DE RESOLUTIE VAN VERRAAD

(Door: Petra de Geus)

De Resolutie van Straatsburg uit 1975 was een overeenkomst tussen de EEG, de voorloper van de EU, en de OPEC-landen. De Resolutie regelt de normalisering van de olieleveranties na de chantage door de OPEC-landen naar aanleiding van de Yom Kippoer oorlog. In de Resolutie wordt in ruil voor olie islamisering opgedrongen aan de West- Europese landen. Olie voor islamitische annexatie is de kille samenvatting van de Resolutie. De elite sloot deze Fausteaanse deal, maar stelde haar bevolkingen er niet van op de hoogte. Die zouden het ook nooit gepikt hebben. Wie waren onze verraders?

De Resolutie van Straatsburg komt voort uit de Yom Kippoer oorlog die begon op 5 oktober 1973. De Arabische staten wilden zich niet neerleggen bij de verliezen van de oorlog van 1967 en vielen Israël in 1973 aan. Het gaat weliswaar om Egypte en Syrië, maar in deze alliantie zaten ook Marokko, Algerije, Irak, Koeweit en Saoedi-Arabië. De OPEC-landen zetten eveneens het oliewapen in, wat wil zeggen dat zij de productie van olie verlaagden en de prijzen verhoogden. De betrekkingen met landen werden in categorieën ingedeeld: vriendschappelijk, neutraal en Israël gezind. De VS en Nederland werden ingedeeld als pro-Israël en tegen hen werd een olieboycot ingesteld. Door de gevolgen van deze oliecrisis raakte de economische groei van de West-Europese landen ernstig verstoord.

De Resolutie van Straatsburg is een direct gevolg van deze olieboycot. Om de relaties te normaliseren, vonden er gesprekken tussen de EEG (de voorloper van de EU) en de OPEC- landen plaats. De EAD (Europees Arabische Dialoog) werd opgericht, die de Resolutie voorbereidde. In de Resolutie van Straatsburg werden onder andere de volgende eisen opgenomen:

• dat Arabische immigranten die zich in Europa gaan vestigen gerechtigd zijn hun cultuur en hun godsdienst naar Europa te brengen, te promoten en te verspreiden.
• dat Europese landen een rijke bijdrage kunnen verwachten van de Arabische cultuur, vooral op het gebied der menselijke waarden
• dat Europese regeringen ermee akkoord gaan de grootste prioriteit te geven aan het verspreiden van Arabische cultuur in Europa.
• dat onze politici akkoord gaan om een gunstig klimaat te scheppen voor de immigranten en hun families
• dat onze academische instellingen en persorganen de positieve bijdrage van de Arabische cultuur aan de Europese ontwikkeling benadrukken.

De contouren van deze overeenkomst behelzen dus een eenduidige en directe islamisering van West-Europa. De consequenties van dit verraad worden langzaam maar zeker duidelijker en zichtbaarder. Parallelle samenlevingen met eerwraak en genitale verminking, denigrerend gedrag naar vrouwen en homo’s, discriminatie naar de autochtone bevolking, criminaliteit en misbruik, geweld op scholen en tegen hulpverleners, parallelle samenlevingen met crimineel gedrag en sharia-zones – om het nog maar niet over de laffe moordaanslagen en de exploderende kosten te hebben. Geen interesse om te integreren en zelfs voorbereidingen om onze samenlevingen over te nemen. Ondertussen krijgen de (bijna allemaal islamitische) “nieuwkomers” betere voorzieningen dan de autochtone bevolking en onbeperkt recht op “gezinshereniging” – alles afgedekt onder de vlag van “islamofobie”. In Duitsland krijgen ze bij rechtszaken, zo ze al vervolgd worden, “migranten-rabat”, ofwel migrantenkorting.

Als onderdeel van de operatie worden onze pers en vrijheid van meningsuiting opgeofferd en wordt het onderwijs een soort politiek correcte heropvoeding.

De Resolutie van Straatsburg van 7 en 8 juni 1975 is het moment waarop onze leiders hun volkeren hebben verkocht. Hier hebben ze hun eigen bevolkingen in het geheim verraden. In het geheim, want bovenstaande punten zijn nooit openbaar gemaakt. Integendeel, de Resolutie van Straatsburg was, hoewel een officieel document, jarenlang “onvindbaar” en het bestaan ervan werd zelfs ontkend.

Wie waren de Europese ondertekenaars? Er wordt gezegd dat het document van Europese zijde door 200 parlementaire vertegenwoordigers van diverse politieke partijen is ondertekend. Namen kan ik evenwel niet vinden. Wie waren bijvoorbeeld de Nederlandse ondertekenaars?

Het Nederlandse kabinet tijdens welke de Resolutie werd aangenomen, was het kabinet den Uyl (1973-1977). Het kabinet den Uyl, dat na een lange, moeizame informatie tot stand was gekomen en door velen als buitenparlementair werd gezien, had veel mutaties en kwam voortijdig ten val. Het is onduidelijk of alle kabinetsleden van de strekking van de Resolutie op de hoogte waren – het lijkt me waarschijnlijk, maar zeker is het niet. Van der Stoel verdedigde in elk geval het tot dan toe gangbare Nederlandse pro-Israël beleid. Korte tijd later kwamen de Arafat-sjaaltjes …

In elk geval moeten de toenmalige minister-president, de viceminister-president en de -minister van Economische Zaken wel op de hoogte zijn geweest. Dit zijn achtereenvolgens den Uyl, van Agt en Lubbers. Den Uyl is in 1987 overleden. Van Agt en Lubbers leven nog en zouden zo snel mogelijk gevraagd of verhoord moeten worden om tekst en uitleg over deze Resolutie te geven. De beschuldiging luidt: verraad van het Nederlandse volk.

Door:
Petra de Geus (februari 2018)
(voor www.ejbron.wordpress.com)