Homo Syntheticus

(Door: “Bolle Jan”)

Hebt u hem wel eens ontmoet, de ‘Homo natura’ van Sigmund Freud? Dat is de ‘natuurlijke’ mens die zich zonder beperkingen door zijn natuurlijke driften laat meevoeren. Ik vermoed van niet, want ieder schepsel doet in meer of mindere mate aan zelfbeheersing en verdringing. Deze ‘Homo natura’ is in werkelijkheid geen natuurlijke realiteit, maar een werkhypothese binnen de psychoanalyse. Zo bestaat er ook de ‘Homo Syntheticus’, de kosmopolitische Wereldmens waar naartoe de menselijke evolutie op weg zou zijn; deze multiculturele Toekomstmens heeft alle culturele vooroordelen uit het onverlichte verleden overwonnen en is de uiteindelijke ‘Kroon op de schepping’.

Deze ‘Homo Syntheticus’ is de werkhypothese van de hedendaagse humanistische idealist, maar voor deze is hij echter veel meer dan dat. Binnen de antropocentrische religie van de humanistische idealist is deze ‘Homo Syntheticus’ de Hoogste Idee, oftewel de objectieve en werkelijke Mens; concreter en reëler dan de subjectieve verschijningsvormen die ons dagelijks in hun beperkte vormen, culturen en belangen tegemoet treden.

Volgens de idealistische wijsgeer Hegel evolueert de culturele geschiedenis zich geleidelijk doordat ze antitheses in nieuwe syntheses opwaarts laat samenvloeien naar een hogere realiteit. Met beleid dat is gebaseerd op multiculturalisme, cultuurrelativisme en internationalisme tracht onze religieuze politieke elite deze ‘onafwendbare evolutie’ te faciliteren. Aangezien kapitalistische machten gebaat zijn bij globalistische politiek en goedkope arbeidskrachten, is deze religieuze politiek bovendien verzekerd van de noodzakelijke financiële bijstand. In het momenteel zeer populaire boek ‘Sapiens – Een kleine geschiedenis van de mensheid’ wijst Yuval Noah Harari op een feit dat veel atheïsten wellicht doet opkijken:

“De laatste driehonderd jaar zijn vaak afgeschilderd als een tijdperk van groeiend secularisme, waarin religies steeds meer aan belang hebben ingeboet. Als we het hebben over theïstische religies klopt dat grotendeels ook. Maar als we de natuurwet-religies meerekenen, blijft de moderne tijd een tijdperk van intens religieus elan, ongeëvenaarde zendingsdrang en de bloedigste godsdienstoorlogen uit de geschiedenis. De moderne tijd heeft de opkomst van een aantal nieuwe natuurwet-religies meegemaakt, zoals het liberalisme, het communisme, het kapitalisme, het nationalisme en het nazisme (= nationaal-SOCIALISME). Deze overtuigingen worden liever geen religies genoemd en bestempelen zichzelf als ideologieën. Maar dat is gewoon gegoochel met woorden. Als een religie een systeem van menselijke normen en waarden op basis van geloof in een bovenmenselijke orde is, dan was het Sovjet-communisme net zo goed een religie als de islam.”

Harari heeft gelijk als hij stelt dat ideologieën ten diepste religieus zijn – de abstracte Toekomstmens als de Hoogste Idee heeft in de humanistische ideologieën van het Westen de christelijke God van de Bijbel als bovenmenselijke richtsnoer en hoop vervangen. Er zijn echter twee aan elkaar gelieerde kenmerken die typisch aan de humanistische ideologie zijn, waardoor de gelijkstelling met andere religies niet geheel opgaat.

Daar waar de premoderne religies hun existentiële basis vinden in het concrete ‘Zijn’, heeft de ideologie haar basis gevonden in het imaginaire ‘Komende’ – Karl Marx heeft dit fenomeen prachtig onder woorden gebracht toen hij stelde dat de filosofen de wereld tot dusver hebben willen verklaren, maar dat hij de wereld wilde veranderen; ideologieën zijn daarom tegelijkertijd altijd politieke ideologieën.

Een hiermee onlosmakelijk verbonden gevolg is dat men zich niet meer verbonden weet met de concrete geschiedenis der voorvaderen – de Toekomstmens als Hoogste Idee is immers volledig uit de concrete bestaansrealiteit verheven. In het verleden vindt men enkel uit de concrete context gefilterde ingrediënten die het ‘Komende’ moeten onderstrepen. Groen van Prinsterer wist dit gevaarlijke feit in zijn ‘Ongeloof en Revolutie’ zo te verwoorden:

“De Historie werd een museum, vol revolutionaire specimina, een arsenaal vol revolutionair wapentuig, ter vermoording van de waarheid”.

De verder onbruikbare episoden van de ‘subjectieve’ volksgeschiedenis werden tot een te overwinnen erfzonde, die de laatste te beslechten hobbels tot een waarlijk internationale identiteit moeten zijn. M.a.w. de ideologie snijdt heel bewust de wortels van haar voorouderlijke historie af om daarmee gewild haar concrete realiteit te vernietigen op weg naar haar religieuze abstractie. De concrete mens moet wijken voor een abstracte werkhypothese – dit is de demonische waarheid van elke ‘progressieve’ politiek. Humaniteit en Humanisme kunnen in de praktijk twee volstrekt verschillende uitersten blijken!

De wens naar diversiteit en multicul is in werkelijkheid de wens naar de toekomstige ‘Homo Syntheticus’, de gewenste Wereldburger die niet langer aanleiding zal vinden om tot vermeende vooroordelen en racisme te vervallen. De oprichter van de Pan-Europese Unie, Richard Coudenhove-Kalergi, is volstrekt bezeten van deze fantasie. Zo schrijft hij verheugt in zijn ‘Praktischer Idealismus’:

“Sobald diese Auffassung sich durchringt, wird jeder Krieg ein Bürgerkrieg sein und jeder Mord ein Mord. Das Zeitalter des Krieges wird dann ebenso barbarisch scheinen, wie heute das Zeitalter der Menschenfresserei.”

Beroemd (en berucht) is deze in ‘Brussel’ vereerde ideoloog echter vooral vanwege diens eugenetische component van dit ideaal, de droom van een ‘gemengd Europees mensenras’ – onlangs bewees de machtige Duitse politicus Wolfgang Schäuble in een interview vergelijkbare eugenetische dromen te koesteren om Duitsland van vermeende ‘degeneratie’ te redden. Het bewijst maar weer eens dat het Duivelse huwelijk tussen de eugenetica en het ideologisch Humanisme ook anno nu geenszins is ontbonden.

De ‘gewone mensen’ beleven bijna dagelijks de onaangename clash tussen de antitheses van de joods-christelijke en de geïmporteerde vreemde culturen – vooral de islamitische blijkt een ware antithese. Maar waar blijft dan die zo ‘onvermijdelijke’ synthesevorming? De Deense wijsgeer Kierkegaard wist de synthesefilosofie van Hegel reeds lang geleden te ondergraven. Hij noemde diens synthetische opstelling een ‘esthetische levenshouding’ die volstrekt aan de werkelijkheid voorbijgaat. Een mens kan niet leven van syntheses stelde Kierkegaard, want wij kunnen nooit twee dingen die tegengesteld zijn tegelijkertijd aanhangen – het werkelijke leven zal ons vroeg of laat altijd tot een keuze dwingen.

De idealistische elitemens kan tot dusver genieten van diens ‘esthetische levenshouding’ die hem de illusie geeft ruimdenkend en vooruitstrevend te zijn, slechts omdat hij nog geen daadwerkelijke keuze heeft hoeven maken!  Als in een gezamenlijke luchtbel, losgetrokken uit de concrete geschiedenis, ver verheven boven de realiteit, kan hij de werkelijkheid met ‘zijn soort mensen’ blijven omzeilen, terwijl men elkaar in de religieuze fantasieën blijft aanmoedigen. Paul Cliteur stelde eens in het programma Buitenhof:

“Het cultuurrelativisme dat alle culturen gelijkwaardig verklaart, is vrijblijvend gefilosofeer van politici in vredestijd die nooit echte verantwoordelijkheid hoeven te dragen voor de verdediging van hun cultuur”.

Vroeg of laat zullen ook zij geconfronteerd worden met de puinhopen die ze hebben aangericht, omdat de ‘clash of  civilizations’ in onze gevaarlijk gepolariseerde ‘selfmade society’ uiteindelijk onafwendbaar blijkt te zijn. De vraag is of deze lieden zich nog wel zullen herinneren aan welke zijde ze feitelijk behoren te staan. Het is maar de vraag, aangezien men de eigen historische identiteit tot erfzonde heeft verklaard. Tot het zover is, betaalt de ‘gewone man’ als belastingbetaler zich krom om zijn eigen lijdensweg te blijven verlengen op weg naar de realisatie van een hypothese die onafwendbaar zal stranden op de onmaakbaarheid van de concrete werkelijkheid. Humanisme kan zo inhumaan zijn!

Door:
“Bolle Jan”
(voor www.ejbron.wordpress.com)