De slachtoffers van de welkomstpolitiek een gezicht geven!

Leon, 14 jaar, vermoord op 23-01-2018.

(Door: Vera Lengsfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Deze foto heeft mijn hart verscheurd. Dit is Leon, aan wiens leven om een kleinigheid een gruwelijk einde werd gemaakt. In zijn school, die een veilige ruimte voor alle leerlingen zou moeten zijn. Een “school zonder racisme”, waarvan de directeur blijkbaar het voor Leon fatale besluit had genomen om een “agressieve en  niet beleerbare” jongere weer op te nemen.

In de berichten over de moord werd Leon´s naam nauwelijks genoemd, er was geen foto van hem, net zomin als er foto´s van de slachtoffers van de aanslag op de kerstmarkt of van de in Reutlingen doodgestoken Poolse of de allermeeste andere vermoorde mensen zijn. Ze moeten zo snel mogelijk weer vergeten worden, opdat er geen vragen gesteld zullen worden over de politiek, die hun dood begunstigd heeft.

Leon´s ouders moesten behalve hun ongelooflijke verlies en pijn meemaken dat de directeur aan hen in dezelfde ademtocht eveneens zijn medeleven voor de familie van de daders tot uitdrukking bracht. Deze verschrikkelijke pedagoog blijft gewoon in functie. De monsterachtigheid van zijn uitlating wordt blijkbaar niet meer waargenomen.

Terwijl Leon´s ouders, met de opmerking dat zij psychologisch verzorgd zouden worden, uit de focus van de openbare aandacht werden geschoven, geldt voor de media de interesse en de zorg van de dader.

Psychologen mogen blijkbaar speculeren of psychische ziektes zoals schizofrenie en een zware posttraumatische stoornis een rol gespeeld hebben. Alsof de dader bij zo´n stoornis in situaties, wanneer hij zich bijvoorbeeld geprovoceerd voelt, de echte situatie met het trauma verwisselt.

De vraag hoe een in Duitsland geboren jongere aan een posttraumatische stoornis moet komen, behalve in de eigen, uit een vreemde cultuurkring afkomstige familie, wordt niet gesteld. Er wordt ook niet gereflecteerd dat een jongere, die naar een mes grijpt en een andere jongere afslacht, omdat die zogenaamd zijn moeder “provocerend” zou hebben aangekeken, in Duitsland nauwelijks met de waarden van onze (nog) geëmancipeerde maatschappij opgegroeid kan zijn. Dat zou immers tot het verontrustende resultaat kunnen leiden dat van integratie in de opnemende samenleving nauwelijks sprake kan zijn.

Overijverige journalisten vragen naar resocialisatie-mogelijkheden voor de dader, voordat die überhaupt werd veroordeeld, laat staan zijn straf heeft uitgezeten.

De notoire criminoloog Christian Pfeiffer ziet opnieuw slechts “een extreem uitzonderingsgeval”. Alle statistieken zouden aantonen dat geweldsdelicten op scholen en ook moorden door jongeren “extreem” zouden dalen. Uit voorzorg gebruikt Pfeiffer het woord “extreem” tweemaal om zijn boodschap te benadrukken.

Deze moorddadige consideratie met de geweldplegers in onze samenleving is absoluut iets anders dan een op zichzelf staand geval. In Berlijn kreeg een veelpleger, die binnen een week een verpleger van een ambulance en een politieagent aanviel, met  twaalf registraties in zijn strafblad, opnieuw maar zes maanden voorwaardelijk. “Een laatste keer – vanwege de bekentenis en de wil tot beterschap”, aldus de verschrikkelijke vrouwelijke rechter, die het welzijn van de dader blijkbaar meer aan het hart ligt dan de veiligheid en ons ambulancepersoneel en politieagenten. Bij zulke vonnissen is het geen wonder dat onze nieuwe burgers geen respect voor de rechtsstaat hebben.

De leden van een jeugdbende, die al maandenlang Mannheim dusdanig terroriseert dat de stad de deelstaat om hulp heeft verzocht, moeten nu over het hele land verdeeld worden. moeten ze met hun ervaring overal nieuwe bendes vormen, opdat de belasting door criminaliteit solidair verdeeld wordt? De poging van de stad Bautzen om de veelpleger King Abode”, die met zijn bende op de Korenmarkt huishield en nog steeds huishoudt, uit de stad te verbannen, is klaaglijk mislukt.

In Mannheim hadden de autoriteiten maandenlang gefaald. “Omdat de jonge mensen deels nog niet strafrechtelijk aansprakelijk (jonger dan 14) respectievelijk hun leeftijd en identiteit vanwege ontbrekende papieren onbekend zijn, moesten de autoriteiten vaak machteloos toekijken”, meldde “Die Rheinpfalz”. Waarom eigenlijk?

In Denemarken en Zweden werden alle onbegeleide minderjarige vluchtelingen onderworpen aan een leeftijdscontrole. In Denemarken was 80%, in Zweden zelfs 90% meerderjarig. In het land waarin Angela Merkel kanselier is, is geen sprake van zo´n controle, omdat deze zogenaamd het welzijn van het kind of de lichamelijke onschendbaarheid bedreigt. Het recht op leven en lichamelijke onschendbaarheid van diegenen die al langer hier leven, speelt voor onze politici echter geen rol.

Een zogenaamd 13-jarige, die in Berlijn de 4-jarige dochter van zijn pleeggezin heeft misbruikt, werd door een verschrikkelijke officier van justitie, die weigerde een leeftijdscontrole te laten uitvoeren, op vrije voeten gesteld. De jonge man vertrok onmiddellijk naar zweden. Wellicht zullen we op zekere dag van daar te weten komen hoe oud hij in werkelijkheid is.

Inmiddels zijn de politici en de autoriteiten, die ongeacht alle ervaringen de politiek van ongebreidelde en ongecontroleerde immigratie voortzetten, een serieus gevaar geworden.

De migratiegolf van 2015/2016 heeft de samenleving aan de uiterste grens van belastbaarheid gebracht. Onder de komende immigratiegolf, die door de toekomstige “grote coalitie”, die nu binnen een week gevormd moet worden opdat de kiezers niet meekrijgen welke fatale besluiten in de coalitieovereenkomst worden genomen, zouden de structuren van de rechtsstaat definitief kunnen breken. Dat zou vroeger of later tot op burgeroorlog gelijkende toestanden, zoals die nu al heersen in Zweden, kunnen leiden.

Nog is het niet zover, maar het tijdskader, waarin nog iets verhinderd kan worden, sluit steeds sneller.

De uitweg uit dit dilemma werd ons al door een van de grootheden van onze zogenaamd niet bestaande Duitse cultuur gewezen. Friedrich Schiller zei: “De groten houden op te heersen als de kleinen ophouden te kruipen.”

Bron:
http://vera-lengsfeld.de
Auteur: Vera Lengsfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)