Een stad geeft zichzelf op: Parijs is niet veilig meer

(Vertaling: E.J. Bron)

Reiswaarschuwing van een toerist

Niet alleen het gebied rondom het Gard du Nord in Parijs is niet meer veilig voor toeristen. Weliswaar bevinden zich hier enkele van de mooiste Airbnb-privéaccommodaties, maar een tochtje door de wijk wordt al snel een spitsroedeloop tussen zakkenrollers, helers, ticketvervalsers en bedelaars. De bevolking die je op straat kunt zien, is ongeveer voor 60% Afrikaans, 20% Arabisch en nog maar ongeveer 20% Europees. De stad heeft hier in de afgelopen jaren talrijke nieuwe vuilnisbakken geïnstalleerd, desondanks wordt het vuil gewoon op de grond gegooid.

Het is überhaupt heel gevaarlijk om je herkenbaar te maken als toerist d.m.v. hoeden, fotocamera´s of bagage. Het begint immers al bij aankomst op het station: hier loeren Noord-Afrikaanse illegale taxichauffeurs. Doelgericht vangt men toeristen op om hen naar privévoertuigen te loodsen. Meestal wordt er dan een absoluut overdreven prijs berekend (bijv. € 80,-) voor een ritje van 15 minuten naar het hotel. Datzelfde geldt voor veel restaurants: zodra men een Engelstalige of andere menukaart verlangt, gelden plotsklaps andere prijzen. Methodes die men anders alleen uit Derde Wereld vakantielanden kende.

Voor het belangrijkste deel van de criminaliteit zijn niet zwarte Afrikaanse immigranten verantwoordelijk (die houden zich meestal bezig met de verkoop van ramsj artikelen en flesjes water), maar een zich verbroederende (want islamitische) Noord-Afrikaanse-Arabische minderheid. Typische brandhaarden van gevaar zijn de metrostations. Hier wemelt het van de ongure types, die toeristen al van verre in de gaten hebben en in de tang nemen. Tot de methodes behoren o.a.: het opzettelijk veroorzaken van opstoppingen om zakkenrollers een voordeel in het gedrang te verschaffen en het aanspreken voor de verkoop van vervalste metrotickets, sigaretten of waardeloze “gouden” kettingen.

Extreem gevaarlijk zijn de draaihekken in de metrostations. Hier houden alle autochtonen tassen enz. naar voren en draaien zich driemaal om voordat ze hun ticket in de automaat doen, zodat het draaihek opengaat. Want als je door het draaihek gaat, komen er vaak slobberige Arabieren aangestormd, die proberen van achteren je mobiele telefoon, rugzak of iPad te grijpen, wat zelfs dan, als je het merkt, nauwelijks nog verhinderd kan worden, omdat het draaihek ervoor zorgt dat je niet meer terug kunt. De medewerkers van de metro zijn voor 90% zwarte Afrikanen en die interesseren de acties die onder hun ogen plaatsvinden geen biet. In geval van twijfel worden die er zelfs voor betaald om de metrostations aan bepaalde bendes over te laten.

Van de politie is nauwelijks hulp te verwachten

De politie in de wijken, vooral in het 10^e arrondissement, is compleet overbelast. Als je een keer het slachtoffer bent geworden van zakkenrollers, kun je zelfs met een beschrijving van de dader niet meer doen dan alleen maar een formulier invullen waarmee men in Duitsland (?!) naar de politie moet gaan. Dit is een standaardprocedure, omdat de politie anders weinig anders meer zou kunnen doen dan de hele dag aangiftes van roof en diefstal van toeristen te verwerken.

Alleen al de gang naar de politie is ontnuchterend. De politiebureaus zijn vaak, als in belegeringstoestand, met hekken afgeschermd en wie naar binnen wil, moet eerst zijn zakken leegmaken… De politie zelf komt over als in belegeringstoestand, terwijl om haar heen de criminele business van de bendes floreert.

Parijs heeft zichzelf opgegeven

Rondom de hotspots van zakkenrollers heeft zich een heler-business gevestigd, die heel ongegeneerd als derderangs helers met een tafelkleed op de hoek van de straat mobiele telefoons presenteert, maar ook wel als “serieuze telefoonwinkel” gecamoufleerd vanuit auto´s nieuwe iPads en mobiele telefoons per handslag overhandigt. Toeristen kunnen noch van autochtonen, de politie, metromedewerkers noch van winkels hulp verwachten. De enige echte helpers en alarmisten ter plaatse zijn andere toeristen.

Men heeft de indruk dat Parijs zichzelf volledig heeft opgegeven. Het criminaliteitsprobleem van Parijs is definitief een immigratieprobleem. Rondom de grote toeristische trekpleisters (Eiffeltoren, Louvre, Moulin Rouge) staat een goed georganiseerde straatmaffia, die zowel vers gestolen waren aan voorbijgangers “doorverkoopt” al met valse tickets probeert aan contant geld te komen. De kans is groter een gestolen mobiele telefoon binnen enkele dagen door een straat-bandiet aangeboden te krijgen dan dat de politie hem ooit vindt.

Een bijna amateuristisch overkomende club dieven uit Zuidoost-Europa probeert met trucs, zoals de “ringtruc”, aan geld te komen: men laat een ring vallen en spreekt toeristen aan dat ze iets zouden hebben laten vallen. Zodra de toerist de ring aanneemt, vertelt men dat men als tegenprestatie iets voor de hongerige kinderen zou moeten schenken. De toerist zal denken een gouden ring in handen te hebben en dienovereenkomstig royaal zijn, het gaat echter om waardeloze ringen van messing.

De autochtone bevolking is nauwelijks nog te zien en in één woord bang

Bendes met klemborden, die zogenaamd handtekeningen verzamelen, dringen zich op aan toeristen op alle hotspots, om onder bescherming van het klembord of van achteren bij rugzakken te komen. In alle metro´s en metrostations zijn verbazingwekkend grote groepen zakkenrollers onderweg. Deels zijn dit de cliché Noord-Afrikaanse types, het komt echter ook voor dat bejaarden en toeristen door 5 knappe vrouwen in verzorgde kleding omringd worden. Hierbij gaat het vooral om criminelen van de Balkan.

Noord-Afrikanen en immigranten uit de Arabische regio maken inmiddels gebruik van ingewikkelde weggetjes en afzettingen bij toeristenattracties om bijv. op een gunstig moment over een hek te reiken, een rugzak te vissen en onmiddellijk over een weiland te verdwijnen, terwijl de toerist een heel stuk zou moeten omlopen om achter hem aan te gaan.

Spionnen en afleiders voor de eigenlijke daders zitten op de grote kruisingen of bovenaan lange trappen om vermoeide en door de opgedane indrukken overbelaste toeristen vroegtijdig aan daders door te geven. Gestolen of geroofde goederen worden binnen minuten door de dader aan mededaders verdeeld en meestal al binnen de eerste 30 minuten omgezet in contant geld. Zelfs het herkennen en identificeren van daders tegenover de politie levert geen bewijzen op.

De daders lachen zich krom

Je merkt dat Parijs probeert internationaal te zijn. Veel attracties worden opgepoetst, de infrastructuur is super en de stad is de moeite van het bekijken waard. De mensen echter, die inmiddels het stadsbeeld bepalen, maken van elk bezoek aan Parijs een gebeurtenis met constante stress. Zelfs een permanente alerte houding beschermt niet tegen de handelwijze van de daders. Als je bijvoorbeeld een zakkenroller betrapt en hem vasthoudt, komen er onmiddellijk vijf tot zes Noord-Afrikanen uit alle hoeken tevoorschijn, die met theatrale drukke gebaren proberen het slachtoffer en de dader van elkaar te scheiden om zodoende de vlucht mogelijk te maken voor de dader. Als je 30 minuten later op de plaats delict terugkeert, zijn de daders er meestal al weer, op zoek naar het volgende slachtoffer. De politie zou graag iets willen doen, maar kan vermoedelijk niet veel doen. Het levert een merkwaardig contrast op tussen een metropool met een fantastisch decor en een clientèle in de straten die met elke cel in zijn lichaam uitstraalt hoezeer hen Europa en de waarden hem interesseert. Parasitaire levensstijl en kleine criminaliteit alom is de norm en wordt als het ware als vorm van economische inkomsten, ja als beroep genormaliseerd.

Zelfs ervaren toeristen zouden de stad moeten mijden of overdag zonder bagage respectievelijk handbagage moeten reizen. Afhankelijk van het stadsdeel met verschillende soorten van bedrog, bijvoorbeeld het klassieke hoedjesspel bij de Eiffeltoren of zogenaamde collecteurs voor goede doelen bij het Louvre.

Bron:
www.pi-news.net

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)