Een brief aan mijn ongeboren kinderen – over het Europa, dat ooit was

(Door: “Young German” – Vertaling: E.J. Bron)

Europa verandert niet ten goede

Gisteren zat ik in de bus tegenover een baby, die zijn kleine handje naar mij uitstrekte en mijn duim greep. Het lachte heel hartelijk en lief, alsof mijn duim iets bijzonders en prachtigs zou zijn. Gewoon, zoals kinderen zijn wanneer alles nog nieuw en interessant is. Ze nemen de wereld zo waar, zoals die zich aan hen presenteert, weten niet wat deze daarvoor was en kunnen zich op die leeftijd meestal niet voorstellen hoe het leven van hun ouders er in het verleden heeft uitgezien. De zin “vroeger was alles beter” is hier net zo verkeerd als de bewering dat met de vooruitgang en de loop van de geschiedenis automatisch alles mooier en levenswaardiger wordt.

Als ik naar mijn moeder luister, die kan vertellen over oorlog en verdrijving in Azië, maar ook nog veel nostalgie tegenover een meer romantisch thuisland in haar woorden laat meespelen, dan weet ik dat het verleden, het heden en de toekomst altijd zowel goede als positieve kanten hebben. Wanneer mijn vader vertelt over hoe hij opgroeide in de DDR, hoe hij als jongen door de zandverstuivingen en dennenbossen trok, met vrienden ging vissen in het meer, dan voel je in zijn woorden de heimwee naar deze plekken van herinnering. Dat was een andere jeugd dan die zijn eigen zoon daarna heeft meegemaakt. Angst op straat, voorzichtigheid tegenover vreemde en buitenlands ogende groepen mannen – zoiets kende de generatie van mijn vader niet. Dat mijn vader een thuisland had, Duitser was, dat deze dingen waarde en betekenis hadden, leed nog geen twijfel. Dat liet me nadenken over mijn eigen jeugd en het perspectief dat ook ik ooit kinderen zal hebben of in ieder geval zeker van plan ben ze te krijgen.

Ik dacht er over na wat ik tegen mijn zoon of dochter zou zeggen, wat ik hen zou kunnen vertellen over het Europa van hun vader. Zouden zij überhaupt kunnen begrijpen in wat voor wereld hun ouders ooit geleefd hebben? Enkele jaren geleden had ik een korte relatie met een Israëlische, die na enkele maanden naar haar vaderland terugkeerde om haar dienstplicht te vervullen. Maar ze vertelde me over haar jeugd in het Israël van de vroege jaren-2000, waar bomaanslagen, terreuraanvallen en exploderende bussen of cafés quasi tot het dagelijks leven behoren. Ze vertelde dat zij het als normaal beschouwde dat er op iedere straathoek soldaten staan, dat de politie constant huizen bestormt, dat kleuterscholen en scholen met metaaldetectors aan de ingang naar mogelijke daders zoeken enz. Dat het voor haar gebruikelijk en idyllisch was wanneer ze met haar vriendinnen buiten bij zomerse hitte speelde onder een Midden-Oosterse zon, meestal voetbal, en dat het spel dan onderbroken moest worden, omdat de sirenes een raketaanval van Hamas aankondigden. Een klasgenootje of kennisje van haar (dat weet ik niet meer precies) werd zelfs gedood toen er een granaat in de kibboets insloeg. Dat was voor haar allemaal heel normaal en desondanks had ze een mooie jeugd. Tenminste, zo voelde ze dat. Dat haar jeugd er ook anders had kunnen uitzien, zowel slechter en gewelddadiger als beter en vreedzamer.

In Engeland is het immers al lang heel normaal dat metaaldetectors voor de scholen voor veiligheid zorgen, opdat de leerlingen elkaar niet constant wederzijds neersteken. Daar is het ook normaal geworden dat Londen de beste elektronisch bewaakte ruimte ter wereld is, waar meer dan een half miljoen camera´s iedere beweging en iedere spiertrekking van de burgers op video opnemen. Europa verandert.

In België en Frankrijk patrouilleren politieagenten en soldaten met halfautomatische geweren in de metro, in de straten en staan ze voor elke synagoge, inmiddels eveneens voor enkele kerken, en er is in Frankrijk geen enkele joodse school meer die niet door veiligheidspersoneel bewaakt moet worden. Ook in Berlijn begint de zogenaamde “Security” op scholen en de beveiliging van kerstmarkten en volksfeesten door zwaarbewapende politieagenten met machinepistolen van het merk Heckler und Koch behoort ondertussen eveneens tot het dagelijks leven in Europa post-2015. Dat vrouwen hier nog maar zelden de deur uitgaan zonder pepperspray, ´s avonds niet meer zonder begeleiding terug naar huis willen of zichzelf minder aantrekkelijk kleden, omdat ze bang zijn voor overvallen, is de nieuwe normaliteit. De rijken schermen zichzelf in toenemende mate af, wonen in zogenaamde “Gated Communities”. Heel normaal in Berlijn voor de beterverdieners en iedereen die zichzelf tegen criminaliteit wil beschermen.

Dus – wat zou ik aan mijn ongeboren kinderen kunnen vertellen over het Europa van hun ouders?

Mijn lieve kinderen,

Wanneer jullie dit lezen, zijn jullie hopelijk oud genoeg om dit te begrijpen en zullen jullie niet te hard over jullie ouders oordelen. Als jullie dit lezen, dan moeten jullie weten dat wij, die jullie in de wereld gezet hebben, alles geprobeerd hebben om voor jullie een goede toekomst mogelijk te maken. Waarschijnlijk is ons dat niet gelukt. Daarom wil ik jullie vertellen in wat voor tijd en in wat voor een voor jullie zeer vreemd Europa jullie ouders zijn opgegroeid.  

Neem nu jullie vader, die nog heeft meegemaakt dat men zonder angst voor je eigen leven grote festivals kon bezoeken, waar je met meerdere duizenden mensen tegelijk luisterde naar harde muziek, zonder dat je je hele bovenlichaam moest ontbloten en al je spullen op een detector moest leggen. Jullie vader ging nog naakt met zijn vriendinnen in het meer zwemmen, zonder door zogenaamde “zedenwachters” met de dood bedreigd te worden. Destijds, in het Europa van VROEGER, bezocht hij de hoofdsteden van het continent, waarin geen enkele politieagent te bekennen was, behalve misschien op het marktplein of voor de desbetreffende regeringszetel. Jullie vader groeide nog op in een Europa waar het woord islam geen associaties opriep, bij de meeste mensen onbekend was en terrorisme een zeldzaam en nauwelijks bekend randverschijnsel was.

Destijds bezocht je de kerstmarkten, die jullie nu waarschijnlijk kennen als wintermarkten, zonder angst om opgeblazen te worden. Daar waren toen geen betonnen blokken voor de ingang en geen mannen in uniform met machinepistolen die voor onze veiligheid moesten zorgen. Ja, het oude Europa was mooi. Prachtig met zijn bloeiende landschappen, het vele groen, de kastelen, de cultuur en de unieke geschiedenis van Verlichting, christendom, heidense wortels, die tot diep in de ziel van de mensen reikten. In elke steen van elk oud gebouw zag je de menselijke scheppingskracht, de genialiteit en de waardigheid van de Europeanen, die een wereld schiepen die nergens anders bestaat. Het was haar eigen wereld, een Europese exclusiviteit, die jullie waarschijnlijk zo niet meer kennen. Jullie vader stond ´s morgens vroeg met het luiden van de kerkklokken op, wandelde door de oude straatjes vol romantiek, stille steegjes uit de middeleeuwen. Deze straten zullen er in jullie tijd waarschijnlijk ook nog zijn. Maar jullie ouders hebben nog meegemaakt hoe deze lusttuinen en stille straatjes veranderden in vuilnishopen. No-Go-Areas zullen voor jullie vermoedelijk tot de normaliteit behoren. Maar in het oude Europa, dat jullie vader nog heeft leren kennen, ongeveer rondom het jaar-2000, waren ze voor de meeste mensen slechts een vaag gerucht, zachtjes uitgesproken nieuwtjes. Een uitbreiding van deze zones leek voor de mensen destijds onmogelijk. Dat zij ooit tot jullie normaliteit zouden behoren, vermoedde men in de tijd van jullie vader niet. Voor jullie is het normaal geworden om door een bus vanuit de poort van de “Gated Community” naar school gereden en weer opgehaald te worden. Jullie kennen de bewaker aan de poort met zijn pistool goed. En die in jullie buurt spreken jullie bij zijn voornaam aan, omdat hij elke avond en elke nacht door onze straten rijdt om een oogje in het zeil te houden. Jullie zouden het je moeilijk kunnen voorstellen dat er plekken zijn in de stad die enkele jaren geleden nog niet volhingen met camera´s, met schone straten en nette mensen.

Dat er een oud Europa was waar de jonge meisjes probleemloos en zonder begeleiding en pepperspray ´s avonds naar huis konden gaan, begrijpen jullie misschien niet. En dat er geen extra sloten op de deuren zaten, de ramen niet inbraak-veilig gemaakt werden en de woorden “Oud & nieuw” nog plezier en feest betekenden, komt vast en zeker heel vreemd op jullie over. Dat is net zoiets als wanneer men een mens uit het begin van de 18^e eeuw zou vertellen dat de Amerikanen ongeveer 150 jaar later een man naar de maan zouden schieten.

In het oude Europa had jullie vader ook nog vrienden die geen moslims waren, alcohol dronken en graag varkensvlees aten. Deze vrienden zijn echter nu naar de VS geëmigreerd, omdat zij destijds al geen toekomst zagen voor hun manier van leven en wisten wat er hier op ons zou afkomen. Jullie mochten het niet meer meemaken – dit oude Europa. Jullie hebben niet meer mogen zien hoe 200.000 mensen in Berlijn uitbundig vierden, geheel hedonistisch en naakt en liefhebbend, zonder angst. Jullie kennen ze niet meer, de processies van de kerk, die van oudsher in de steden door de straten over de hete straatstenen liepen. De gebouwen met het kruis op het dak, die hier nog staan en destijds een functie hadden, komen waarschijnlijk ook vreemd op jullie over. Dat er destijds ook andere programma´s op tv waren in plaats van diversiteit-propaganda om de kinderen dom te houden, weten jullie ook niet. En hoe geschokt de mensen destijds waren toen het begrip “eermoord” voor het eerst opdook, voordat het normaliteit werd, die men gewoon accepteerde.

Jullie weten ook niets over de ridderfeesten, de lampion-optochten met Sint Maarten en dat ook Turkse meisjes geen hoofddoek wilden dragen. En het gezamenlijk zingen van kerstliederen, van de stemming van uitgelaten levenslust van de mensen, die eindelijk konden genieten van de vrede in Europa en iets aan de toenemende welvaart hadden. Dat de mensen omstreeks het jaar 2005 nog zeer positief naar de toekomst keken, komt waarschijnlijk ook vreemd op jullie over. Het werd jullie verhinderd om het Rome van destijds te zien en zijn witte daken, de oude pleinen, voordat ze vuilnisbelten en slums werden. Jullie kennen de Hasenheide in Berlijn helemaal niet meer hoe zij vroeger was, voordat ze een plek van drugshandel, vuurgevechten en messentrekkerijen werd. Of de Tiergarten, toen men daar ´s avonds nog probleemloos in het gras kon liggen zonder beroofd of doodgeslagen te worden. Ook niet vanwege een mobiele telefoon en € 50,-. Dat mensen door radicale islamieten wekelijks doodgereden, opgeblazen en onthoofd worden, kennen jullie vermoedelijk zoals het fluiten van de vogels ´s morgens vroeg maar al te goed. Voor ons was het 30 jaar geleden een bijna onvoorstelbare fantasie van de een of andere pessimist. Als ik een tijdmachine gehad zou hebben om mijn ouders in het jaar 1990 te vertellen hoe Europa er  in het jaar 2018 zou uitzien, dan zouden me voor gek verklaard hebben.

Jullie kennen het oude Europa niet meer, hadden geen kans haar te leren kennen en erin te leven. Haar adem, ook al was het een stervende ademtocht, in te ademen. Jullie hebben het Europa van de Europeanen, wat zij eens waren, niet meer mogen zien.

En dat alles spijt me heel, heel erg.

Met een beetje geluk zullen jullie deze brief nooit hoeven lezen, omdat jullie ouders meegeholpen hebben dit oude Europa te bewaren.

Bron:
www.journalistenwatch.com
Auteur: “Young German”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)