“Wie met pek (lees: met Baudet) omgaat, wordt ermee besmet”!

(Door: Theresa Geissler)

(Oftewel: Verwijs de oprechte PVV-kiezer niet naar een heilloze weg uit onwil om interne beleidswijzigingen zelfs maar te overwégen.)

Kort na de gemeenteraadsverkiezingen van maart j.l. wees een peiling van Maurice de Hondt uit dat het momenteel helaas niet al te goed gaat met de PVV… En ja, oké, ik weet wat U allemaal alweer wilt gaan zeggen: die peilingen van Maurice de Hondt, daar deugt totaal niets van, stemmingmakerij, doorgestoken kaart, gebakken lucht, hoef je niets van te geloven, niets van aantrekken, gewoon de eerstvolgende concrete resultaten afwachten, en vooral zónder je op stang te laten jagen, nietwaar…? Is vaak ook wel het geval… Maar soms heeft het desondanks af en toe zijn nut om dergelijke peilingen – met een slag om de arm, dat dan weer wel – tóch te beschouwen als een waarschuwingssignaal, als de spreekwoordelijke rook, die er niet zou zijn zonder vuur – en er tenminste éven bij te blijven stilstaan.

Kijk, mocht er van zo’n weinig gunstige peiling onverhoopt iets uitkomen, dan vált het voor te stellen, als we met z’n allen heel eerlijk zijn, wat daaraan onder meer ten grondslag ligt: laten we elkaar geen mietje noemen; de recente poging van de PVV om deel te nemen aan de gemeenteraadsverkiezingen verdiende voor een partij die alweer 12 jaar meedraait nog steeds geen schoonheidsprijs. Ik zal de verleiding weerstaan om alle miskleunen, waarvan we getuige mochten zijn, hier nogmaals te gaan oplepelen, maar persoonlijk lijkt het mij eerder nuchter realisme dan “mierenneukerij”, of hoe men het ook wil noemen, om te constateren, dat het – zachtjes uitgedrukt – zeker voor de ‘zwevende kiezer’ niet stimulerend zal hebben gewerkt. Een blinde kan nog zien dat er nu eenmaal een stukje fundament ontbreekt, dat met de omzetting van de PVV in een ledenpartij….

“Oh néé”, hoor ik het koor van verontwaardigde stemmen nú alweer opgaan, “Daar heb je háár weer met d’r ledenpartij! Weet ook geen momént van ophouden! Ben je daar nou nóg niet over uitgelúld?! Ga dan naar het Forum voor Democratie als de gang van zaken je niet bevalt! (Kreun…. wíe brengt dat kreng nou eens definitief tot ZWIJ-GEN…?)”

Nou, wees maar gerust, mensen, althans nú. Want: Waar ik het feitelijk over wilde hebben, gaat niet over wat U vreest – al denk ik daar nog net zo over, als eerst – maar juist over waaróm désondanks het FvD voor mij nooit een optie geweest is en ik zelfs nog steeds achter de PVV sta. U staat mij dus toe…? Welaan dan:

Voor wie het zich eveneens nog kan herinneren: over Baudet vernamen wij op “E.J. Bron” al lang vóórdat hij de stap nam om de politiek in te gaan. Voor mij was de eerste keer het artikel van Martien Pennings (toen nog schrijver op deze site) in september 2013. Vooral deze passage vond ik toen al sterk:

“Hij begroet mij. “En u bent?”

“Ik ben op indirecte uitnodiging. Namelijk van Mister X. Dat is toch wel goed? Die kent u toch?”

“Ah ja, die ken ik heel goed. Maar u zelf . . . . .?”

Ik heb een zin ingestudeerd, die ik uitspreek:

“Ik ben een gemarginaliseerde Radikalinski die op obscure websites schrijft.”

“Oh. Juist. Ja. Eh . . . . dat weet ik niet.”

Hij bedoelt: dat wil ik niet weten en daar ga ik niet op in.

Thierry Baudet is al een gearriveerd ventje geworden.

En voor het overige helemaal terecht, want het is ook een geniáál ventje.”

Een geniáál ventje. Een gearriveerd ventje. Een relatief jeugdig ventje. Een modieus ventje. Een geëngageerd (hoewel gelukkig níet línks- geëngageerd) ventje. Kortom: Alles bij elkaar genomen een grachtengordel-ventje. Maar dat was ‘m op dat moment nog vergeven, omdat de politiek nog niet in beeld was: Grachtengordel mág, op zichzelf, zolang het maar literair blijft (van boeken bepaal je zelf of je ze leest).

En toen, drie jaar later, ging-ie alsnog de politiek in. Forum voor Democratie. Het deed ons, in realistische kring, aanvankelijk wat verrast opkijken: Nieuwe ontwikkeling. Wat voegde het eventueel toe? In hoeverre was dit waardevol? Theo Hiddema, daarvóór voor menigeen de mascotte van het PVV-gedachtegoed, sloot zich er schielijk bij aan. Ai, daarop had men nu weer niet gerekend: velen met mij hadden waarschijnlijk eerder met spanning gewacht op het ogenblik waarop hij definitief de beweging zou zijn binnengehaald om daar bijvoorbeeld juridisch adviseur te worden! (Dat Hiddema daarvoor zichzelf te goed kende en voorzag dat hij het binnen de “de-beweging-dat-ben-ik”- structuur van Wilders geen week zou uithouden, lijkt mij trouwens nog steeds aannemelijk.) Hoe dan ook, het was Baudet die met hem aan de haal ging. Dat was de eerste conclusie. De tweede was dat het Fvd metterdaad een lédenpartij werd (zoals overigens alle partijen op één na in alle parlementaire democratieën overal ter wereld, óók zuiver op het Realistische vlak, maar dat dan maar even terzijde). Dat het echter niet alles zegt over het interne democratische gehalte, is intussen alweer gebleken uit de berichten die naar buiten druppelen betreffende onenigheden en talrijke royementen van medewerkers binnen het FvD, maar goed, in princípe krijgt men tenminste de kans geboden om erbij te horen, er deel van uit te maken. De volgende vraag die zich dan aandient, is of men dat ook wíl. En de die-hard islamcriticus, de serieuze bestrijder van alles wat islamisering is, kan dan weinig anders dan zeggen: Nee. Want hier hééft hij niets aan. Het FvD is bij nader inzien niet eens een PVV-light, zoals aanvankelijk algemeen gedacht werd: Het is helemaal níets.

De grootste domper kwam zonder meer al van Baudet zelf, toen het FvD, begin 2017, met twee zetels gekozen in de Kamer, als énige fractie, werkelijk als énige, voor de motie van DENK (!) stemde m.b.t. het verbeteren van de betrekkingen met Turkije. Als reden gaf Baudet het “belang van goede betrekkingen met zoveel mogelijk landen, dus óók met Turkije”. De vreselijke beledigingen, die Erdoğan ons land en volk intussen al voor de voeten had gegooid, tot het beschuldigen van nazi-praktijken aan toe, moesten dan volgens de briljante jongeling maar even weggelachen worden, of minstens niet persoonlijk genomen! Deze manoeuvre was zó onbegrijpelijk, zó verbijsterend, dat de meest logische verklaring er voor misschien nog wel luidt dat Baudet het eerder had bedoeld als een proefballonnetje, als een zich demonstratief afzetten tegen elke tendens van de ‘gevestigde partijen’, ongeacht wélke. Als dát er in wezen achter gezeten heeft, had zowel het moment als het object niet slechter gekozen kunnen worden: Politiek is nu eenmaal iets anders dan het spelen van diefje-met-verlos!

En het erge is dat de mensen waarmee hij zich omringt dezelfde verschijnselen vertonen:  Overduidelijk, om niet te zeggen radicaal in hun uitspraken, zolang ze zich buiten de politiek bevonden, maar eenmaal daarbinnen opeens gas terugnemen: Kijk naar de hierboven reeds aangehaalde Mr. Theo Hiddema: Wat een indruk maakte die man niet met zijn uitlatingen, toen nog geen partij hem had weten te strikken – hoewel hij zich juist in díe periode wél openlijk PVV-aanhanger noemde: Hoezeer werd hij niet beschouwd als dé man die de PVV nét dat vleugje diepgang, dat korreltje intellectuele bedachtzaamheid kon verschaffen dat de partij tóch wel nodig had – zonder in te boeten aan overtuiging! Welnu: nadat hij zich vanaf 2015 aan het FvD (in het begin nog een “denktank”) verbonden had, maakte Raffie Chohan uit eerste hand kennis met zijn ommezwaai bij de zoektocht naar de geschikte advocaat voor haar zaak: Na haar dossier aan Theo ter inzage te hebben gegeven, kreeg ze tot haar verbijstering van hem te horen, dat hij niet veel voor haar kon betekenen, omdat het tenslotte toch ging om de belediging van een godsdienst, wat nu eenmaal wél strafbaar was! Was dát de Hiddema van, pak weg, nog ruim een jaar eerder? Het was amper te geloven, maar niettemin haar eigen ervaring!

En hetzelfde ziet men bij columniste Annabel Nanninga, sinds de aanloop naar de Gemeenteraadsverkiezingen 2018 gebombardeerd tot fractievoorzitster voor het FvD, afdeling Amsterdam: zo veelbelovend als jarenlang de toon van haar columns was als het ging over migratie en integratie (alhoewel anderzijds de goede verstaander op dit gebied aan diverse kleinigheden meende te bespeuren dat zij nog wél verder diende te ‘radicaliseren’ om met recht het onversneden PVV-gedachtegoed uit te dragen), haar eerste verkiezingsdebatten in januari bleken een totale omslag op dit gebied te weerspiegelen – zie het Parool van 20 januari j.l. – die zowel voor- als tegenstanders verbaasde: plotseling kwam zij met argumenten die ból stonden van het begrip en de tegemoetkomendheid jegens migranten, wat zij desgevraagd rationaliseerde met de verklaring dat de columniste een ander was dan de politica. Een ‘slimme manoeuvre om in het zadel te komen én er te blijven? Het legt hoe dan ook een claim op haar werkwijze die daarna volgt, zodat men er vanuit kan gaan dat de scherpe kantjes er áf zijn – voor zover die er bij het FvD al ooit áán gezeten hebben.

De mediahysterie, die recentelijk over nieuwkomer FvD werd uitgestort (“gevaarlijker dan de PVV….etc.”) kan dan ook gevoeglijk worden afgedaan als … wel, hysterie. Niet meer en niet minder. Doordat men niets beters weet te doen dan elke “populistische” nieuwkomer die ook maar in de verte aan de PVV doet denken bij voorbaat af te schrijven, zonder te kunnen beoordelen of de vergelijking in de praktijk opgaat of niet. De échte PVV-stemmer, doordrongen van de finesses van het PVV-gedachtegoed, kan dit echter wél en weet bij voorbaat: Monster zonder Waarde; zinloos om je verder mee in te laten. Het enige is dan natuurlijk nog steeds dat het om een lédenpartij gaat. Je mág er dus in, dát wel. Maar wie dat doet, wordt kennelijk, getuige de twee hierboven aangehaalde voorbeelden, al te gemakkelijk beïnvloed door de nog steeds springlevende ‘grachtengordel-mentaliteit’ van het “gearriveerde ventje” , tot er van je oorspronkelijke overtuiging niets overblijft. Met andere woorden: Wie met pek (lees: Baudet) omgaat, raakt er door besmet.

De moraal van dit alles? Die zal ik U hierbij uiteen zetten:

Het is doodgewoon te kort door de bocht om overtuigde PVV-ers, die het gedachtegoed van Wilders op zichzelf nog steeds onverkort zijn toegedaan, naar het FvD te verwijzen, alleen omdat ze met oprechte bezorgdheid waarnemen dat het op den duur met de PVV dreigt vast te lopen doordat haar interne beleid niet in een link naar de basis, de kiezer, voorziet. Dat de ontwikkeling met enige aanpassingen weer goed op de rails zou kunnen worden gebracht. Dat daarvoor niets anders gedaan hoeft te worden dan wat praktisch alle politieke partijen in Europa, ook de realistische, doen: de basis op een normale manier bij het geheel betrekken. Temeer daar de gebeurtenissen bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen hebben bewezen dat de extreme beslotenheid van de PVV toch evenmin een garantie is gebleken om ongewenste elementen buiten de deur te houden; dat integendeel in talloze gevallen het kind met het badwater is weggegooid….

Excuses, daar ga ik weer. Maar kort en goed: zorgen over al deze niet te ontkennen verschijnselen hebben is niet hetzelfde als niet langer achter het onversneden gedachtegoed van diezelfde PVV staan. Integendeel zelfs!

Dus wat zouden diezelfde bezorgde mensen nu bij het grachtengordel-aftreksel FvD moeten doen? Worden zij niet met de pek besmet, dan stoot de pek ze bij voorbaat af! Baudet is deze kiezers niet waard; laat de PVV liever tonen dat zij ze wél waard is, al is het maar door bepaalde aanpassingen op den duur tenminste bespréékbaar te maken.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)