LONGREAD: Statement gemaakt… en door zelfstándig denkende islamcritici!

(Door: Theresa Geissler)

Over de protestdemonstratie van actiegroep “Rechts In Verzet” tegen de plannen voor de megamoskee in Elzenhagen (Buikslotermeer – Amsterdam-Noord) op zondag 11 maart 2018.

Ik had het Hugo Kuijper, voormalig mede-organisator van Pegida NL, beloofd bij onze ontmoeting in Rotterdam op 20 januari j.l., de dag van de Wilders-manifestatie: ik had hem toegezegd de datum die hij noemde, 11 maart 2018, in de gaten te houden. Dan zou de verzetsgroep die hij had opgericht na zijn uittreden uit Pegida NL, Rechts In Verzet (R.I.V.), haar eerste demonstratie houden in Amsterdam-Noord. Doel: Protest tegen de geplande komst aldaar van de op Turkse leest geschoeide Dyanet-megamoskee. “Dat zou misschien wel iets zijn om te vermelden op ´E. J. Bron´”, had ik gezegd, “11 maart aanstaande? Ik zal het in de gaten houden, dan zie je me misschien wel verschijnen.”

Natuurlijk had ik daarmee nog niet de exacte locatie, waarbij dan nog kwam dat ik mijn leven lang nog nooit in Amsterdam-Noord was geweest. Maar Google is keer op keer een probaat middel gebleken om dat uit te zoeken: Het eerste wat ik daar vond was de website van R.I.V. zelf, mèt de gedetailleerde aankondiging: Startpunt van de manifestatie: Het J. H. Hisgenpad in Wijk Elzenhagen, Buikslotermeer, aanvang: 14.00 u. Grotendeels bereikbaar met bus 32 of 33 vanaf Amsterdam Centraal, IJzijde. Dat bleek allemaal te doen. Bovendien deed zich – voor mij – een extra stimulans voor om dit dóór te zetten: In de loop van de volgende weken viel op Internet opeens te lezen dat Pegida NL haar aanvankelijk geplande demonstratie op het Waterlooplein op 25 februari had verschoven naar……uitgerekend 11 maart! Vielen er voor het verschuiven van die oorspronkelijke datum nog wel plausibele redenen te bedenken, uit de keuze van de nieuwe proefde je zelfs als buitenstaander – en dan bedoel ik ook de èchte, argeloze buitenstaander, die zich nooit in het verzetswereldje had gemengd en dit nu maar toevallig onder ogen kreeg – de wedijver van Edwin Wagensveld en het streven om zijn voormalige medewerker, die het gewáágd had tegen zijn ‘bewind’ te rebelleren en tenslotte te deserteren, een vlieg af te vangen. Nu mij dat duidelijk was, stond mijn besluit helemáál vast: Als het ook maar even kon, zou ik gáán….naar de demonstratie van Hugo!

Met het passeren van de uitgang IJzijde op het CS moest nog wel even worden vastgesteld van wáár de bussen precies vertrokken. Gelukkig ontmoette ik twee bekenden van diverse voorgaande demonstraties, wier namen ik hier even níet zal noemen, omdat met name de vróuw zich momenteel in een wat precaire situatie bevindt: Haar eerdere arbeidscontract was al niet verlengd vanwege haar “verzetsactiviteiten” en nu had ze nèt een nieuwe betrekking gevonden waarmee ze deze week zou moeten beginnen. Daarenboven wóónt ze ook nog in Buikslotermeer, niet al te ver van het beginpunt van de demonstratie, reden waarom ze maar even op de vlakte bleef en met de eveneens geplande mars ook niet zou meelopen. Wat zij – evenals hij – dan hier bij het CS deed? Welnu, zij beiden waren op dit moment hier teneinde een gezamenlijke kennis op te vangen: Hans van Tamelen, oftewel ons aller Jack Terrible! Dat liep, door een paar kleine onduidelijkheden omtrent de juiste uitgang, even mis, zodat we hem pas bij genoemd beginpunt zouden ontmoeten, maar voor mij was het gunstig dat ik deze mensen tegengekomen was: Met hun hulp werd de bushalte zonder verder probleem gevonden en de locatie ruim voor tijd bereikt.

Aldaar – in een omgeving die oogde als wat het op dit moment natuurlijk ook nog ís, een braakliggend terrein, heerste de gebruikelijke situatie: Meer politie dan deelnemers, op dát moment zelfs nog, ruw geschat, in een verhouding van ca. twintig tot nul. Zelfs de organisatie was nog niet aanwezig, al zou die enkele minuten later wel arriveren. Hiertoe bleek ook de familie Kuipers – Piet, José en dochter Ellen – te behoren. Een verrassing? Niet echt, omdat ik ze eerder op een foto op de site van R.I.V. al had herkend. Ofschoon het nog niet hoefde te betekenen dat ze Pegida NL de rug hadden toegekeerd – het komt tenslotte vaker voor dat verzetsmensen zich met meerdere bewegingen tegelijk betrokken wensen te voelen – was het wèl tekenend dat zij deze dag toch maar de voorkeur hadden gegeven aan de demonstratie van Húgo boven die van Pegida NL/Edwin Wagensveld. Maar het leek me niet gepast hen daar nu gretig naar te gaan vragen.

Overigens werd, naarmate er toch te hooi en te gras wat deelnemers binnen druppelden, waarmee je in afwachting aan de praat raakte, wel duidelijk dat vrijwel allen die op dat voor Buikslotermeer in plaats van voor het Waterlooplein hadden gekozen, dat wel degelijk hadden gedaan, omdat ze bewúst hadden gekapt met Pegida NL en dat allemaal vanwege hun ervaringen met het interne beleid. Net als ik dus. Kwestie van tijd eer bepaalde dingen algemeen doordringen; in de meeste gevallen kun je dat rustig afwachten.

Zo kwam ik er in een gedachtewisseling met Marcel Vink, één van de meest evenwichtige naturen, die zich op alle soorten realistische manifestaties vertoont en hier vanmiddag zelfs één van de sprekers zou zijn, achter dat ook hij een ‘kritische’ PVV-aanhanger genoemd kan worden: Volmondig gaf hij aan van mening te zijn dat het ontbreken van een ledenstelsel bij de PVV een fundamentele fout is: “Het is allemaal nog steeds gebouwd op één enkele man”, verklaarde hij helemaal uit zichzelf, “en dat is nooit goed. Het wreekt zich nu al bij de gemeenteraadsverkiezingen, nota bene na 12 jaar PVV, en het kan in de toekomst alleen maar meer scheuren gaan vertonen, dat is onvermijdelijk. Buitengewoon spijtig, want het FvD, dat wèl bezig is met de opbouw van een ledenstelsel, spint er garen bij, terwijl er qua gedachtegoed toch reden genoeg is om niet voor hèn te kiezen, maar voor de PVV. Maar de PVV heeft nu een te wankel fundament. Dat was de grootste fout die Geert heeft kunnen maken, echt een kapitale fout! En als er dan heel in het begin nog wel eens sprake van is geweest dat ze dit soort dingen in de toekomst zouden kunnen gaan bijstellen, nú is daar zelfs al helemaal geen sprake meer van: Geert is zichzelf totaal aan het isoleren.” Op mijn opmerking dat ik mezelf momenteel op de site van E. J. Bron bij sommigen niet geliefd had gemaakt, omdat ik daar bepaald niet onder stoelen of banken had gestoken over deze zaken precies zó te denken, wat men min of meer als ‘verraad’ aan het PVV-gedachtegoed leek te beschouwen, knikte hij instemmend: “Ik ken het verschijnsel. Maar het is niet goed: Je moet niemand, ook Geert niet, gaan beschouwen als een onfeilbare alleskunner, die het allemaal wel even in z’n eentje zal oplossen: daartegen is geen mens bestand, dus zó kweek je dictators. Beschouw ze als mènsen die óók kunnen falen en geef ze niet onvoorwaardelijk alle touwtjes in handen, dan bewaar je het juiste evenwicht.” Ik opperde dat het feit dat Geert al lang noodgedwongen in afzondering moest leven misschien wel meegeholpen had aan het bevorderen van die halsstarrigheid. “Ongetwijfeld”, gaf Vink meteen toe, “hij leeft veel te geïsoleerd. Dan verliest iemand het contact met de werkelijkheid en dat zie je ook hier. Bijzonder spijtig allemaal.” Tot zover het gesprek met Marcel Vink (die, tussen haakjes, ook mijn artikel over de verkiezingsstrijd van Daniel Gerritsen had gelezen en hem veel succes toewenste: “Ik hoop dat hij toch nog zal slagen: Het is dapper van hem.”)

Intussen werd het podium in gereedheid gebracht: Twee spandoeken werden eraan bevestigd met op de ene de tekst: “Geen moskee in onze straat- Rechts In Verzet” en op de andere: “Behoud de Nederlandse cultuur, tradities, normen en waarden – Rechts in Verzet.” Naarmate het naar twee uur liep, begon ook de “Antifa” – wel degelijk aanwezig, maar door de politie op veilige afstand gehouden – zich te roeren. Een onmogelijke taak was dit bepaald niet voor de ‘kit’: Voor zover het vanuit de verte waar te nemen viel, ging het om een groepje van dezelfde marginale omvang als het onze – dus ca. 20 man. Om zich hoorbaar te maken, namen ze hun toevlucht tot een voor hen beproefd middel: Bongo-trommels, als het ware rechtstreeks uit het oerwoud afkomstig. Hommage aan de multikul óf oorlogsverklaring, kan allebei. Maar voorlopig was het hoofdzakelijk een lachertje, wat het trouwens zou blijven óók: De muziek uit de installatie van R.I.V. op het podium overstemde ze aanvankelijk volledig en zelfs de sprekers hadden er nadien geen onoverkomelijke last van: Ze zaten gewoon te ver van ons af en kregen evenmin kans om met vuurwerk en dergelijke te gaan smijten, als ze dat al van plan geweest waren: Daarvoor was het terrein veel te overzichtelijk; de politie kon dat gemakkelijk verhinderen.

Even na tweeën nam Hugo het woord in zijn openingsrede, waarin hij onder meer refereerde aan het feit dat, behalve de megamoskee waartegen wij nu ageerden, op dit terrein in Elzenhagen tevens “tijdelijke woningen” waren gepland “voor gelukszoekers”, zoals hij benadrukte; ook hier werden autochtonen weer gediscrimineerd. Verder vestigde hij de aandacht op het feit dat juist door de haat-preken vanuit de moskeeën de grote aanslagen overal in Europa voortkwamen, zoals die in Manchester, Parijs (Bataclan, Charlie Hebdo) en Berlijn. Hij hekelde het salafistische onderricht, dat in diezelfde moskeeën plaatsvond, en ook de illegale praktijken (waarvoor de imam van de Al-Huda moskee in Geleen op dit ogenblik nog vastzit). Dit zal ook in Elzenhagen gaan plaatsvinden, zo benadrukte hij, en dat in dit geval mede beïnvloed door de Turkse loyaliteit aan Erdoğan, de dictator die mensenrechten schendt.

En dan voorts: de gebedsoproepen, waarvoor steeds meer ruimte wordt gegeven: Ter illustratie liet Hugo een VOLLEDIGE Muezzin-roep vanuit de geluidsinstallatie horen om een goede indruk te geven van hoe dat klinkt: Aller-indringendst kattengejank van de bovenste plank, versterkt met de nodige decibellen – totale tijdsduur: 4 minuten! En dat vijf keer per dag!

Wij móeten ons wel tegen dit alles tot het uiterste verzetten; en verzet doen we sámen, aldus Hugo.

Tweede spreker van die middag: Piet, stamvader van de Kuipers-familie. Hij hekelde onder meer de stilzwijgende banden tussen “Links” en “DENK”, de “wegbereiders van Erdoğan”, welke laatsten al op 20 januari de Wilders-manifestatie in Rotterdam probeerden te verstoren, het aantal hoge functionarissen in Nederland met twee paspoorten, het gegeven dat links voortdurend probeert terreurverschijnselen los te koppelen van de “islam”, en eiste van alle nieuwkomers dat ze ónze taal zouden spreken en ónze normen zouden accepteren. Een mooi element in zijn rede was zijn reactie op de stelling van Links dat “moslims de nieuwe Joden zouden zijn” met de constatering dat alles wat de islam momenteel flikt, de Joden tijdens zoveel eeuwen in het westen nóóit hebben gedaan, verduidelijkt door een scala aan voorbeelden. Hij sloot af met het “Narrengedicht” van Gerrit Komrij.

Vervolgens Marcel Vink. Hij begon met te benadrukken dat hij géén organisatie had of was, al had hij nu recentelijk wel een website opgezet: www.moedignl.nl, die, in zijn eigen woorden, vooralsnog niet  al te veel om het lijf had, al bedankte hij en passant de Antifa voor alle anti-reclame, die van de weeromstuit réclame was geworden. Tevens besteedde hij aandacht aan het permanente vraagstuk waarom Links, dat beweert voor de vrijheid te zijn, toch onvoorwaardelijk de islam blijft steunen, die middels 349 verzen in de koran blijft oproepen tot haat en geweld tegen – en zelfs het dóden van andersdenkenden.

Niet alle Duitsers waren nazi’s, aldus Marcel, die en passant grootindustrieel Oscar Schindler, die juist talloze Joden had gered, als voorbeeld noemde. Niet alle Midden-Oosterlingen zijn gevaarlijke moslim-fanatici. Vooral ex-moslims doen er genoeg aan om het Westen juist te wáárschuwen. Hij haalde tevens de herinnering op aan wijlen Arabist Hans Jansen, wat hij een mooi voorbeeld vond, omdat die aanvankelijk juist krítisch was naar Wijlen Pim Fortuyn toe, maar in staat bleek op grond van nuchtere feiten zijn mening geheel bij te stellen. Dit zou Links ook moeten kunnen, maar in het algemeen bleek het tegendeel het geval, getuige de agressie tegen wie metterdaad zijn mening bijstèlt, zoals bijvoorbeeld Anne-Fleur Dekker. Dit constateerde Marcel Vink, waarna hij er nog de tweede constatering aan vastknoopte dat vreedzaam verzet door de overheid algemeen wordt tegengewerkt.

De vierde spreker, Vincent Schoers, een bescheiden, sympathiek ogende man, die als enige tijdens zijn speech af en toe wat last leek te hebben van het iets aanzwellende getrommel van de Antifa, maakte onder meer gewag van het feit dat het aantal moskeeën in rap tempo toenam – duidelijk symptoom van de islamisering en omvolking, evenals het toenemende aandringen op ‘halal’, de aanslagen in heel Europa, het in brand steken van kerken en synagogen en de Arabische zuiveringen, met als uiteindelijk doel over de hele wereld het “huis van vrede” te vestigen. Niettemin, benadrukte hij, ging men door met het invliegen van 10.000 immigranten per maand in Europa! Het populisme, zo benadrukte de heer Schoers, is juist het enig bruikbare middel om de democratie, waarvan wij zijn afgedwaald, weer in werking te zetten. Opdat de ‘vox populi’, de stem van het volk, weer gehoord zal worden.

Hierop hadden alle aanwezige sprekers hun rede gehouden en was het tijd voor de geplande mars. De organisatie had een paar vlaggen en protestborden ter beschikking, die ze uitdeelde – ook ik kreeg een vlag, waarvan ik naar eer en geweten kan beweren dat ik hem de hele mars zo rechtop mogelijk gehouden heb, al begon het op laatst wel wat vermoeiend te worden. Want het was best een pittige wandeling van meer dan een half uur, zij het dan ook door een goeddeels uitgestorven Elzenhagen-Buikslotermeer (maar ja, dat was nu eenmaal de locatie voor de geplande moskee, waar het nog altijd om ging.) Goed, wij lieten in ieder geval horen dat we er líepen, scandeerden onze klassieke leuzen en probeerden van tijd tot tijd de Antifa te overstemmen, die ons achterna kwam met hun oerwoud-tromgeroffel. (wel permanent vanaf een afstandje, daar zorgde de politie heus wel voor.) Een paar keer passeerden we wel iets dichtbevolkter straten. Daar bleven hier en daar dan wat mensen staan om het tafereel te bekijken, echter, al te veel waren het er niet.

Zo omstreeks 15.30 uur, na terugkeer op de locatie en nadat alle attributen weer waren ingeleverd, hield Hugo zijn slotrede, waarin hij onder andere refereerde aan alle steeds toenemende tekenen van het ogenblik, en waarbij de opsomming van elk teken werd gevolgd door de terugkerende zin: “Nóg verspreidt de islam zich als een olievlek over Europa.” Tevens concludeerde hij dat “de islam geen millimeter ruimte meer mag krijgen” en sloot min of meer af met een beschrijving van hoe het was toegegaan bij zijn eerdere aanhouding en verhoor in verband met de inmiddels legendarische onthoofde pop bij de Emir Sultan moskee uiteraard compleet met veel overdadig machtsvertoon, rechtsverkrachting en gesjoemel, waaraan, aldus Hugo, niet eens de agenten en rechercheurs schuld hadden, die ook alleen maar deden wat ze werd opgedragen, maar de overheid. Tevens kondigde hij een handreiking aan naar alle overige protestbewegingen, zoals Identitair Verzet en Pegida NL, met het verzoek tot samenwerking. Hij besloot met een overtuigd: “Ik ben dit begonnen en ik ben niet te stoppen!”

Hiermee eindigde de manifestatie. Om onnodige risico’s met ‘dolende’ Antifa’s te voorkomen, accepteerden sommigen van ons – waaronder ik – een lift van anderen, die met de auto waren gekomen, tot aan de bushalte. Toen ging het verder van een leien dakje: Kwart over vier aankomst bij Amsterdam CS, half vijf op de trein, kwart over vijf was ik weer thuis. Niet slechts in mijn woonplaats, maar letterlijk ‘thuis’.

Nu de onvermijdelijke vraag: Valt er op het verloop van deze dag met tevredenheid terug te zien? Dat kan ik beantwoorden met: Já. Tóch wel. En dat zal ik nader toelichten: Als je het al dan niet geslaagd zijn van een manifestatie, zo weten wij inmiddels, af laat hangen van de ópkomst, dan kun je het in Nederland wel bij voorbaat vergeten. Maar er zijn meer denkbare criteria die daarnaast best wel eens wat meer aandacht verdienen:

“Al zijn het er maar zo’n 20″, had Hugo in Rotterdam al gezegd, “dan is het statement gemaakt.” Nu, die 20 waren er, alles bij elkaar genomen, de sfeer was goed en saamhorig geweest en wat daarnaast ook niet mag worden veronachtzaamd, althans voor wie daar oog voor wenst te hebben:

Dit is een samenkomst geweest van Realistische – maar tevens ZELFSTANDIG denkende – Nederlanders. PVV’ers, zónder twijfel, maar wèl PVV’ers met een kritische blik en dat náást de kritische kijk op de islam. PVV’ers, die hebben aangetoond dat onvoorwaardelijk achter iemands gedachtegoed staan níet hoeft te betekenen dat men transformeert tot robots die één leidinggevende figuur niet automatisch door dik en dun blijven verheerlijken en de hemel in prijzen, die de stap kunnen nemen om zich, zodra ze zich echt niet langer met een bepaald beleid kunnen verenigen, los te maken (zoals bij Pegida NL) of die de leider respecteren als mens en als initiatiefnemer, maar oog houden voor het gegeven dat hij géén onfeilbare messias is en, net als iedereen, fouten kan maken, die niet doorlopend met de mantel der liefde bedekt hoeven te worden. Tóch zijn dat PVV-aanhangers. Van het soort dat deze zondag de 11de maart bij déze manifestatie zijn stem had laten horen:

De zelfstándig denkende PVV-aanhangers. Waarmee we, dat is mijn overtuiging, BLIJ kunnen zijn.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)