Nieuw antisemitisme. Ongenoemde oorzaken

(Door: Thorsten Hinz – Vertaling: E.J. Bron)

Joden in Duitsland staan in toenemende mate blootgesteld aan geestelijk en lichamelijk geweld. Zowel als individuen en als religieuze gemeenschap. De voormalige presidente van de Centrale Raad van de Joden in Duitsland, Charlotte Knobloch, constateert: “Regelmatig worden joodse instellingen, synagogen en begraafplaatsen geschonden, worden openbaar toegankelijke tentoonstellingen en installaties opzettelijk beschadigd en vernield.” De gevolmachtigde antisemitisme van de joodse gemeenschap in Berlijn, Sigmount Königsberg, klaagde dat een onbevangen optreden van Joden in de hoofdstad niet meer mogelijk zou zijn.

De echt niet tot paniekzaaierij neigende historicus Michael Wolffsohn zei in een interview dat hij veel Joden zou kennen die met het idee zouden spelen om te emigreren. “Die zijn duidelijk jonger dan ik”, aldus de 70-jarige, “en zeggen dat ze vanwege hun kinderen naar Israël vertrekken. Anderen vertellen dat zij ze niet meer aanmelden op openbare kleuterscholen en basisscholen. Uit angst voor slaag en pesten.” Zijn bevinding is duidelijk: “Geweld tegen Joden gaat uitsluitend van moslims uit.”

Religieus gemotiveerde aversie

De Joden in Duitsland delen het verlies aan veiligheid, dat door de massa-immigratie uit het Afrikaans-Arabisch gebied is ingetreden. De Duitsers, Joden zowel als niet-Joden, zien zichzelf geconfronteerd met het streven naar dominantie van tot geweld bereide islamitische immigranten. De slachtofferpositie van de joden is daarbij een van de exponenten: terwijl niet-Joodse Duitsers als zwakke en beschikbare buit beschouwd en behandeld worden, bestaat er tegenover de Joden nog een politiek en religieus gemotiveerde aversie.

Hoeveel moorddadig potentieel deze in zich heeft, toont een blik naar Frankrijk aan, waar islamgelovigen zich meermaals met excessieve wreedheid aan Joden vergrepen. Zelfs in hun woningen kunnen zij zich niet meer veilig voelen. Inmiddels bestaat er een regelrechte emigratiegolf naar Israël.

Heel lang hebben de politiek en de media geweigerd de waarheid in te zien. Nog steeds werkt in Duitsland de onzalige “opstand van de fatsoenlijken” na, die bondskanselier Schröder uitriep “tegen rechts” na de aanslag op de synagoge van Düsseldorf in oktober 2000. Hoewel spoedig daarna de oorspronkelijk uit Arabië afkomstige daders werden opgepakt, blijft de reflectie, de verwerking en de correctie van deze fundamenteel foutieve conditionering van de Duitse binnenlandse politiek tot de dag van vandaag uit.

Radicaalislamitische daders worden vaak tot psychisch labiele gevallen verklaard

Ook in de antisemitismeresolutie van het Duitse parlement van januari 2018 wordt tegen alle feiten in beweerd dat het “grootste deel van de antisemitische delicten (…) nog steeds rechts-extreem gemotiveerd” zou zijn. Beschaamd wordt daar aan toegevoegd dat “daar door immigratie meer antisemitisme uit de landen van Noord-Afrika, het Nabije- en het Midden-Oosten bijkomt, waarin het antisemitisme en Israël-vijandigheid een bijzondere voedingsboden hebben.”

Uit het verkeerd stellen van prioriteiten volgen verkeerde besluiten. Niet de immigratie dient gestopt te worden, maar “de burger-maatschappelijke betrokkenheid tegen antisemitisme blijvend omvattend”bevorderd, dus de irrationele “strijd tegen rechts” moet opgevoerd worden.

Zelfs bij de daders die in de zomer messen zwaaiend en onder het geschreeuw “Allahu Akbar!” in de praktijk van een vermeende joodse arts bij Bonn binnendrongen en bekendmaakten al vele Joden neergestoken te hebben, ontkenden de autoriteiten en de in de onderwerpingsmodus handelende media een religieuze of politieke achtergrond. Het is sowieso een populaire methode om radicaalislamitische daders als psychisch labiel te verontschuldigen.

Net verdorven grijsaards in het SED-Politbureau

Er zit systeem in de waanzin. Om de fouten in het systeem van de etnisch-culturele nieuwe kolonisatie van Duitsland te camoufleren, wordt zijn bloedige dis-functionaliteit op de psychische labiliteit van enkelingen teruggevoerd. Met het resultaat dat het radicaalislamitische en antisemitische geweld de samenleving besmet en dat de angst zichtbaar wordt.

Van de politiek-mediale klasse is geen hulp te verwachten, want die zit gevangen in de eigen foute beslissingen. Onlangs uitte de president van het Duitse parlement, Wolfgang Schäuble, zijn “toenemende zorg dat radicale moslims in Europa een ook door het antizionisme gevoede irrationele haat tegen Joden verbreiden.” Hij repte er echter met geen woord over dat de politiek van zijn bondskanselier exact daartoe heeft geleid. De islamitische immigratie zou gewoon overeenkomen met de “loop van de geschiedenis”, waarbij “de rest van de bevolking” zich zou moeten neerleggen.

Zo wordt politiek falen verheven tot het ten uitvoer brengen van historische wetten. Daarmee is Schäuble, deze verbitterd en cynisch geworden vertegenwoordiger van de zich in een soort schemertoestand bevindende Bondsrepubliek, op het niveau van de “verdorven grijsaards” (Wolf Biermann) in het voormalige SED-Politbureau aangekomen.

De functionarissen van de Centrale Raad van de Joden in Duitsland zijn niet meer te redden

De Centrale Raad van de Joden in Duitsland, wekt zich ondertussen dood tegen de AfD in plaats van de oorzaken voor de nood van zijn gemeenteleden te benoemen. President Josef Schuster schuift de partij “dat gedachtegoed dat tot de ergste vervolging van de Joden in hun geschiedenis heeft geleid” in de schoenen. En mevrouw Knobloch zwetst over een “bruine Renaissance”. Deze kaste van functionarissen is niet meer te redden.

De uitgever van de “Jüdische Rundschau”, Rafael Korenzecher, kritiseert daarom in één adem de “links-ideologisch beheerste politiek alhier” en de “schijnheilige” Centrale Raad van de Joden, waarvoor de “overeenstemming met de islam-appeasers van onze aan de volkswil voorbij regerende politieke leiding” op de voorgrond staat. In zo´n kritiek worden tegelijk de contouren van een Duits-joodse belangenidentiteit geschetst.

Bron:
https://jungefreiheit.de
Auteur: Thorsten Hinz

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)