Dreigend conflict tussen Turkije en Griekenland: “We zullen de Griekse eilanden in de Egeïsche Zee veroveren!”

(Door: “Young German” – Vertaling: E.J. Bron)

Turkije heeft enkele weken geleden het luchtruim van Griekenland 138 keer geschonden binnen één enkele dag, aldus Griekenland. Een schending van het luchtruim kan je een keer overkomen, een fout die kan gebeuren. Bij 138 keer ga ik er echter van uit dat het om bewuste provocaties gaat. Net zoals het rammen van een Griekse patrouilleboot door een schip van de Turkse kustwacht een opzettelijke provocatie was. Schepen botsen maar heel zelden toevallig tegen elkaar midden op zee.

De campagne tegen de Koerden, waarbij Turkije ook meermaals dreigingen uitte aan het adres van de Amerikanen, is slechts een voorspel voor het naar militair succes hunkerende Turkije, dat een nieuw zelfbewustzijn aan de dag legt en de glorie van het Ottomaanse Rijk weer wil herstellen. De retoriek uit Ankara en de wil om ook de Amerikanen, het hoofd van de NAVO, te dreigen, zou niet zomaar genegeerd moeten worden. Dat is geen futiliteit, maar het retorische voorspel voor een conflict met het Westen. Turkije respectievelijk haar leiding beschouwt zichzelf als het herrezen Ottomaanse Rijk, dat zijn plaats bij de zon opnieuw moet veroveren. Erdoğan wil graag dat de invloed van Turkije gelijksoortige dimensies aanneemt als 200 jaar geleden en is hard op weg om dit doel te bereiken.

Anatolië en de Middellandse Zee, die historisch zeer Grieks waren en waar een Griekse bevolking woonde tot in de 20^e eeuw, zullen ook in de 21^e eeuw het slagveld worden. Een sterker wordend Turkije, dat militair en demografisch expandeert, kan en zal zich laten gelden en zijn westelijke buren evenzo aanvallen als zijn zuidelijke. De Koerden in hun autonome gebieden hebben hier al mee te maken gekregen.

Kemal Kılıçdaroğlu, de chef van de Turkse oppositiepartij CHP, zei openlijk dat hij bij een verkiezingsoverwinning de “18 Griekse eilanden in de Egeïsche Zee wil aanvallen en veroveren”. Net zoals Cyprus zouden de eilanden Turks gebied zijn en daarom niet bij Griekenland horen. Historisch gezien zou men eigenlijk moeten zeggen dat ze waarschijnlijk van de Feniciërs of de Assyriërs waren voordat de Grieken ze overnamen en de Turken enkele eeuwen geleden uit de Aziatische steppen kwamen aangesneld en er aanspraak op maakten. Maar zulke details zijn in de context van internationale conflicten sowieso doelloos en zinloos en hoeven niet belicht te worden. Van wie de eilanden zijn, beslist uiteindelijk het zwaard.

De NAVO-lidstaat Turkije liet inmiddels via Erdoğan verkondigen dat:

“In Sha Allah (Als Allah het wil) zullen wij de komende dagen nog grotere dingen aanpakken [groter dan Afrin in Syrië]. […] Wat Afrin voor ons is, geldt ook voor de Egeïsche eilanden en Cyprus. Denk maar niet dat de uitbuiting van de aardgasvoorraden in de wateren van Cyprus en het opportunisme in de Egeïsche Zee ons ontgaan is!”

De Bondsrepubliek Duitsland stelde enkele maanden geleden nog hun Patriot-systemen ter beschikking aan de Turken en Turkije is lid van de NAVO – net zoals Griekenland. De retoriek die echter tussen de beide landen wordt gebezigd, is oorlogszuchtig en ik doe de voorspelling dat het in de toekomst niet maar alleen bij woorden zal blijven. Een militaire alliantie, waarin de lidstaten elkaar zo beledigen en elkaar met oorlog dreigen en hem dan ook voeren (zoals om Cyprus enkele decennia geleden), is geen alliantie, maar een farce. Turkije moet vertrekken en de NAVO verlaten als de NAVO haar geloofwaardigheid als alliantie van broedernaties in de defensie wil behouden.

Maar uiteindelijk zal dat gewoon alleen maar beslist worden door de Amerikanen, die Turkije in de NAVO houden, hoewel alle redelijkheid hier tegen spreekt. De Europeanen hebben in ieder geval niets aan hun hondsdolle NAVO-partner in Ankara.

Bron:
http://younggerman.com
Door: “Young German”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)