In hoeverre zijn de “goedmenschen” goede mensen?

(Door: Andreas Unterberger – Vertaling: E.J. Bron)

Veel kerkelijke of socialistische groepen zetten zich luidkeels in voor migranten. Achter veel van deze initiatieven zit vaak bewuste of onbewuste haat op de beschaving van het Avondland, die zij daarom immers al lang van binnen bestrijden (door de bestrijding van de economische stabiliteit; door veel te veel schulden en door ongebreideld drukken van geld; door homofiele heropvoeding van de schoolkinderen; door de verwoesting van een op prestatie gericht schoolsysteem; door aanvallen op de gezinnen enz.). En nu hebben ze in de volksverhuizing een nog veel effectiever instrument ontdekt om de Europese identiteit als het ware van buitenaf aan te vallen. Veel van deze initiatieven zijn echter ook wel degelijk actief vanuit eerlijke menselijkheid en levendige belangstelling in concrete personen. Dat mag en moet men niet gewoon van tafel vegen.

Deze initiatieven zou men het mogelijk moeten maken zichzelf eerlijk te realiseren. Concrete menselijke betrokkenheid is op zich altijd iets waardevols. Men mag deze groepen echter absoluut hun gang niet meer laten gaan wanneer ze op de oude socialistische manier vaak alleen maar aan public relations doen en bijna constant alleen maar eisen wat de staat, wat het publiek voor de migranten zou moeten doen. Betrokkenheid is veelmeer alleen maar dan eerlijk wanneer zij een persoonlijke betrokkenheid is. Als ze niet voortdurend zegt: “De anderen moeten”.

Men zou voor zulke eerlijk bedoelde initiatieven het model moeten overnemen, ook binnen een staat, dat Sebastian Kurz heeft voorgesteld voor de omgang van de landen met migranten in de geplande opvangcentra aan de buitengrenzen van de EU. Kurz wijst het af dat individuele EU-lidstaten ertoe gedwongen worden om migranten op te nemen; in plaats daarvan stelde hij voor dat elk land vrijwillig zoveel mensen zou moeten opnemen als het zou willen, als het aan zou kunnen.

Dat zou op het niveau van EU-landen de huidige vormen van dwang door vrijwillige humaniteit vervangen. Dwang betekent immers bijvoorbeeld een door de Europese Commissie gedwongen herverdeling van de “vluchtelingen” over de lidstaten of de door linksgeoriënteerde Europese rechtbanken gedwongen opname van uiteindelijk een onbeperkt aantal illegale binnendringers door de landen. Gedwongen humaniteit is echter geen humaniteit. En de Eurocommissarissen en rechters dwingen immers alleen anderen tot humaniteit, zijn daarom zelf niet humaan (helemaal afgezien van de voor Europa verwoestende gevolgen van hun goedmenschendom).

Op eenzelfde soort manier zou men ook binnen een land moeten handelen: als iemand zich werkelijk wil inzetten voor een migrant, dan moet hij dat ook kunnen. Dan is het echter ook logisch dwingend dat hij volledig en duurzaam de verantwoordelijkheid moet overnemen voor diens verzorging, gedrag en kosten. Wanneer bisschoppen, gepensioneerde bankmanagers, functionarissen van Caritas of socialistische activisten zich voor iemand inzetten, dan moeten ze  ook – en wel heel persoonlijk – volledig en langdurig borg staan voor deze migrant.

Dat zou het enige zinvolle perspectief van een opname van illegale migranten zijn. Dat zou dan voor echte binding zorgen. Alleen het tot stand brengen van volledige persoonlijke verantwoordelijkheid zou tot echte integratie kunnen leiden. Alleen zij zou ook de enige echte christelijke houding zijn. Alleen zij zou dan echter ook een einde maken aan het eeuwige geroep: “De anderen moeten! De staat moet! De andere landen moeten!”

En vanzelfsprekend mag voor deze ethisch juiste weg van opname van zogenaamde of echte vluchtelingen niet als het ware door de achterdeur geld van de staat stromen. De opnemers van vluchtelingen moeten veelmeer verplicht zijn hun eigen goede werken ook met hun eigen geld te financieren, respectievelijk met geld dat ze bij anderen ingezameld hebben.

De staat daarentegen zou zich er ten eerste bewust van moeten zijn dat het grootste deel van zijn burgers de volksverhuizing afwijst. Ten tweede zou hij de uiteindelijk met geweld ingevorderde belastingen (en schulden op de schouders van onze daar nooit naar gevraagde kinderen) ver weg van alle pressiegroepen moeten uitgeven, ook al spreken deze nog zo vaak van humaniteit of christelijkheid. Ten derde zou de staat in ieder geval niet alleen zuinig, maar ook efficiënt moeten optreden. Dat betekent concreet bijvoorbeeld:

• Oorlogsvluchtelingen dienen alleen in de directe nabijheid van het conflict met geld van de staat uit bijvoorbeeld Oostenrijk verzorgd te worden. Want wanneer men ze naar Duitsland of Oostenrijk zou halen of liet komen om ze hier te verzorgen, dan is dan ongeveer 20 keer zo duur. Dan kan men met dezelfde hoeveelheid geld logischerwijs slechts een twintigste deel van de mensen helpen.
• Hulp aan Derde Wereldlanden zou afgezien van catastrofe-situaties niet in geld, maar alleen via concrete verstrekking in natura mogen plaatsvinden. Dus bijvoorbeeld door scholen, werkplaatsen, door uitbreiding van de infrastructuur, door hulpacties voor de bijzonder benadeelde vrouwen.
• Maar nog veel belangrijker is het mogelijk maken van investeringen in die landen en het creëren van een vrije handel zonder barrières, die dan ook de export van de in de Derde Wereld geproduceerde producten mogelijk maakt.

Het zou heel spannend zijn hoeveel “Refugee Welcome!”-roepers er nog te horen zullen zijn wanneer humaniteit weer met heel persoonlijk doen en persoonlijke verantwoordelijkheid verknoopt is. Of dat die dan allemaal plotseling verdwenen zullen zijn wanneer ze in plaats van goedmensch-retoriek concrete daden van een goede mens zouden moeten plaatsen.

Bron:
www.journalistenwatch.com
Door: Andreas Unterberger

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)