Europa is niet bang voor Rusland, maar voor Afrika en de Arabieren

(Door: Marco Maier – Vertaling: E.J. Bron)

Wanneer je buiten de gebruikelijke trans-Atlantische propaganda onderweg bent, stel je vast dat de Europeanen niet bang zijn voor Poetin´s Rusland. Veelmeer vrezen ze de massa-immigratie uit Afrika en het Nabije Oosten.

De conservatieve Amerikaanse politicus en publicist Pat Buchanan vatte de actuele situatie ion Europa treffend samen: “Het huidige europa is er niet bang voor dat Vladimir Poetin de Rijn bereikt. Europa is er bang voor dat Afrika en het Nabije Oosten de Donau bereiken.” Per slot van rekening is het voor iedere, ook maar half aandachtige, waarnemer (die niet door de trans-Atlantische propagandabril kijkt) duidelijk dat het sinds de ineenstorting van de USSR steeds opnieuw vernederde Rusland altijd alleen maar op bedreigingen reageerde en geen vijandigheden tegenover het Westen verbreidt. Integendeel. Moskou heeft steeds opnieuw geprobeerd de betrekkingen met het Westen te verbeteren.

De Amerikanen hebben de NAVO verder naar het oosten uitgebreid en met de georkestreerde putsch in de Oekraïne (en het daarmee gepaard gaande conflict in de Donbas en de crisis in de Krim) eigenlijk de volgende stap willen zetten: een lange directe grens met Rusland en de stationering van raketinstallaties 500 kilometer voor Moskou. Zodoende, aldus de belangrijkste overweging van de strategen in het Pentagon, zou Rusland op de langere termijn geopolitiek uitgeschakeld zijn en zou men volledig op China kunnen richten, dat sowieso de belangrijkste en grootste uitdaging voor de Amerikanen vormt. Voor Rusland hoeven de Europeanen (ook de Baltische volkeren en de Polen)  niet bang te zijn.

Veelmeer zien de mensen in Europa zich geconfronteerd met een voortdurende immigratie uit Afrika en het Nabije Oosten, die de eeuwenlang gegroeide (en slechts deels door oorlogen en grensverschuivingen door elkaar gebrachte) maatschappelijke orde in gevaar brengt. In tegenstelling tot de klassieke immigratielanden hebben de meeste Europese samenlevingen niet zo´n immigratiecultuur ontwikkeld en zijn daarom ook van streek over al die veranderingen. Wie in plattelandsgebieden is opgegroeid, weet misschien nog hoe moeilijk het zelfs enkele tientallen jaren geleden nog kon zijn wanneer een katholiek met een protestantse (of andersom) wilde trouwen of zelfs partners uit het volgende dorp verboden waren. Hoe moeten zulke samenlevingen dan op moslims of Afrikanen reageren?

Je hoeft immers alleen maar om je heen te kijken welk effect de immigratie van de afgelopen tien jaar had: successievelijke toename van vooral het aantal moslims aan de totale bevolking, zodat deze in veel stadsdelen grotere gemeenschappen al de grootste religieuze groepering vormen. De door Merkel´s “Wir schaffen das”-politiek versterkte migratiecrisis (hoogtepunt 2015) had daarbij bovendien regionaal nog een vermenigvuldigend effect – een handvol Turken in een dorp werden heel snel enkele tientallen moslims, overwegend uit het Nabije Oosten. Bovendien vooral jonge mannen met seksuele behoeften en afkomstig uit een cultuur, waarin niet-moslims, vrouwen en, meer nog, niet-islamitische vrouwen een geringe waarde bezitten. Dat zorgt uiteraard voor enorme problemen.

De verkiezingssuccessen van partijen die zich inzetten voor strengere immigratiewetten, scherpere grenscontroles, afwijzingen en omvangrijke uitzettingen komen niet zomaar uit de lucht vallen. De beelden over de toestanden in Afrika en in het Nabije Oosten zijn in feite dagelijks te zien op de tv en nauwelijks iemand wil de vestiging van zulke toestanden ook in Europa, die met het openblijven van de grenzen namelijk eveneens zouden komen. Voor politiek links (vooral bij de socialisten, de Groenen en de sociaaldemocraten) is dit een uitdrukking van vreemdelingenhaat en racisme. Maar de meeste kiezers van deze partijen zijn noch buitenlander-vijandig noch racistisch, maar in de eerste plaats bezorgd over wat een aanhoudende hoge immigratie van hun vaderland maakt. Als Berlijn een nieuw Kaboel, Frankfurt een nieuw Mosoel en München een nieuw Mogadishu wordt, is niemand geholpen.

Buchanan heeft met zijn analyse wel degelijk grotendeels gelijk. In Washington zelf wil men (om de gebruikelijke redenen) dat echter niet zien. Veelmeer wordt de druk tegenover de Europeanen in stand gehouden om te blijven bewapenen tegen Rusland om zelf meer ruimte te hebben voor de ruzie met China. Dat zal de NAVO namelijk niet (kunnen) helpen en de regionale “geallieerden” zijn slechts beperkt te vertrouwen. In elk geval schijnen ook zij begrepen te hebben dat de Amerikaanse strategie in hun eigen nadeel is. Want: wie zal bij een conflict met Rusland het meest te lijden hebben? Europa, vanzelfsprekend. En bij een oorlog met China? Azië. De Amerikanen hebben er oceanen tussen liggen, terwijl de “geallieerden” en “partners” deels directe grenzen met de door Washington als “vijandige staten” geclassificeerde landen hebben. Dus is een strategie van goede nabuurschap voor deze landen duidelijk zinvoller dan opgeofferd te worden voor Amerikaanse belangen in een plaatsvervangende oorlog.

En ook heeft hij absoluut gelijk wanneer hij schrijft dat de Europeanen bang zijn voor een aanhoudende massa-immigratie. Russische tanks aan de Rijn zouden vermoedelijk menig Europeaan eerder accepteren dan een door Afrikanen en Arabieren bepaald continent, dat door louter geweld, clangevechten en etnische onlusten niet meer tot rust komt en zelfs een Derde Wereldregio wordt.

Bron:
www.contra-magazin.com
Door: Marco Maier

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)