De Twilight-zone van Aboutaleb

(Door: Theresa Geissler)

Als Recep Tayyip Erdoğan – Turks dictator en echt zo’n man over wie heel autochtoon Europa, politiek-correct óf -incorrect, het wel eens is dat er weinig aan deugt – ooit iets positiefs heeft gedaan, dan was het wel op het moment dat hij voor één keer de waarheid sprak. En dan bedoel ik uiteraard het moment waarop hij , geheel openlijk voor alle denkbare media, zonder omwegen toegaf: “Er bestaat niet zoiets als een gematigde islam: Islam=islam.” Geen fijne boodschap voor de aanbidders van de multikul, maar je wist in elk geval wat je er aan hád. Wij Realisten althans, islam-kritisch, maar juist daardoor (want je moet toch weten, waar je het over hebt) vaak redelijk goed op de hoogte van alle finesses van de islam, zeiden tevreden tegen elkaar: “Voor één keer spreekt die klootzak te waarheid: géén Taqiyya.” Tegelijkertijd zei politiek-correct Nederland waarschijnlijk tegen elkaar: “Dit is alleen maar haat en tweespalt zaaien om elke toenadering bij voorbaat te bederven; die klootzak líegt!” (Níet: “Wèl Taqiyya”, want dat bestáát eenvoudigweg niet, volgens de ‘policor’.)

Tot zover over Erdoğan. Niet hij speelt een rol van betekenis in de plotselinge ontwikkelingen van de afgelopen dagen, maar de man die op dit ogenblik nog steeds fungeert als hèt rolmodel, het paradepaardje van diezelfde ‘policor’ des te meer: de islamitische PvdA-burgemeester (contradictio in terminus, maar ja….) Ahmed Aboutaleb, de “man met de twee paspoorten.”

Hij zit nogal in de nesten, zo mochten wij vernemen: Na de nodige jaren, waarin hij zich politiek op de kaart wist te zetten, goeddeels door onophoudelijk gekronkel als een paling in een emmer snot, lijkt nu waarachtig het ogenblik aangebroken waarop hij gedoemd is om het lot van zijn aartsopponent, Wilders, te delen: Ook hij moet worden beveiligd! Reden voor ons allen om onze handen in elkaar te slaan van verbazing en ons af te vragen hoe dát nou toch in vredesnaam zo ver heeft kunnen komen?

Voor de ‘policor’ misschien. Voor de Realísten zeer zeker niet.

De ‘policor’, immers, loopt onveranderlijk met de befaamde roze bril op. U weet wel: Islam=vrede en alles wat radicaal is, heeft zogenaamd “met de islam niets te maken.” De vraag hoe dat mogelijk is, als men toch weet dat beide categorieën, de radicale èn de ‘gematigde’ moslims, hun religieuze kennis uit dezelfde bronnen putten, wordt door hen wijselijk niet beantwoord. Eerder zijn zij geneigd te blijven geloven dat het zèlfs met de radicale ‘soort’ vanzelf goed komt naarmate die langer in het Westen verblijft èn zich daar tegelijkertijd zo min mogelijk “gediscrimineerd” voelt (lees: dat ze alles wat er in haar geradicaliseerd brein opkomt kan zeggen en/of flikken met een minimum aan consequenties). Op díe manier, zo redeneert de policor, zullen de radicalen binnen enkele generaties vanzelf dé-radicaliseren en geruisloos integreren met de èchte, ‘vredelievende moslims, waarna al die ‘echte vredelievende’ moslims op hun beurt weer geruisloos opgaan in de westerse maatschappij. Probleem uit zichzelf opgelost, niets aan de hand.

En tot het zover is, sust de policor zichzelf effectief in slaap bij de aanblik van “geïntegreerde” moslims als Aboutaleb, het meest schitterende voorbeeld, het ideáál van hoe ‘ze’ met de góede aanpak binnen luttele generaties állemaal kúnnen zijn. Denkt de policor. Dus, met deze wonderschone utopie voor ogen is het voor diezelfde policor nogal een koude douche, een pijnlijk ontwaken (waarbij ze dan ook telkens niet wéten hoe snel ze het laken weer over hun kóp moeten trekken) om te constateren dat de momenteel-nog-steeds-radicale-moslims daar éven anders in blijken te staan.

Voor de Realisten daarentegen is dit geenszins een verrassing: Doordat zij, bij het beschouwen van de actuele situatie, een beter beeld hebben van hoe die nu eenmaal IS in plaats van hoe zij zouden WILLEN dat die zou ZIJN, zien zij doorgaans maar al te duidelijk: 1. de gevolgen van de massa-immigratie, 2. het werkelijke karakter van de islam (waarvoor letterlijke kennis van de koran niet eens nodig is om die te doorgronden) en 3. de onmogelijkheid om met een dergelijk karakter te integreren in de westerse samenleving. Als moslims, die zich metterdaad als móslims beschouwen, dit voor het oog al dóen, schuilt er een extra bedoeling achter: Want, weet de realist, die dan misschien niet de koran letterlijk uit zijn hoofd kent, maar meestal wèl kennis heeft genomen van de cruciale passages die daar uitgelicht en besproken zijn door deskundigen op dit gebied: Iedere moslim heeft bij zijn geboorte de opdracht meegekregen om het zijne bij te dragen aan de verbreiding van de islam over de hele wereld. Dat ligt vast en daar komt hij niet onderuit. Profileert hij zichzelf derhalve als een “geïntegreerde, maar tegelijkertijd gelóvige moslim”, dan weet men automatisch dat dit “geïntegreerd zijn” niet op zichzelf staat; dat daar hoe dan ook die opdracht bij komt kijken. Hoewel het verschil aan de buitenkant vaak niet te zien is, bestaan er, naast deze “geïntegreerde moslims”, wel degelijk nog categorieën als “vrijzinnige moslims,” die in wezen niets meer aan de islam doen, maar dat alleen niet als zodanig durven te benoemen vanwege reëel aanwezige risico’s, en “afvallige” moslims, die zo dapper, of, zo men wil, zo roekeloos zijn geweest om zelfs van dat laatste restje “schone schijn” af te zien.

Aan de andere kant heb je dan de uitgesproken moslims, de salafisten, die er geen twijfel over laten bestaan niet eens aan integratie te willen dènken en dit dan ook openlijk uitdragen, hetzij door middel van de volledige traditionele uitdossing, hetzij toch minstens door het principiële dragen van, bijvoorbeeld, een baard. Dat zij niet aan compromissen doen, noch ze erkènnen, weet men als – realistische – buitenstaander al zónder er naar te vragen – anders dan, alweer, de policor,die zich veelal hardnekkig in het hoofd blijft zetten dat met de “juiste aanpak” de meest fanatieke, haat predikende salafistische imam op den duur toch tot rede te brengen is.

De Realist beseft dat er met de zichtbaar niet-geïntegreerde moslim in ieder geval geen land te bezeilen valt. Maar hij beseft daarnaast méér: Hij beseft dat van de drie genoemde, overige categorieën die van de uiterlijk geïntegreerde, maar wèl gelovige moslim innerlijk de sterkste band heeft met het salafisme – al was het maar vanwege zijn serieuze streven, om aan de opdracht van “de profeet” tenslotte tóch te voldóen: De ‘vrijzinnige’ kán (zeker weet men dit nooit) dit streven in feite hebben losgelaten; de openlijk afvallige hééft het naar alle waarschijnlijkheid losgelaten, maar de ‘geïntegreerde gelovige’, dat weten wij in elk geval zeker, heeft het níet losgelaten. Dat maakt hem in zekere zin, evenals de salafist, een risicofactor en daarenboven een wolf in schaapskleren.

Ahmed Aboutaleb heeft inmiddels dan ook al niet meer kunnen verbergen dat hij béide ís: Hij vond zijn achterdeurtje, tevens zijn dekmantel om te kunnen infiltreren binnen de Nederlandse politiek, in de PvdA, maar talloze kleine versprekingen door de jaren heen bij alle denkbare interviews verraadden telkens weer, dat het streven de islam aanvaard te krijgen in de Nederlandse samenleving voor hem zwaarder woog – en weegt – dan het westerse sociaaldemocratisch gedachtegoed. Volgens eigen zeggen leeft hij óp bij het vooruitzicht van een islamitische premier voor Nederland – niet van een sociaaldemocratische. Zijn uitspraak over zijn wens inzake de partnerkeuze van zijn dochters sprak evenzeer boekdelen als die over wijlen Pim Fortuyn. Tijdens een meer recente toespraak ontviel hem tevens de bekentenis “een beetje salafist” te zijn, weliswaar gevolgd door een gedetailleerde uitleg over hoe men het begrip salafisme dan ook voorál diende op te vatten, maar de ontboezeming was niettemin tekenend: Bij hem geen sprake van een resolute afwijzing van het salafisme; daarvoor stond hij er, als belijdend moslim, nu eenmaal nog steeds íets te dichtbij. Niet verwonderlijk trouwens, voor wie de stelling “Islam=islam” in het achterhoofd houdt en er aldus van uitgaat dat alle praktisérende moslims, zichtbaar fundamentalistisch of niet, in beginsel dezelfde opdracht hebben met betrekking tot de verovering van westers terrein en uitbreiding van islamitische invloeden over de hele westerse wereld, ook al bewerkstelligt een ieder dat dan op het eerste gezicht op zijn eigen, specifieke wijze….

Ja, wacht even! Dat laatste is een denkfout. Een denkfout, die veelvuldig gemaakt wordt door de individualistisch ingestelde westerse mens, de policor met haar uiterst gebrekkige inzicht in de islam voorop. Een denkfout, die misschien ook Aboutaleb zelf heeft gemaakt, beïnvloed als hij mogelijk is door de comfortabele kanten van de westerse levensstijl: Hoe dan ook, een “eigen, specifieke wijze” is niet iets wat binnen de islam enig bestaansrecht heeft. En in de praktijk betekent dat voor de twee vuren, waar de man zich tussen heeft gemanoeuvreerd, het volgende: Enerzijds haalt de Nederlandse Realist zijn schouders op en zegt: “Je kunt toneelspelen wat je wilt, we hebben jou en je intenties dóór. Je bent een infiltrant en wat ons betreft zul jij,zodra de tijd rijp is, je gerechte straf niet ontgaan!” Anderzijds klinkt uit salafistische hoek de woedende kreet: “Het is niet alleen niet genoeg, het is niets! Deze man verzaakt zijn plicht als vroom moslim en dit maakt hem tot een afvallige! Laat hem zijn grechte straf niet ontgaan!” (Niet: ‘zodra de tijd rijp is,’ want dat is hij volgens de islam altijd. Tevens betekent hier de “gerechte straf” – voor afvalligheid – standaard: de dood.)

Haatprediker Fawaz Jneid, die de aftrap heeft gegeven voor deze permanente doodsbedreiging van Aboutaleb, in zekere zin vergelijkbaar met het lot van Geert Wilders, heeft vanuit zijn standpunt bezien gelijk: De opdracht van de profeet is ondubbelzinnig en als gelovig moslim streef je op ‘ongelovige bodem’ geen bestuurlijke positie na voor jezelf of voor de grap: Dat doe je omwille van die ópdracht en het resultaat dient het liefst binnen de kortste keren zichtbaar te worden (waarschijnlijk bijvoorbeeld op de manier zoals in Londen Sadiq Khan de islamisering doorzet, één jaar na zijn verkiezing) Maar in de ogen van ons, Realisten, heeft hij ook weer géén gelijk: Hij beschuldigt Aboutaleb ervan tegen moskeeën te zijn en islamitische scholen te verbieden – wat ons, Realisten tot op heden nergens uit is gebleken, anders hadden we dát zelfs nog wel enigszins hoopvol gevonden. Hij beschuldigt hem ervan de Mohammed-cartoons niet openlijk te hebben veroordeeld – had hij dat wèl openlijk gedaan, dan had hij zich als burgemeester van een grote, westerse stad in het kader van de vrijheid van meningsuiting zó onmogelijk gemaakt, dat we in dát geval misschien al van hem verlost waren geweest. Iets, wat Jneid in de verste verte niet beseft.  Hij beschuldigt hem ervan de islam te haten en te bestrijden – Aboutaleb ijvert helaas juist voor méér islam in het straatbeeld, onder andere door het toestaan van hoofddoekjes voor politieagentes. En hij profiléért zich juist als een gelovig moslim, die openlijk hoopt op een islamitische premier in de toekomst, geheel voorbijgaand aan het feit dat de islam in Nederland geen traditie hééft – en deze, als het aan ons, Realisten ligt, ook nooit zal krijgen.

Het is om al deze dingen dat hij voor óns juist een óngewenst persoon is, die niet op de plaats hoort te zitten waar hij thans zit, maar dat is in de ogen van Fawaz Jneid duidelijk een probleem van de ‘kafirs’ waarvoor hij, evenmin als zijn collega’s, die zich inmiddels achter hem geschaard hebben, totaal geen oog heeft. Mogelijk heeft hij, paradoxaal genoeg, wèl oog voor de euforie die de “nuttige idioten”, de policor, voor Aboutaleb aan de dag leggen en is dat voor hem misschien nog een extra reden om van hem af te willen: Wat die onnozele christenhonden, die óók alleen maar gespaard worden zolang hun aanwezigheid “van nut” is, adoreren, kán immers niet deugen!

Zo blikt alles en iedereen langs elkaar heen, raakvlakken ontbreken en een gemeenschappelijk belang lijkt er niet te zijn, behalve….misschien júist bij de twee grootste opponenten in dit verband – omdat beiden van Aboutaleb verlost zouden willen worden.

En Aboutaleb-zelf? Die plukt momenteel de vruchten van zijn eigen handelwijze, te weten: Jarenlang politiek gekonkel en gekuip, enerzijds tóch geraakt door de geneugten van het westerse vrije gedachtegoed, anderzijds onwillig om “de opdracht van de profeet” metterdaad lós te laten en zoekend naar een methode om de islamitische vlag op dit stukje westerse bodem tóch geplant te krijgen, daarvoor een goedgelovig volksdeel, alsmede een goedgelovige linkse partij misbruikend. Kronkelend in alle hoeken en gaten en dan weer met de éne, dan weer met de ándere kant flirtend, tót hij zich in zijn eigen gekronkel verstrikte en thans aan den lijve mag ondervinden hoe zijn meest uitgesproken tegenstander,Wilders, noodgedwongen al die jaren heeft moeten leven.

Het kon tenslotte niet uitblijven, zeg je achteraf, maar tóch kwam het nog onverwacht. Dat de salafisten, diegenen waartoe hij zichzelf “een beetje” zegt te rekenen, het karwei maar op gepaste wijze weten af te maken: Realistisch Nederland zal er geen traan om laten!

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)