LONGREAD/MUST READ!: Cultureel marxisme, postmodernisme, massa-immigratie en politieke correctheid

(Door: Catherine A. Boon-Langedijk)

Karl Marx meende al dat oude waarden door nieuwe moesten worden vervangen. Daartoe moesten die waarden eerst worden vernietigd, waarna er uit de chaos nieuwe zouden kunnen ontstaan. Aanvankelijk werden de pijlen gericht op de vervanging van het kapitalistische economische systeem door eentje waarin de productiemiddelen in handen van het proletariaat zouden zijn. Friedrich Engels, die samen met Karl Marx de marxistische theorie schreef, verwachtte al in 1849 dat in een komende wereldoorlog de nationaliteiten zouden verdwijnen. Voor de Eerste Wereldoorlog groeide het marxisme en waren de leiders ervan overtuigd dat in een oorlog de Europese arbeidersklasse zou opstaan tegen de burgerij: een communistische revolutie zou er komen. De revolutie bleef uit en de arbeiders streden in de oorlog zij aan zij met de burgerij om de westerse democratie en het kapitalisme te verdedigen. Wel richtte Lenin in 1917 de Sovjet-Unie op, waarbij het marxisme in de vorm van het communisme in praktijk gebracht werd. De rol van de staat werd allesoverheersend en de partij diende als voorhoede van het proletariaat.

Rond 1990 kwam het communisme, dat miljoenen slachtoffers had geëist, ten val, viel de Sovjet-Unie uit elkaar en werd de Koude Oorlog beëindigd. Niettemin kwamen vroegere communisten in Europa als socialisten aan de macht (Barroso, Mogherini), zonder dat zij werden aangesproken op hun verleden. Het communisme heeft zich daarmee naar West-Europa verplaatst, waar vanuit Brussel de EU zich steeds meer ontwikkelt in de richting van een dictatuur, een totalitair systeem. In Rusland daarentegen is een herleving van het orthodoxe christendom waar te nemen.

Cultureel marxisme

De Italiaan Antonio Gramsci en de Hongaar Georg Lukács, beiden actief in de communistische partij, waren ervan overtuigd dat het christendom in de westelijke wereld een barrière vormde op de weg die zou moeten leiden tot een communistische Nieuwe Wereld Orde. Ze concludeerden dat een communistische revolutie niet zou plaatsvinden voordat democratie en het kapitalisme zouden zijn vernietigd.

Gramsci wilde met een lange mars door de cultuur het christendom te lijf gaan. Het traditionele gezin, de kerken, de scholen, de media, het amusement en de geschiedschrijving moesten radicaal worden veranderd. Bovendien moest er een nieuw proletariaat gevormd worden, dat zou bestaan uit criminelen, vrouwen en raciale minderheden. Dat proletariaat zou aan de macht moeten komen. Ook wilde Gramsci woorden als waarheid, goedheid, rechtvaardigheid, solidariteit en racisme van een andere inhoud voorzien. Gramsci werd door Mussolini in Italië gevangen gezet en stierf in 1937.

Lukács werd in 1918 minister van Cultuur in het bolsjewistische Hongarije. Hij was van mening dat de bestaande maatschappij alleen afgebroken zou kunnen worden als het gezin en de seksuele moraal zouden worden aangevallen door kinderen te onderwijzen in losbandig seksueel gedrag: hij noemde het cultureel terrorisme. Hij lanceerde een seksueel heropvoedingsprogramma voor scholen en vond dat de jeugd moest rebelleren tegen iedere vorm van gezag. Zijn programma werd afgewezen en in 1919 moest hij uit Hongarije wegvluchten. Gramsci´s ideeën en Lukács´ plannen waren de voorlopers van het cultureel marxisme.

Enkele jaren later, in 1923, ontmoette Lukács tijdens een studieweek in Frankfurt de rijke Felix Weil en wist hij hem enthousiast te maken voor zijn culturele invalshoek op het marxisme.

Frankfurter Schule

Weil was bereid tot financiering van een marxistische denktank, waaruit het Instituut voor Sociaal Onderzoek ontstond, dat later bekend werd onder de naam Frankfurter Schule. In 1930 werd Max Horkheimer directeur en gaf hij leiding aan het vermengen van de ideeën van Sigmund Freud met die van het marxisme, waardoor het cultureel marxisme ontstond. De gedachte was dat iedereen in de samenleving psychologisch werd onderdrukt door de instellingen van de westerse cultuur. Door een actieve voorhoede zou de verandering van ideeën moeten worden uitgedragen. Van daaruit moest kritiek worden geleverd op de westerse cultuur en beschaving. Racisme, kolonialisme, imperialisme, homohaat, fascisme en vreemdelingenhaat moesten worden bestreden. Het christendom werd gezien als rem op de gewenste ontwikkelingen. Het doel was de vernietiging van de westerse cultuur met haar traditionele waarden en ook weer het scheppen van chaos, zij het met andere middelen dan het economische marxisme hanteerde.

De samenleving werd verdeeld in twee groepen: onderdrukkers (mannen van Europese afkomst) en slachtoffers, te weten Gramsci´s nieuwe proletariaat (criminelen, vrouwen en raciale minderheden), waaraan later homoseksuelen en transgenders zijn toegevoegd. Zij moesten de nieuwe voorhoede van de marxistische revolutie vormen.

Toen in 1933 de nationaalsocialisten in Duitsland aan de macht kwamen, verhuisde de School naar New York City en kwam ze daar met haar Kritische Theorie: alle pijlers van de westerse cultuur werden bekritiseerd in de hoop ze te kunnen breken. Theodor Adorno viel de traditionele Amerikaanse opvattingen over rolpatronen en seksuele moraal aan, die volgens hem hadden geleid tot de opkomst van het fascisme in Europa. Adorno stelde dat christendom, kapitalisme en het traditionele gezin karakters ontwikkelden, “autoritaire persoonlijkheden”, die vatbaar waren voor racisme en fascisme. Iedereen die vasthoudt aan tradities, gezin, patriottisme, wapenbezit (VS) en vrije markten zou psychologische hulp nodig hebben. Na de Tweede Wereldoorlog gingen Adorno en Horkheimer terug naar Duitsland en Herbert Marcuse bleef in Amerika. Zijn boek Eros and Civilization was van grote invloed op de seksuele revolutie van de jaren-60 in Europa.

Marcuse gaf in de loop van de jaren zestig het cultureel marxisme in het Westen een grote impuls. Niet de arbeiders maakten de revolutie, maar studenten en academici. Door hun positie in de samenleving zouden die bij uitstek geschikt zijn om de revolutionaire voorhoede te vormen. Daarmee begon “de mars door de instituties” en kwamen het onderwijs in al zijn geledingen, de nieuwsvoorziening, het bestuursapparaat en het welzijnswerk grotendeels in hun handen, wat zij nog steeds zijn. Het kapitalisme, het christendom, de heersende moraal, het gezin, het nationalisme en het patriottisme moesten het voortaan ontgelden en het onderwijs moest op de schop. Vrouwen moesten zelfstandiger worden en gaan werken. Het christendom, waar het individu centraal staat, kwam onder vuur; het staat fundamenteel tegenover het communisme, dat het collectief boven het individu stelt. Gelijkheidsdenken, solidariteit, nivellering, globalisering en maakbaarheid van de samenleving werden het credo, evenals cultuurrelativisme, dat alle culturen als gelijkwaardig beschouwt. Het onderwijs kreeg hierin een “opvoedende”, indoctrinerende rol. De provobeweging met in haar kielzog de kraakbeweging, de milieubeweging, de vredesbeweging, de vrouwenbeweging en de dierenbevrijdingsbeweging met hun acties waren een uitvloeisel van het nieuwe denken. Marcuse propageerde een opstand tegen het gezag. In 1968 kwamen studenten in opstand; zij worden daarom wel de generatie-68 genoemd.

De Frankfurter Schule toont onverdraagzaamheid voor elk ander gezichtspunt dan het hare. Zij is van grote invloed gebleken niet alleen op de Amerikaanse cultuur en het Amerikaanse politieke establishment (Obama, Clinton), maar trekt ook al jaren diepe sporen in de Europese samenleving. Het cultureel marxisme heeft ervoor gezorgd dat het conservatisme, tradities en het gevoel van nationale trots ernstig zijn aangetast en het Westen heeft verzwakt.

Postmodernisme

De postmoderne filosofie ontstond omstreeks het midden van de 20^e eeuw en ontwikkelde zich vooral in Frankrijk. Cultuur-relativistisch als ze waren, ontkenden haar aanhangers het bestaan van een objectieve waarheid en werkelijkheid: alles was sociaal bepaald. Zij zetten het individualisme aan de kant en streefden ernaar om gedachten zoveel mogelijk gelijk te schakelen. De Franse antropoloog/socioloog Marshall Sahlins droeg in de jaren-60 bij aan het postmoderne gedachtegoed: armoede is een sociaal probleem: men is alleen arm als een ander meer heeft. Als we allemaal gelijk zijn, is armoede verdwenen en als niemand meer iets weet, zijn er geen domme mensen meer.

De Frankfurter Schule ging mee met het postmoderne denken. Beide meenden dat niet langer de intellectuele elite, de bourgeoisie en de Kerk de betekenis van woorden moesten bepalen, maar de revolutionairen. Conventioneel gezag en autoriteit werden vervangen door een dictatuur van demagogen en de colonnes van de lange mars door de instituties kregen het voor het zeggen. De kloof tussen volk en elite werd steeds groter. Tradities en cultuur werden aangevallen en nihilisme, hedonisme en feminisering, die de samenleving verzwakten, kwamen ervoor in de plaats. Tenslotte werd de islam op het verzwakte Europese pad gelegd met ernstige gevolgen. Er zou een links-islamitische alliantie ontstaan. (www.dwarsliggers.eu)

Massa-immigratie

Door de stelling dat immigranten nodig waren om het vuile werk te doen, kwam massa-immigratie op gang. Dat proces wordt nog steeds ondersteund door politici, ambtenaren, journalisten en advocaten, hoewel onder geen bevolkingsgroep het werkloosheidspercentage zo hoog is als onder de immigranten. Met het binnenhalen van een (deels islamitische) onderklasse wordt een nieuw proletariaat geschapen, geheel volgens de marxistische ideologie. Vergeten wordt dat het in stand houden van een verzorgingsstaat, gebaseerd op een overheid met een waterhoofd, die het volk steeds meer belastingen oplegt, op den duur niet te combineren is met het toelaten van grote aantallen armen en ongeschoolden.

Verreweg de meeste politici willen de islamisering niet tegengaan (motie Halsema werd alleen verworpen door PVV en SGP), maar plegen daarmee verraad aan hun streven naar seksuele bevrijding, gelijkheid tussen man en vrouw en uitbreiding van homorechten. Ze zien gemakshalve over het hoofd dat de islam intolerant is en zich tegen ongelovigen en tegen de democratie richt. De keuze voor islamisering houdt in dat de vrijheid van meningsuiting, geloofsvrijheid, democratie, gelijkwaardigheid van man en vrouw en scheiding van kerk en staat tot het verleden gaan behoren. In plaats daarvan zal de sharia worden ingevoerd.

De islamieten in de nieuwe onderklasse worden gepamperd, hun eisen ingewilligd, hun daden goedgepraat of verdoezeld, hun cultuur wordt beschermd, de “multicultuur” bejubeld. De verklaring voor de rellen die onlangs in Duitsland, Engeland, Frankrijk en Zweden plaatshadden, wordt steevast gezocht in hoge werkloosheid, discriminatie, uitsluiting, racisme of troosteloze behuizing. Dat ze een duidelijk etnisch-religieus karakter hadden, wordt verzwegen. Dat niet-islamitische migranten in een moeilijke situatie doorgaans minder problemen veroorzaken, komt niet aan de orde.

Ook de Kerk is niet aan de invloed van het cultureel marxisme ontkomen. Zowel de katholieke kerk als de meeste protestantse kerken zijn ervan doortrokken, daarmee de eigen toekomst op het spel zettend. Hoewel cultureel marxistische ideeën tegen de leer van de Kerk ingaan, capituleerde zij er toch voor. Denk hierbij aan de acceptatie van homoseksualiteit en de overdreven compassie voor asielzoekers en economische immigranten. Hierbij speelt paus Franciscus een voortrekkersrol. In een rede voor het Europees Parlement gaf hij aan dat Europa haar poorten moet openen voor illegale immigranten. Europa zou zwaar lijden onder de vergrijzing en daarom niet meer energiek en vruchtbaar zijn. Massa-immigratie zou dit probleem op kunnen lossen. (www.rkdocumenten.nl)

Tegelijkertijd wordt de autochtone bevolking een postkoloniaal schuldgevoel aangepraat. Problemen in Afrika en het Midden-Oosten worden toegeschreven aan de voormalige koloniale machten. De Europese kolonisatie van vreemde landen wordt veroordeeld, maar de kolonisatie van Europa door immigranten van buiten ons werelddeel wordt gestimuleerd. Het nieuwe proletariaat zou mogelijk zijn agressie op de westerse samenleving kunnen gaan botvieren. Hoewel het cultureel marxisme geen geweld predikt, zou het daar wel op kunnen uitdraaien, temeer daar de lontjes van het nieuwe proletariaat steeds korter worden. Het links-islamitische bondgenootschap is bezig de westerse cultuur en beschaving van binnenuit te vernietigen.

Wat bindt links met de islam?

Op het eerste gezicht is het vreemd dat links en de islam zich tot elkaar aangetrokken voelen. Links, het communisme en het socialisme zijn tegen godsdienst, hij is de opium van het volk. Niettemin voelen ze zich aangetrokken tot de islam, die zij alleen als godsdienst beschouwen en als zodanig de rechten geven die daaruit voortvloeien.

Karl Marx zei: “De betekenis van vrede is de afwezigheid van verzet tegen het socialisme”. Dit komt overeen met de betekenis van het woord vrede binnen de islam: niet langer verzet tegen de heerschappij van de islam. Beide verzetten ze zich tegen een open discussie en zijn voor inperking van de vrijheid van meningsuiting bij “belediging” van bepaalde groepen. Beide respecteren niet de Gouden Regel. Feiten doen er niet toe en liegen is toegestaan als het tot voordeel strekt, volgens ex-moslim Ali Sina.

Een rol daarin speelt dat ze beide het collectivisme aanhangen: beide stellen de gemeenschap boven het individu en beide stellen zich op het standpunt dat ze anderen hun bezit mogen ontnemen en vervolgens de buit naar eigen inzicht mogen verdelen. Beide ideologieën zijn uit op de ondergang van het kapitalistische stelsel en de resten van het christelijke Europa, beide zijn uit op vernietiging van westerse tradities en cultuur. Van een vrije samenleving zal geen sprake meer zijn. (https://bazonline.ch en http://xandernieuws.punt.nl)

Links zocht nieuwe slachtoffers: arbeiders werden vervangen door merendeels islamitische immigranten. Links ziet die als een groep die wordt onderdrukt door het Westen en niet door de islam zelf. In de westerse wereld lieten de oorspronkelijke kiezers in groten getale links in de steek, waarna er vervangende kiezers werden gezocht. De cultureel-marxisten, die door de ideeën van de Frankfurter Schule worden gevoed, hoopten stemmen te winnen door de immigranten te steunen en te bevoorrechten. Daarmee namen ze op de koop toe dat de islam vrouwonvriendelijk is, homo´s haat en de godsdienst of ideologie centraal stelt.

Het socialisme heeft zijn gang door de instituties afgelegd en drukt niet alleen een stempel op overheidsinstellingen en politieke partijen, maar is ook sterk vertegenwoordigd in de kerken, de vakbonden, de meeste NGO´s, ontwikkelingsorganisaties en niet in de laatste plaats de media. Links werkt de islamisering in de hand, maar realiseert zich niet dat na de machtsovername door de islam zij de eersten zijn die het loodje zullen leggen, zoals ook gebeurde na de machtsovername in Iran in 1979. De islamieten hebben geen enkel respect voor toleranten.  Islamisering uit zich niet alleen in een toename van het aantal islamieten, het is een proces waarbij de islam al sluipend alle aspecten van het leven gaat domineren en ten slotte de sharia zal invoeren.

Politieke correctheid

De term politieke correctheid werd gelanceerd, waardoor iedereen die diversiteit, tolerantie, seksuele vrijheden, vernietiging van het christendom niet omarmt, als vijand wordt gezien. Politieke correctheid is in feite cultureel marxisme, is totalitair van aard en heeft tot doel om uniformiteit in denkbeelden, taalgebruik en gedrag te bewerkstelligen. Politieke correctheid laat veel zaken onbesproken, kenmerkt zich door een woordgebruik dat discriminatie en ongelijkheid tracht uit te wissen en gebruikt woorden in een andere betekenis dan ze vroeger hadden. Politiek correcten menen dat mensen die het niet met hen eens zijn tot zwijgen moeten worden gebracht. In de praktijk betekent dit tolerantie voor ideeën van links en intolerantie voor rechtse ideeën: repressieve tolerantie.

De politiek correcten zien zichzelf als goed (“Gutmenschen”), ze dienen slechts hun eigen belangen; de anderen zijn fout. Dat maakt het moeilijk om kritiek te uiten op wat er in de samenleving gaande is. Critici worden al snel gedemoniseerd, soms worden ze bedreigd of aangevallen en in het ergste geval gedood (Fortuyn). Geprobeerd wordt de vrijheid van meningsuiting aan banden te leggen als uitingen beledigend voor bepaalde groepen uitgelegd kunnen worden. De waarheid werd de vijand: door objectiviteit in subjectiviteit te veranderen, bestaat de waarheid niet meer en wordt veranderd in mening en ieders mening is waar, maar op afwijkende meningen heerst een taboe. Er zijn mensen die de waarheid willen weten en mensen die dat niet willen. Te stellen dat de waarheid niet bestaat, is een leugen en het uit de weg gaan van een discussie om de onderlinge verschillen niet te hoeven benoemen, heeft tot gevolg dat de waarheid niet aan het licht komt. Diversiteit wordt verdedigd, behalve in het denken.

De politieke correctheid bedreigt de democratie. Een beschaving moet haar waarden verdedigen als dat nodig is en in dit opzicht ontstaat een steeds grotere kloof tussen de politieke elite en het volk. De afgelopen decennia is op leger, politie en AIVD bezuinigd en zijn gevangenissen gesloten, wat de veiligheid van de burger aantast. Ondertussen worden de lasten voor de burgers steeds hoger. Minderheden worden in bescherming genomen, ook als ze over de schreef gaan. In ons strafrecht wordt gemeten met twee maten en bestaande wetten worden meer dan eens niet toegepast en rechterlijke uitspraken niet uitgevoerd. Democratie is gebaseerd op een open discussie en juist die wordt door de politieke correctheid uitgebannen. Bovendien wordt de betekenis van woorden systematisch veranderd met het doel het kritische vermogen uit te schakelen. Dat wijst op een toenemende dictatuur. De tolerantie – of is het lafheid? – tegenover mensen die ons zeer intolerant bejegenen, kent geen grenzen.

Net als het cultureel marxisme is ook de politieke correctheid intussen diep in onze samenleving doorgedrongen. Beide worden geassocieerd met hen die zich (neo)liberaal, sociaaldemocratisch of socialistisch noemen en de christendemocraten doen ijverig mee. Lenin kwalificeerde de liberalen al als “nuttige idioten”, omdat ze zich voor zijn karretje lieten spannen.

Welke middelen worden gebruikt om het doel te bereiken?

Indoctrinatie, propaganda, regelrechte leugens en verzwijgen van nieuws dat niet in het marxistische denken past, zijn schering en inslag. De overheid misleidt het volk met “nepnieuws”, maar diezelfde overheid wil ander “nepnieuws” bestrijden. Het is een term, die steeds vaker wordt gebruikt voor nieuws dat de overheid niet zint en waarop de tegenstander moet worden afgerekend. Censuur ligt op de loer. Een debat met uitwisseling van argumenten wordt zoveel mogelijk vermeden. Om het volk afleiding te bieden, wordt het rijkelijk voorzien van “brood en spelen”.

Het nieuwe taalgebruik, Orwell´s Newspeak, is een fictieve taal, die door een totalitaire staat wordt gebruikt om gedachten van de burgers, die een bedreiging vormen, te beperken en te manipuleren. Alleen de werkelijkheid van de machthebbers mag bestaan. Het is vooral zichtbaar in de framing (vals beschuldigen) van hen die onaangename waarheden over de islam naar voren brengen. Zij worden ten onrechte uitgemaakt voor racisten, islamofoben, nazi´s of fascisten en zij zijn vijanden van hen die de islam als vredelievend willen zien. Ook worden zij aangeduid met de nietszeggende term populisten, die vooral worden gekenmerkt door hun argwaan tegenover de gevestigde partijen. Een cordon sanitaire wordt om ze heen gelegd.

Tegenwoordig wordt het woord verbinding veel gebruikt, hoewel verbinden, net als integratie, voor moslims geen optie is. In de koran staan veel verzen die juist het tegendeel beogen. In werkelijkheid kiest de politiek voor islamisering en de eigen identiteit zal daarmee verloren gaan. Verbinden is een vorm van moreel relativisme. Tegelijk wordt dat deel van de bevolking dat zich kritisch uitlaat over de islam zoveel mogelijk buitengesloten. “Verbinden” is dan ook een loze kreet. Gewelddadige “Antifascisten” wordt door de overheid geen strobreed in de weg gelegd. Jacques Presser had een vooruitziende blik toen hij in 1947 in een brief aan Gerard Reve schreef dat áls het fascisme in Europa ooit weer zou opduiken, het dat zal doen onder de naam “Antifascisme”.

De regering, gevormd door middenpartijen, en in haar kielzog topfunctionarissen van de politie en het openbaar ministerie, willen de islam niet bestrijden: ze praten over integratie, hoewel ze kunnen weten dat islamieten zich nooit zullen aanpassen aan ongelovigen. De “liberalen” doen ijverig mee met links, zij het dat in verkiezingstijd voor de Bühne enig islam-kritisch geluid te horen is. Daarentegen keert de regering zich wel tegen hen die zich kritisch opstellen tegenover de islam en opkomen voor de eigen cultuur; ze wil de patriottische geluiden tegengaan en de vrijheid van meningsuiting inperken. Islam-kritische patriotten strijden voor vrijheid, democratie en behoud van de eigen cultuur. Een multiculturele samenleving zonder gemeenschappelijke beginselen en idealen zal uit elkaar vallen en verworden tot chaos. Het kabinetsbeleid leidt tot neergang van de westerse cultuur en de welvaart, geheel volgens de beginselen van het cultureel marxisme. Veel geld wordt verspild aan onrendabele projecten (windmolens) en hypes die niet voldoende wetenschappelijk zijn onderbouwd (opwarming van de aarde door verhoogde CO₂-uitstoot).

Europa heeft in 1975 gekozen voor onderwerping aan de islam door middel van het Verdrag van Straatsburg. De volkeren lijken niet in de gaten te hebben dat ze door hun regeringen, die ze zelf in het zadel hebben geholpen, in de steek worden gelaten, terwijl hun veiligheid wordt bedreigd. Links heeft de meeste volkeren de nodige zelfhaat aangepraat en vindt het nodig om ons verleden in een kwaad daglicht te stellen door bijvoorbeeld te wijzen op de kruistochten, die echter een reactie waren op vier eeuwen islamitische jihad, en op het kolonialisme. Daarbij wordt over het hoofd gezien dat Europa nu zelf gekoloniseerd wordt.

De helaas door het merendeel van de politici bejubelde EU, waarin het gedachtegoed van de Frankfurter Schule leidinggevend is, is een bureaucratische moloch en een geldverslindend, megalomaan, socialistisch project, dat erop is gericht de identiteit van de deelnemende landen te vernietigen en Europa in chaos te storten op weg naar een Nieuwe Wereld Orde. Zowel de linkse utopisten als de op macht beluste plutocraten, die streven naar uitbreiding van markten en vergroting van de winsten, richten zich op wereldwijde economische, politieke en culturele integratie (globalisme).

(https://fenixx.org – www.zerohedge.com – www.americanthinker.com – https://ejbron.wordpress.com [!!])

Door:
Catherine A. Boon-Langedijk
(voor www.ejbron.wordpress.com)