Sluw of stom, wát is Kuzu nu eigenlijk?

(Door: Theresa Geissler)

Ik begin dit relaas met een enkel citaat uit een boek dat ik ooit las: “Dr. Vlimmen” van Anton Roothaert. Daarin wordt het volgende gezegd over een dienstmeisje, dat voor de voogdijraad verschijnt met de bedoeling haar werkgever om financiële redenen het vaderschap van haar buitenechtelijke kind in de schoenen te schuiven: “Schichtig flitsen de ogen heen en weer, maar ze kijkt hem (de voorzitter van de Raad) niet aan. Nee, dit is toch wel het aller-ongunstigste geval dat hij hier ooit heeft gehad: Stom en tóch sluw; een echt dégéneré’tje.” Einde citaat; heeft ook verder nul komma nul met dit onderwerp te maken. Behalve die beschrijving dan: Kunt U, geachte lezers/reageerders van “E.J. Bron”, zich voorstellen dat die bij mij plotseling associaties opriep met ene Tunahan Kuzu?

Dit markante heerschap, brón van ergernis in de Tweede Kamer en daarbuiten, heeft het deze dagen weer eens voor elkaar gekregen de gemoederen danig te verhitten door middel van medewerking aan het vlogje van “tuigvlogger” Ismael Ilgun. Naar eigen zeggen door niet meer dan één zinnetje – dat echter wél ondubbelzinnig duidelijk maakte dat hij immigratie-kritische Nederlanders zou willen aanraden “dan maar op te rotten.” Geen woord Frans bij, zogezegd. Zijn enige reactie op de commotie, die daarop ontstond, waagde hij in de volgende vorm te gieten:

“Als je het zonder context hoort, kan ik begrijpen dat het verkeerd kan overkomen. Het is echter te makkelijk om één zin uit een video van een half uur te knippen en dat los te trekken. Ik doe niet mee aan het sentiment eromheen en zal me blijven inzetten om de groeiende tendens van xenofobie, racisme en discriminatie een halt toe te roepen, zodat alle Nederlanders zich thuis voelen in ons land.”

Daar vallen twee dingen aan op: allereerst dat volkomen uitgekauwde cliché dat die ene zin “uit zijn context zou zijn gerukt” – al drukt hij het zelf weer nét even onbeholpener uit, maar allá… Context? Welke context is hiervoor vereist, vraag je je af: Heeft hij niet zes bij negen verkondigd dat Nederlanders, die moeite hebben met andere culturen in hun nabijheid, dan maar liever moeten “oprotten”? Duidelijk genoeg, zou ik zo zeggen; behóeft in het geheel geen context! Nee, Heer Weerwolf, eh, Kuzu: Dat ene zinnetje geeft glashelder aan hoe U tegen één en ander aankijkt, en als U dat had willen verdoezelen, had U het bínnen moeten zien te houden, doodsimpel. Met dat trucje van die “context” zijn té velen U té lang voorgegaan; dat kan langzamerhand wel eens definitief op de schroothoop. Alleen U bent dan weer zo stóm om het daarvan alsnog te gaan afhalen. Kijk, daar heb je het trouwens al: Stom. Een stómme aanpak; het eerste raakvlak met het door mij aangehaalde citaat! Nu meteen eens kijken of we ook dat tweede aspect weten te herkennen: Sluw. “Stom en tóch sluw.” Klopt dat?

Zelf vind ik dat in dit geval níet, eerlijk gezegd. Want – en dat was meteen het tweede wat mij opviel,  Dolfje We…, herstel, Tunahan Kuzu blijkt niet eens in staat om minimaal zijn spijt te betuigen over het feit dat zijn opmerking klaarblijkelijk verkeerd gevallen is: dat gegeven wordt door hem als het ware even “losgetrokken” (om zijn vocabulaire dan maar over te nemen) als iets overbodigs in elkaar gefrommeld en achteloos in een hoek gesmeten; niet meer naar omkijken, klaar. In plaats daarvan neemt hij onmiddellijk weer zijn overbekende stokpaardje ter hand, teneinde er voor de zoveelste maal in te rammen dat hij zich zal blijven inzetten om de “groeiende tendens van  xenofobie, racisme en discriminatie een halt toe te roepen, zodat alle Nederlanders zich thuis voelen in ´ons´ land.” Rare manier om een opmerking te verzachten: hij is dat overduidelijk dan ook geen moment van plan.

Kuzu, samen met die andere grappenmakers van DENK, heeft dat van meet af aan al gehad: die uitgesproken vechthouding, waarin de woorden “wij” en “ons” nadrukkelijk zijn ingebed; “wij” wonen hier en blijven hier, dit is “ons” land. Overigens is het een manier van benaderen waaraan de hele immigrantenmeute vanaf de tweede generatie rechten denkt te kunnen ontlenen: “Zij zijn hier geboren”, waarmee ze kennelijk van mening zijn dat daarmee alles gezegd is. Dat dat nog altijd iets is wat van geval tot geval nader dient te worden beoordeeld, past misschien wel écht niet in hun logica, die, dat mag niet worden vergeten, onwrikbaar is gestoeld op het collectivisme, zoals bij praktisch alles van hen het geval is.

Maar niettemín: nemen wij het geval van Kuzu persoonlijk onder de loep, dan is hij in ieder geval níet in Nederland geboren, maar in Istanboel, op 5 juni 1981. Wel is hij vanaf zijn prille kinderjaren in Nederland opgegroeid, om precies te zijn in Maassluis, en heeft daar niet alleen het Gymnasium doorlopen, maar tevens een studie gevolgd aan de Erasmus Universiteit van Rotterdam, waarna hij een adviserende positie wist te verkrijgen in de gezondheidszorg (zelf dus alvast geen strobreed in de weg gelegd, zou je zeggen). Wat echter juist daardoor des te meer opvalt: hoe vlot hij ook debatteren kan, het gaat allemaal wél met een onmiskenbaar accent. Hoewel hoogopgeleide Turken, Marokkanen etc., die in de loop der jaren hebben geleerd vrijwel accentloos Nederlands te spreken, een vrij gangbaar verschijnsel zijn, gaat dat zeker niet op voor Kuzu. Veeg teken, dat er binnen zijn eigen familiekring voornamelijk Turks gesproken is en dat het misschien zelfs nog steeds de taal is, waarin hij “dènk”t; wat dan meteen zijn af en toe wat onbeholpen woordkeus, zoals die ook hierboven te bespeuren valt, zou verklaren. Iemand die in het Turks dénkt en in het Turks redeneert, zo sterk, dat hij zelfs zijn accent nooit is kwijtgeraakt, wat kun je daar eigenlijk van verwachten op het gebied van “integratie”, ook al refereert hij daar zelf regelmatig aan? Integratie in het kader van “tot hier en niet verder”? Zijn al even duidelijke afkeer van “assimilatie”, alsmede zijn veelvuldig gehoorde stelling dat “integratie van twee kanten moet komen” spreekt wat dat betreft boekdelen!

Deze Grijze weerwolf, wiens sleetse, hier en daar steeds verder inscheurende schaapsvacht voornamelijk bestaat uit het benadrukken dat Nederland, dat prachtige land ,van “ons allemaal” is en dat hij en de zijnen zich “helemaal Nederlander voelen, hier wonen en hier blijven”, is aldus totaal niet in staat te verhullen dat er achter deze, naar hij zelf denkt tactische, manoeuvre maar één ding schuilt, namelijk: de Turkse identiteit, tot overmaat van ramp nog versterkt met de islam, die met de komst van Erdogan weer van stal is gehaald, als richtsnoer. En met name dat laatste aspect is voor hem essentieel: niet alleen het Turkse nationalisme moet van hem en zijn geestverwanten zegevieren, ook de islam dient hier definitief zijn vlag te planten, zoals hij dit trouwens al 1400 jaar dient te doen – wat Kuzu zich terdege realiseert: de hele slachtofferrol, waar hij uit naam van zijn landgenoten ingekropen is, het geweeklaag over xenofobie en discriminatie, de daarbij behorende rol van Turkse Robin Hood (of Don Quichotte?) dient louter om gaandeweg, en naar hij denkt met behulp van steekhoudende argumentaties, Nederland te onderwerpen aan de invloeden van wat hij als zijn werkelijke thuisland beschouwt: het Turkije van Erdogan.

“Dat mooie Nederland, waarvan hij zó veel houdt, en waarin ´hij´ wil dat ´wij´ er allemaal gelukkig en vreedzaam naast elkaar in leven”, frasen zijn het; smerige, huichelachtige frasen die te sleets zijn om zijn ware bedoelingen afdoende te verhullen: “Mooi” is Nederland voor hem vanwege de tolerantie jegens uitheemse fratsen (oftewel: ‘andere culturen’) en om zijn sociale voorzieningen, “wij” zijn niet alle Nederlanders, maar de Nederlanders met immigratieachtergrond, in de eerste plaats de Túrken, zijn ‘bloedbroeders’. Hoewel hij dit zelf donders goed beseft, hoopt hij tegen beter weten in de goegemeente met die frasen zand in de ogen te strooien… Tevergeefs, want daarvoor zijn de scheuren, zoals gezegd, te veel in het oog lopend.

Deze “politicus”, van wie nu al vrijwel vaststaat dat hij nooit meer aanhang zal veroveren dan diegenen onder de immigranten die zich in hetzelfde “utopische” gedachtegoed hebben vastgebeten als hij, in wiens krokodillentranen geen enkele autochtoon nog trapt, zelfs de meest goedmenschelijke autochtoon niet, die daarom in feite al door het overgrote deel van de Nederlandse samenleving is uitgekotst en steeds heviger golven van woede over zich heen kan verwachten naarmate hij slechter in staat blijkt zijn combinatie van hoogmoedswaanzin, arrogantie en diepe minachting jegens de oorspronkelijke Nederlanders te verbergen – want in zijn praatjes trapt, zoals gezegd, echt niemand meer… kan zo iemand nog, zoals in het boek “Dr. Vlimmen”, beschreven worden als “stom en toch sluw, een echte dégéneré”?

Ik ben geneigd, te zeggen: laat dat “sluw” er maar af; de rest klopt als een bus.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)