Strijd voor uw broeders, uw zonen en uw dochters, uw vrouwen en uw huizen

(Door: Wim van Schaik)

Over christelijke weerbaarheid

Nadat in 2014 christelijke vrouwen waren verkracht door moslimstrijders, was voor 600 Irakese christenen de maat vol. Inwoners van het christelijke dorp Bartella, vlakbij Mosul, namen de wapens op om hun gezinnen en zichzelf te verdedigen tegen de beestachtige jihadisten. Zij hielden van hun christelijke manier van leven, hun kerken en hun gemeenschap en waren ook bereid die te verdedigen.

Veel westerse christenen voelen zich vanuit hun (nog) comfortabele positie ongemakkelijk bij geloofsgenoten die naar de wapens grijpen. Ze zeggen het niet met zoveel woorden, maar het lijkt alsof zij liever zien dat zij zich zouden gedragen als schapen die op elk gewenst moment ter slachting gevoerd kunnen worden. In ieder geval hoor je zelden christenen die hun broeders aansporen om zich te verdedigen.

Nog niet zo lang geleden twijfelde geen christen aan de plicht om het leven van hen voor wie men verantwoordelijkheid draagt te beschermen. Ook als  daar geweld voor gebruikt moet worden. Maar nu zijn ze, net als het gros van de westerse mensen  – gelovig of niet – besmet met het LLDD-virus (Liever laf dan dapper): één van de symptomen is het verzaken van de plicht om jezelf, je dierbaren en je eigen manier van leven te beschermen.

Dat veel westerse christenen menen dat zij zich niet met geweld zouden mogen verdedigen, is onzin. Jezus zei wel tegen Petrus dat zijn zwaard weer in de schede moest, maar niet dat hij het maar weg moest gooien …  Om nog maar te zwijgen over het Oude Testament, waarin we legio voorbeelden vinden waaruit blijkt dat zelfverdediging met wapens niet alleen is toegestaan, maar zelfs bevolen wordt: “Strijd voor uw broeders, uw zonen en uw dochters, uw vrouwen en uw huizen.” (Neh.4:11-14).

Bij een wettige verdediging laat men het recht op leven van zichzelf of van anderen gelden. En als dan de ander die jou, je vrouw of je kinderen naar het leven staat, moet doden, dan moet dat maar … Dat is wat anders dan een primaire keuze voor geweld: bijvoorbeeld met geweld bekering afdwingen. Jezus zelf zei daarover: “Niet door geweld, noch door het zwaard, maar door Mijn geest zal het geschieden”. En als Hij zijn discipelen erop uit stuurt zegt Hij dat als zij ergens komen waar men hun boodschap niet aanneemt, ze gewoon verder moeten trekken. Dus ook niemand het evangelie door de strot duwen. Hoewel christenen zich niet altijd aan deze regel hebben gehouden, gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat dit wel de christelijke leer is. Jezus leerde geen jihad.

Christenen moeten zich met geweld kunnen verdedigen. De vervolging van christenen neemt alleen maar toe en westerse leiders kijken daarvan weg. Zo konden de  ‘exotische’ vervolgde Yezidi’s direct op veel westerse sympathie rekenen, terwijl het moeilijke leven van christenen in islamitische landen slechts mondjesmaat aandacht kreeg.

Ondertussen bakken westerse christenen ook nog eens zoete broodjes met een organisatie die wil dat alle christenen zich aan de islam onderwerpen of opzouten. Doen ze dat niet, dan moeten ze volgens het islam-haatboek gedood worden. Onbegrijpelijk, dit soort christenen! Het lijkt wel of zij net als Wim v.d. Camp (CDA) ‘in een sterk deconfessionaliserende wereld’ de islam als bondgenoot zien. Christenen wat bezielt u?

Op veel plaatsen in Afrika en Azië ervaren christenen letterlijk aan den lijve wat leven onder de islam betekent. En dat is niet van vandaag of gisteren. Ze moesten altijd al veel over zich heen laten komen. Pleegden ze daarom bomaanslagen? Ontvoerden zij moslims? Staan er filmpjes op YouTube waarin christenen moslims onthoofden? Nee! Maar nu zijn ze het zat. In Irak, Syrië en de Centraal-Afrikaanse Republiek hadden christenen de afgelopen jaren zoveel te lijden onder islamgeweld dat zij hun families en gemeenschappen wel zelf moesten beschermen. Met wapens, welteverstaan.

Christenen in Sednaya en de ruim 1 miljoen christenen in de Syrische ”Vallei der christenen” namen de wapens op. Assyrische christenen in al-Hassakeh vochten zij aan zij met de Koerden. We hoorden daar weinig over. Daardoor is het algemene beeld ontstaan dat christenen watjes zijn. Horen we er wel over, dan worden christen milities steevast in een kwaad daglicht gesteld. Dat is met de kruistochten ook gelukt. Zodra christenen, jongeren, ouderen en ook vrouwen naar de wapens grijpen om  zich te verdedigen of terug slaan, wordt er moord en brand geschreeuwd.

Wordt een moslim ook maar een haar gekrenkt, dan wekt dat over de hele wereld de toorn op van moslims en hun sympathisanten (inclusief de media). En het blijft niet bij woede. Karikaturen, onwelgevallige romans, islam-kritische films, ontheiliging van de Koran, bekering tot een ander geloof, liefdesrelaties met mensen met een ander geloof, geloofsafvalligheid of simpelweg een westerse levensstijl zijn ‘bedreigingen van de islam’ die al veel mensen met de dood hebben moeten bekopen. Maar o wee als een christen noodgedwongen zijn leven en dat van zijn dierbaren verdedigt!

Christenen die zich met wapens verdedigen, doen niets fout. Ze herinneren ons slechts aan een simpele waarheid: wie het leven van anderen daadwerkelijk bedreigt, mag en moet worden tegengehouden. Desnoods door de aanvaller zelf te doden. Voor de verwesterde gristen is dat een ongemakkelijke waarheid, want die houdt van iedereen, veroordeelt niemand en beweegt mee op de golfslag van politieke correctheid. Ondertussen sterven standvastige christenen duizend doden.

Van de zichzelf moreel en theologisch superieur achtende westerse kerken hoeven vervolgde christenen geen steun te verwachten. Die zijn de weg kwijt. Ze flirten uit welbewuste politieke correctheid of uit pure, maar schuldige onbenulligheid met de islam. Willen christelijke feestdagen schrappen. Halen christelijke symbolen weg. En dat, terwijl de vijand van hun geloofsgenoten ook hun vijand zou moeten zijn. Dag in dag uit zouden zij het voor hun zwaar vervolgde broeders en zusters moeten opnemen. Vooral voor hen die de gewapende strijd met de islam moeten aangaan.

Door:
Wim van Schaik
(voor www.ejbron.wordpress.com)