Koningsdag… Hoe lang nog…?

(Door: Theresa Geissler)

Ergens in de eerste helft van de jaren ’60 van de vorige eeuw verscheen er een maatschappijkritisch ‘luisterlied’ van de toenmalige “zingende onderwijzer” Hans van Deventer, getiteld “Ja en amen- paladijnen”. Wie mij inmiddels zo’n beetje kent, begrijpt waarschijnlijk waarom met name het tweede couplet ervan mij duidelijk bijgebleven is:

EEUWEN HEEFT U SLAAFS GEBOGEN VOOR DE ARROGANTE KROON
VAN UW VORSTEN EN VORSTINNEN OP EEN DAMESBLADEN-TROON
HOE LANG BLIJFT U NOG GEWILLIG DRAGER VAN EEN MONARCHIE?
DE SERVIELE ROSSINANTE VAN EEN DONQUICHOTTERIE?
IEDER DIE NOG VORST WIL SPELEN IN DIT HUIDIG TRANENDAL
MOET DAT DOEN OP EIGEN KOSTEN EN ALLEEN MET CARNAVAL!

De man raakte in de vergetelheid; overschreeuwd door tijdgenoten, die hun protestsongs ‘agressiever’ brachten dan hij… Maar de tekst staat, voor degenen die er óór voor wensen te hebben, tot op de dag van vandaag als een huis! Helaas is ten opzichte van 1963 één ding nog steeds nauwelijks veranderd: dat zijn er nog steeds te weinig.

Mogelijk is, vergeleken met tóen, het aantal Nederlanders dat volkomen kritiekloos in devote aanbidding opkijkt naar het instituut “Koningshuis” wel wat afgenomen. Wat echter bleef, of, zo men wil, ervoor in de plaats is gekomen, is een grote mate van onverschilligheid (“mij zitten ze niet in de weg”), gekoppeld aan de verslaving aan oppervlakkige trivialiteiten (“Het hééft toch wel iets” en “Welke republiek kan nog zeggen dat zij zoiets óók heeft?”) alsmede de illusie dat het wezenlijk iets bijdraagt aan de samenleving, al was het maar de aanleiding om op een dag als vandaag “lekker uit je dak te kunnen gaan en feest te kunnen vieren.” Brood en spelen, dat is nog steeds alles wat het volk verlangt. Als hongerige dieren in de dierentuin, die hun rantsoenen krijgen toegeworpen, opdat zij maar hantéérbaar blijven.

Dat is – ook vandaag weer – de actuele situatie. Of moet ik zeggen: het actuele sprookje?

Het klinkt iets vriendelijker, dat is waar: Wijlen Hans van den Bergh, oprichter van het Republikeins Genootschap en het Nieuw Republikeins Genootschap, een onvervalste eminent gris en voor het overige eigenlijk allesbehalve een revolutionair, gebruikte de term al. Maar beantwoordde de retorische vraag wat er dan eigenlijk mis was met sprookjes, op zijn eigen gedecideerde wijze: “Met sprookjes is niets mis. Maar sprookjes horen hun plaats te kennen.”

En aan dát besef ontbreekt het het doorgaans toch als nuchter te boek staande Nederlandse Volk anno 2018 nog steeds ten ene male:

Ze kunnen zichzelf nu wel wijsmaken dat ze “echt niet langer onder de indruk zijn van het Koningshuis”, maar daarmee houden ze zichzelf voor de gek

– zolang ze die hele kliek hier ongemoeid laten zitten,
– zolang ze niet gericht in opstand komen tegen de krankzinnige bedragen die er in tijden als deze nog steeds aan één familie worden gespendeerd,
– zolang ze weigeren oog te hebben voor het feit dat dit ongekozen staatshoofd dan misschien wel een marionet is (zij het dan een zéér geldverslindende marionet), maar dat dit des te kwalijker is, omdat de touwtjes waarmee deze pop tot kunstmatig leven wordt gewekt nog steeds in handen liggen van een zekere elitaire – linkse – elite, die dit al te kostbare object arglistig inzet ter verwezenlijking van de eigen snode plannen, te weten: globalisering, multiculturalisme, concentratie van de macht in “Brussel”, en ten langen leste: omvolking en wegvaging van de eigen identiteit. Juist ter camouflage van deze plannen laat men wél hardnekkig een instituut zitten dat het volk een schijn van soevereiniteit moet geven zolang het nodig is datzelfde volk ‘koest’ te houden.

DAAROM verzetten partijen als D66 en GroenLinks zich niet tegen deze poppenkast. DAAROM gedogen ze dat deze familie Goudfazant op triviale ‘damesbladenmanier’ wordt gekoesterd, naar de ogen gezien, en onevenredig wordt BEvoordeeld, terwijl de landgenoten in het ergste geval tot de voedselbank worden VERoordeeld! Ook nu. Ook op een “klatergouden” feestdag als vandaag.

Daarom zeg ik: De ware Realist houdt zich vérre van deze dag, doordrenkt van drogering-van-het-volk en reserveert elke vorm van feestelijkheid voor de dag dat hij er réden toe heeft: De dag, waarop wij van de EU, de massa-immigratie, de multikul, de linkse intrige EN dit wanstaltige instituut “Koningshuis” verlost zullen zijn.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)