LONGREAD: Een stap te ver. Over het (ten onrechte) beschouwen van Rusland als bruikbaar alternatief voor EU en VS.

(Door: Theresa Geissler)

1. In de fuik.

Nog in de jaren’70 van de vorige eeuw kreeg ik ooit een boekwerk onder ogen, waarin het mechanisme van de parlementaire democratie – toen reeds algemeen beschouwd als de best denkbare staatsvorm – onder meer als volgt werd beschreven: “De tegenstellingen, antipathieën en in het ergste geval de haatgevoelens bevinden zich aan de basis, bij het volk, maar aan de top zit het groepje verantwoordelijke personen, dat het altijd weer op een fatsoenlijke manier met elkaar eens wordt. Helemaal democratisch is het niet, maar wíe wil nu het onderste uit de kan?” Welnu, die laatste vraag – wie het onderste uit de kan wil – daargelaten: dat dit systeem van de redelijkheid, de dialóóg, niet helemaal democratisch kan worden genoemd, hebben we inmiddels op pijnlijke manier kunnen ervaren: Het heeft het volk op listige wijze zand in de ogen gestrooid en vervolgens met een zoet lijntje in de fuik – die van de EU – gelokt.

Dit feit wordt op de onvolprezen site van E. J. Bron nagenoeg dagelijks besproken en behoeft daarom hier eigenlijk geen nader betoog. Hooguit zou nog eens kunnen worden benadrukt hoezeer één en ander achteraf bekeken al decennialang, sluipenderwijs en arglistig is voorbereid en doorgevoerd, op een manier die tot op heden de meerderheid van het Nederlandse volk – ik beperk mij overzichtelijkheidshalve maar even tot ons eigen Nederland – tot op de dag van vandaag doet geloven dat het allemaal is geschied tot ons aller wèlzijn.

De begrippen “vrede”, “open grenzen”, “verdraagzaamheid”, “tolerantie” en “harmonie” vliegen ons zogezegd dagelijks om de oren en worden ook algemeen geslikt als zoete koek. Men is in feite uit op een socialistisch experiment, maar dit wordt niet zo benoemd. Men is uit op totale globalisering, gepaard gaande met algehele rassenvermenging, maar dat benoemt men niet. Men is tevens uit op de islamisering van Europa, daar men nu eenmaal het krankzinnige idee heeft opgevat dat dit hèt geschikte middel is om op den duur het lang voorbereide utopische, socialistische toekomstbeeld versneld te realiseren….Maar evenmin wordt dit benoemd. En té velen onder ons vragen niet dóór en vinden alles even prachtig.

De minderheid onder ons, die verder kijkt dan zijn neus lang is en daardoor de realiteit (tenminste die binnen de eigen grenzen; over wat daarbuiten ligt, ga ik het nog hebben) is blijven zien, is zich bewust van het bedrieglijke van al deze valse voorspiegelingen: Hij ziet de nadelen, de bedreigingen, het verval…..Hij heeft vanaf het begin al niet in deze fuik willen zwemmen, maar hem is niets gevraagd: Hij is als het ware mee gestuwd met de rest van de massa, die zo graag de lokroep volgde van die selecte groep aan de politieke top, de groep-die-het-altijd-weer-op-een-fatsoenlijke-manier-met-elkaar-eens-wordt. Eenmaal mee naar binnen gedwongen, vóelt deze minderheid duidelijker dan ooit en in tegenstelling tot alle anderen de beklemming van de fuik…

Een natuurlijke reflex doet haar, deze minderheid, zich afzetten, zowel tegen hen die haar daar naar binnen gedreven hebben als tegen de lotgenoten, die het maar niet aan het verstand gebracht kan worden dat zij haar lotgenoten z i j n . Wanhopig beraamt deze minderheid plannen om op een goede dag deze gevangenis te kunnen ontvluchten….En van tijd tot tijd werpt zij blikken door de mazen van de fuik: Een symbolische roep om hulp naar wie zich daarbuiten bevindt; de “ander”, van wie zij zich meer en meer verbeeldt dat die genegen èn geschikt zou zijn om haar vroeg of laat te helpen ontsnappen…. Terecht of ten onrechte? Daarover verschillen de meningen. Bij deze wil ik U, lezers, graag de mijne uiteen zette

2. De machtige bondgenoot.

“De vijand van mijn vijand is mijn vriend”, luidt een overbekende stelling. In de praktijk ís dit in beginsel dan ook altijd wel enigszins het geval, alhoewel een stevig gefundeerde vriendschap op den duur wel iets méér behoeft dan het hebben van een gemeenschappelijke vijand. Laten wij daarom het begrip “vriendschap” voor wat het is en bepalen wij ons tot het veel zakelijker begrip “bondgenootschap”, hier dus specifiek bedoeld als een gelegenheidsverbond tussen twee of meer soevereine naties, dan is het eerste dat opvalt hoe snel dergelijke bondgenootschappen zich weer kunnen wijzigen: letterlijk alles hangt hierbij af van de situatie van het ogenblik. Verandert die zodanig dat er van het ene moment op het andere geen gemeenschappelijke belangen meer zijn, dan houdt eveneens stante pede het bondgenootschap op te bestaan. Wij zien dit onder andere aan de loop van de geschiedenis in de 16de-17de eeuw, toen Groot-Brittannië en de Nederlanden beurtelings elkaars bondgenoten en elkaars tegenstanders konden worden genoemd. Wij zien dit tevens aan het verloop van WO II, waarin Rusland zich aanvankelijk tot bondgenoot van Nazi-Duitsland verklaarde, en onder meer het verzwakte Polen in ’39 in de rug aanviel, waarna Duitsland het de genadeslag kon toebrengen, terwijl later in diezelfde oorlog Rusland en Duitsland elkaars verklaarde tegenstanders zouden worden. Op zichzelf niets bijzonders, want dat verschijnsel ziet men, zoals gezegd, herhaaldelijk èn door de eeuwen heen!

Een bondgenootschap is in principe gebaseerd op gelijkwaardigheid: Ieder lid ervan draagt naar vermogen bij aan de betreffende ‘missie’ , in gemeenschappelijk overleg, maar wèl als soevereine natie, die, zodra het conflict is beëindigd, weer zijn eigen zelfstandige weg gaat: Bij een zuiver bondgenootschap is geen sprake van satellietstaten van de toonaangevende grootmacht, die in meerdere of mindere mate verplicht zijn bij een conflict diens zijde te kiezen: in een dergelijke situatie is er al niet langer sprake van een bondgenootschap, maar van een ‘federatie’, wat een aanzienlijke stap genoemd mag worden in een bepaalde richting: Die van de onderlinge afhankelijkheid.

Als Realisten binnen de EU dan ook in deze tijd naar Rusland lonken, dan is de reden daarvan dat ze haar louter als “machtige bondgenoot” zien; als de ultieme tegenstander van de VS, de NAVO èn de EU, door wie ze voor hun gevoel ‘in gijzeling’ worden gehouden. Rusland wordt door hen geacht hen uit die gijzeling te bevrijden. Hoe logisch is dit echter, wanneer men deze potentiële ‘bevrijder’ nader onder de loep neemt en een rechtvaardig doch kritisch oog laat schijnen op wat hij eigenlijk altijd al geweest is? Sta mij toe U te laten delen in mijn persoonlijke kijk hierop – die uiteraard niet tot in alle details de uwe hoeft te zijn.

3. Rusland is ánders.

De Russische maatschappij is ánders dan de West-Europese. Niet per se beter of slechter – daarover kunnen de meningen verschillen – maar doodgewoon ánders. In de 17de eeuw had het land hier in het Westen de reputatie barbaars en achtergebleven te zijn, gebouwd op een feodaal systeem van heersers en lijfeigenen en dat was dan ook aardig conform de realiteit. Een tsaar als Peter de Grote, met een waarderend oog voor de vorderingen op het gebied van techniek en wetenschap in het Westen, mocht zich dan op zijn manier hebben ingezet om deze verworvenheden er ook in zijn land dóór te krijgen, aan de feodale verhoudingen en de absolute macht van de tsarenfamilie tornde hij – zoals te verwachten viel – absoluut niet. Gedurende de 18de en de 19de eeuw deden zich weliswaar, alweer naar westers voorbeeld, kleine maatschappelijke wijzigingen voor, in die zin dat de ‘bourgeoisie’, waaronder bijv. de ambtenarij, zich gaandweg tussen de adel en de “boerenstand” in schoof en de lijfeigenschap in 1861 werd afgeschaft door tsaar Alexander, de vader van de laatste tsaar Nicolaas, maar de onwrikbare standenmaatschappij, waarin iedereen, van hoog tot laag, zijn plaats kende, bleef overeind tot het uitbreken van de Russische Revolutie in 1917 (en de vraag is, of ze daarna niet tamelijk snel weer terugkeerde, zij het zó onherkenbaar vermomd dat niemand dat decennialang echt dóórhad.)

Het element dat bleef, was dat er bij de Russen één ding absoluut ingebakken zat: Gehoorzamen. En het staat buiten kijf dat dit bepalend is geweest voor het slagen van de nieuwe maatschappelijke orde ná de Revolutie. Het socialisme, met de daaruit voortgevloeide uiterste consequentie: het communisme, was halverwege de 19de eeuw ontstaan, maar de vanuit dit gedachtegoed aangezwengelde revoluties waren tot dan toe in de rest van Europa nooit een lang leven beschoren geweest. De Russische dan opeens wel, en het daaruit voortgekomen systeem zou maar liefst meer dan 70 jaar standhouden, wat vrijwel zeker te wijten óf te danken (al naar gelang men het neemt) was aan die eeuwenlange, bij de massa’s soms letterlijk ín geramde gehoorzaamheid.

Zelf sta ik tamelijk sceptisch tegenover het optimistische denkbeeld van, veelal, westerse Realisten dat deze collectivistische mentaliteit bij de Russen tegelijk met de ineenstorting van het communisme in 1989 het veld heeft geruimd: Ik heb het sterke vermoeden dat het omgekeerde het geval is: Die mentaliteit is er van meet af aan gewéést, heeft eeuwenlang de feodale samenleving overeind gehouden, vervolgens decennialang het communisme….en vormt thans weer de nieuwe Russische samenleving, die zij wederom domineert. Op een manier, die wèl zéér afwijkt van de onze, die veel meer op de individuele vrijheid en het eigen initiatief gericht is.

4. De roze bril van de westerling.

De denkfout werd al gemaakt door de westerse mei ’68-generatie in de periode dat het communisme nog overeind stond: In hun overtuiging, dat de hele westerse maatschappij, inclusief de oude normen en waarden van de voorgaande generatie, grondig uit z’n voegen diende te worden gelicht, waarbij ‘Links” moest zegevieren, namen velen van hen, naar ze dachten, consequent het ‘socialistiese’ systeem, hetzij dat van Rusland hetzij dat van communistisch China, als richtsnoer, maar verloren daarbij steevast uit het oog dat in beide gevallen de strikte naleving van beide nog iets anders inhield dan het leiden van een rommelig leven en een voorliefde voor de macrobiotische keuken. Maakten zij al eens een studiereis naar één van beide landen, dan werd er door hun gastheren wel voor gezorgd dat ze met de realiteit in deze landen niet werden geconfronteerd, zodat verschillenden het klaarspeelden om de droom van een ‘socialisties’ Utopia onverkort te blijven koesteren, tot tenslotte de wijsheid met de jaren kwam… en men gaandeweg begon te beseffen dat men het ongecompliceerde linkse leventje van zijn jeugd nèrgens zo onbelemmerd had kunnen leven als in het verfoeilijke liberalistische kapitalistische Westen… al werd dat inzicht niet altijd met zoveel woorden erkend.

De Nationalistische Realisten in het Westen maken momenteel veelvuldig dezelfde soort denkfout, deze keer exclusief met betrekking tot Rusland, nu daar het communisme officieel verleden tijd is: Om die reden denken zij namelijk dit land en zijn huidige leider, Vladimir Poetin, onbelemmerd te kunnen beschouwen als dé tegenstander van EU, VS en NAVO en dus als het ultieme symbool van de vrijheid. Onterecht, zoals wij reeds zagen, daar de Russische samenleving, eerder dan door het systeem, altijd door de mentalitéit is gevormd…de mentaliteit, die nog steeds onverkort aanwezig is. Na de val van Gorbatsjov in 1991 maakte Rusland onder Boris Jeltsin een relatief korte periode van – voor dat land – ongekend liberalisme door, waarna in dit opzicht onder Poetin gaandeweg weer wat gas teruggenomen werd. Niet langer vanuit communistisch oogmerk, maar wel met een herintreding van bepaalde levenskenmerken, die vóór de grote omwenteling ook al aanwezig waren geweest, bijvoorbeeld in binnenlandse beveiliging, onderwijs en medische zorg, terwijl ook de bureaucratie helemaal terug is van eigenlijk nooit weggeweest, afgaande op de ervaringen van de expats uit het Westen. Dat die van tijd tot tijd aanlopen tegen situaties die hen meermalen doen slikken, mag zeker geen verwondering wekken: Dat is nu eenmaal de prijs die moet worden betaald voor het avontuur van het enige tijd vertoeven in wat in feite een andere wereld kan worden genoemd.

En dan weten deze expats, meestal door het neertellen van de nodige harde buitenlandse valuta’s, meestal nóg wel te ontkomen aan de toestanden in de regulíere gezondheidszorg, die door de Russen als volkomen normaal worden beschouwd, maar die ons, westerlingen, op zijn minst de wenkbrauwen doen fronsen en op zijn ergst nachtmerries bezorgen. Te denken valt daarbij onder andere aan kraamklinieken, waar moeder en kind na de geboorte standaard 10 dagen worden “gegijzeld”, ook zonder medische indicatie, waar de baby al even standaard gedurende die tijd praktisch van de moeder wordt gescheiden – voedingstijden uitgezonderd – en waar de vader niet eens op bezoek mag komen (waarop vele Russische vaders, zoals algemeen bekend, dan maar 10 dagen werktuiglijk de bloemetjes buiten gaan zetten in plaats van thuis de zaken behoorlijk op orde te brengen voor de tijd dat hun vrouw terugkeert). Of aan de abortusklinieken, die in Rusland vanaf ca. de jaren-20 van de vorige eeuw het hoofdbestanddeel van de geboorteregeling hebben gevormd, omdat, God weet waarom, veilige voorbehoedsmiddelen daar nooit behoorlijk zijn gaan circuleren.  In de hoogtijdagen van het communisme kwam het, gecombineerd met de chronische woningnood (in zó’n immens land, maar ja…..), de vrouw tijdens haar leven op gemiddeld vier á zes abortussen te staan; lopende bandwerk, dat, getuige het verslag in de toenmalige Nederlandse Nieuwe Revu, nog de meeste overeenkomst vertoonde met slagerspraktijken. Dat was dan in de jaren ’80. Iets kán er intussen wel veranderd zijn: Het is zelfs een feit dat Poetin de laatste jaren, waarschijnlijk gealarmeerd door drastisch dalende geboortecijfers, met een soort slingerbeweging het roer heeft omgegooid en nu juist tégen abortus propageert. (De kerken ook trouwens, maar die deden dat altijd al; het verschil is natuurlijk dat ze sinds de val van het communisme hun stem krachtiger kunnen laten horen.) Vooralsnog schijnt het niet echt het gewenste resultaat te hebben: De Rus is nu eenmaal vergróeid met abortus als geboorteregelingsmiddel nr. 1. Kenmerk blijft hoe dan ook dat de staat zijn woordje wil blijven meespreken als het gaat om zulke door ons zo private aangelegenheden beschouwde zaken als zwangerschap en gezinsplanning.

De Russen beschouwen dit allemaal als normaal en aanvaardbaar, dus wie zijn wij? Feit is echter wel dat van deze – en andere wenkbrauw fronsende, situaties door de westerse roze bril dragende Realisten evenzeer wordt weggekeken als destijds door de idealistische mei-’68 generatie….. In Centraal- en Zuidoost-Europa blijken er in elk geval twee nationalistisch-populistische bewegingen te zijn, die hun grenzeloze waardering voor Poetin niet onder stoelen of banken steken: Met name het herstel van de christelijke waarden in Rusland en het strikte anti-homobeleid oogst hun lof (want wat met name de wèsterse Realistische Nationalist zich niet altijd even goed kan/wil voorstellen: De Russische homo-onvriendelijkheid is metterdaad een gegeven). Overigens gaat het hier om het wèrkelijk extreemrechtse, antisemitische Jobbik in Hongarije en de dito Gouden Dageraad in Griekenland, die beide juist vanwege hun extreme uitgangspunten enige jaren geleden door onze Geert Wilders ongeschikt werden bevonden om deel uit te maken van de Freedom Alliance, waarvoor hij toen nog plannen had. Ziedaar, zoals gezegd, de onversneden bewonderaars van het huidige Russische beleid! Overigens is het in West-Europa, naast de FPÖ van Heinz-Christian Strache, met name Marine Le Pen van het Front National die blijk geeft van een vergelijkbaar pro-Russisch enthousiasme: Zij reisde inmiddels reeds verschillende keren naar Moskou, waar zij door de hoogste functionarissen ontvangen werd. Tevens accepteerde ze van Rusland leningen ten bate van haar verkiezingscampagnes en liet zich over haar banden met het land dermate euforisch uit dat het haar, volgens een artikel in Touw van 16 december 2016, op kritiek te staan kwam van de Hongaarse politicoloog Péter Kréko, die opmerkte dat zij, die weliswaar in haar uitingen blijk gaf van haar afkeer van afhankelijkheid van NAVO en VS, desalniettemin bezig was een nieuwe afhankelijkheid te creëren….van Poetin. Dit was, ongeacht hoe men daar in stond, duidelijk de spijker op de kop en tevens, zoals algemeen bekend, de hoofdoorzaak van de bekoelde betrekkingen met onze eigen Geert Wilders, die zich juist in dít opzicht steeds de ware Nationalistische Realist heeft getoond door zich verre te houden van iedere vorm van afhankelijkheid van welke grootmacht dan ook, Rusland en Poetin (zeker) niet uitgezonderd!

Daarbij komt last but not least, dat het befaamde anti-islamisme, dat Rusland en haar leider op westerse islam-kritische sites herhaaldelijk wordt toegedicht, niet op waarheid blijkt te berusten. Onzin, zoals journalist en fervent islamcriticus Michael Mannheimer het onomwonden noemt. Vooral in het zuiden van Rusland zijn vele islamitische gemeenschappen te vinden, die qua geloofsbelijdenis geen strobreed in de weg wordt gelegd en ook gewoon on speaking terms zijn met de Russische wereldleider en diens regering. Lang ging het gerucht dat Poetin in 2013 bij een gelegenheid een anti-islamitische speech gehouden had. Zorgvuldige vertaling en analyse van de betreffende tekst hebben dit gerucht echter inmiddels ontzenuwd. Het heeft nu eenmaal uiteindelijk geen zin om Poetin positief te beoordelen op wishful thinking; beoordeling moet geschieden op wat hij metterdaad dóet. Het is waarschijnlijk reëel om aan te nemen dat hij geen bijzonder grote vriend van de islam is, maar evenzeer reëel is het om er van uit te gaan dat er voor hem wel urgenter zaken aan de orde zijn dan systematische inperking c.q. uitroeiïng van alles wat islam is – zoals wij, islamcritici, het zo graag zouden zien, maar nergens vinden. Ook niet in Rusland.

5. Twee werelden.

Voor diegenen onder U op wie deze uiteenzetting wel bijzónder eenzijdig-negatief overkomt: Ik beweer hiermee geen moment dat Rusland of Poetin voor het Westen een acuut gevaar zouden vormen. Rusland is natuurlijk een grootmacht om rekening mee te houden, wat zijn voordelen heeft in tijden waarin een weerbare bondgenoot noodzakelijk is. En in dát kader is het dan ook verstandig de betrekkingen te onderhouden en waar mogelijk te versoepelen. Bij dit alles blijft het echter zaak, zeker voor de Nationalistische Realist, dat deze betrekkingen het stadium van BONDGENOOTSCHAP in de meest letterlijke betekenis van het woord niet overschrijden:

De Europese Realist streeft normaal gesproken naar een autonoom, onafhankelijk bestaan in een soevereine natie. Vandaar dan ook zijn afkeer van het opgedrongen lidmaatschap van de EU, en daarmee van de banden met de VS, welke laatste bovendien tot voor kort op het gebied van migratie en islamisering een politiek volgde, waarin hij zich evenmin kon vinden. De roep om toenadering tot de opponent is daarmee logisch verklaard. Een al te emotionele toepassing van die neiging, waarbij men zich als het ware aan dat voorhanden zijnde alternatief ‘verslingert’, staat ten eerste haaks op het oorspronkelijke streven naar diezelfde soevereiniteit en zou bovendien in dit geval zeker leiden tot de supervisie door een wereldmacht wier maatschappijbeeld zich van meet af aan zó verschillend heeft ontwikkeld van die in het Westen, dat dit op den duur nooit zou kúnnen werken. Diegenen die nu emotioneel uitroepen: “Ik zou het prima vinden als Poetin ónze leider was!” Overzien zij de consequenties? Ik weet vrijwel zeker van niet.

Onze eigen PVV-leider, Geert Wilders, is zich altijd bewust gebleven van de vanouds ontwikkelde, Trans-Atlantische instelling van West-Europa. In tegenstelling tot Marine Le Pen is hij die trouw gebleven, ook in tijden, waarin het bewind van de Democraten in de VS dit streven zeer bemoeilijkten. En dat was niet voor niets, want eerder dan menigeen onder ons had hij door dat het ogenschijnlijk aanwezige alternatief geen alternatief wás. Niet voor de westerse Realisten, die, behalve het herstel van de soevereiniteit tevens het behoud van de éigen normen, waarden èn verwórvenheden nastreven. Verworvenheden, waarin vrijheid, respect voor het individu en het recht op zelfbeschikking zo optimaal mogelijk gehandhaafd blijven, waar dit in Rusland veel meer een bijzaak is. Geert is niet perfect, zoals niemand dat is. Maar voor dít aspect heeft hij steeds een onfeilbaar oog gehad.

Hij heeft nu plannen voor een bezoek aan Rusland: Ook hij ziet het belang in van het onderhouden van redelijke betrekkingen. Maar zich er aan verslingeren zal hij zeker niet, dat is althans iets waar het wèrkelijk realistisch ingestelde deel van zijn achterban gerust op kan zijn. Evenals men dat kan zijn op het beleid van de nieuwe Amerikaanse president Trump, in alle opzichten de tegenpool van zijn Democratische voorganger, die zichtbaar streeft naar normalisering van de betrekkingen met Rusland, echter wèl op eigen voorwaarden en zonder de neiging om het westelijk halfrond ooit door die andere grootmacht te laten overkoepelen. Het Westen kan blij met hem zijn, evenals met alle overige aspecten van zijn nieuwe koers: Er is thans niet langer aanleiding om de ene paraplu te willen verwisselen voor de andere.

Laat de Russen op hun manier gelukkig zijn met hun bewind: De rechtgeaarde Nationalistische Realist gúnt ze dat. Maar bega niet de vergissing om U te laten verleiden tot het aantrekken van een jas, die U – ons – naar alle waarschijnlijkheid niet past. Of, beter gezegd: dwing uw mede-patriotten er niet toe om dit, onder druk van een zeker groepsdenken, te doen. Streef eerder onverkort na waar wij, Realisten, allemaal voor staan: Soevereiniteit, vrijheid en…zelfbeschikkingsrecht.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)