht zich ontspande. “Ik heb er wèl het één en ander geleerd”, gaf hij vervolgens te kennen. “Mijn volgende demonstratie organiseer ik zelf: 11 maart. in Amsterdam-Noord. Het wordt een demo tegen de plannen voor een mega-moskee daar!” Nu was mijn belangstelling echt gewekt en ik wilde wel nadere informatie: Dit, verzekerde ik hem, zou interessant kunnen zijn voor E.J. Bron. Ik gaf hem zelfs mijn mail-adres en zegde toe elke berichtgeving in de gaten te houden. Tevreden liep ik hierop verder, mijzelf verwonderend hoe oude fitties zich soms van het ene moment op het andere in het luchtledige kunnen oplossen, zodra één van beide partijen opeens tot nieuwe inzichten komt. EN 11 maart: dat moest ik tot elke prijs in de gaten houden, of het nu een succes zou worden, of niet. “Al komen er maar twintig, dan is het statement gemaakt”, had Hugo nog gezegd en daarmee, besefte ik, was ik het eens.
Weer de nodige minuten later stuitte ik dan op iemand met wie een ontmoeting in feite een múst was vanwege een min of meer gemaakte afspraak over de mail: Het was, eveneens, voormalig Pegida-organisator Daniël Gerritsen – van een eerdere lichting dan Hugo – die ik ruim anderhalf jaar eerder op Facebook had leren kennen. De begroeting was niet meer of minder dan hartverwarmend – enthousiast: Daniël had er niet alleen zin in, dit evenement maakte tevens deel uit van zijn campagne, aangezien hij in dit jaar van de gemeenteraadsverkiezingen zijn kans gaat wagen in de lokale politiek: Omdat in zijn woonplaats Vlaardingen de PVV niet meedoet, gaat hij zich daar presenteren met een eigen partij ‘á la PVV’ en tot nu blijkt dat in te slaan, want de kiesdrempel is reeds gehaald! Een zelfgefabriceerd kartonnen bordje aan een lange steel, waar op de ene kant de zelfgeschreven tekst “Islam is een leugen” te lezen stond, en op de andere “Koran is vergif”, diende als zijn protest-attribuut.

Raffie was er ook al, wist Daniël te vertellen, hij had haar in de stationshal al ontmoet, samen met een buitenlandse kennis, die met haar meegekomen was, maar daar waren ze nog even achtergebleven. Ik zei, dat ik dan even zou gaan kijken en terwijl ik die kant opliep, realiseerde ik mij dat de onenigheid tussen hem en Raffie Chohan, die zo’n twee weken eerder om bepaalde redenen begonnen was, nog steeds niet was opgelost – wat ik trouwens ook in het geheel niet had verwacht. Toevallig kende ik alle finesses van dit onderlinge conflict en als derde kon ik me eerlijk gezegd in de standpunten van beiden vinden, al was deze ernstige scheur in wat ooit zo’n hechte vriendschap was geweest wel bijzonder spijtig: Eens te meer illustreerde het dat de simpele stelling waarmee buitenstaanders telkens weer aankomen: “Geef elkaar de hand, want we gaan toch allemaal voor dezelfde zaak” voor ons, gewone stervelingen, waarschijnlijk geen haalbare kaart is, en nog het meeste effect sorteert als ze juist níet nadrukkelijk wordt opgelegd: Saamhorigheid is mooi, maar ze moet wel vanuit de mensen zèlf komen.

Ik vond Raffie in de stationshal met haar Britse kennis, Kevin, van wie ze al had laten weten dat ze hem mee zou nemen. Het bleek een man met een sympathieke uitstraling, die, tamelijk uitzonderlijk voor een Brit, tevens het Duits heel goed machtig bleek te zijn. Al eerder had ik Raf ervan op de hoogte gebracht dat onze webmaster, Bert Bron, die ze eigenlijk heel graag had ontmoet, helaas nog ziek was, en zelf vertrouwde ze me nu toe dat het het, wat dat betrof, bij haar evenmin zuivere koffie kon worden genoemd: “Zoen me maar niet, lieverd: Ik ben zwaar verkouden en ik aarzelde al, maar ik wilde het toch per se doorzetten.” Ik knikte: De griep bleek waarachtig heel Nederland in zijn greep te hebben, van Groningen tot Rotterdam…..

Op mijn mededeling dat ik Daniël al gezien en gesproken had, knikte ze gereserveerd. “Wij ook. Het gaat nu wel weer, hoor, maar ik heb wel mijn grenzen.” Het klonk gedecideerd genoeg om daar maar niets tegenin te brengen, dus dat deed ik dan ook niet. De rest van de tijd verdeelde ik dan maar tussen deze twee gemeenschappelijke-maar-momenteel-niet-wederzijdse vrienden, door beurtelings bij de één en dan weer bij de ander in de buurt te gaan lopen, wat geruime tijd aardig lukte, zolang je je maar oriënteerde op enerzijds het bordje van Daniël en anderzijds het ornament, samengesteld uit drie ballonnen – rood,wit en blauw – dat Kevin bij zich droeg.

Op een gegeven ogenblik was ik trouwens wèl blij toevallig weer eens even Daniëls nabijheid te heben opgezocht: die probeerde, zoals reeds vermeld, door middel van zijn aanwezigheid hier tegelijk zijn politieke doelstellingen te promoten en daartoe, zo mogelijk, hier en daar in gesprek te raken met figuren die er toe déden, al was het nog maar zo kort. Nu was hem dat gelukt met een man, die ik, slecht met gezichten als ik anders ben, nu op de eerste blik meteen herkende: “Ach…Mijnheer Bosma”, zei ik verrast. “Já”. Meer niet, eigenlijk, maar het werd bevestigd met de opgeruimde intonatie en de innemende glimlach, eigen aan Martin Bosma, en dat was voor mij voldoende. Terwijl ik beide mannen tijdens hun korte onderhoud mijmerend gadesloeg, welden er twee gedachten bij mij op: “Deze man had natuurlijk eigenlijk gewoon nummer twee behoren te zijn bij de Kamerverkiezingen het afgelopen jaar” luidde de eerste, om onmiddellijk te worden gevolgd door de tweede: “Maar hij loopt hier toch maar, onofficieel en aanspreekbaar, te midden van de demonstranten.” Sympathie vervulde mij ter plekke voor deze strijdmakker-van-het-eerste-uur van Wilders; ik ontkwam niet aan de indruk dat de sporen, die hij reeds had verdiend, door de PVV íets zorgvuldiger zouden kunnen worden gekoesterd….

Maar goed, de tijd schreed voort en een een essentieel zwak punt in de organisatie diende zich aan, namelijk dat het exacte beginpunt van de demonstratie, het Kruisplein, waar dus ook Wilders zou spreken, niet nadrukkelijk was aangegeven. Ook een podium ontbrak. Veel demonstranten, waaronder ikzelf, hadden inmiddels al pogingen gedaan om de bewuste plek te lokaliseren, maar zelfs een gang in de richting van de intussen gearriveerde bussen met PVV’ers, die van ver waren gekomen, leverde niet veel duidelijks op. Dat Wilders het zich met het oog op de beveiliging natuurlijk ook al niet kon permitteren om al te lang van tevoren in de openbaarheid te treden, droeg er uiteraard evenmin aan bij. Gelukkig gold dat veel minder voor zijn Vlaamse collega, Filip Dewinter, die intussen met zijn delegatie van het VB was gearriveerd en zich vrijelijk, voor iedereen zichtbaar, over het plein kon bewegen – gelukkig ook voor Raf, die deze mensen al persoonlijk kende en een welkomst-schildje voor ze had vervaardigd, dat van deze grote Vlaamse voorman dan ook alle aandacht kreeg. Raf trok trouwens daarnaast nog wel wat meer aandacht, waar ze herkend werd: onder meer van deze of gene ‘persmuskiet´: Tenslotte was ze nog steeds de vrouw van de geruchtmakende speech bij Pegida NL in 2015, die tot op heden vanwege dit feit nóg niet uitgeprocedeerd was!

Hoe het ook zij, op het moment dat Geert uiteindelijk dan wèl verscheen, wist de hele, intussen behoorlijk aangezwollen menigte, in één klap waar ze wèl naartoe moest, maar voor velen kwam die duidelijkheid wat laat: Ze waren niet goed meer in staat om afdoende dichtbij te komen om metterdaad een glimp van hem op te vangen, terwijl zijn toch al korte – en om veiligheids- en organisatorische redenen nog verder ingekorte – speech door een megafoon minder duidelijk overkwam dan ze door een behoorlijke geluidsinstallatie-met-microfoon had gedaan. Daarnaast waren er geen andere sprekers. De schade van dit alles werd echter enigszins beperkt, doordat het hier tenslotte nog altijd een lópende manifestatie betrof, met een héél belangrijk onderdeel, waarop tenminste níet kon worden afgedongen: De mars. En díe werd, zoals iedereen intussen in de media heeft kunnen zien, tenslotte tóch óók aangevoerd door Geert himself, geflankeerd door zowel enige van zijn naaste medewerkers als door, geheel passend, VB-kopstuk Filip Dewinter!

Een kleine 1000 deelnemers kopten de media later opvallend eensgezind, en dat klopte dan ook wel, zo op het oog. Verstoringen deden zich eigenlijk niet voor; de Antifa bleef – hoe de politie dat gered had, had ze het gered – geheel verstomd en onzichtbaar, met andere woorden: afwezig. En de latent aanwezige saamhorigheid kwam, zoals dat meestal het geval is, juist tijdens deze mars volledig aan de oppervlakte, uiteraard dankzij de gebruikelijke gescandeerde leuzen: Te beginnen met “Wij zijn Nederland”, “Geen Jihad in onze stad/straat” en “Wij zijn niet bang voor de islam”, maar ook een nieuwe, tot mijn persoonlijke genoegen in het Duits, waarschijnlijk vanwege de mogelijkheid om het te laten rijmen: “Wir wollen keine – Salafistenschweine!” Ik kan wel zeggen dat deze tekst mij dermate optimaal in mijn element deed raken om hem eens lekker uit volle borst méé te blèren, maar dat is vanzelfsprekend een persoonlijke voorkeur.

Tegen het einde van de mars, zo ter hoogte van de Doelen, stuitten we op de tegen-demonstratie van, of all party’s, DENK, die aldus een poging deed de route te blokkeren. De politie stelde zich echter vakkundig op tussen de beide groeperingen en tot een ‘bloedige strijd’ kwam het geenszins. Wèl tot een oponthoud van de nodige minuten, tijdens welk het ultieme contrast zichtbaar werd: Enerzijds dat zielige “DENK” groepje, dat, waarschijnlijk om het aureool van ‘indrukwekkendheid’ op te houden, het Nederlandse begrip “waardigheid” maar uit het woordenboek had gehaald en de confrontatie bijna bewegingloos en zwijgend (oftewel ‘stom’) aanging, anderzijds hun opponenten, de onvervalste Nederlanders, automatisch veel groter in aantal, wier land dit nou eens ècht was en die daarom van dit soort remmingen dan ook absoluut geen last hadden: Fluiten, joelen, het nabootsen van geiten-gemekker en schapen-geblaat, alsmede het scanderen van zowel de bekende  als ter plekke nieuw gevormde leuzen (“Kuzu, Kuzu, je moeder heb een snor, je moeder heb een snor….etc. op een wijs, die vaag deed denken aan “Janus, pak me nog een keer”) waren niet van de lucht! ‘Hoogstaand’ of niet, dat was op dit moment al helemáál niet aan de orde, daar de demonstrerende Néderlandse menigte met zekerheid kon stellen dat ZIJ zich in elk geval aan één ding NIET schuldig maakte: aan op slinkse wijze proberen zich meester te maken van andermans samenleving en aldus sluipenderwijs zijn cultuur, normen en waarden te vervangen door de hare – zoals dit zielige, zwijgzame, huichelachtige groepje, deze Erdogan-adept voorhad, en wat haar woordvoerders met hun ogenschijnlijk fraaie, maar in wezen holle frasen dan ook al vanaf het begin nooit hadden weten te verbergen.

Maar tenslotte konden we onze weg vervolgen en kort daarop bereikte de stoet wederom het Kruisplein. Dit was tevens het einde van de manifestatie: de kopstukken waren inmiddels allemaal verdwenen en gaandeweg ontbond de stoet zich. Na tot de conclusie gekomen te zijn dat ik geen werkelijk bekende meer kon ontdekken om afscheid van te nemen, begaf ook ik mij richting station, redelijk op tijd om de eerstvolgende trein richting mijn woonplaats te halen.

Nu is de vraag welke beoordeling, bij het nalezen van al deze wederwaardigheden, op zijn plaats is bij deze demonstratie: Was het een succes of een tegenvaller? Het is natuurlijk een illusie om te denken dat bij welke manifestatie dan ook het geschatte aantal van ca. 1,5 miljoen PVV-stemmers in zijn volle omvang komt opdagen. Toch kunnen wij er niet onderuit dat een kleine 1000 belangstellenden weliswaar geen ernstig, maar wèl een lichtelijk teleurstellend resultaat kan worden genoemd als je het vergelijkt met niet alleen de manifestatie op de Haagse Koekamp in 2013 – ca. 2000 man – maar ook met de Pim Fortuyn-herdenking van 6 Mei 2017 – eveneens iets in die richting en vanwege het nationalistisch-realistische karakter ermee te vergelijken…met dien verstande dat het publiek dat dáár op afkwam reeds toen al voor een deel tot de aanhang van Leefbaar Rotterdam en zelfs tot de potentiële aanhang van het FvD van Thierry Baudet kan hebben behoord, welke laatste in de meest recente peilingen de PVV op alarmerende wijze voorbij lijkt te streven. In dat perspectief bezien, ziet de op het eerste gezicht tevreden stemmende opkomst van zaterdag 20 januari er al iets zorgwekkender uit. Hoe dan ook, zodra de conclusie luidt: Niet slecht, maar het had béter gekund, is dat een signaal, dat er hier of daar iets bijgespijkerd moet worden, wil de doelstelling op den duur kunnen worden gehandhaafd.

Kijken wij naar het gevoel van saamhorigheid onder het publiek, dan was die op het eerste gezicht perfect, zeker tijdens de optocht. Wat echter niet over het hoofd mag worden gezien, is dat er bij nadere beschouwing sprake was van een OVERKOEPELENDE saamhorigheid, met andere woorden, dat het bindmiddel – het gedachtegoed van de PVV – hier overduidelijk fungeerde als een flinke laag vernis, waaronder het gegeven “zoveel mensen, zoveel zinnen” van kracht bleef. Talloze onderhuidse tegenstellingen bleven ook deze middag voelbaar, voor wie zich er wat dichter in de buurt waagde, slechts verbonden door één grote, gemeenschappelijke weerstand: Die tegen de ISLAM. Maar verder….

Naar mijn mening is het dan ook juist in deze periode dat de PVV dat ene raakvlak, dat allen met elkaar gemeenschappelijk hebben, meer dan ooit moet aanwenden en waar mogelijk versterken, wil ze op den duur tegen haar concurrenten opgewassen zijn: Meer dan ooit zal ze haar aanhang het idee moeten geven dat ze metterdaad bij de goede zaak betrokken worden teneinde hun enthousiasme niet te laten verslappen, omdat ze niet de indruk krijgen er echt toe te doen. Dat de partij geen ledensysteem kent, blijft in dit opzicht een gevoelig en bovendien uniek punt, wat het noodzakelijk maakt er iets voor in de plaats te stellen wat het broze gevoel van saamhorigheid op den duur sterker kan maken.

De tijd dat Geert erop kon vertrouwen dat zijn kiezers enkel voor hem naar de stembus gingen, lijkt voorbij: vaker een beroep doen op hun actieve betrokkenheid is thans een vereiste! Al was deze demonstratie deze middag nog zo’n goede zaak, er zullen er de komende tijd méér moeten volgen, dat in de eerste plaats! Het is vijf voor twaalf en aan geen enkele andere politieke partij, ook niet aan het FvD, hebben we iets. Aan de PVV wèl. Maar dan zal ze duidelijker dan ze tot nog toe gedaan heeft de handen moeten uitsteken naar haar achterban en de boodschap laten horen: Doen jullie mee? Wij klaren het wel met zijn allen….sámen.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)