We hebben een gedenkplaats voor de slachtoffers van migrantengeweld nodig

(Door: Klaus Lelek – Vertaling: E.J. Bron)

Mia, Susanna, Maria en al die anderen zijn geen “normale” slachtoffers van moord, maar doden van een geloofsoorlog.

Het “koord van de gruwel” wordt steeds langer. Zondag werd deze in het kader van een manifestatie van “Breng wat in beweging Duitsland” opnieuw in Mainz getoond. Natuurlijk wordt ze intussen doodgezwegen, want, zoals de “Mainzer Allgemeine Zeitung” al op de herdenkingsdag voor Susanna verkondigde, gaat het immers om een “zogenaamde documentatie” van “handtastelijke overvallen”. Dat klinkt als “vastgrijpen” of “een draai om de oren geven”, in werkelijkheid zijn het echter moorden, “eer-moorden”, mes-aanvallen, lichamelijke mishandeling, trappen tegen het hoofd, verkrachtingen, roof en zware rellen. Door de “Mainzer Allgemeine Zeitung” ogenschijnlijk als te verwaarlozen delicten gebagatelliseerd of door anderen gezien als nevenschade voor een “vluchtelingenpolitiek” die zich nauwelijks concentreert op echt vervolgde mensen. Veelmeer komen vervolgers en leden van gewelddadige clans het land binnen – tot aan terroristen toe. Ze kunnen zich allemaal verheugen in een volledige verzorging, die miljarden kost.

De slachtoffers van deze politiek bedroegen voor de vluchtelingengolf al meer dan duizend. Ieder jaar komen daar bijna honderd “eer-moorden” bij, dus in naam van de islam gepleegde misdaden. Er volgt een veel groter aantal moorden op Duitsers en EU-burgers, dat door de jaren heen bij elkaar opgeteld zelfs het aantal doden van burgeroorlog overtreft. In een periode van 50 jaar kwamen door de gewelddadigheden van de ETA 800 mensen om het leven. De IRA bracht het in een periode van 30 jaar tot 1800 doden. Het hele conflict in Noord-Ierland heeft aan meer dan 3000 mensen het leven gekost. Het aantal slachtoffers van het Corsicaanse conflict – de strijd van het FLNC tegen de centrale regering in Parijs – bedroeg enkele tientallen.

Waarom de slachtoffers van migrantengeweld in zekere zin oorlogsslachtoffers zijn

Als je deze aantallen vergelijkt met de aantallen slachtoffers van migrantengeweld – inclusief “eer-moorden” – dan kom je, voorzichtig geschat, op meer dan 6000 doden, dus meer dan de Noord-Ierse burgeroorlog, het Corsica-conflict of de strijd van de Basken samen. Anders uitgedrukt: In Duitsland stierven meestal door islamitische migranten bijna net zoveel mensen als Noorse soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Is men deze soldaten vergeten? Zeer waarschijnlijk niet. De Duitse slachtoffers van migrantengeweld daarentegen wel.

Zijn dat criminele handelingen? Nee. Het zijn overwegend oorlogshandelingen! Collectief gepleegd om binnen de openbare ruimte machtsdomeinen te creëren. Volgens het motto: de straat is van ons! Het park is van ons! De metro is van ons! Vanaf 22.00 uur of bij invallende duisternis is de hele stad van ons! En op zeker moment is het hele land van ons.

“Wij baren jullie dood!” zou ooit een Turkse vrouw na haar vijfde kind op de verloskamer geschreeuwd hebben. Op een gegeven moment helpt dan een van haar kinderen ook met een mes een handje mee. Zoals de moordenaar van Mia of de wurger van Susanna. Onze wetten werden niet gemaakt voor oorlogszuchtige veroveraars, maar voor mensen die in een vreedzame, open, tolerante en vooral geseculariseerde burgersamenleving leven, die natuurlijk ook perverselingen, pedofielen, op geld beluste roofmoordenaars, bedriegers enz. voortbrengt. In bijna alle gevallen van moorden op vrouwen speelt deze cultuurspecifieke mentaliteit van de intolerantie tegenover de westelijke wereld een sleutelrol. Wie zich niet onderwerpt aan de islamitische krijgers, slavin en hoer wil zijn, moet boeten.

Het “koord van de gruwel” evenals de struikelblokken van “Kandel ist überall” zijn daarom het begin van een grote burgerlijke oorlogsbegraafplaats, een gedenkplaats tegen migrantengeweld, die hopelijk ooit een vaste plek zal krijgen. Niet alleen in de harten van de mensen, om de ontelbare slachtoffers ervoor te behoeden vergeten te worden, maar ook als documentatiecentrum en plek van herdenking. Wie nu luidkeels schreeuwt van verontwaardiging en zwetst over instrumentalisering, maakt gemene zaak met de daders en hun mensen achter de schermen. Daartegen moeten we ons verzetten. Daarom hebben we een gedenkplaats voor de slachtoffers van migrantengeweld nodig.

Bron:
www.journalistenwatch.com
Door: Klaus Lelek

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)