Pijnlijke staatsgast

Recep Tayyip Erdoğan en Angela Merkel.

(Door: Alice Weidel – Vertaling: E.J. Bron)

Nu is het dus officieel: de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan wordt eind september als staatsgast in Berlijn ontvangen. Met militaire eer, een staatsbanket en alles erop en eraan. Dat streelt de ijdelheid van de autoritaire heerser van de Bosporus, die zich met zijn autocratische allures steeds meer als een Ottomaanse sultan en als de vertegenwoordiger van een formeel nog altijd democratische republiek ontpopt. Voor Duitsland is dit staatsbezoek daarentegen een overbodige pijnlijkheid, waarmee de bondskanselier en haar regering zichzelf belachelijk maken en zware schade toedienen aan het aanzien van het land.

En niet alleen omdat het bij Erdoğan om een door de wol geverfde radicale islamiet gaat, die graag en bij iedere gelegenheid met de viervingerige “Rabia”-groet van de radicaalislamitische en tot terreur geneigde Moslimbroeders optreedt, de rechtsstaat en de democratische instellingen uitholt en vernietigt, verkiezingen manipuleert, critici en andersdenkenden vervolgt en opsluit en ook verder alles doet om van Turkije een radicaalislamitische autocratie te maken.

In de internationale betrekkingen moeten diplomaten ook tegenover onvriendelijke tijdgenoten de gebruikelijke omgangsvormen handhaven als dit het welzijn van de eigen natie dient. Door een staatsbezoek van Recep Tayyip Erdoğan met alles erop en eraan heeft Duitsland echter niets te winnen, maar veel te verliezen.

Instinctloze groteske

In de allereerste plaats waardigheid en zelfrespect. De voetballer Mesut Özil werd terecht bekritiseerd voor zijn brutale propagandafoto met de Turkse president, bij wie blijkbaar zijn eerste loyaliteit ligt. Dat de Duitse president en de Duitse regering zich nu als uiterlijk vertoon lenen voor een heel grote Erdoğan-reclameshow, is een instinctloze groteske. Daaraan veranderen ook de bezweringen achteraf niets dat men tijdens het bezoek ook “conflictrijke thema´s” zou willen aanspreken.

Erdoğan en zijn gevolg hebben de zaak Özil schaamteloos geïnstrumentaliseerd en misbruikt om Duitsland met woeste beledigingen en een regelrechte haatcampagne te bedekken. Als dank wordt Erdoğan gevleid met een uitnodiging tot een staatsbezoek. Hij hoeft maar met zijn vingers te knippen en zijn wens is al bevel. Hoe deze boodschap aankomt, is gemakkelijk uit te rekenen: men kan met de Duitsers en hun regering omspringen zoals men wil en hen de grootste gemeenheden naar het hoofd gooien, uiteindelijk doen ze toch wat de sultan verlangt.

Voor Erdoğan is de uitnodiging tot het staatsbezoek de definitieve bevestiging dat hij sinds Merkel´s catastrofale “vluchtelingendeal” de Duitse regering in de hand heeft. Dat enkele weken daarvoor de aarzelende “reisaanwijzingen” van het ministerie van Buitenlandse Zaken voor Turkije werden opgeheven, past in dit beeld.

Splijting van de Duitse samenleving

Wat een signaal aan de Erdoğan-vereerders onder de hier wonende Turken: hun idool kondigt zijn visite aan als de sultan in een Ottomaanse provincie, en haar personeel ligt quasi aan zijn voeten. Wat een signaal ook aan migranten uit Turkije die kritisch tegenover Erdoğan staan, Koerden en Alevieten bijvoorbeeld: zij kondigen demonstraties aan, terwijl voor de autocraat de rode loper wordt uitgerold.

Want dat is de belangrijkste reden die spreekt tegen een staatsbezoek van Recep Tayyip Erdoğan in Duitsland: de brutaliteit waarmee de Turkse heerser uit Turkije afkomstige burgers en inwoners van ons land gebruikt om hen in zijn zin te manipuleren tegen het land waarin ze leven, hen op te stoken en de Duitse samenleving op deze manier steeds meer te splijten.

Erdoğan kan dit doen, omdat de Duitse politiek hem de vrije hand laat. Het dubbele paspoort begunstigt integratieweigering en maakt het Erdoğan gemakkelijk ingeburgerde Turken als “zijn mensen” te blijven beschouwen en behandelen. En DITIB, de Duitse tak van de door Ankara strikt geleide religieautoriteit Diyanet, kan in Duitsland ongehinderd en zelfs met ondersteuning van de Duitse belastingbetaler agiteren.

Erdoğan wil propagandashow in Berlijn

Erdoğan´s toespraak in Keulen tien jaar geleden, waarin hij de assimilatie een “misdaad” noemde en Turken in Duitsland ertoe had opgeroepen om als vijfde colonne van zijn politiek invloed in Duitsland uit te oefenen, maar zich niet aan onze waarden en onze rechtsstaat aan te passen, was een dreigende waarschuwing. Optredens zoals deze mogen zich nooit meer herhalen. Voor zijn komende staatsbezoek heeft Erdoğan echter weer de eis aangemeld om in de Duitse hoofdstad op een groot podium tot “zijn” Turken te spreken.

Als hij voor zo´n propagandashow ook nog toestemming zou krijgen, dan zou de integratieramp en de stilzwijgende capitulatie voor het verdere streven naar macht van Erdoğan in de Duitse samenleving perfect zijn. Het zou nog beter voor Duitsland en de binnenlandse vrede zijn wanneer Erdoğan gewoon helemaal thuis zou blijven.

Bron:
https://jungefreiheit.de
Door: Alice Weidel

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)